Πέρασαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά. Τα πουλιά δηλαδή μειωθήκανε σημαντικά. Κάθε χρόνο το ίδιο γίνεται μετά τα γερά μπασίματα του Νοέμβρη τα πουλιά σκορπίζουν σε όλο το πλάτος της κυνηγετικής επικράτειας και ιδικά μετά τα Χριστούγεννα ανηφορίζουν προς τα πουρναρωτά. Αυτό όμως μπορεί να είναι πρόσκαιρο γιατί με χιόνια κακοκαιρία και παγετό κατεβαίνουν πάλι χαμηλά μέσα στα ρέματα στις φτέρες στις βατιώνες στα κανάλια στις παραλίες όταν ρίξει χιόνι ακόμα και στα νησιά. Οι μπεκάτσες τώρα είναι πιο επιφυλακτικές πιθανόν πάρα πολλές από αυτές να έχουν έρθει σε επαφή με κυνηγό και κυνηγόσκυλο. Μπορεί να έχουν τουφεκιστεί κιόλας. Εδώ πλέον τα πράγματα γίνονται αρκετά δύσκολα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το Γενάρη καταρχήν και εφόσον ο καιρός είναι νορμάλ δηλαδή κρύο πάγος ,που και που καμιά βροχή ακόμα και με ελαφρό χιονάκι χωρίς καιρικά φαινόμενα ακρότατα οι μπεκάτσες έχουν βρει το χειμερινό τους κατάλυμα και μπορεί να μείνουν εκεί ακόμη και μήνα. Το βράδυ θα σηκωθούν και θα πάνε για βοσκή και αν δεν τις πετύχει κανένας στο καρτέρι, το πρωί με το χάραμα θα επιστρέψουν στο χειμωνιάτικο κουτούπι τους. Εκεί η μπεκάτσα είναι πλέον η πραγματική βασίλισσα του δάσους. Είναι το πουλί που ξέρει το χώρο της, τα μονοπατάκια τα έχει περπατήσει πολλές φορές ξέρει τα περάσματα και κατά συνέπεια και τις οδούς διαφυγής από το σκύλο. Κυκλοφορεί μέσα στις πυκνούρες αλλά πάντα έχει από πάνω της ένα κομμάτι ουρανό ακάλυπτο έτσι ώστε εάν χρειαστεί να πετάξει ανάλαφρα σε κάποια άλλη μεριά του δάσους μακριά από κάθε απειλή. Αυτή η μπεκάτσα είναι πραγματικά μία πρόκληση. Πόσες φορές με έχουν αιφνιδιάσει με τα κόλπα τους. Να και σήμερα πάλι μια τέτοια πανέξυπνη έμπειρη μπεκάτσα με κατατρώποσε. Το σκυλί φερμάρισε σταθερά αλλά εκεί δεν ήτανε πουλί. Η πανέξυπνη μπεκάτσα είχε ήδη περπατήσει και μόλις η σκύλα κατάλαβε τι συμβαίνει και αποφάσισε να ποντάρει άκουσα πίσω μου και δεξιά το φτερούγισμά της και φυσικά ενδιάμεσα έβαλε τον καθιερωμένο κορμό δέντρου. Ο καιρός παίζει κάποιο ρόλο αλλά κατά κανόνα η βοσκισμένη μπεκάτσα του Γενάρη κοταρίζει κάνει οχτάρια για να μπερδέψει το σκύλο και πολλές φορές βρίσκουμε μόνο μια ωραία άσπρη τουρτίτσα με λίγο σοκολάτα στη μέση ( την κοτσιλιά της). Ο σκύλος μας πολλές φορές, ιδικά αν είναι νεαρός και άπειρος, δεν ξέρει τι γίνεται μας κοιτάζει σαν να μας λεει: ” Μπούκωσα από παντού μου έρχονται μυρουδιές που είναι η μπεκάτσα; τι να κάνω;”. Πολλές φορές ο σκύλος μας φερμάρει και η μπεκάτσα πετάγεται από πίσω του . Μην τρελαθούμε, δεν είναι άχρηστο το σκυλί μας. Πραγματικά δυσκολεύεται με όλες αυτές τις μυρουδιές.. Το χειρότερο που έχουμε να κάνουμε εκείνη τη στιγμή είναι να παροτρύνουμε το σκυλί με φωνές και προτροπές “μέσα ,μέσα, να, εδώ, πάρτ” και πολλά τέτοια. Θέλει ηρεμία. Μιλάμε σιγά στο σκυλί μας το επαινούμε ” μπράβο ,μπράβο”, ένα χάδι και χωρίς καθόλου βιασύνη αρχίζουμε να ψάχνουμε σιγά και μεθοδικά. Πολλές φορές το πουλί περπατάει πάνω από 50 μέτρα. Άλλες φορές κάνει ένα βατραχοπήδημα 30-40 μέτρα και αρχίζει πάλι το κοτάρισμα. Γι΄ αυτό εάν μόλις φερμάρει το σκυλί δεν σηκωθεί τίποτα ακόμη κι αν ο σκύλος τα παρατήσει πρέπει να συνεχίσουμε το ψάξιμο ζεστά κάνοντας ομόκεντρα ημικύκλια προς τη μεριά που υποθέτουμε ότι έχει πάει το πουλί. Βέβαια πολλές φορές δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό ιδικά όταν κυνηγάμε σε πουρνάρι που μόνο ο σκύλος μπορεί να περάσει.
