Το ότι η χώρα μας αντιμετωπίζει πάμπολλα περιβαλλοντικά προβλήματα είναι γεγονός. Παράλληλα υπάρχει η ευτυχής συγκυρία (;) το φυσικό περιβάλλον της Ελλάδας να είναι σε αρκετά καλύτερη κατάσταση από αυτή άλλο χωρών, και μάλιστα περιβαλλοντικά προηγμένων και με πολίτες πολύ πιο συνειδητοποιημένους από τους Έλληνες σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος. Αυτό είναι όντως ένα σχήμα οξύμωρο.
Δηλαδή η καλή κατάσταση των ελληνικών οικοσυστημάτων, και κυρίως η διατήρηση του φυσικού τους χαρακτήρα, είναι αποτέλεσμα της αρμονικής συνύπαρξης του Έλληνα κατοίκου της υπαίθρου με τη φύση, αλλά και της χαμηλής οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Σε τι μπορεί να συγκριθεί η ποιότητα του νερού της Ελλάδας με αυτής της Ολλανδίας; Απλά όμως στην Ολλανδία, μέσα από τη^ τεχνολογία προσφέρουν καλής ποιότητας επεξεργασμένο πόσιμο νερό.
του Κυριάκου Σκορδά
Δασολόγου-Περιβαλλοντολόγου
Παν-θηρας 2013 – ΚΟΜΑΘ
Η μεγάλη όξυνση των προβλημάτων περιβάλλοντος στην Ευρώπη, για παράδειγμα, έδωσε τη δυσάρεστη ευκαιρία στους πολίτες αρκετών κρατών της να γνωρίσουν και να βιώσουν τη δραματική κατάσταση ενός μολυσμένου περιβάλλοντος.
Ταυτόχρονα όμως «επέτρεψε» να αντιληφθούν άμεσα την ανάγκη αλλαγής της ατομικής συμπεριφοράς, αλλά και της πιο έντονης πίεσης για εφαρμογή πιο φιλικών περιβαλλοντικών πολιτικών. Αυτά βέβαια σε γενικές γραμμές.
Από την άλλη στη χώρα μας έχουμε κατά τη γνώμη μου δύο πόλους αντιμετώπισης των προβλημάτων του περιβάλλοντος. Από τη μία έχουμε τους κατοίκους της υπαίθρου, που έζησαν σε υγιή περιβάλλοντα και δυσκολεύονται να αντιληφθούν, πως η ατομική συμπεριφορά επηρεάζει τη φύση. Για αυτό και βλέπουμε σκουπιδότοπους ακόμα και στην είσοδο του χωριού (ενώ στην πόλη οι κάτοικοι επινοούν ένα σωρό δικαιολογίες ώστε ο κάδος να μην είναι κοντά στην πόρτα τους). Ο άλλος πόλος είναι οι κάτοικοι των πόλεων και των μεγάλων αστικών κέντρων εν γένει, που έχοντας χάσει την επαφή τους με τη φύση, αντιδρούν με «έκπληξη» σε κάθε τι
παράδοξο σε αυτούς, και από την άλλη διατυπώνουν και βιώνουν μια αστικού τύπου «οικολογική συμπεριφορά», ίσως ενδόμυχα ως αντίδραση ενοχής για τη μη σχέση τους με τη φύση, ή πιθανόν για τις τεράστιες επιπτώσεις του αστικού τρόπου ζωής και οικονομικής και οικιστικής ανάπτυξης. Είναι αυτοί που ξαφνικά ανακαλύπτουν τα βουνά και είτε μέσα από τη μόδα των extreme sports είτε απλά με την αφορμή «να φάμε σε καμιά παραδοσιακή ταβέρνα» αρχίζουν και γεμίζουν τους ορεινούς ξενώνες τα τριήμερα. Κουβαλούν όμως μαζί τους την αστική οικολογία και διαμορφώνουν εξελίξεις για ανάπτυξη δήθεν εναλλακτικού τουρισμού…αλλά δυστυχώς σε μαζική μορφή. Και σήμερα ένα από τα τεράστια προβλήματα του περιβάλλοντος είναι αυτός ο άναρχος μαζικός εναλλα¬κτικός τουρισμός, που μάλλον θα διαμορφώσει την ελληνική ύπαιθρο όπως έκανε και στις κοσμικές τουριστικές γραφικές κορεσμένες ακρογιαλιές.
Στο σχέδιο αυτό… ο Έλληνας κυνηγός είναι απλά ένας αποδιοπομπαίος τράγος, μια ακατανόητη φιγούρα για τη μεσοαστική οικογένεια που επιζητά το yakuzi στο βουνό και… τη σάλτσα pesto στις παραδοσιακές χυλοπίτες της γερόντισσας του χωριού. Που ξαφνιάζεται που ο παππούς στο καφενείο δεν ξέρει το freddo, και που αναστατώνεται αν τα μικρά τους πλησιάσουν στα… «κακά» από ένα περαστικό κοπάδι κατσικιών δίπλα από το χωριό.
