ΣΑΤΙΡΙΚΟΝ
Η γέννηση… ενός «χαφιέ»!
Ηταν διαφορετική εκείνη η μέρα… Είχα ένα προαίσθημα εδώ και μέρες, από τότε που είδα και άκουσα το διαφημιστικό της «Καθημερινής» για το ένθετο ΟΙΚΟ.
Και το προαίσθημα βγήκε αληθινό! Τι ανάταση ψυχής ήταν αυτή; Τι ολική επαναφορά στην πραγματικότητα; Το ’πιασα με λαχτάρα, το ξεφύλλισα με αγωνία (αποφεύγοντας προσεκτικά το δίκαννο του εξωφύλλου που με σημάδευε στο δόξα πατρί…) και το ρούφηξα λέξη-λέξη, παράγραφο-παράγραφο, άρθρο το άρθρο. Οπου κόμμα έκοβα ταχύτητα και όπου τελεία έκανα ολόκληρη στάση. Αχ, να μην τέλειωναν ποτέ αυτά τα κείμενα…
Το διάβασα και το ξαναδιάβασα, ώσπου πετάχτηκα όρθιος και άρχισα να ουρλιάζω:
– Είμαι δολοφόνος! Είμαι δολοφόνος! Πολλά, πάρα πολλά χρόνια! Ποια «17η Νοέμβρη» και τρίχες; Σαράντα χρόνια ασύλληπτος! Να ο Διώτης! Να ο Νασιάκος! Ερχονται να με συλλάβουν! Πρέπει να παραδοθώ. Αν παραδοθώ θα έχω ελαφρυντικά. Θα πέσω στα μαλακά! Θα «δώσω» κι άλλους… Και πρώτον απ’ όλους τον γιο μου. Θα πέσει κι αυτός στα μαλακά. Είναι μόλις 16 χρόνων και δεν πιάνει ακόμα τουφέκι. «Περιφερειακός», που λένε. Ο γιος μου θα «δώσει» τον παππού στο χωριό που έχει φάει πολλούς (λαγούς) κι έτσι θα του αναγνωριστεί και η μεταμέλεια, πέρα από τη μεταεφηβική ηλικία.
Τι λέω τώρα; Η Οργάνωση είναι μεγάλη! Γύρω στα 300.000… στελέχη! Το «δόσιμο» θα πάει σύννεφο. Δεν χωράμε σε αίθουσα. Ούτε σε γήπεδο. Στην Μακρόνησο ίσως. Πελοπόννησο καλύτερα. Εκεί χωράμε σίγουρα… Και οι γιάφκες; Τι θα γίνει με αυτές; Οι 250 κυνηγετικοί σύλλογοι-γιάφκες πώς θα εξαρθρωθούν; Πού θα προλάβει ο Ευαγγελάτος τόσες ζωντανές συνδέσεις;.
Λιποθυμάω! Νερό… χαστούκια! Συνέρχομαι. Το τηλέφωνο γρήγορα:
– Κύριε Τσιχλιά, εσείς; Τα σέβη μου, την ευγνωμοσύνη μου, την ψυχή μου την ίδια… Αλλωστε μόνο εσείς προσπαθήσατε να μου τη σώσετε (την ψυχή), γιατί η ζωή μου πήγε χαμένη. Μια ζωή στα βουνά, στα δάση, στα λιβάδια και στον βάλτο. Ποιο βάλτο… στον βούρκο!!! Μέχρι τον λαιμό. Κι έχω στρατολογήσει κι άλλους πολλούς. Κι αυτοί έγιναν χειρότεροι από μένα. Μέχρι ανίψια στρατολόγησαν…
Πολλοί οι στρατολογημένοι, κύριε εισαγγελέα μου… συγνώμη, κύριε Τσιχλιά μου ήθελα να πω. Από χωριάτες μέχρι πρωτευουσιάνους, από εργάτες μέχρι βιομηχάνους, από γιατρούς μέχρι δασολόγους, από καλλιτέχνες μέχρι βιοπαλαιστές κι από βουλευτές μέχρι… ψηφοφόρους, όπως λέτε κι εσείς, ο σοφός οικολόγος. Ακόμα κι αυτός ο… πώς τον λένε να δεις… Α, το θυμήθηκα.! Ξενοφώντα τον λένε. Είχε γράψει κι ένα σύγγραμμα. «Κυνηγετικό» τον ονόμασε… Κυκλοφορεί ακόμα και σήμερα, μετά από 2.500 χρόνια, πολύ πριν φανεί στον ορίζοντα το δικό σας ΟΙΚΟ. Τώρα ξέρω τι θα μου πείτε: «Μπαγιάτικο και παρωχημένο σύγγραμμα» αυτό του Ξενοφώντα. Ισως έχετε δίκιο…
Αλλωστε τι σχέση έχουμε εμείς με τους αρχαίους; Ασε που ήταν και ειδωλολάτρες κι είχαν κάνει θεά του κυνηγιού την Αρτέμιδα, τρομάρα τους… Ακου θεοποίηση του κυνηγιού; Δαιμονοποίηση, κύριε Τσιχλιά μου, δαιμονοποίηση. Και οι κυνηγοί δαιμονικά «συντάγματα τυφεκιοφόρων», όπως αναφέρει και στο κείμενό της η συνεργάτιδά σας κα Τάνια Γεωργιοπούλου. Αυτός είναι ο χαρακτηρισμός που θέλατε να γράψετε και προφανώς το ξεχάσατε.
Δαιμονισμένος κι εγώ, κύριε Τσιχλιά μου, και ζητώ τη συχώρεσή σου. Και την ευχή σου! Λάθος μου ήταν… Πλάνη μεγάλη. Δεν θα ξανάπαω για… τσίχλες! Τέρμα οι φόνοι! Είσαστε πια ο πνευματικός μου. Ο,τι μου πείτε εσείς θα κάνω. Με φέρατε στον ίσιο δρόμο: τον δρόμο του ΟΙΚΟ και της Αρετής. Το δρόμο τον ενάρετο. Ημαρτον και ξανά ήμαρτον.
Μια τελευταία χάρη μόνο, αν μου το επιτρέπετε: στο Γκουαντανάμο όπου θα με στείλετε, μπορώ να πηγαίνω κάπου κάπου για ψάρεμα όταν δεν θα διαβάζω τις ΟΙΚΟθεωρίες σας; Μου έχουν πει πως τα αγκίστρια είναι… οικολογικά. Δεν κάνουν θόρυβο και τα ψάρια δεν βγάζουν αίμα. Απλώς πεθαίνουν από…ασφυξία!
Νίκος Φωτακόπουλος
Συντάκτης του «Εθνος-Κυνήγι» και κυνηγός (κυνηγός, όπως ο παππούς μου, όπως ο 16χρονος γιος μου, όπως ελπίζω να γίνουν και τα δικά του παιδιά, αν μέχρι τότε ιδέες όπως οι δικές σας δεν έχουν επιβάλει έναν ΟΙΚΟφασισμό, ο οποίος απαγορεύει ακόμα και το να μαζεύεις χόρτα επειδή είναι… αντι-οικολογικό).
