του Γιάννη Θεοδώρου
Οι έχοντες την επιμέλεια και την ευθύνη των διαφόρων κυνηγετικών παραγωγών είτε αφορούν αμιγώς επαγγελματικές παραγωγές, με σκοπό τη διάθεση του προϊόντος, -βιντεοκασέτες παλιότερα dvd σήμερα στην αγορά- είτε και «ημιεπαγγελματικές» προσπάθειες, που προωθούνται εμμέσως στην κυνηγετική αγορά μέσω λχ των κυνηγετικών ενθέτων και με πολύ χαμηλότερο κόστος, πρέπει να έχουν κατά νου πολλές “παραμέτρους”.
Εάν λχ σκοπός είναι η παρουσίαση του “ιδεολογήματος” του κυνηγιού, η σύνδεσή του με την παράδοση και τα έθιμα κάθε ελληνικού τόπου (ή και χώρας για παραγωγές γυρισμένες στο εξωτερικό), η αναγκαία επεξήγηση των ειδικών βιολογικών χαρακτηριστικών και του “στίγματος” κάθε θηράματος ενδημικού ή αποδημητικού φτερωτού η τριχωτού, η αναφορά στην προστασία των βιοτόπων που διασφαλίζουν το θηραματικό κεφάλαιο, η στηλίτευση όλων των ανθρωπογενών καταστροφικών για τους βιότοπους δράσεων, η αναφορά στη θρεπτική αξία των θηραμάτων, οι τρόποι μαγειρέματος και η σύνδεση του κυνηγιού με την πατροπαράδοτη ελληνική -ή διεθνή- κουζίνα και την λχ η εύρεση του κατάλληλου κρασιού, η επιλογή του κατάλληλου όπλου και του σωστού διαμετρήματος, η προμήθεια των κατάλληλων φυσιγγίων και φυσικά η συνεργασία του κυνηγού και του αχώριστου και πιστού του συντρόφου του σκύλου και παρά πολλά ακόμη, που θα μπορούσε να προσθέσει ο καθείς εξ ημών κυνηγός, τότε ναι…
Αξίζει τον κόπο, ο κυνηγός να επωμιστεί το κόστος αγοράς ενός τέτοιου dvd, όποιο κι αν είναι, με πλούσιο και ποιοτικό περιεχόμενο, που θα ψυχαγωγεί, θα επιμορφώνει, θα «διορθώνει» από οθόνης τα εκούσια ή ακούσια λάθη στον κυνηγότοπο, θα αποδεικνύει ότι κυνήγι και παράδοση είναι έννοιες “αλληλένδετες και αξεχώριστες”, ότι το κυνήγι είναι μια ουσιαστική ενασχόληση με τη φύση και όχι μια “αιματηρή” και αδικαιολόγητη κατά τους πολέμιους του κυνηγιού, προσπάθεια αφαίρεσης των θηραματικών ειδών, μιας και σήμερα οι ανάγκες του ανθρώπου, εννοούν οι διατροφικές, έχουν μπει σε άλλη “κλίμακα” εν σχέσει με παλιότερες εποχές, ότι το κυνήγι παραμένει και σήμερα, το μόνο αξιόπιστο διαχειριστικό εργαλείο…
Και βέβαια στα καθ΄ ημάς να «υπερτονίζουν και να διατυμπανίζουν» μέσα από τις παραγωγές αυτές και τις απόψεις των κατοίκων των “άγονων περιοχών και γραμμών”, των ορεινών και απροσπέλαστων ορεινών όγκων και των διαγραμμένων τόπων από τον “χάρτη της παρτριδογνωσίας” του μέσου Έλληνα περιοχών, που συνήθως μόνον οι κυνηγοί επισκέπτονται…
Για να τονώσουν και την τοπική οικονομία και να τονώσουν το ηθικό τους…
Σήμερα δε η ανάγκη αυτή, είναι εκ των ουκ άνευ, αφού στη νέα μόδα του εναλλακτικού τουρισμού και των “out door” δραστηριοτήτων χωρούν τα πάντα, ότι βάζει ή και ότι εφευρίσκει ο νους του σύγχρονου τουριστικού επιχειρηματία…
Χωρούν λοιπόν τα πάντα, με άμεση μάλιστα “εμπλοκή” υποστηρικτική και χρηματοδοτική των κεντρικών και αποκεντρωμένων δομών εξουσίας, όπως τα αρμόδια Υπουργεία, η τοπική και νομαρχιακή αυτοδιοίκηση…
Και όμως λέξη και η παραμικρή αναφορά για το κυνήγι…
Την πιο αρχέγονη και παραδοσιακή μορφή “out door” δραστηριότητας…
Και εδώ λοιπόν αρχίζει να “χάνεται το παιχνίδι”, παρά το γεγονός των 300.000 κυνηγών και της ύπαρξης των Κ.Ο, με δομή και οργάνωση παρά τις διαρθρωτικές αδυναμίες, αντίστοιχη των τριτοβάθμιων μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων, η από οθόνης παρουσίαση του κυνηγιού είναι σχεδόν ανύπαρκτη…
Που λοιπόν και πως γίνεται η αναφορά του φιλοθηραματικού έργου των κυνηγών και των Κ.Ο; πως προβάλλονται τα έργα των Κ.Ο; όπως οι αναδασώσεις, οι εμπλουτισμοί, η Θηροφυλακή, οι πάμπολλες μελέτες, η πυροφύλαξη, η ενεργή αναβάθμιση των βιοτόπων κλπ; Αν δεν γίνει αυτό μέσα από τις κυνηγετικές παραγωγές και ταινίες, από που θα γίνει;
Μήπως μας διαφεύγουν της προσοχής ουσιώδη πράγματα, που επιτρέπουν σε εμάς να κυνηγάμε ακόμη και παραγωγούς να μπορούν να γυρίζουν ταινίες;
Και βέβαια είναι αδήριτη η ανάγκη κάθε ταινία, να έχει παιδευτικό-παιδαγωγικό ρόλο, να συμβάλλει στην επιμόρφωση του νέου κυνηγού, να επικαιροποιεί τα όσα ξέρουν οι παλιότεροι κυνηγοί και πέρα και πάνω απ΄ όλα να συμβάλλει στον κυνηγετικό πολιτισμό, στη διεύρυνση της κυνηγετικής παιδείας, στην αυτοπειθαρχία και στον αυτοέλεγχο στον κυνηγότοπο και στον προσήκοντα σεβασμό και αυτοσεβασμό των μελών της κυνηγετικής κοινότητας, μακριά από φιλονικίες, έριδες, αδικαιολόγητους τοπικισμούς, απρεπείς συμπεριφορές και την ρητή και αμετάκλητη καταδίκη των φαινομένων λαθροθηρίας, των επιθέσεων σε Θηροφύλακες κοκ
Η “αριθμολαγνεία” και η καταβολή πολλών θηραμάτων, υπό το σκεπτικό, ότι εκεί στην “ψ” χώρα επιτρέπεται αυτό, δεν αποτελεί κατ΄ ανάγκη συνδρομή στην κυνηγετική μας παιδεία και στη γνώση μας για τα κυνηγετικά, δεν τονώνει το κυνηγετικό μας ηθικό και δεν μας καθιστά “πλουσιότερους” κυνηγετικά, μάλλον το αντίθετο, αφού οι διαμαρτυρίες και τα εύλογα ερωτηματικά και παράπονα που συνοδεύουν εσχάτως κάποιες παραγωγές, αυξάνονται με λόγο γεωμετρικής προόδου…
Και δεν ευθύνονται βεβαίως οι κυνηγοί-αναγνώστες ή οι χρήστες του υλικού αυτού… Που δεν αποδίδουν τα κυνηγετικά γεγονότα σε “πραγματικό κυνηγετικό χρόνο” όπως εικάζουν οι παραγωγοί, που εμφανίζουν ενίοτε, την μια διάσταση από τις πολλές του κυνηγιού, την κάρπωση, με τρόπο που εύκολα «στρεβλώνεται» και «ενοχοποιείται» το κυνήγι… Και το σημαντικότερο: ας έχουν υπόψη οι παραγωγοί των ταινιών αυτών, ότι στους κύκλους της Ε.Ε, ο “ευπρεπής” και δεοντολογικός και υπό όρους και δικλείδες ασφαλείας τρόπος “θανάτωσης των ζώων”, αποτελεί πρόκριμμα, πιθανών δυσάρεστων εξελίξεων που θα “κυκλώσουν” απειλητικά και το κυνήγι ως δραστηριότητα;
Ας γνωρίζουν ότι μέσα από “κατευθυνόμενα” ερωτηματολόγια όπως λχ για το κυνήγι της φώκιας, προσπαθούν να “υφαρπάσουν” τη σύμφωνη γνώμη των Ευρωπαίων πολιτών και να φέρουν το κυνήγι προ “τετελεσμένων γεγονότων”;
Και βεβαίως η έννοια “ποιότητα” και η “έννοια” εμπορικότητα είναι μεν δυο διαφορετικές έννοιες, ικανές όμως να στηρίξουν την επιτυχία και αποδοχή ή την απόρριψη και αποτυχία μιας παραγωγής. Εάν η κριτική ματιά ενός μέσου κυνηγού πάσχει στο σημείο της “συναισθηματικής ταύτισης”,δεν μπορεί αυτός να “παρασυρθεί” συγκινησιακά και αφήνεται απλά να παρακολουθεί την εξέλιξη και την όποια ροή, τότε δεν καταλείπονται πολλά περιθώρια προσφοράς και μετά από την “πρώτη προβολή” δεν θα ξαναπαίξει η ταινία, ασχέτως από τα πολλά νούμερα και την υπερθηρία ακόμη και νόμιμη… Και ένα τέλος δείκτη αξιόπιστης χρησιμότητας, για το πόσες και ποιες κυνηγετικές ταινίες κοσμούν την ψηφιακή πλέον βιβλιοθήκη κάθε κυνηγού αποτελεί και η διαχρονική φύλαξή τους και η επαναπροβολή τους….
Και είναι πολύ εύκολο αυτό να αποδειχθεί, με μιας μικρής κλίμακας έρευνα.
Ο Έλληνας κυνηγός πλέον που υπομένει το “ζυγό του μαρτυρίου”, που δεν γνωρίζει πως και μέχρι πότε θα κυνηγήσει καίτοι έβγαλε τη νόμιμη άδεια, αν θα υπάρξει νέα προσφυγή ή όχι και από ποιους “οικολόγους”, αν θα χαθούν κυνηγετικές μέρες, αν θα υπάρξουν και νέες απαγορεύσεις, αν θα κυνηγήσει κάποτε με “ραβδωτό” κοκ, έχει αναπτύξει μηχανισμούς αυτοάμυνας και αυτοελέγχου, έχει οξυμμένα και ποιοτικά αντανακλαστικά και απαιτεί σήμερα, η όποια πληροφόρηση και το όποιο υλικό τον αφορούν, να είναι αντικειμενικά, καλόγουστα και εφάμιλλα του σημερινού ποιοτικού κυνηγού…
Και δεν ζητάει πολλά και υπερβολικά …Ζητάει τα αυτονόητα…
Ας το σεβαστούν αυτό όλοι οι ασχολούμενοι με τη διαδικασία αυτή των “κυνηγετικών παραγωγών” και ας αναλογιστούν το περίσσευμα (ή έλλειμμα) ενημέρωσης που θα δώσουν στους νέους κυνηγούς, και, σε ποιους δρόμους θα τους κατευθύνουν…
Και να θυμηθούμε εδώ και «μια αρμόζουσα» και αρκούντως σημειολογική και διδακτική ρήση ενός Αμερικάνου θεατρικού συγγραφέα (WILSON MIZNER:+1876-1933)που έλεγε: “Είδα πάρα μα παρά πολλές ταινίες στη ζωή μου, αυτό που με έχει όμως εντυπωσιάσει, δεν ήταν οι (φυσικοί) πρωταγωνιστές των ταινιών αυτών, οι ηθοποιοί και οι παραγωγοί, αλλά το πόσο πραγματικά ήρωες υπήρξαν, όλοι αυτοί, οι ανώνυμοι θεατές που τις είδαν ανά τον κόσμο..”
Που μπορεί να αποτελεί (η ρήση αυτή) και παράδειγμα προς μίμηση ή και παράδειγμα προς αποφυγή…
