Τα… «αόρατα» λάθη.
Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο, μου έδωσε μία επιστολή, που μου έστειλε ένας κυνηγός από τη Θεσσαλονίκη αναφέροντας ότι δεν καταλαβαίνει γιατί χάνει εύκολα πουλιά με σίγουρες (κατά τη γνώμη του) τουφεκιές, ενώ ευστοχούσε σε απίθανες βολές με υψηλό βαθμό δυσκολίας…
του Μπάμπη Αιγινήτη
Ο συγκεκριμένος κυνηγός ευστοχούσε σε βολές που δεν είχε χρόνο να σημαδέψει κλείνοντας το μάτι προσπαθώντας να βάλει το στόχαστρο στο πουλί, ενώ αστοχούσε όταν είχε άνεση χρόνου, κλείνοντας το μάτι και ελέγχοντας σαν το στόχαστρο είναι στο στόχο του. Στην πρώτη περίπτωση, που δεν υπάρχει χρόνος για σημάδεμα και η τουφεκιά είναι «μπηχτή», ο κυνηγός στρέφει το όπλο προς το στόχο που έχει εστιάσει βλέποντας με τα δύο μάτια ανοιχτά και πατάει ακαριαία τη σκανδάλη μόλις το κοντάκι έλθει στον ώμο. Στη δεύτερη περίπτωση, κλείνει το μάτι και σημαδεύει το πουλί με το στόχαστρο του όπλου -διότι έχει περισσότερο χρόνο- με συνέπεια να σταματάει την κίνηση του όπλου και να αστοχεί.
Δεν σηκώνουμε κεφάλι Στατιστικά, έχει αποδειχθεί ότι το 80% των κυνηγών στη χώρα μας χάνει τις εύκολες τουφεκιές διότι προσπαθεί να τουφεκίσει με τη μέθοδο που έμαθε στο στρατό. Καθώς επίσης ένα υψηλό ποσοστό αστοχιών αποδίδεται στο ότι ο κυνηγός προσπαθεί να «κόψει» το δρόμο του στόχου που κινείται γρήγορα (πουλί ή δίσκος στο σκοπευτήριο), βάζοντας κάπου μπροστά το όπλο του και πυροβολώντας με σταματημένο όμως το όπλο. Είναι πολύ σημαντικό να συνεχίζει κάποιος την κίνηση του όπλου του τη στιγμή που πατάει τη σκανδάλη, διότι, αν την σταματήσει, η τουφεκιά του θα μείνει πίσω και εκείνος θα ψάχνει τα αίτια της αποτυχίας στα φυσίγγια ή στο όπλο. Αφού ο στόχος κινείται, έτσι επιβάλλεται να κινείται και το όπλο μας, όχι μόνο τη στιγμή που τουφεκίζει αλλά και μετά τη βολή, ώστε να είναι έτοιμος ο κυνηγός για τη δεύτερη βολή του αν αστοχήσει στην πρώτη. Φυσικά, σε όλη αυτή τη διαδικασία θα τον βοηθήσει η καλή επώμιση. Το κοντάκι είναι σημαντικό να είναι σε συνεχή επαφή με το ζυγωματικό του προσώπου και δεν πρέπει να σηκώνουμε το κεφάλι για να δούμε το αποτέλεσμα της βολής. Διότι αν έχουμε αστοχήσει στην πρώτη βολή, προσπαθούμε να φέρουμε ξανά το κοντάκι στο πρόσωπο με κινήσεις πανικού που βέβαια είναι καταστροφικές.
Το μεγαλύτερο «αμάρτημα» Είναι γνωστό και έχει γραφτεί αρκετές φορές, ότι η σκόπευση με το λειόκαννο κυνηγετικό όπλο απαιτεί μία τελείως διαφορετική τεχνική από αυτή του ραβδωτού όπλου που ευθυγραμμίζει ένα μόνο βλήμα σε ακίνητο στόχο. Όμως ακόμη επιμένουν πολλοί, να χρησιμοποιούν την τεχνική του ραβδωτού όπλου (του πολεμικού όπως κακώς το αναφέρουν μερικοί), όπως την έμαθαν στο στρατό κατευθείαν στον κυνηγότοπο των πτερωτών θηραμάτων με το δίκαννο ή το αυτογεμές (την καραμπίνα, όπως επίσης κακώς λέγεται). Το μεγαλύτερο λοιπόν «αμάρτημα» αυτής της λανθάνουσας εφαρμογής είναι το κλείσιμο του ματιού και η προσπάθεια βολής προς το πουλί που κινείται στο χώρο με μονόφθαλμη σκόπευση. Τα αποτελέσματα στην αρχή θα είναι πολύ φτωχά έως απογοητευτικά και θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια ώστε κάποιος κυνηγός να κατορθώσει να έχει καλά αποτελέσματα με τη χρόνια ενασχόληση και εξοικείωση με το πτερωτό θήραμα. Μάλιστα, μετά από όλα αυτά τα χρόνια της συνεχούς ενασχόλησης και ιδιαίτερα μεγάλης προσπάθειας προς τον εαυτό του για την επιβολή σε χρήση μιας λανθασμένης τεχνικής, θα γίνει καλός στη σκόπευση αλλά μόνο σε ένα θήραμα. Σε αυτό που θα κυνηγάει, θα τουφεκάει και θα αγαπάει.
