Άνθρωπος, Περιβάλλον & Κυνήγι

0

Γράφει ο Βασίλης Σταυρόπουλος
Δασονόμος

Από το μηνιαίο περιοδικό Θηρευτής & Φύση

Για τους πολλούς ανθρώπους το κυνήγι δεν είναι έγκλημα. Ούτε οι κυνηγοί μας δολοφόνοι. Γιατί αν έτσι δεν είναι, τότε όλος ο κόσμος, που τον ίδιο κύκλο γυρίζει και τους Νόμους της φύσης ακολουθεί, θα ήταν λάθος.

Ορθά χαρακτηρίζεται το κυνήγι άθλημα. Είναι ίσως το καλλίτερο φυσικό σπορ. Στο κάθε άθλημα υπάρχει στόχος και η κατάκτηση του αποζητά τη νίκη και το έπαθλο. Υπάρχουν θεατές που χειροκροτούν και κρίνουν. Για την κατάκτηση του στόχου στο όποιο άθλημα παρέχονται οι ίδιες προϋποθέσεις στους αθλητές.

Όμως στο κυνήγι, το άθλημα διαφέρει. Δεν παρέχονται ίδιες προϋποθέσεις. Ο στόχος είναι διαφορετικός και η επίδοση ανάλογη με τον ήρωα. Πρωταγωνιστής και θεατής είναι σχεδόν πάντα ο ίδιος ο κυνηγός. Για κάθε επίδοση του εμφανίζει τον εαυτό του ήρωα Πολλές φορές δημιουργεί ή βελτιώνει την πράξη για να παρουσιάσει τον εαυτό του, αυτόν που θα ήθελε να είναι. Αποτέλεσμα τα συνήθη ψεύδη των κυνηγών και των ψαράδων για τα οποία μιλάει η παράδοση.

Υπάρχουν άνθρωποι που πλεονεκτούν στο σπορ. Είναι οι παραδασόβιοι αγνοί χωρικοί που ζούνε μέσα στο ναό της φύσης και κοντά στο βιότοπο. Αυτοί έχουν τα εκπαιδευμένα κυνηγόσκυλα και θεωρούνται οι βετεράνοι του αθλήματος.

Τούτος ο χωρικός γνωρίζει τον τόπο, παρακολουθεί από κοντά το θήραμα και έχει καταγράψει όλες τις συνήθειες του. Προβλέπει και μαντεύει καλλίτερα από τον επιστήμονα πολλά καιρικά ή φυσικά φαινόμενα. Δείχνει ευλάβεια στο κάθε πρωτόγνωρο λουλούδι, εκφράζει θαυμασμό στο αιωνόβιο δένδρο και με ασκητική αγνότητα προσεύχεται στο κάθε μνημείο της φύσης. Αυτός ο απλός φυσιοδίφης παρακολουθεί με κατάνυξη την όλη κινητικότητα της φύσης και με φόβο και πίστη ψελλίζει: «Κύριε τα πάντα εν σοφία εποίησες».

Στο κυνήγι νοιώθεις ελεύθερος και παντοδύναμος. Οξύνεις την όραση, την ακοή και το μυαλό. Δοκιμάζεις το θάρρος και αποκτάς αυτοκυριαρχία και ανδρεία.

Οι μεγάλοι φιλόσοφοι (Πλάτωνας, Ξενοφώντας, Όμηρος κλπ.) μιλούν με τα καλλίτερα λόγια για πρόσωπα που είχαν κυνηγετικές ικανότητες και μνούν το κυνήγι σα θεία άσκηση κατάλληλη για όλους.

Ο Μ. Αλέξανδρος και πολλοί άλλοι ήρωες έφεραν τον τίτλο του κυνηγού.

Με το κυνήγι το άτομο γίνεται υποχρεωτικά φιλόπονο. Διώχνει τις σκέψεις και το άγχος της σημερινής ζωής. Ανακουφίζει την ψυχή από τις τόσες ανησυχίες της και τα τόσα προβλήματα που καθημερινά ορθώνονται μπροστά της, είτε αυτά λέγονται οικονομικοί, κοινωνικοί, ηθικοί κλπ. καταναγκασμοί, είτε είναι καταδυναστεύσεις, κοινωνικές ανάγκες και υποταγές, είτε τέλος δοκιμασίες και παγίδες στις προσταγές της σάρκας. Εδώ γίνεται το ξεφόρτωμα όλων των προβλημάτων και έτσι καταλαγιάζουν το άγχος, η ανησυχία και ο εκνευρισμός.

