Με την γνώση των βασικών αρχών της οικολογίας, πάνω στις οποίες βασίζεται η διαχείριση των ζώων, θα επιδιώξουμε να γίνει αντιληπτό ότι ο άνθρωπος – κυνηγός ως μέλος του οικοσυστήματος θα πρέπει να ζει υπακούοντας στους ίδιους ακριβώς φυσικούς νόμους που διέπουν τις σχέσεις μεταξύ των ζωικών οργανισμών του περιβάλλοντος.
Η αρχή αυτή πρέπει να αποτελεί βασικό αξίωμα για όλους, γιατί, αν σήμερα παρατηρείται μια ραγδαία αύξηση της υποβάθμισης και καταστροφής του περιβάλλοντος, με παράλληλη δραματική μείωση των πληθυσμών των άγριων ζώων, αυτό είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ο άνθρωπος μέχρι σήμερα θεωρούσε τον εαυτό του κάτι διαφορετικό, ανώτερο και ανεξάρτητο από τη φύση, την οποία αντιμετώπιζε ως ανεξάντλητη πηγή φυσικών πόρων.
Για να γίνει αντιληπτό το πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η αντίληψη που έχουμε (ο τρόπος που σκεφτόμαστε) για το περιβάλλον, στον τρόπο που ενεργούμε σαν κυνηγοί, πρέπει κατ’ αρχάς να γνωρίζουμε πως λειτουργεί αυτό το περιβάλλον σε σχέση με τα θηράματα που κυνηγάμε, σε σχέση με εμάς, αλλά κυρίως πως και κατά πόσο εμείς επηρεάζουμε την τροφική αλυσίδα ανάλογα με την κυνηγετική μας δραστηριότητα ή και άλλες δραστηριότητες που αναπτύσσουμε σε σχέση με τη φύση.
Η τροφική αλυσίδα είναι μια απλή μεταφορά ενέργειας από έναν οργανισμό σε άλλο, όπως για παράδειγμα: ηλιακή ενέργεια φυτική βλάστηση λαγός λύκος.
Το φως του ήλιου επιτρέπει και βοηθά στην ανάπτυξη τροφής για τον λαγό, ο οποίος γίνεται τροφή για τον λύκο.
Ακούγεται ίσως σαν σπατάλη και εύλογα θα σκεφτεί κανείς ότι είναι προτιμότερο να φύγει από τη μέση ο λύκος για να παίζει το ρόλο του θηρευτή ο άνθρωπος αλλά δεν είναι τόσο απλό όσο φανταζόμαστε.
Έχει αποδειχτεί ότι κανένα σαρκοφάγο ζώο δεν έχει χαθεί από έλλειψη τροφής επειδή κατανάλωσε δίχως αιτία όλη την τροφή που είχε διαθέσιμη στην περιοχή του.
Δηλαδή ο λύκος για παράδειγμα τρώει τόσα φυτοφάγα ζώα (και όχι μόνο), όσα χρειάζεται για να επιβιώσει και να αναπαραχθεί. Κανένα σαρκοφάγο ζώο δεν κυνηγά για ευχαρίστηση, αλλά από ανάγκη επιβίωσης. Μάλιστα πολλές φορές η ενέργεια που καταναλώνουν σε μια αποτυχημένη κυνηγετική εξόρμηση για εύρεση τροφής, μπορεί να τους κοστίσει και τη ζωή τους μέσα στο καταχείμωνο.