Διαφορετικές Μπεκάτσες.
Σήμερα λοιπόν σήκωσα τρις μπεκάτσες. Το μέρος που κυνήγησα ήταν στεφανάκια ανισοεπίπεδα με τεράστια δέντρα και από κάτω βατιόνες, ξερόκλαδα, σπάρτα στις άκρες και στα ξέφωτα γκορτσιές και δίπλα ποτάμι. Στα βουνά έχει χιόνι και σήμερα το πρωί είχε πάγο γι αυτό θα πάω κοντά στο ποτάμι όπου υπολογίζω να βρώ πιο πολλές βελουδομάτες. Σήμερα αυτό που μου συνέβει δεν μου έχει ξανασυμβεί. Τα πουλιά δέχονταν φέρμα άφηναν το σκυλί να τις πλησιάσει και μετά άρχιζαν οι δυσκολίες. Η πρώτη δέχτηκε φέρμα σε μία συστάδα ψηλών δέντρων. Κάνω κύκλο βγαίνω στο καθαρό και βάζω το πουλί στη μέση. Περιμένω ακούνητος ούτε ανάσα. Περνάνε βασανιστικά λεπτά. Σκύβω κοιτάζω τη Ήρα. Δεν κουνιέται καθόλου τη βλέπω στα 20 μέτρα λίγο τα μπροστινά πόδια και το κεφάλι. Φερμάρει κοιτάζοντας με μεγάλη ένταση κάνα δύο μέτρα μπροστά της και λίγο αριστερά. Έχει περάσει ώρα δεν έχει σπάσει φέρμα άρα το πουλί είναι εκεί, η ένταση του προσώπου της σκύλας δείχνει ότι δεν έχει κουνηθεί καθόλου ότι είναι μπροστά της. Επιτέλους θα τουφεκίσω και μία μπεκάτσα εύκολη. Όπου να βγει θα μου δώσει τη ευκαιρία μια τουλάχιστον καλής τουφεκιάς. Αμ δε. Άλλες οι βουλές των κυνηγών και άλλες της μπεκάτσας. Η Ήρα μουντάρει φασαρία κακό περιμένω στον ορίζοντα.. τίποτα βλέπω τη σκύλα να τρέχει αριστερά μέσα στα πυκνά πουλί πουθενά. Βλέπω δεξιά μου σε απόσταση πάνω από 30 μέτρα μια μπεκάτσα για λιγότερο από 2 δευτερόλεπτα. Ρίχνω μία μπηχτή στο γάμο του καραγκιόζη όπως αποδείχτηκε αμέσως μετά. Τι έκανε η μπεκάτσα; Σηκώθηκε ένα μέτρο και σαν ζογκλέρ πέρασε όλο το ντυμένο όλο το πυκνό δεξιά μου και βγήκε μακριά από μένα στο καθαρό από όπου και την κοπάνησε και μάλιστα πρέπει να πήγε μακριά γιατί δεν την βρήκα πάλι. Προσπάθησα να πάω την διαδρομή που πήγε μέσα στο πυκνό. Δεν γινότανε. Γι΄ αυτό άκουγα τα χτυπήματα από τις άκρες των φτερών της στα κλαδιά που πέρναγε αλλά δεν ήξερα τι συμβαίνει.
Απογοήτευση. Είναι η δεύτερη σήμερα που μου φεύγει. Η πρώτη μου έφαγε μία ώρα. Το μόνο που κατάφερα ήταν να πάρω τρεις φέρμες λευκές. Ας είναι πιστευτώ ότι θα βρω άλλο πουλί και λέω πιστεύω γιατί τώρα δεν είναι Νοέμβρης ούτε Δεκέμβρης. Είναι Γενάρης και τα πουλιά είναι λίγα και σκόρπια. Πρέπει να κάνεις πολλά χιλιόμετρα για να βγάλεις πουλιά. Βαθιές ανάσες κρύος αέρας καθαρός γεμίζει και μου καιει τα πνευμόνια κάνοντάς με να αισθάνομαι υπέροχα. Πρέπει να βρω ένα πουλί να εκφορτιστώ και εγώ και η Ήρα. Αλλάζω κατεύθυνση μην πέσω πάνω σε κάποιο από τα προηγούμενα διαβολοπούλια και μου φάνε την ημέρα. Θα τα ξαναπούμε με αυτές αύριο πρωί πρωί.