Οι συνθήκες της σημερινής ζωής δημιούργησαν στον άνθρωπο την αποξένωση. Του έφεραν τη μοναξιά και την αλλοτρίωση. Ο εξοντωτικός ρυθμός της ζωής και το ασφυκτικό περιβάλλον, ολοένα και του μεγαλώνουν τις ψυχικές διαταραχές και αυξάνουν τη κοινωνική παθογένεια.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από αναθεωρητικές ροπές, σύγχυση, αντίφαση και φόβο.

Η τεχνολογία συνεχώς ανεβαίνει, μα η επιστήμη εξακολουθεί να συνεχίζει την έρευνα για περισσότερες ανακαλύψεις και επιτεύγματα.

Οι βαθύτερες αντιδράσεις μας ενεργοποιούνται μηχανικά.

Οι κοινωνικές μας σχέσεις κατακερματίσθηκαν και η προσωπική ζωή κινδυνεύει.

Οδηγούμεθα σε απάνθρωπες ενέργειες και εκφράζεται η απορία ή γεννιέται ο προβληματισμός που βαδίζουμε, πού θα πάμε και πού θα καταλήξουμε με αυτήν την έλλειψη αισθημάτων και ανθρωπιάς.

Και ενώ οι ώρες εργασίας μειώθηκαν και συνέχεια μειώνονται, ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει ποσοτικά το χρόνο, μα ούτε ψυχικά τη διάθεση της καλλιέργειας και ανάπτυξης των κοινωνικών σχέσεων και μοιραία περνάει στην αποξένωση.

Το κυνήγι είναι ένα καλό φάρμακο καταπολέμησης όλων αυτών των ασθενειών. Η περιήγηση στη φύση, η αναπνοή του οξυγόνου από την πηγή παραγωγής του, μας επιστρέφουν στη βάση μας, στη ρίζα μας, στη μάνα φύση που δεν μπορούμε να την αποφύγουμε ούτε με. την αποξένωση, ούτε με την αποδέσμευση, γιατί είναι η βάση της ύπαρξης μας. Είναι ο μαγνήτης έλξεως και το φυσικό σπίτι όλων μας. Είναι η αφετηρία μας και το τέλος μας. Γι’ αυτό η σύνδεση μας με τη φύση είναι συναισθηματική, απαραίτητη και αναγκαία. Κοντά της θα βρούμε θαλπωρή, θα διώξουμε τα χάπια, την ανία, την απομόνωση, την απογοήτευση, την ανησυχία, την απελπισία, το βασανιστικό και καταθλιπτικό μας άγχος. Και κοντά στη φύση θα βρεθούμε, έστω και προσωρινά, μόνο με το κυνήγι.

Δεν το θεωρώ έγκλημα το κυνήγι, επειδή μερικοί έτσι θέλουν να το παρουσιάζουν. Μα ούτε και τους κυνηγούς μας δολοφόνους.

Η φύση έχει τους δικούς της Νόμους. Όσοι τους ακολουθούν «Κατά φύσιν ζουν».

Ο Νόμος γεννήθηκε μέσα στη φύση. Ο αγώνας αναπτύχθηκε στα σπλάχνα της. Ο απαρνούμενος τη φύση, απαρνιέται την ίδια του τη ζωή.

Η επιβίωση οδηγεί τα ζώα στον αλληλοσπαραγμό. Υποχρεώνει τα δένδρα στη φυσική επιλογή με αποτέλεσμα τη διατήρηση ή το μαρασμό.

Παρ’ όλα αυτά όλα λειτουργούν θαυμάσια. Όλα κινούνται αρμονικά, γιατί στη φύση υπάρχει πειθαρχία, ηθική, αυτάρκεια και κατανόηση. Ποτέ δεν παραβιάζονται οι Νόμοι της και ποτέ, μα ποτέ δεν αυτοκαταστρέφεται.

Υπάρχει αρμονικότητα τέτοια που ο Δαυίδ, θαυμάζοντας είπε: «Που πορευθώ από του πνεύματος σου και από του προσώπου σου που φύγω; Εάν ανάβω εις τον ουρανόν, συ εί εκεί; Εάν καταβώ εις τον άδην, πάρει· Εάν αναλάβω τας πτέρυγας μου κατ’ ορθόν και κατασκηνώσω εις τα έσχατα της θαλάσσης και γαρ εκεί η χειρ σου οδηγήσει με, και καθέξει με η δεξιά σου».

Μέσα σ’ αυτήν τη λογική κινητικότητα υπάρχει και ενεργεί και ο άνθρωπος. Και διατηρείται η ισορροπία, εφόσον χρησιμοποιούνται συνήθη φυσικά μέσα.