Μάτι ερμητικά… κλειστό Υπάρχουν λοιπόν περιπτώσεις κυνηγών, που με χρόνια, με καιρούς, με κόπο και με πίκρα, έφθασαν να «γεράσουν» για να τουφεκίζουν καλά με το ένα μάτι κλειστό. Θα πρέπει λοιπόν και οι νέοι που μπαίνουν στην κυνηγετική οικογένεια ή όσοι ασχολούνται μικρό χρονικό διάστημα με το κυνήγι, να περάσουν αυτήν τη δοκιμασία για να φθάσουν να τουφεκάνε απλά και αξιοπρεπώς γιατί άριστοι σκοπευτές με το ένα μάτι κλειστό σε όλα τα θηράματα δεν θα γίνουν ΠΟΤΕ! Όμως, από την άλλη, το να λέμε σε κάποιον « τουφέκα με τα δύο μάτια ανοιχτά», είναι δύσκολο να εφαρμοστεί αμέσως στην πράξη. Να μην έχουμε και περίεργες απαιτήσεις! Τίποτα δεν μπορεί να εφαρμοστεί πειραματικά στον κυνηγότοπο κατευθείαν γιατί οι ευκαιρίες για βολή για τα θηράματα σήμερα λιγοστεύουν. Πάνε οι εποχές που υπήρχε αφθονία θηραμάτων στους κυνηγότοπους και υπήρχε η πολυτέλεια δοκιμών και αλλαγών. Σήμερα, μόνο στο σκοπευτήριο στους δίσκους μπορούμε να κάνουμε εφαρμογή της τεχνικής πειραματικά, των αλλαγών, των κακών συνηθειών και της δοκιμής του νέου όπλου ή των νέων φυσιγγίων που μας σύστησαν ως τα «πρώτα». Εκεί, ο κυνηγός θα προσπαθήσει επαναλαμβάνοντας αρκετές φορές μία συγκεκριμένη βολή να πετύχει το θετικό αποτέλεσμα με τα δύο μάτια ανοιχτά, όπως ακριβώς κάνει όταν κλείνει το μάτι. Καιροφυλαχτεί όμως ένας «αόρατος εχθρός» που είναι το κυρίαρχο μάτι του κυνηγού.
Λάθη και αστοχίες Από τη φύση μας, ένα από τα δύο μάτια λίγο ή πολύ ξεχωρίζει, «κυριαρχεί» του άλλου. Αν έχουμε μάθει να επωμίζουμε από δεξιά και έχουμε δεξί κυρίαρχο μάτι και το αντίστροφο, δηλαδή, αριστερή επώμιση με αριστερό κυρίαρχο μάτι, είναι εύκολο να μάθει κάποιος να τουφεκάει διόφθαλμα αρκεί να προσπαθήσει λίγο και να μην έχει το μυαλό του να πετύχει το δίσκο, αλλά να προσπαθήσει να εστιάσει την προσοχή του πάνω σε αυτόν και όχι στο στόχαστρο του όπλου. Τα δύσκολα αρχίζουν όταν κάποιος αποδεδειγμένα έχει κυρίαρχο μάτι το αριστερό και επωμίζει από δεξιά, θέλοντας να τουφεκίσει διόφθαλμα και το αντίθετο, όταν έχει μάθει κάποιος να επωμίζει από αριστερά ενώ έχει δεξί κυρίαρχο μάτι. Εκεί βγαίνουν λάθη και αστοχίες που ο κυνηγός δεν μπορεί να αντιληφθεί. Χρειάζεται οπωσδήποτε τη συνεργασία ενός προπονητή σκοποβολής που θα τον βοηθήσει να μπορέσει να ξεπεράσει αυτά τα «αόρατα» λάθη.
