Το περιβάλλον σε … “απόγνωση”

0

ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΣΕ ΣΟΒΑΡΗ ΚΡΙΣΗ ΙΣΩΣ ΚΑΙ “ΑΠΟΓΝΩΣΗ”…

5 Ιουνίου, η Παγκόσμια Ημέρα του Περιβάλλοντος. Γιορτάζει όμως; Το επιτρέπουμε; Μάλλον όχι…Δεινά και καταστροφές σε ημερήσια διάταξη με μεγαλύτερη συχνότητα και επικινδυνότητα…
Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Συνωμότησε το σύμπαν εναντίον μας. Όχι όπως στα παραμύθια-που καιρός για τέτοια- που όλα συνωμοτούν για να βρει η «κόρη τον καλό της», αλλά για να μας επιστρέψει, με το αζημίωτο, το αντίτιμο της αλαζονείας μας…
Διατροφικές βόμβες, περίοδος παρατεταμένης ξηρασίας, άνοδος της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη, λιώσιμο των πάγων στους πόλους, καταστροφικοί τυφώνες, φονικά τσουνάμι συνθέτουν μια ζοφερή γκρίζα πραγματικότητα.
Λες και ξαμολήθηκαν οι «μύριοι δαίμονες της κόλασης» και απειλούν να καταστρέψουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Εφιαλτικές εικόνες της Αποκάλυψης θυμίζουν τα παραπάνω. Γεμίζουν «μελάνι» τα καλαμάρια των εσχατολόγων, όπου γης, για να κάνουν λόγο για το «τέλος», για τη «συντέλεια» του κόσμου.
Χρειαζόμαστε επειγόντως σε εθνικό αλλά και στο παγκόσμιο περιβάλλον, την παραγωγή πολιτικής, που θα «συζεύξει» αρμονικά την οικονομία και το περιβάλλον.
Και αυτό είναι ευθύνη των πολιτικών, αλλά και των πρωτοπόρων τμημάτων της κοινωνίας μας. Στις χώρες της βιομηχανικής ανάπτυξης, στις οποίες περιλαμβάνεται και η Ελλάδα, πάνω από το 70% της αύξησης της παραγωγής μας προέρχεται από τους πλέον αντιπεριβαλλοντικούς τομείς. Το εισόδημα που προκύπτει από αυτόν τον τύπο παραγωγής, στηρίζει και διαιωνίζει, στην πραγματικότητα, την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Έτσι, ο «τυφλός» και μονοδιάστατος στόχος για διαρκή αύξηση του ΑΕΠ, προσφέρει ουσιαστικά μια ψευδή και στρεβλή εικόνα ανάπτυξης (ακόμη και με την έννοια της ποσοστικής-οικονομικής μεγέθυνσης).
Όσο δηλαδή συνυπολογίζουμε την αξία της φύσης και των πόρων που καταναλώσαμε, όσο δεν λαμβάνουμε υπόψη το κόστος της υποβάθμισης και καταστροφής του περιβάλλοντος. Πόσο θα επιδράσει στις αξίες, στα ήθη, τα παραγωγικά και καταναλωτικά πρότυπα, στις συνήθειες των πολιτικών μας, αυτό είναι ευθύνη των πολιτικών, αλλά και των πρωτοπόρων τμημάτων της κοινωνίας μας. Δεν αρκεί απλά και εθιμικά να διαχειριζόμαστε την εκάστοτε περιβαλλοντική ή οικονομική κρίση. Χρειάζονται θεμελιακά νέες πολιτικές, χωρίς να παραμελούμε το καθημερινό, το άμεσο που πρέπει πια να μπει σε νέα δεδομένα.
Υγρά ή στερεά απόβλητα διαφόρων βιομηχανιών και βιοτεχνικών δραστηριοτήτων, προκαλούν σοβαρές επιπτώσεις στη χλωρίδα και πανίδα, ανεξέλεγκτη ρύπανση ποταμών, λιμνών- χαρακτηριστικό παράδειγμα η Κορώνεια-, παραθαλασσίων περιοχών. Οξυμένο το πρόβλημα διάθεσης-επεξεργασίας των υγρών αστικών λυμάτων απουσία βιολογικών καθαρισμών. Συσσώρευση νιτρικών αλάτων, υφαλμύρωση, υπέρμετρη και αλόγιστη άντληση υπογείων υδάτων, τοξικά αέρια, ρύπανση επιφανειακών και υπόγειων υδάτων από ανεξέλεγκτη ροή στραγγισμάτων και τα από ετών απευκταία αλλά πραγματικά ήδη σενάρια:
Η πρόκληση πυρκαγιών και ο αφανισμός των δασών, η τρύπα του όζοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου…
Είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να έχουμε πλέον μια άναρχη ανάπτυξη, παραβλέποντας την περιβαλλοντική διάσταση. Μπορεί αυτό να φάνταζε αδιανόητο πριν μερικά χρόνια, σήμερα, όμως, αποτελεί έναν από τους βασικούς στόχους της αναπτυξιακής πολιτικής, όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Και αυτός ο στόχος δεν είναι άλλος από το πάντρεμα της βιομηχανικής εξέλιξης, με την καλύτερη δυνατή προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.