Τέτοιους κινδύνους δεν αντιμετωπίζει ο άνθρωπος που κυνηγά σήμερα μόνο για ευχαρίστηση, ορμώμενος ίσως από αρχέγονα κυνηγετικά ένστικτα, αλλά χρησιμοποιώντας κάθε άνεση που του προσφέρει η τεχνολογία…
Αντίθετα με τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης, ο άνθρωπος – θηρευτής συμπεριφέρεται κάποιες φορές δίχως σύνεση και δίχως την σοφία ενός λύκου ή ενός αιμοβόρου αίλουρου ή καλά – καλά δίχως την προνοητικότητα της τόσο παρεξηγημένης αλεπούς. Ο άνθρωπος – θηρευτής είναι σε θέση να εξοντώσει το αντικείμενο του πόθου του (τα θηράματα που προτιμά…), μόνο και μόνο για να επιδείξει στους άλλους τις ικανότητες του, χωρίς να σκέφτεται ότι κατά την επόμενη κυνηγετική του εξόρμηση δεν θα βρει τίποτα να θηρεύσει.
Όλα αυτά φυσικά συμβαίνουν όταν και όπου δεν υπάρχει γνώση, γιατί σε αντίθετη περίπτωση έχει αποδειχθεί ότι ο κυνηγός μπορεί να παίζει θετικό ρόλο στην διατήρηση ευαίσθητων ισορροπιών στη φύση.
Κλείνοντας αυτό το πρώτο μέρος της ενημέρωσης μας πάνω σε “οικοκυνηγετικά” θέματα και επειδή σίγουρα θα είναι πολλοί αυτοί που έχουν μείνει με την απορία, “γιατί δεν αφανίζουμε όλα τα σαρκοφάγα ζώα του δάσους μήπως και περισσέψουν περισσότερα θηράματα για εμάς;”, θα αναφερθούμε σε ένα παράδειγμα που συνέβη στις ΗΠΑ πριν 30 περίπου χρόνια. Εκεί λοιπόν σε ένα αχανές Εθνικό Πάρκο (2 φορές μεγαλύτερο από την Ελλάδα!), η αρχές αποφάσισαν να αφανίσουν από προσώπου γης τον λύκο, πιστεύοντας ότι αυτό θα ωφελούσε στην αύξηση των ελαφιών που είχαν πληθυσμό περί τα 10.000 κεφάλια! Η εξολόθρευση του λύκου πέτυχε και πράγματι τα ελάφια αυξήθηκαν μέσα στα επόμενα 10 χρόνια, αγγίζοντας τον φανταστικό αριθμό των 100.000 περίπου!
Οι τραγικές συνέπειες αυτής της επιλογής ήλθαν να επαληθεύσουν τη βασική αρχή που λέει ότι κανένας δεν μπορεί να επεμβαίνει στη φύση με τέτοια…αλαζονική διάθεση, θεωρώντας ότι μπορεί με τις επιλογές του να ανατρέψει πάντα προς όφελος του τις αδιατάραχτες επί χιλιετίες ισορροπίες της πάνσοφης Φύσης!
Στην περιοχή εκείνη τα ελάφια κινδύνεψαν με αφανισμό όταν στην συνέχεια ο πληθυσμός τους αποδεκατίστηκε με ασύλληπτα γοργούς ρυθμούς εξ αιτίας μιας νόσου που έπληξε το ανοσοποιητικό τους σύστημα, ενώ οι αρμόδιες αρχές μη έχοντας τρόπο νέας “σοφής” παρέμβασης παρακολουθούσαν το φαινόμενο ανήμπορες να αντιδράσουν.
Τελικά ο πληθυσμός των ελαφιών σταθεροποιήθηκε στο 1/3 του αρχικού πληθυσμού και οι αρχές αποφάσισαν να επανεντάξουν στο οικοσύστημα τον λύκο, ο οποίος αποδείχθηκε ότι ήταν ο ρυθμιστής της διατήρησης ενός ικανοποιητικού αριθμού ζώων στην περιοχή και ο πληθυσμός των ελαφιών σταδιακά επανήλθες στα αρχικά επίπεδα.
Από την εφημερίδα “Κυνηγετική Συν…είδηση” του Κ.Σ. Βέροιας
Συντάκτης: Φώτης Αργυρίου
Δημοσιογράφος (Θηραματοπόνος)