Όμως για ν’ ανορθωθεί η οικονομία, υποχρεώθηκε ο άνθρωπος να εφαρμόσει ληστρική εκμετάλλευση. Στην προσπάθεια του να καλύψει την υπερκατανάλωση, αύξησε την παραγωγή με τεχνητά, αλόγιστα και βίαια μέσα, που έχουν σαν αποτέλεσμα τη διατάραξη της ισορροπίας. Και υπερηφανεύεται για τούτο το κατόρθωμα του, γι’ αυτήν του την εξέλιξη. Μία εξέλιξη που τον οδηγεί στο αδιέξοδο. Εξέλιξη που τον κατάντησε σκλάβο των ορέξεων της και ανίκανο να ικανοποιήσει τη λαιμαργία της.

Υπερηφανεύεται για την άνοδο και ανάπτυξη του πολιτισμού του, που του κληροδότησε το άγχος και τα χάπια. Και αγνοεί ότι εδώ έφθασε, αφού πρώτα έγινε επαναστάτης. Έδειξε ανυπακοή και απειθαρχία στους Νόμους της φύσης. Και από λάτρης της αισθητικής του τοπίου και επικριτής της όποιας παραμόρφωσης της φύσης, μετατρέπεται αυτόματα σε καταστροφέα με θυσία του δάσους, καταστροφή του πρασίνου και κατακρεούργημα γενικά της φύσης, για χάρη της οικονομικής ανάπτυξης, ή για άλλες σκοπιμότητες, είτε τέλος από αμέλεια ή απειρία, ξεχνώντας έτσι ότι το δάσος είναι το πολυτιμότερο αγαθό και η διαχείριση του και σωφροσύνη και ορθολογισμό απαιτεί.

Ξεχνάει ότι «Το δάσος προηγείται του ανθρώπου και η έρημος τον ακολουθεί». Αγνοεί το «Κύριος μωραίνει ους βούλεται απωλέσει» και τη σοφή παροιμιώδη έκφραση του λαού «Λαγός τη φτέρη έσειε, κακό της κεφαλής του». Και δεν αναλογίσθηκε ποτέ την εφιαλτική όψη που θα κληρονομήσουν οι επερχόμενες γενιές.

Μοναδικός του στόχος είναι να αποκτήσει πλούτη για να ενισχύσει ακόμα την υπεραυτάρκειά του. Εξαντλεί για το σκοπό αυτό όλες του τις δραστηριότητες. Ισχυροποιεί συνέχεια τις μεθόδους καταστροφής και αυτοκαταστρέφεται χωρίς να το νοιώθει. Έτσι αποδεικνύεται το πλέον αχάριστο πλάσμα της δημιουργίας.

Φωνάζουν και διαμαρτύρονται καθημερινά οι κυνηγοί.
Απευθύνουν την έκκληση: «Σώστε τη χλωρίδα και πανίδα αυτού του τόπου».

Η διαμαρτυρία τους πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη, γιατί είναι εκείνοι που ήξεραν το χθες, γνώρισαν το σήμερα και μαντεύουν το αύριο. Αυτοί διαπιστώνουν ιη συνεχή μείωση του θηράματος, που σημαίνει διατάραξη της ισορροπίας. Και οι κυνηγοί ανήκουν σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Εκπροσωπούν όλες τις πολιτικές πεποιθήσεις. Κατά συνέπεια, ή όποια διαμαρτυρία τους δεν είναι εκδήλωση κοινωνικής ή πολιτικής διάθεσης και σκοπιμότητας. Είναι διαμαρτυρία που τονίζει τον επερχόμενο κίνδυνο. Και πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη, για την ανάληψη σταυροφορίας διάσωσης της φύσης, η οποία έπαψε να είναι ανεξάντλητη πηγή ανανέωσης.

Πρέπει όλες οι τάξεις των ανθρώπων να ενωθούν, να αναλάβουν και επιδιώξουν την κινητοποίηση της κοινής γνώμης, για να ανησυχήσει αυτούς, οι οποίοι ωφελούνται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Κατά το Σύνταγμα «Έκαστος δικαιούται να αναπτύσσει ελευθέρως την προσωπικότητα του και να συμμετέχει εις την κοινωνικήν, οικονομικήν και πολιτικήν ζωήν της χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη» (άρθρο 5 παράγραφος Ι). «Η καταχρηστική άσκησις δικαιώματος δεν επιτρέπεται» (άρθρο 25 παράγραφος 3). «Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωσιν του Κράτους» (άρθρο 24 παράγραφος Ι).

Για όλους αυτούς τους λόγους η προστασία και διάσωση του περιβάλλοντος γενικά πρέπει να λάβει Οικουμενική διάσταση.

Share.

Τα σχόλια είναι κλειστά σε αυτό το θέμα


Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων