του Γιάννη Θεοδώρου
Ποιότητα ζωής…τι σημαίνει αυτός ο όρος για έναν κυνηγό; είναι άραγε το πρωινό ξύπνημα και η ανηφόρα στην πρωινή ομίχλη; είναι η «δειλή» και ελπιδοφόρα ανατολή στο γλυκοχάραμα; είναι το «κουρασμένο βήμα» του ήλιου να βασιλέψει πίσω από τις αγέρωχες βουνοκορφές; είναι το ξέφρενο κελάηδισμα την αυγή; είναι το νοτισμένο χώμα, δροσισμένο με νυχτιάς αγέρι; είναι ο ευωδιαστός από το αναπάντεχο πρωτοβρόχι αέρας; είναι το παγερό χαΐδεμα από το ξεροβόρι; είναι το πολύχρωμο ανθοβόλημα; είναι οι ήχοι και οι μουσικές της φύσης; είναι η αναζήτηση του θηράματος; είναι η χαρά και η ικανοποίηση στα μάτια του «συντρόφου σκύλου»; είναι το ξεδίψασμα στη μικρή δροσοπηγή; είναι η άμεση δρέψη των καρπών της φύσης; είναι η γεύση που σου χαρίζει η φύση χωρίς «μεσάζοντες»; είναι το σπαράγγι που θα βρεις στη ρίζα της γκορτσιάς, είναι η «πίκρα» του αγριοραδικιού, είναι η γνώση της φύσης που κατέχεις; είναι η έκπληξη να ατενίζεις πέρα από τα δασοντυμένα βουνά, είναι η κυνηγετική παρέα, είναι το πρόχειρο τραπέζι, είναι το κρασί, είναι οι κυνηγετικές αναπολήσεις, είναι οι κυνηγετικές μαρτυρίες και θύμησες, τα έθιμα μας, οι θρύλοι, οι μύθοι, οι δοξασίες …η ζωντανή παράδοσή μας…
Πόσα συναισθήματα και αβούλητοι συνειρμοί μας διαπερνούν, κάνοντας μας να αισθανόμαστε μια ανείπωτη ψυχική αγαλλίαση και μια ξέφρενη χαρά, όταν προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε στο κυνηγότοπο τα μυστικά και το «DNA» της φύσης … γιατί οι κυνηγετικές αναμνήσεις και η γλυκιά νοσταλγία πού μας προσφέρουν απλόχερα κατατείνουν πάντα στον ίδιο παρονομαστή; τότε που η ανθρώπινη παρέμβαση δεν είχε «κατά νου» να ασχοληθεί με την προστασία της φύσης καταργώντας το κυνήγι, τότε που οι φυσικές λειτουργίες και νομοτέλειες ήταν μακριά και πέρα από την επιστημονική «ιδιοτέλεια», τότε που όλα ήταν αγνά και άδολα…η διατήρηση και ενδυνάμωση της πιο μακραίωνης φυσικής δραστηριότητας, του κυνηγιού, παραμένει ένα διαρκές ζητούμενο…
Γιατί όλοι μας ανασκιρτούμε και θέλουμε να συμμετέχουμε μέσα από αυτό, στις μικρές χαρές της κυνηγετικής καθημερινότητας; Σε ένα ποτήρι μπρούσκο κρασί, σε μια «δαχτυλήθρα» τσίπουρο στο μικρό καφεπαντοπωλείο στην «άκρη του πουθενά» στα αραιοκατοικημένα χωριά μας στη Μάνη, στην Πίνδο, στην Ήπειρο, στη Μακεδονία …εκεί όπου η μοναξιά των γερόντων σε συνθλίβει και τη συντριβή σου, την κάνει ακόμη μεγαλύτερη η υποψία από το δάκρυ τους, που λες και περιμένει έναν άνθρωπο να το «ξεφυλακίσουν», να πουν το καημό τους για το τόπο τους, τα κυνήγια που έκαναν, αυτός ο στεναγμός βαθύς και αληθινός, σε συνεγείρει και σε κάνει να σκέφτεσαι, ότι ο «θάνατος της υπαίθρου και η απερήμωσή της θα σημάνει και το θάνατο της παράδοσης», της ιστορικής συνέχειας όλων αυτών που μας κληροδότησαν…
Κανείς μας όμως δεν νοιώθει τη βεβαιότητα, ότι και εμείς σήμερα θα καταφέρουμε να κάνουμε το ίδιο, γιατί το κυνήγι, η ζωντανή μας παράδοση, το νήμα που συνδέει το χθες με το σήμερα, είναι ο ποιοτικός τρόπος ζωής, που αν δεν βιωθεί και μετουσιωθεί σε πράξη, δεν μεταφέρεται, δεν μεταβιβάζεται, θα παραμείνει μια «αταβιστική» μηχανική δράση και θα χαθεί …
