του Γιάννη Θεοδώρου
Ψάχνοντας στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας, τα βήματα μας οδηγούν πίσω, πολύ πίσω, στο «σωτήριον έτος» 1980, οπότε και με την με στοιχεία 3130 απόφαση (ΚΥΑ) δημιουργείται το πρόπλασμα, το νομικό, για τα μελλοντικά σχέδια Προεδρικών Διαταγμάτων (ΠΔ) ή κανονιστικών Υπουργικών αποφάσεων, με πρωταρχικό και καίριο μέλημα, την επιβολή καθεστώτος «προστασίας» εδαφικών εκτάσεων ανά τη χώρα.
Με τον τρόπο αυτό σχεδιάζονταν να «επιβληθεί» όπως και έγινε πολλάκις εν συνεχεία, περιορισμός πρωτογενών και παραδοσιακών υπαίθριων δράσεων αλλά και απαγορεύσεων χρήσεων γης, ο παράγοντας «άνθρωπος» και ειδικά ο παράγοντας «κυνηγός» τέθηκαν εν αμφιβόλω.
Από το 1992 παρουσιάζεται και ένα νέο φαινόμενο, ποίκιλα και ποικιλώνυμα Μελετητικά Γραφεία αναλαμβάνουν εκπόνηση μελετών, τις Ειδικές Περιβαλλοντικές Μελετών – ΕΠΜ, με σκοπό την επεξεργασία των εισηγήσεων και των σχεδίων αποφάσεων που θα αποτελούσαν τα κείμενα των αντίστοιχων ΚΥΑ.
Το έτος 1998 φθάνουμε στην έκδοση της, με στοιχεία 8586 ΚΥΑ, η οποία κατά τον εξουσιοδοτικό νόμο είχε «ισχύ δυο ετών» και (προβλεπόμενη) δυνατότητα παράτασης ενός ακόμη έτους και η οποία εισήγαγε πλήθος απαγορεύσεων. Τώρα το αν ειδικά το κυνήγι συνέχισε να υπάρχει, αυτό οφείλονταν κατά κύριο λόγο, στην αντίδραση των τοπικών κοινωνιών που πλήττονταν. Το έτος 2000 με βάση την ισχύουσα νομοθεσία καταρτίζεται το προβλεπόμενο σχέδιο ΠΔ, με το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο με την ΚΥΑ που είχε ήδη καταστεί ανενεργή νομικά
Για την υπογραφή του Π.Δ, προβλέπονταν από το νόμο και την ΥΑ του 1991 η σύμφωνη γνώμη «εμπλεκόμενων τοπικών αρχών, υπηρεσιών και φορέων».
Με την με αριθμό απόφαση 20/2003 του Νομαρχιακού Συμβουλίου Έβρου, μετά από συνεδρίαση με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, αποφασίζει και προτείνει εγγράφως την τροποποίηση των προτεινόμενων στο σχέδιο ΠΔ, μεταξύ αυτών και του τρόπου άσκησης της δραστηριότητας της θήρας, που προτείνεται να παραμείνει ως έχει.
Η συσπείρωση των Κυνηγετικών Οργανώσεων και η επιρροή τους στην τοπική κοινωνία απέδωσαν καρπούς και το ΠΔ προ των «πολλών φόβων» δεν υπογράφτηκε ποτέ…
Με το Ν.3044/2002 ιδρύθηκε ο Φορέας Διαχείρισης Δέλτα Έβρου και προβλέπεται η θεσμοθέτηση της προστατευόμενης περιοχής να γίνεται με ΚΥΑ και όχι με ΠΔ έτσι ώστε να μην απαιτείται πλέον η σύμφωνη άποψη της τοπικής κοινωνίας και των εμπλεκόμενων φορέων. Τις παραμονές των εκλογών του 2004, έχουμε ορθή επανάληψη του ίδιου φαινομένου, σχέδια ΚΥΑ προωθούνται για μια ακόμα φορά στις Νομαρχίες, απορίας άξιον γιατί δεν προβλέπεται η σύμφωνη γνώμη τους…
Οι πιέσεις των κυνηγών μέσα από την αρμόδια ομοσπονδία, είχαν σαν αποτέλεσμα, η απόφαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου Έβρου να μείνει στα γνωστά πλαίσια για το κυνήγι, απαγόρευση μόνο στα καταφύγια άγριας ζωής.
Η νέα Κυβέρνηση όμως επιτάχυνε τις διαδικασίες και άρχισε η υπογραφή διαφόρων ΥΑ για τον Έβρο, τον Αξιό κοκ
Η νέα απόφαση που τέθηκε σε ισχύ από 16 Μαρτίου 2007 (102/Δ/ΦΕΚ), η υπογεγραμμένη από πέντε συναρμόδιους Υπουργούς είναι ίδια σε γενικές γραμμές των προηγούμενων και οι εισηγήσεις του Νομαρχιακού Συμβουλίου, των τοπικών φορέων, των Υπηρεσιών και των χρηστών της περιοχής δεν λαμβάνονται υπόψη.
Στις δεκαετίες που προηγήθηκαν τοπικοί κυνηγετικοί σύλλογοι και η ΚΟΜΑΘ έχουν κάνει παραστάσεις στην εκάστοτε εκτελεστική εξουσία και είχαν αποστείλει θέσεις και απόψεις τους στο αρμόδιο Υπουργείο.
Το ανησυχητικό στην όλη υπόθεση είναι ότι η ΚΥΑ «κοινοποιήθηκε αρμοδίως» και ενώ είχαν περάσει τα χρονικά περιθώρια, 60 μέρες, για κατάθεση αίτησης ακύρωσης, γεγονός που ενισχύει τις «φοβίες» των υπολόγων Υπουργών, για άμεση παρέμβαση των Κ.Ο και του κυνηγετικού κόσμου κατά της απόφασης.
Αν επομένως δεν είχαν λόγους να φοβούνται τη λαϊκή πίεση, γιατί να ακολουθηθεί αυτή η «μεθοδολογία» κι αυτή η «πρακτική»; Τι είναι αυτό που θορυβεί ή ανησυχεί τελικά την εκτελεστική εξουσία και διαπνέεται από τέτοια «κρυψίνοια» και «συνομωτολογία» στο προκείμενο θέμα;
Η τεχνική αυτή, της μη έγκαιρης παροχής δυνατότητας άσκησης ενδίκων μέσων, θεωρούν οι εμπνευστές της, ότι απήλλαξε τα συναρμόδια Υπουργεία από δικονομικούς «μπελάδες» ή από τις τυχόν ευθύνες και έκαναν «ντρίμπλα» στους κοινωνικούς εταίρους και μεταξύ αυτών και πρώτων από όλους, στους κυνηγούς;
Ευκαιρία λοιπόν, να μην αποτελέσουν αυτές οι πρακτικές «κανόνα» και κυρίως αυτοί που «ευφυώς τις ανακάλυψαν», να υποστούν τη δημόσια κριτική και γιατί όχι την αποδοκιμασία …
