Το τρυγόνι κατά γενική ομολογία είναι ένα από τα πιο αγαπημένα θηράματα των κυνηγών. Και αυτό όχι άδικα γιατί έχει υψηλό δείκτη δυσκολίας μπορεί να κυνηγηθεί από όλους δεν χρειάζεται δηλαδή “πόδια” γίνεται σε εποχή με καλές κλιματολογικές συνθήκες και ακόμα δεν είναι απαραίτητο το σκυλί. Θέλει καλό καρτέρι να βλέπεις ορίζοντα να μπορείς να τουφεκίσεις σχετικά χαμηλά αλλά πάντα με ασφάλεια και κυρίως να μπορείς να τουφεκίσεις και πίσω το τρυγόνι που θα σε “καβαλήσει” γιατί τα πρωινά πουλιά πολλές φορές μας παίρνουν το καπέλο που λέμε. Οι παππούδες μας λέγανε ότι το τρυγόνι είναι παλικάρι γιατί δεν αλλάζει την πορεία του θα περάσει από πάνω σου ιδικά τα περασματιάρικα το Σεπτέμβριο. Αυτό ισχύει σε γενικές γραμμές αρκεί να μην κουνηθείς έστω και αν είσαι ακάλυπτος. Η τουφεκιά πρέπει να έχει ανάλογη προσκόπευση από 10 πόντους μέχρι και ενάμισι και δυο μέτρα ανάλογα την απόσταση την ταχύτητα και την γωνία που περνάει το τρυγόνι. Μια τουφεκιά στα 32 μέτρα τραβέρσα ένα μέτρο μπροστά με ήρεμο πέταγμα του πουλιού με τρία αστέρια τσόκ και 8 νούμερο σκάγια συνήθως θα βάλει το πουλί στο σακίδιο. Τα πρωινά πουλιά στο μπάσιμο τα χαμηλωμένα μπορεί να χρησιμοποιήσουμε μούφα και σκάγια Νο 9. Πολλοί ρίχνουν με Νο 6 στα 45 και 50 μέτρα. Το πιθανότερο είναι να μην κρατήσεις το πουλί να φύγει τραυματισμένο και αν παρ ελπίδα το “κόψεις” φτερουγαργιά θα πέσει πολύ μακριά και δεν θα το βρεις. Ακόμα θα χάσεις πολύ χρόνο και μπορεί στο διάστημα αυτό που θα ψάχνεις ειδικά το πρωί να χάσεις τρία τέσσερα πουλιά ατουφέκιστα. Είμαι οπαδός της θεωρίας των πολλαπλών τραυμάτων προκείμενου να σκοτωθεί το θήραμα ιδικά στα πουλιά. Πιστεύω ότι σε κανονικές αποστάσεις το ανοιχτό τσόκ και τα ψιλά σκάγια σου δίνουν το θήραμα.
Στην πατρίδα μου στην Αρκαδία τα τοπιάρικα τρυγόνια είναι λιγοστά γι΄ αυτό και θέλει αγώνα προκειμένου την πρώτη μέρα να πάρεις 4–5 πουλιά. Ξεκινάμε λοιπόν άλλοι με μηχανάκια άλλοι με τζιπ άλλοι με επιβατικά από την πρώτη Αυγούστου την ανίχνευση στα θερισμένα προς εντοπισμό τρυγονιών. Το τρυγόνι προτιμά τα θερισμένα χωράφια από σιτάρι, τα αγκάθια (γαϊδουράγκαθα), αγριοφάσουλα και χωραφίσια φασόλια μέσα στις καλαμποκιές τις γινωμένες φούντες από αραποσίτι και κυρίως το βίκο. Φίλοι κυνηγοί αν βρείτε βικίστρα θερισμένη μην την αφήσετε και θα με θυμηθείτε.
Στις 6 η ώρα το πρωί είμαστε στα καρτέρια με καφεδάκι τσιγαράκι και πολλές φορές σημειωματάριο προς καταγραφή. Στη δουλειά μπορεί να αργήσουμε αλλά στο τρυγόνι είμαστε παρόντες στην ώρα μας. Κατά τις 6+30 περίπου “σκάει” το πρώτο. Αν έχει πουλιά αρχίζουν ένα ένα δύο δύο να μπαίνουνε χαμηλωμένα συνήθως από την ίδια κατεύθυνση. Εκεί θέλει μούφα. Προσωπικά και στο τρυγόνι χρησιμοποιώ το δίκαννο 66 πόντους κάνη και τσόκ 5* και 3* έτσι έχω τη δυνατότητα επιλογής ανοιχτής η κλειστής τουφεκιάς. Τα πιο πολλά πουλιά πάντως μου τα έχει δώσει η μούφα. Το κορύφωμα του μπασίματος των τρυγονιών είναι από τις 7 έως 8 μετά τα πουλιά αρχίζουν και σπάνε κατά την κυνηγετική διάλεκτο. Εδώ θα πρέπει να πω πως το τοπιάρικο τρυγόνι κάθε μέρα ακολουθεί το ίδιο δρομολόγιο δηλαδή το πρωί θα πάει στο ίδιο χωράφι για να βοσκήσει και κατά τις 11 η ώρα θα πάει για νερό. Μετά θα ησυχάσει στα πλατάνια μέσα στα ποτάμια και στις πηγές και μετά τις 4 θα πάει πάλι για βοσκή. Μετά τις 5, 6 η ώρα θα κάνει πάλι ένα ανέμισμα και θα πάει για κούρνιασμα. Θα αλλάξει τόπο μόνο εάν τουφεκιστεί πολύ και εάν αλλάξουν οι καιρικές συνθήκες. Εάν πιάσουν τίποτα καλοκαιρινές απογευματινές μπόρες θα τραβηχτεί πιο ψηλά. Μιλάμε πάντα για τον Αύγουστο. Θα πρέπει να πω εδώ ότι πρέπει να προσέχουμε τις τουφεκιές μας όσο πιο λίγες σίγουρες τουφεκιές τόσο καλύτερα γιατί το τρυγόνι που θα τουφεκιστεί το πρωί μετά από μία μπορεί και λιγότερο ώρες θα γυρίσει στο ίδιο χωράφι. Εάν φάει ομοβροντίες δεν θα ξαναγυρίσει έστω και εάν δεν έχει πάρει σκάγια θα αλλάξει τόπο. Αν δεν τουφεκιστούν πολύ, τα πουλιά που μείνανε θα τα βρείτε και την επόμενη μέρα στο ίδιο χωράφι.
Ξημέρωμα λοιπόν 20 Αυγούστου είμαι από τις 4 η ώρα το πρωί και περιμένω να ξημερώσει το καρτέρι μου είναι μια πλεύρα πάνω από οργωμένα και πίσω μου ψηλά το δάσος. Φέτος δεν θα καθίσω μέσα στις αποσιταργιές και να την πατήσω όπως πέρσι που μόλις ξημέρωσε με είχανε κυκλώσει οι κυνηγοί και κόβανε τα πουλιά με αποτέλεσμα να μην φτάνουν σε μένα. Πήρα μόνο δύο πουλιά με το ζόρι. Φέτος θα πιάσω καρτέρι στην πλεύρα θα περιμένω τα πρωινά πουλιά που θα μπουν από το δάσος και τα πουλιά που θα τουφεκιστούν στις σιταριές. Τα περισσότερα μόλις τουφεκιστούν κόβουν προς το δάσος για κάλυψη και μετά από ώρα αν ηρεμίσουν τα πράματα ξανακατεβαίνουν οπότε και τις δύο φορές θα περάσουν από πάνω μου. Καλά τα σκέφτηκα δεν πρόβλεψα όμως κάτι, καμιά δεκαριά κυνηγούς που σταματήσανε στη ρίζα του λοφίσκου δίπλα από τις σιταριές και άρχισαν να ανηφορίζουν κατά την πλεύρα που είχα στρατοπεδεύσει. Τότε μου ήρθε στο νου ένα κόλπο που έκανε ο Κολοκοτρώνης όταν πολεμούσε τους Τούρκους στα Δερβενάκια. Άναψε το βράδυ δεκάδες φωτιές για να παραπλανήσει τον εχθρό όσον αφορά τη δύναμη σε αριθμό στρατιωτών που είχε. Εγώ βέβαια δεν άναψα φωτιές αλλά πήρα το φακό μου και άρχισα να τρέχω εκατό μέτρα δεξιά αναβόσβησμα του φακού, διακόσια δεξιά άλλο αναβόσβησμα, πενήντα κάτω, εκατό πάνω διαγωνίως και κάθε φορά έκανα σινιάλο με το φακό. Οπότε ακούς μέσα στη νύχτα “πάμε να φύγουμε ρε παιδιά εδώ είναι πλατεία Συντάγματος από τον κόσμο. Έτσι λοιπόν σε λίγο όταν άρχισε το πανηγύρι χάρις σ’ αυτό το κόλπο του μεγάλου στρατηγού Κολοκοτρώνη έμεινα μόνος μου σε όλη την πλεύρα. Άρχισαν να μπαίνουν τα τρυγόνια στην αρχή γλυφτά χαμηλά και όσο πέρναγε η ώρα όλο και ψήλωναν. Οι τουφεκιές άρχισαν από μπηχτές με Νο 9 και συνέχισαν στα μακρινά τα τουφεκισμένα από άλλους πουλιά με προσκόπευση που έφτανε μερικές φορές και τα 2 μέτρα με σκάγια Νο 7. Ο Αζάν Κόκερ ελαφρώς ημίαιμο (ένας προπάππος ήταν Επανιέλ) έφερνε τα τρυγόνια χαρούμενος και τα άφηνε στο πόδι μου τα δε πουλιά προς χάριν του τεχνάσματος ονομάσθηκαν “τρυγόνια Κολοκοτρωνέικα”. Ήταν μία μαγευτική μέρα και ακόμη συνέχισε με μία πιο μαγευτική νύχτα δεδομένου ότι τα τρυγόνια το ίδιο βράδυ τα φτιάξαμε στην κατσαρόλα με παραδοσιακή συνταγή (λαδορίγανη) κόκκινο κρασί πολύ διάθεση άπειρα πειράγματα λίγα ψεματάκια πολλά σχέδια προσδοκίες που μάλλον άγγιζαν τα όρια του φανταστικού. Αλλά έτσι είναι το κυνήγι φίλοι κυνηγοί αυτό που μας κρατάει είναι η ελπίδα, ζούμε με την ελπίδα, πόσα όνειρα προτού χαράξει η μέρα και πόση απογοήτευση μετά και πάλι την άλλη μέρα καινούργιες ελπίδες καινούργιες προσδοκίες. Ίσως αυτή να είναι και η ομορφιά στο ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι πού κάνουμε ακόμα στην Ελλάδα ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο τίποτα δεδομένο. Ελπίζω να μη μας στερήσουν αυτή την όμορφη δραστηριότητα που λέγεται παραδοσιακό κυνήγι. Έχουμε ανάγκη αυτή τη διέξοδο αυτή την απόδραση από την τόσο άσχημη και ψυχοβόρα καθημερινότητα.
Μπάμπης Γκαβάς
20 Αυγούστου 2002
e-mail: gavas@tri.forthnet.gr