Όλοι μας, όσοι είχαμε τη τύχη να γαλουχηθούμε στις κυνηγετικές αρετές από τους παππούδες μας, τους γονείς μας, τους συγχωριανούς μας, ξέρουμε ότι το κυνήγι ήταν απόλυτα και άρρηκτα συνδεδεμένο με την ποιότητα ζωής και τη διατήρηση αλώβητης της παράδοσης, που ήθελε τη κυνηγετική κοινότητα να διακρίνεται από αλληλοεκτίμηση και αυτοσεβασμό, να αυτοπειθαρχεί, να αποδέχεται τους άγραφους νόμους και φυσικούς κώδικες … οι διδαχές τους πολύτιμες, οι υποδείξεις τους σοφές, η καθημερινή επαφή τους με τη φύση τους προίκίσε με οξυμένα αντανακλαστικά και μια «ενστικτώδη εγρήγορση» σε κάθε τι παράταιρο και στρεφόμενο κατά του κυνηγιού…απλοί άνθρωποι, παραδοσιακοί, θυμόσοφοι, πόση ψυχική μεγαλειότητα έκρυβαν οι κυνηγετικές τους διηγήσεις που ήταν θαρρείς οι πιο σημαντικές στιγμές μιας δύσκολης καθημερινής μάχης για την επιβίωση, μιας και η ζωή ήταν σκληρή απέναντι τους, γεμάτη ανέχεια, στερήσεις, πίκρες, τα βήματά τους, βήματα μιας πληγωμένης Ελλάδας που έπρεπε να πάει μπροστά και πήγε, με ανθρώπους αυτής της ψυχοσύνθεσης που σκληρή δουλειά και κυνήγι ήταν οι δυο πόλοι της καθημερινότητας, συμπληρωματικοί, ισχυροί και στην ίδια αναλογία …
Γιατί άραγε δεν αντλούμε εμείς οι κυνηγοί του «σήμερα» την ίδια ικανοποίηση μέσα από σπουδές και πτυχία, τον πετυχημένο επαγγελματικό βίο; ίσως γιατί όλα αυτά κινούνται στα πλαίσια μιας κοινωνικής συμβατότητας, σε ένα πεδίο δεοντολογικό και κομφορμιστικό, μακριά από τη γνήσια και ανεπιτήδευτη λαϊκή εμπειρία των «δασκάλων» μας στο κυνήγι, οι παρακαταθήκες τους έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένες στη καρδιά και τη ψυχή μας, γιατί ήταν αληθινές, πραγματικές, ανθρώπινες, μακριά από στερεότυπα μιας «αναλώσιμης» ψυχοφθόρας καθημερινότητας…ίσως έτσι εξηγείται γιατί οι κυνηγοί καταφέρνουν και καταρρίπτουν πολλές φορές τα «κοινωνικά φράγματα», στέκονται πάνω από τις κοινωνικές διαστρωματώσεις και «απελευθερώνονται» ψυχικά….γιατί τελικά η κυνηγετική απόδραση είναι η επιστροφή μας στη φύση και στις κρυφές και φανερές χάρες της …ο άκοπος ομφάλιος λώρος …
Έτσι έγινε η κυνηγετική παράδοση κτήμα μας, χάρις στην αβερτοσύνη προσηνών και «φιλοσοφημένων» ανθρώπων, που ήξεραν ότι ο σεβασμός του θηράματος ήταν «νόμος», ο σεβασμός στη φύση υποχρέωση και αναγκαιότητα, το κυνήγι ήταν η λύση και ποτέ το πρόβλημα…έτσι διατηρήθηκαν ανάλλαγα και ανάλλαχτα τα κυνηγετικά ήθη και έθιμα περνώντας σε μας ως πολύτιμη κληρονομιά … σ΄ αυτούς τους σκαπανείς και πρωτοπόρους, που πολλοί έχουν «φύγει» από κοντά μας, οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ από «βάθους καρδίας», ενώ σε όσους ακόμη μένουν κοντά μας, πιστοί θεματοφύλακες της κυνηγετικής παράδοσης αλλά χωρίς τις φυσικές δυνάμεις που θα τους επιτρέψουν να δρασκελίσουν τα κυνηγοτόπια, η αναγνώριση και η συμπάθεια μας τους συντροφεύει, μιας και η χαρά που τους έδινε το κυνήγι, δεν αντικαθίσταται από κανέναν άλλο «θησαυρό»…
Όσοι «έφυγαν» δεν είχαν τη τύχη να ακούσουν ό,τι οι κυνηγοί είναι «δολοφόνοι στυγεροί, αδίστακτοι οπλοφόροι, καταστρέφουν τη φύση…» ή να δουν το κυνήγι να «πυροβολείται» στις δικαστικές αίθουσες, ξέροντας όλοι μας τον προσωπικό τους αγώνα για τη ζωή που τη «σεβάστηκαν» χωρίς η ίδια να τους δείξει ποτέ το ανθρώπινό πρόσωπό της, ξέροντας την εντιμότητα και την ακεραιότητα του χαρακτήρα τους, μπορούμε να εικάσουμε με βεβαιότητα ότι «από κει ψηλά» θα εξανίστανται για τις μίζερες «αντικυνηγετικές αβανιές» που υποκριτικά και με ευτέλεια, απεμπολούν τη κυνηγετική μας παράδοση, σαν να πρόκειται για «κακοφορμισμένη πληγή» και μάστιγα, αγνοώντας ότι το κυνήγι συμβάλλει στην ποιοτική αναβάθμιση της αμφίδρομης και αμφίσημης σχέσης μας με τη φύση και το περιβάλλον.
Ας είναι, το κυνήγι είχε και έχει «ταυτότητα», λόγο ύπαρξης, συνέχεια, πολιτιστικό χαρακτήρα, είναι μια δράση απόλυτα προσαρμοσμένη και εναρμονισμένη με τη φύση και τη λειτουργία της, μια δράση που ασκείται μέσα από τις υποδείξεις της σύγχρονης επιστήμης αλλά που πάντα θα διατηρεί αναλλοίωτη τη μεθυστική γεύση και τα πρωτογενή «ευγενή αρώματα» μιας μακράς και βαριάς παράδοσης και κυνηγετικής κληρονομιάς, στην εναγώνια αναζήτηση ενός ποιοτικού μονοπατιού και ενός «άλλου» τρόπου ζωής…