Προχωράω, αριστερά μου ένα ημικύκλιο με τεράστια δέντρα και κάτω μεγάλες βατιόνες με μονοπατάκια όμως μέσα. Χάνω τη σκύλα, δεν ακούω το κουδούνι, δεν πρόσεξα ακριβώς που πήγε αλλά πρέπει να είναι μέσα στο πυκνό γιατί έξω είναι καθαρό θα την έβλεπα. Περιμένω λίγο μπας και πεταχτεί η μπεκάτσα αλλά τίποτα. Αποφασίζω να μπω. Προχωράω 10 μέτρα κοιτάζω πουθενά η σκύλα. Κάνω όπως με πήγαινε το δρομάκι λίγο αριστερά οπότε ακούω αντίθετα δεξιά μου ένα ελαφρό ντιν ένα τίποτα σχεδόν.( Εδώ πρέπει να πω ότι όταν η σκύλα μου δεν με βλέπει η δεν με αισθάνεται κοντά της δεν ποντάρει. Αυτό είναι και καλό και κακό. Ένα γύρισμα του κεφαλιού της έκανε και ακούστηκε αυτό το ανεπαίσθητο ντιν από το κουδούνι της που δεν είναι άλλο από το παραδοσιακό τροκάνι που βάζουν στα πρόβατα?. Λίγο μεγάλο αλλά το προτιμώ ακόμα και από τα Γαλλικά των 20.000 χιλ δρχ η 58 Ευρώ?. Χτυπάει αργά, γλυκά, ακούγεται και δεν κουφαίνει το σκύλο).Γυρίζω προς την σκύλα πλησιάζω με κάποιο σχετικό θόρυβο γιατί περνάω μέσα από πυκνά και βατιόνες. Βλέπω τη σκύλα μου.
Δεν προλαβαίνω να προχωρήσω να πάρω θέση και ακούω το γνώριμο πιά ήχο φα,φα,φα,φα από το πέταγμα της Βασίλισσας. Είμαι μέσα αλλά υπάρχει αρκετή ορατότητα προς τα έξω προς τα εκεί που ακούω το φτερούγισμα. Δεν βλέπω τίποτα. Η έστριψε το Φάντασμα η δεν σηκώθηκε πάνω από ένα μέτρο. Βγαίνω έξω. Η ώρα είναι 3 το μεσημέρι. Θα κάνω άλλη μία προσπάθεια. Προχωράω απέξω καμιά πενηνταριά μέτρα και ξαφνικά βλέπω τη σκύλα να φερμάρει μπροστά μου προς το πυκνό. Πλησιάζω στην ουρά της σκύλας. Ξαφνικά η Ήρα αρχίζει να ποντάρει κατευθύνεται προς την βατιόνα περνάει έρπειν από κάτω και παει προ της άλλη μεριά τώρα τι κάνουμε; Αυτή αποκλείεται να βγει προς τα έξω. Μπαίνω μέσα κάνω ένα μικρό κυκλάκι κατασκίστικα στα βάτα γδάρθηκα στη μύτη και στο αριστερό αυτί και ξαναβγαίνω στην ουρά της σκύλας. Είναι σε φέρμα , ποντάρει ανεβαίνει ένα μικρό πρανές τρία μέτρα και κοκαλώνει. Είμαστε μέσα εγώ πίσω από την Ηρα που φερμάρει πιά σταθερά προς τα έξω. Περνάει ένα λεπτό περίπου (εάν μπορεί κάποιος εκείνη την ώρα να υπολογίσει το χρόνο) οπότε στρίβει το κεφάλι της αριστερά και κοιτάζει προς τα μέσα που είναι δέντρα και μία βατιόνα. Δεν μπορώ να αλλάξω θέση απλά στρέφομαι κι εγώ προς τα΄ αριστερά για να ρίξω τουλάχιστον μία μπηχτή. Υπάρχουν κάτι ανοίγματα από κάπου πρέπει να περάσει. Απότομα η σκύλα κάνει ένα τρέμουλο ένα μάζεμα και η μπεκάτσα πετάγεται. Αυτό το πράγμα δεν το έχω ξαναδεί στη ζωή μου 25 χρόνια που παλεύω με τη βελουδομάτα. Δεν σηκώνεται πάνω από 30 πόντους. Πετάει ελαφρά σαν να είναι τραυματισμένη. Σαστίζω δεν τουφεκάω άλλωστε η Σετερίνα μου έχει ορμήσει και είναι πάρα πολύ κοντά. Περιμένω να σηκωθεί να περάσει τη βατιόνα αλλά πέφτω και πάλι έξω. Σηκώνεται στο ένα μέτρο και κάνει ένα κατέβασμα, τη βλέπω ακουμπάει , τεντώνει τα πόδια της και πατάει στην άκρη της βατιόνας όπου μπροστά της είνα το κούφιο. Περπατώντας και χτυπώντας τα φτερά περάνει από κάτω? Σχεδόν η σκύλα κόντεψε να την πιάσει αφού όρμησε μέσα στην βατιόνα. Περνάει τελικά από κάτω βγαίνει απέναντι και ακούω πάλι δυνατά πλέον το φτερούγισμάτης. Προχωράει γύρω στα 50 μέτρα και σηκώνεται ψηλά κάνοντας και μια μεγαλοπρεπή στροφή προς τα αριστερά ίσως για να μου ρίξει μια τελευταία περιφρονητική ματιά. Ούτε τραυματισμένη ήταν ούτε τίποτα. Έπαιξε μαζί μου και κέρδισε. Για σήμερα όμως, γιατί αυτά τα πουλιά με παθιάζουν με φτιάχνουν με ερεθίζουν.. Μπορεί να πηγαίνω μέρες για μια τέτοια μπεκάτσα. Η συνάντηση με τέτοιες μπεκάτσες είναι μεγάλη πρόκληση, μεγάλο σχολείο και για τον κυνηγό αλλά κυρίως για το σκυλί.
Οι μπεκάτσες του Γενάρη δύσκολες. Εκεί θα δεις τον έμπειρο σκύλο. Εκεί θα φανεί η σωστή προσέγκιση, το ποντάρισμα και η δυνατότητες του κάθε σκύλου. Γιατί ναι το στυλ καλό είναι η αισθητική η εμφάνιση το ταμπεραμέντο τα ανοίγματα η μακρινή φέρμα αλλά εμείς που είμαστε πρώτα κυνηγοί θέλουμε το σκυλί μας εν κατακλείδι όχι μόνο να φερμάρει αλλά και να μπλοκάρει το θήραμα σταθερά και από εκεί και πέρα να έχουμε κάποια ευκαιρία για μία καλή τουφεκιά.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Οι μπεκάτσες του Γενάρη είναι έμπειρα πουλιά δυνατά εύρωστα που πιθανόν να έχουν μία και δύο και παραπάνω δυσάρεστες συναντήσεις με κυνηγούς και σκυλιά. Θέλουν ήσυχη προσέγκιση. Ο κυνηγός πρέπει να παρακολουθεί αθόρυβα όσο μπορεί το σκύλο από μακριά όταν ψάχνει και κυρίως όταν φερμάρει. Κάνουμε κύκλο 40-60 μέτρα πλησιάζουμε σιγά σιγά και πιάνουμε ένα μέρος 20 με 25 μέτρα απέναντι από το σκύλο και ότι βγει. Εάν η μπεκάτσα δεν μας έχει πάρει χαμπάρι θα πέσει πάνω μας η θα περάσει κάπως κοντά μας. Τα φυσίγκια μας να είναι το πρώτο διασποράς Νο8 το δεύτερο διασποράς Νο 7 και το τρίτο Νο 7 κανονικό. Στα δίκαννα τα μπεκατσοντούφεκα η δεξιά Νο 8 διασποράς και αριστερή Νο 7 32-34 γραμμάρια μάλλινη τάπα. Σε δίκαννα και καραμπίνες τσοκαρισμένα όλα τα φυσίγκια διασποράς Νο 8 και 7. Τα εννιάρια και τα δεκάρια ιδικά με θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν δεν “κόβουνε” το θήραμα εκτός κι αν χτυπηθεί σε ευπαθές σημείο (κεφάλι η φτερό).
Αυτά βέβαια δεν είναι απόλυτα πιο πολύ μερικές φορές παίζει ρόλο η σιγουριά που αισθάνεται κάποιος κρατώντας ένα συγκεκριμένο τουφέκι η χρησιμοποιώντας τα φυσίγκια που έχει στο παρελθόν επιτυχίες. Πάντως για να τελειώνουμε εφόσον η μπεκάτσα τουφεκίζεται μέχρι τα 20 25 μέτρα το πολύ, το πρώτο φυσίγκι πρέπει να είναι διασποράς εκτός αν ο κυνηγός είναι η Άγη Κασούμη. Στο πουρνάρι η γνώμη μου είναι ότι το καλύτερο νούμερο είναι το Νο 7 γιατί ανοίγει τρύπα.
Μπάμπης Γκαβάς
Γενάρης 2003
e-mail: gavas@tri.forthnet.gr
