του Γιάννη Θεοδώρου
Για άλλη μια φορά δυστυχώς, τα «βόλια» συντάκτη του «ΒΗΜΑΤΟΣ», σε πρόσφατο δημοσίευμα της έγκριτης εφημερίδας, στόχευσαν και πάλι το «κυνηγετικό σώμα»…
Δεν θα αναφερθούμε γιατί δεν αξίζει τον κόπο, στα νομοθετικά πλαίσια που ρυθμίζουν και διέπουν τα του κυνηγιού, μιας νόμιμα κατοχυρωμένης δραστηριότητας, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο καθώς και στο γεγονός, ότι πλείστες χώρες, έχουν αναπτύξει τον υγιή κυνηγετικό τουρισμό μέσα από την επιστημονική και μακροπρόθεσμη πολιτική που συνδυάζεται με την αειφορική ανάπτυξη, την ορθολογική διευθέτηση των γεωργικών εκμεταλλεύσεων, τη σκόπιμη «ακαλλιεργησία» μεγάλων εκτάσεων και τη στενή καταγραφή των θηραματικών πληθυσμών από επιτελεία θηραματολόγων, βιολόγων, ορνιοθολόγων,…
Ένα χρόνο μετά, δυστυχώς, η ορθή επανάληψη του φαινομένου, η ίδια υστερική κακεντρέχεια, η ίδια ψευδεπίγραφη και παράλογη αντικυνηγετική “νουβέλα” …
“Όποιος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ορτύκι, ας το αγοράσει…” αυτό είναι το “ηθικόν δίδαγμα” και η “επιστημονική ανάλυση” και προσέγγιση του πράγματος κατά το συντάκτη…
“Να τρως, αλλά να μην σκοτώνεις…”, πως (να) συμβαίνει αυτό άραγε; (!), η άλλη “βαρύγδουπη” επιστημονική και οικολογική προσέγγιση του θέματος…
Στο πέρασμα του χρόνου, πολλοί, το “ξαναεπιχείρησαν” αυτό, σε εφημερίδες και κανάλια, μια, δυο, τρεις φορές, το «κούρασαν» το θέμα και το έκαναν “μονόπρακτο” και φαρσοκωμωδία εν τέλει, η οξύτητα και οι επιθέσεις τους ήταν εκτός περιγραφής αλλά φευ τελικά, η λήθη του χρόνου τους συμπαρέσυρε στην αφάνεια…και το κυνήγι βέβαια δεν καταργήθηκε…
Καλό θα είναι επομένως να ανησυχεί ο συντάκτης γιατί η επιθυμία του να σταματήσει το κυνήγι δεν θα πραγματωθεί και στο μεταξύ, ας αρκεσθεί από άποψη σιτηρεσίου “στα αρνάκια, στα κατσικάκια, στα κοτοπουλάκια στα μοσχαράκια και τα ψαράκια”… ας μην φάει ορτύκια, μιας και δεν μπορεί να “τα σκοτώσει”, ας τα αγοράσει, έτσι λοιπόν και «νηστικό ς» δεν θα μένει και «αμαρτίες» δεν θα έχει φορτωμένο το “δισάκι του” …
Οι αυθαίρετες αιτιάσεις ως κακόπιστες και ανακριβείς το μόνο που δεν κάνουν, είναι να υπηρετούν τη “κοινή αλήθεια” και απέχουν πόρρω, από αυτό που ο λαός μας, αποκαλεί κοινή λογική, η οποία φαίνεται όμως, ότι σε ορισμένους «αντικυνηγούς» δημοσιογράφους, δεν είναι και τόσο κοινή ούτε καν σαν ένστικτο …
Εξάλλου στη διαδικασία του αντικυνηγετικού καταγγελτικού μονόλογου», μπαίνουν κατά τακτά διαστήματα κάποιοι δημοσιογράφοι, συνήθως ορμώμενοι από μια «ψευδεπίγραφη εσωτερική οικολογική αντίληψη» των πραγμάτων και επιδιώκοντας τον εξαγνισμό τους (;), κατακεραυνώνοντας ότι έχει σχέση με το κυνήγι…
Και πάλι δεν θεωρήθηκε σκόπιμο, δυστυχώς, για την αρτιότητα ή πληρότητα των γραφομένων, τουλάχιστον για τα «μάτια» των δεοντολογικών προσχημάτων, να ζητηθεί και καταχωρηθεί και η αντίθετη άποψη πχ να είχαν ζητήσει να τους πουν δυο πράγματα οι Κυνηγετικές Οργανώσεις…
Ο ARNOLD BENNET σημείωνε: “Οι δημοσιογράφοι λένε κάτι ξέροντας ότι δεν είναι αλήθεια, ελπίζοντας, πως αν συνεχίσουν να το λένε επί μακρόν θα γίνει αλήθεια…”, επομένως μπορεί ο συντάκτης του νέου «πονήματος», της ορθής επανάληψης του ίδιου περυσινού λάθους και αντικυνηγετικού ατοπήματος να συνεχίσει να προσπαθεί…
Εν κατακλείδι να προσθέσουμε, ότι πλην της νοημοσύνης των κυνηγών που θίγει με συνειδητή αμετροέπεια το άρθρο, προσβάλλεται βάναυσα και η κοινή αντίληψη και όσων ζουν και παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τα κυνηγετικά δρώμενα και αποτυπώνεται η ειρωνική και σαρκαστική δήθεν ευρηματική “πομφολυγοφιλολογία” του συντάκτη, ως απότοκος της πλήρους άγνοιας περί του κυνηγιού και των κυνηγών, αλλά κατά τα άλλα έχει άποψη και μάλιστα σημαίνουσα, που χρήζει δημοσιότητας…
Ο OSCAR WILDE σημείωνε : “το κοινό έχει αχόρταγη επιθυμία να μάθει τα πάντα, πλην εκείνων που αξίζει να μάθει. Η δημοσιογραφία το γνωρίζει αυτό, κι έχοντας εμπορική συνείδηση ικανοποιεί την ζήτηση …” … και δυστυχώς παρατηρούμε, ότι στο δρόμο αυτό της αντικυνηγετικής ολισθηρότητας, “ολισθαίνει” και η εφημερίδα, εκείνο δε που δεν γνωρίζουμε, είναι ποια ζήτηση θέλει να ικανοποιεί, μέσα από τέτοια δημοσιεύματα….
ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ FORUM ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ
