Η τελευταία έξοδος

To forum της ηλεκτρονικής Αρτέμιδος έχει αναδειχθεί σε ισχυρό πόλο έλξης των κυνηγών και μέσα σε αυτό σφυρηλατούνται πραγματικές φιλίες. Μια ομάδα κυνηγών που γνωρίστηκαν μέσα από το forum, αποφάσισαν να συγκυνηγήσουν το τελευταίο Σαββατοκύριακο της κυνηγετικής περιόδου. Μετά από πολύ δημοκρατική συζήτηση αποφασίστηκε ο κυνηγότοπος και όλα κανονίστηκαν. μεταφορικά μέσα, διανυκτέρευση κλπ.

Το ραντεβού είχε δοθεί στα πρώτα διόδια Αθηνών – Λαμίας στις 03:30, Σάββατο πρωί. Ο Leo και ο JIMPAP φτάσανε έγκαιρα και μετά από 5 λεπτά ήρθαν και οι MNICOLAI & MAVERIC. Στο 90 συναντήσαμε και τον KRITSILIS με τον αδερφό του. Ο BLACK PILLUM θα ερχόταν στον Πτελεο το μεσημέρι μιας και “έπρεπε” να ελέγξει οπωσδήποτε μια “έγκυρη” πληροφορία για τα Στύρα πρώτα. 3 αυτοκίνητα λοιπόν με 6 κυνηγούς φτάσαμε (μάλλον καθυστερημένα) στο μέρος που ο συντονιστής είχε διαλέξει για το πρωινό του Σαββάτου. Το καρτέρι αποδείχτηκε ανέκδοτο, μιας και δεν υπήρχε περίπτωση, όπως γρήγορα καταλάβαμε, να πετάξει έστω και μια τσίχλα. Πιάσαμε έτσι το περπατητό. Ο συντονιστής, ως πιο διορατικός, μπήκε κατευθείαν στις ρεματιές και κατάφερε να κρεμάσει 2-3 πουλάκια. Οι υπόλοιποι, με ένα έως κανένα, συναντηθήκαμε αργότερα στα αυτοκίνητα με τους αδελφούς Κριτσιλη, όπου είχαν κι αυτοί κάνει 2-3 πουλάκια έκαστος και είχαν σηκώσει και μια μπεκάτσα που έφυγε αντουφέκιστη για να διηγηθεί τις περιπέτειες της αργότερα στην οικογένεια της στην Κριμαία.

Μαζευόμαστε όλοι και πάντα υπό τις οδηγίες του συντονιστή, κατευθυνόμαστε στην Πελασγια. Εκεί, πράγματι, τα πράγματα φαινόντουσαν λίγο καλύτερα, μιας και εκτός από την περιστασιακή ντουφέκια που ακουγόταν από τους ελαιώνες, ήταν σαφής η ύπαρξη των τσιχλών, από τα κελαηδήματα. Νέο κουράγιο λοιπόν, και βουρ για απερπάτητο μέσα στις ελιές. 3 ώρες αργότερα και τα πράγματα δεν άλλαξαν και πολύ. Αρκετά τα πουλιά αλλά με “μεταλλαγμένες” συνήθειες, αφού τα σηκώναμε μεν, δεν τα ντουφεκαγαμε δε, μιας και οι αγρότες που περιποιούνταν τις ελιές ήταν σε άμεσο κίνδυνο. Σαφώς καλύτερο το δίδυμο MNICOLAI & MAVERIC με καμιά 15αρια τσίχλες, με τους υπόλοιπους να ακολουθούν με 3-4 πουλάκια και αρκετό ιδρώτα. Να προσθέσω εδώ, ότι μάλλον με έναρξη στα τρυγόνια έμοιαζε ο καιρός παρά με λήξη στην τσίχλα.

Αλλαγή πλεύσης και προορισμός η ταβέρνα στον Καραβομυλο. Το αποτέλεσμα εκεί ήταν εγγυημένο. Μερικά κοψίδια και αρκετές μπύρες αργότερα (Coka Cola για τον MNICOLAI) το ηθικό ήταν σαφώς ανεβασμένο. Καταφθάνουν και τα τελευταία μέλη από τα Στείρα, ο BLACK PILLUM ο φίλος του ο Γιώργος, με ένα φορτηγάκι γεμάτο με τα τρόπαια της Ευβοίας, μια ακέφαλη τσίχλα δηλαδή!!! Ο Γιώργος, αφού άκουσε τις διηγήσεις μας για το ποσά πουλιά συναντήσαμε και σε ποια μέρη, γρήγορα υπέδειξε το απογευματινό. Ένα ρέμα πάνω από τις ελιές της Πελασγιας θα μας αποζημίωνε έλεγε και με το παραπάνω. Το μέρος πράγματι καταπληκτικό αλλά 4 ώρες, αρκετά πειράγματα και 1 τσίχλα αργότερα, το μέρος δεν φάνταζε και τόσο κελεπούρι πια. Δεν πειράζει, καλή καρδιά και πίσω στο ξενοδοχείο για ανασυγκρότηση, ντουζάκι και ποτάκι στην τραπεζαρία. Μια ωραία έκπληξη μας περίμενε εκεί, μιας και ο MNICOLAI θεώρησε ότι η βραδιά έπρεπε να γιορταστεί με σαμπάνια, η οποία ήρθε μυστικά από την Αθήνα και σερβιρίστηκε παγωμένη σε κρυστάλλινα ποτήρια. Να σαι καλά Μάκη. Ύστερα από μερικά ποτάκια και αρκετές ιστορίες, η παρέα χώρισε. Κάποιοι πήγαν στα κρεβατάκια τους, μαζί και ο υποφαινόμενος) και κάποιοι κατευθύνθηκαν προς το χωριό όπου είχαν βάλει στο μάτι μια σούβλα λέει, περνώντας έξω από το μαγαζί το απόγευμα.

Κυριακή πρωί, και ύστερα από ένα σύντομο καφεδάκι στο ξενοδοχείο, πιάσαμε έγκαιρα αυτή τη φορά τα πρωινά μας καρτέρια μέσα στον ελαιώνα της Πελασγιας. Η εικόνα ελάχιστα βελτιωμένη, μιας και οι τσίχλες ήταν λίγες και υπερβολικά δύσκολες. Αναγκαστική λύση το περπατητό λοιπόν, και ξανά η ατρόμητη ομάδα του E-Artemis χτένισε τους λόφους, τους κάμπους και τις ρεματιές προς ανεύρεση των τελευταίων τσιχλών της χρονιάς. Το τελικό αποτέλεσμα βέβαια ελάχιστα άλλαξε και νωρίς το μεσημεράκι, το κομβόι ξεκίνησε σιγά για την Αθήνα. Μια σύντομη στάση για καφεδάκι κάπου στην εθνική οδό, έδωσε τις τελευταίες ευκαιρίες για πειράγματα, αποχαιρετισμούς και φυσικά ευχές για του χρόνου.

Μπορεί από θηραματική κάρπωση, η εκδρομή μας να μην ήταν αυτό που περιμέναμε, αλλά σίγουρα ήταν γεμάτη γέλια, πειράγματα, κυνηγετικές ιστορίες και καλαμπούρι. Όλοι μας περάσαμε υπέροχα και ανανεώσαμε το ραντεβού για την αντίστοιχη εξόρμηση του 2005. Να ‘στε καλά παιδιά, και του χρόνου με υγεία.

Λεωνίδας

O MNIKOLAI ΣΤΙΣ ΛΙΒΑΝΑΤΕΣ