Φυσικά για να ευοδωθεί το εγχείρημα και να πετύχει, χρειάζονται αμοιβαίες υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές, αλλά και αποτελεσματικός έλεγχος από την πλευρά της Πολιτείας.
Ουσιαστική όμως είναι η συμβολή των Κ.Ο, προς την κατεύθυνση της «ανάρρωσης» και ενδυνάμωσης των πασχόντων χρονίως ελληνικών «οικοσυστημάτων», που πέραν των γνωστών ήδη προβλημάτων της ρύπανσης, της υποβάθμισης, της οικοπεδοποίησης, της απερήμωσης, δοκιμάζονται σκληρά και επώδυνα από τις καταστροφικές πυρκαγιές που αφανίζουν και την υπάρχουσα πανίδα. Χιλιάδες στρέμματα δασών κάθε χρόνο σε κάθε ελληνική γωνιά γίνονται στάχτη, στοιχίζοντας και ανθρώπινες ζωές και περιουσίες…
Το θήραμα εξάλλου όπως επισημαίνουν οι Κ.Ο είναι μια ανανεώσιμη φυσική πηγή, η οποία με την κατάλληλη διαχείριση μπορεί να συνεισφέρει στην ανάπτυξη τόσο της τοπικής όσο και της εθνικής οικονομίας. Κύριος σκοπός τους λοιπόν είναι η διαρκής ανάπτυξη-διεύρυνση των θηραματικών πηγών αλλά προεχόντως η προστασία του περιβάλλοντος και των βιοτόπων. Τα αποτελέσματα των διαχρονικών ερευνών των Κ.Ο έδειξαν ότι οι κυνηγοί πιστεύουν ότι η βελτίωση των οικοσυστημάτων, η εντατική προστασία του θηραματικού πλούτου, η προστασία του περιβάλλοντος και η συμμετοχή των Κυνηγετικών Οργανώσεων στη διαχείριση του θηράματος θα συνεισφέρουν στη αειφορική ανάπτυξη τους.
Οι κυνηγοί σαν ενεργοί και ευαισθητοποιημένοι πολίτες δεν παραμένουν αδιάφοροι και αμέτοχοι στα «περιβαλλοντικά προσκλητήρια», αντιθέτως, η προσωπική τους εργασία και η οικονομική τους συνεισφορά, μέσω των τελών έκδοσης αδειών θήρας, για την σωτηρία και μακροημέρευση των οικοσυστημάτων ήταν και είναι δεδομένες. Και βέβαια μπορεί να εξευρεθεί «κοινός τόπος» και ευρεία βάση συνεργασίας με τις ΜΚΟ περιβαλλοντικού χαρακτήρα και τις Κ.Ο, μπροστά στα μείζονα προβλήματα που διαταράσσουν και υποβαθμίζουν καθημερινά το περιβάλλον.
Η «σημερινή πρόκληση», που θα σημάνει πολλά δεινά για την ελληνική χλωρίδα και μοιραίως για πανίδα και θα διαταράξει τις λεπτές οικολογικές ισορροπίες και την καθημερινότητα των κατοίκων πολλών περιοχών ανά την Ελλάδα, ακούει στο όνομα δημιουργίας πολλών «θερμικών εργοστασίων ηλεκτροπαραγωγής».
Και βέβαια «κοινός τόπος» συνεργασίας είναι η τήρηση του Πρωτόκολλο του Κιότο που προβλέπει τη χρήση ευέλικτων μηχανισμών, συμπληρωματικά με τις απαραίτητες εγχώριες πολιτικές και μέτρα για το δοκιμαζόμενο περιβάλλον, η κλιματική αλλαγή που απειλεί τα δάση της Μεσογείου, τα Δίκτυα των Προστατευομένων περιοχών, οι εγχώριοι υδάτινοι πόροι, η Περιβαλλοντική νομοθεσία και Χωροταξία, η Δασική Πολιτική, οι χρήσεις γης, η ενημέρωση του αγροτικού πληθυσμού για τα αγροχημικά και τα πάσης φύσεως βοηθήματα της γεωργίας που «δηλητηριάζουν» κατά συρροή τους υδροβιότοπους και τους πληθυσμούς ζώων και πουλιών.
Στην προστασία του περιβάλλοντος δεν χωρούν αποκλεισμοί και εγωιστικές προδιαθέσεις όλοι είναι επιθυμητοί, εξάλλου και οι Κ.Ο έχουν αποδείξει χρόνια τώρα, την ειλικρίνεια των προθέσεων τους και την ουσιαστική συνεισφορά τους στα περιβαλλοντικά ζητήματα και μάλιστα «ιδίοις κόποις και ιδίαις δαπάναις»…
Έστω και αν οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, οι νομοθετικές ατέλειες, οι καταστατικές αβλεψίες, τους αποστερούν τον ρόλο που έχουν επωμιστεί: Των πλέον αντιπροσωπευτικών περιβαλλοντικών Οργανώσεων με «έργα και ημέρες» εξόχως περιβαλλοντικές…

Γιάννης Θεοδώρου

Share.

Τα σχόλια είναι κλειστά σε αυτό το θέμα


Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων