Μια καλοκαιρινή παρεμβολή μέσα στην καρδιά του χειμώνα και ιδιαίτερα το δεύτερο δεκαήμερο του Ιανουαρίου, οφείλεται κατά πως αναφέρουν οι μύθοι σε ένα αναμφίβολα εντυπωσιακό πουλί, την Αλκυόνα. Η αρχαία Ελληνική μυθολογία διαθέτει μια πλούσια συλλογή μύθων για το φαινόμενο των αλκυονίδων ημερών.
Η Ευρωπαϊκή Αλκυόνα είναι ένα μικρομεσαίου μεγέθους πουλί που ζει και αναπαράγεται σε ποτάμια, σε ακτές, σε υγρότοπους αλλά και σε παράκτιες λιμνοθάλασσες της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ευρώπης γενικότερα.
Πρόκειται για ένα παχουλό, συμπαγές πουλί με μήκος μέχρι 20 εκατοστά με κοντή ουρά και πόδια, μεγάλο και χοντρό κεφάλι και δυσανάλογα μακρύ, δυνατό και ίσιο ράμφος. Ένας μεσαιωνικός μύθος αναφέρει ότι το αρχικό χρώμα της ήταν γκρίζο. Φτερούγισε όμως πολύ ψηλά, τόσο που η ράχη της πήρε το χρώμα του ουρανού και το στήθος και η κοιλιά της τσουρουφλίστηκαν από τον ήλιο.
Το εντυπωσιακό αυτό ψαροπούλι, παρά τα δυσανάλογα χαρακτηριστικά του, έχει πανέμορφα χρώματα. Γαλαζοπράσινες, σχεδόν ηλεκτρίκ φτερούγες και κορώνα, λαμπερό γαλάζιο, με μεταλλικές ανταύγειες στη πλάτη και την κοντή ουρά της, κάτασπρο μπάλωμα στο λαιμό και πορτοκαλοκόκκινα μάγουλα, στήθος και κοιλιά. Τα ενήλικα έχουν ανοιχτοκόκκινα πόδια, ενώ τα ανήλικα γκριζωπά, με φτέρωμα μουντό και πράσινο. Τα αρσενικά έχουν ολόμαυρο ράμφος ενώ τα θηλυκά έχουν κοκκινωπή την βάση του κάτω ράμφους.
Παρά τα έντονα χρώματα που διαθέτει αυτό το όμορφο πουλί, είναι δυσδιάκριτο στο φυσικό του περιβάλλον και ιδίως όταν παραμονεύει ακίνητο στα κλαδιά των υδρόφιλων δέντρων και θάμνων προκειμένου να αρπάξει την τροφή του, την οποία και αποτελούν αποκλειστικά τα ψάρια. Αν και είναι δειλό πουλί, σπάνια παραμένει ακίνητη. Είναι ικανή να φτεροκοπά επιτόπου προκειμένου να εντοπίσει τη λεία της και την πιάνει με κάθετες βουτιές σε περιοχές με ρηχά κυρίως νερά. Έχει πέταγμα γρήγορο, σε ευθεία γραμμή και χαμηλά πάνω από το νερό. Κατά την πτήση ακούγεται ένα οξύ, σύντομο σφύριγμα που επαναλαμβάνεται μόνο σε ένταση. Δεν φημίζεται για το κελάηδημά της, το οποίο αποτελείται από σύντομες φράσεις σε ακανόνιστο ρυθμό.
Η Αλκυόνα γεννάει τα αυγά της το συνήθως μέσα στον παγερό Ιανουάριο. Επιλέγει άλλοτε περιοχές με ρυάκια με γλυκό νερό και βλάστηση στις όχθες, άλλοτε βράχους κοντά στην θάλασσα αλλά και βαλτώδεις εκβολές ποταμών με πυκνές καλαμιές για να φτιάξει την φωλιά της. Σκάβει βαθιά τρύπα μέχρι και βάθους ενός μέτρου στις κάθετες όχθες, και εκεί γεννάει τα αυγά της. Είναι από τα λίγα πουλιά που γεννάει τα αυγά της στην καρδιά του χειμώνα και για να μπορέσει να τα επωάσει, η φύση φροντίζει κατά το διάστημα της επώασης να ζεσταίνει ο καιρός για να μπορέσει να πολλαπλασιαστεί το είδος.
Ένα άλλο είδος που ανήκει στην οικογένεια των αλκυόνων είναι η Σμυρναλκυόνα Halcyon smyrnensis, η οποία σπάνια συναντάται στην Ελλάδα, αλλά κυρίως στην Κύπρο και την Μικρά Ασία. Είναι μεγαλύτερη από την Ευρωπαϊκή Αλκυόνα, αγγίζει τα 30 εκατοστά και έχει έντονο γαλαζοπράσινο χρώμα στις φτερούγες και την ουρά, σοκολατί κεφάλι, κοιλιά και πλευρά, με λευκό λαιμό και στήθος. Διαθέτει πιο μακρύ κοκκινοκοραλί ράμφος σε σχέση με την κοινή Αλκυόνη.
Δεν εξαρτάται απόλυτα από το νερό αλλά ζει και αναπαράγεται σε χωράφια, συστάδες θάμνων, αραιά δάση και πάρκα. Το κελάηδημά της είναι δυνατό, γρήγορο, με μεταλλικό ήχο και μοιάζει με σφύριγμα.
http://www.katakali.net/
