Τρόποι βελτίωσης της σκοπευτικής ικανότητας του κυνηγού

0

Το ερέθισμα για την δημιουργία αυτού του άρθρου, το οποίο και θα χωρίσω σε δύο μέρη για να αναλυθεί καλύτερα, μου το έδωσε ένας μέσης ηλικίας κυνηγός, πριν λίγο καιρό. Ήταν φανερά απογοητευμένος και προβληματισμένος για τον υψηλό βαθμό αστοχίας, που του παρουσιαζόταν σε συχνές κυνηγετικές εξόδους του και μάλιστα όταν έβρισκε λίγα πουλιά. Μου τόνισε λοιπόν ότι δεν μπορούσε να ευστοχήσει τότε που το χρειαζόταν, αφού οι ευκαιρίες που είχε με το θήραμα ήταν λίγες.

Στην εξέλιξη της συζήτησης μου έδειξε με το όπλο του πως επωμίζει και ντουφεκάει, καθώς επίσης και πως σκοπεύει (έκλεινε το ένα του μάτι), πως σκέπτεται καλά πώς θα κάνει προσκόπευση και τέλος σκέπτεται σε ποια στιγμή θα πατήσει τη σκανδάλη με το όπλο στον ώμο του.

Διαπίστωσα ότι τα λάθη της επώμισης και της σκόπευσης επιβάρυναν οι σκέψεις που έκανε. Προσπαθούσε δε με νοερούς υπολογισμούς, να βρει την ιδανική προσκόπευση και το ιδανικό σημείο που έπρεπε να πατήσει την σκανδάλη. Χωρίς λοιπόν τα απαραίτητα εφόδια της σωστής τεχνικής στην επώμιση και κίνηση του όπλου, έπεφτε σε ένα πέλαγος από υπολογισμούς και σκέψεις για την απόσταση της βολής, την προσκόπευση, το που να πατήσει, κ.λ.π, κ.λ.π. Όλα μαζί ήταν ένα μπερδεμένο κουβάρι που θύμιζε Γόρδιο δεσμό χωρίς αρχή και τέλος. Μια σωστή καθ” όλα βολή σε φτερωτό στόχο, έχει ονομαστεί από πολλούς ειδικούς στο εξωτερικό σαν μία «επιστημονική τέχνη» που κανένας δεν μπορεί να την βρει μόνος του ψάχνοντας. Όλοι όσοι έχουν μυηθεί σωστά σε αυτή και την έχουν αναπτύξει δουλεύοντας στον κατάλληλο δρόμο, φτάνει η σκοπευτική του επίδοση ν” απορρέει από το ένστικτο και όχι από τις σκέψεις. Εμπιστεύονται τα μάτια τους και το υποσυνείδητο και ντουφεκάνε χωρίς να κάνουν πολύπλοκους υπολογισμούς.

του Μπάμπη Αιγινήτη

Όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πρώτα θα πρέπει να έχουμε ένα όπλο του οποίου το κοντάκι θα ταιριάζει στο σώμα μας και το ζύγισμά του ανάμεσα στα χέρια. Τα εμπροσθοβαρή και οπισθοβαρή όπλα καλό είναι να αποφεύγονται. Ξεκινώντας να μάθουμε τη σωστή επώμιση θα πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι ότι τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα για είκοσι λεπτά τη φορά θα ασχολούμαστε με το όπλο μας. Αυτό πρέπει να γίνεται ειδικά τη νεκρή περίοδο του κυνηγίου που οι περισσότεροι – για να μην πω όλοι – κλείνουν το όπλο μέσα στη θήκη και το ξαναθυμούνται στις 20 Αυγούστου και με απαιτήσεις μάλιστα για σωστές τουφεκιές. Είναι πολύ βασικό στοιχείο η συχνή ενασχόληση με σωστό τρόπο, του κυνηγού με το όπλο του. Θα πρέπει να φτάσει στο σημείο να επωμίζει το όπλο του με τον ίδιο τρόπο και στο ίδιο σημείο κάθε φορά, με τη φυσικότητα που φέρνει το πιρούνι με την τροφή στο στόμα. Τότε μόνο θα πρέπει να έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του. Στο ξεκίνημα θα πρέπει να πάρουμε τη σωστή στάση προς το σημείο που θα ντουφεκίσουμε και με άνοιγμα των ποδιών με σχήμα γωνίας 45 μοιρών. Το σώμα πρέπει να έχει ελαφριά κλίση μπροστά με το βάρος του σώματος περισσότερο στο μπροστινό πόδι και λιγότερο στο πίσω, δηλ. το αριστερό για τους δεξιοεπωμίζοντες και το δεξί για τους αριστεροεπωμίζοντες. Για τους κυνηγούς λοιπόν που επωμίζουν από δεξιά ισχύουν τα εξής: κρατάμε τα όπλο με τα δύο χέρια, χωρίς να το σφίγγουμε, απλώς ελαφρά και φυσικά. Θέτουμε σαν στόχο ένα συγκεκριμένο σημείο στον απέναντι τοίχο του δωματίου και λίγο πάνω από το ύψος μας. Σηκώνουμε το όπλο με το αριστερό χέρι, έτσι ώστε η κάνη του όπλου μας, ενώ βρισκόμαστε στη θέση ετοιμότητας, να έλθει ελάχιστα πιο κάτω από τη νοητή ευθεία μάτια-στόχος. Φροντίζουμε ώστε το κοντάκι να βρίσκεται ψηλά κάτω από την μασχάλη. Τότε προεκτείνουμε την κάνη προς τον στόχο με το αριστερό χέρι, ενώ ταυτόχρονα ανεβάζουμε με το δεξί το κοντάκι προς τον ώμο και το μάγουλο. Η κίνηση πρέπει να γίνεται στην αρχή πολύ αργά σαν να πρόκειται για κίνηση “slow motion” στην τηλεόραση. Για να γίνει σωστά επιβάλλεται στην αρχή να είναι αργή, γιατί αν μάθουμε να την κάνουμε όπως πρέπει, αργότερα θα μπορούμε να την κάνουμε γρηγορότερα.

Το πέλμα, όταν το όπλο επωμίζεται, πρέπει να φωλιάζει μέσα στην κοιλότητα του ώμου και πάντα στο ίδιο σημείο. Το πάνω μέρος του κοντακίου έρχεται και δένει κάτω από το ζυγωματικό. Ποτέ δεν κατεβαίνει το κεφάλι πάνω στο κοντάκι ενώ αυτό έχει ήδη έλθει στον ώμο. Απαιτείται συγχρονισμός στην κίνηση των χεριών, επιθετική έμφαση και μικρή κλίση μπροστά του κεφαλιού, ώστε ανεβαίνοντας το κοντάκι να συναντήσει το ζυγωματικό, χωρίς βέβαια να κατέβει το κεφάλι. Αντίθετα με το τουφέκι του στρατού ή το αεροβόλο που διαθέτουν πρόσθιο στόχαστρο και ενδιάμεσα κλισιοσκόπιο πριν από το μάτι μας και προορίζονται για να ρίχνουν ένα μόνο βλήμα σε ακίνητο στόχο, είναι τελείως διαφορετικό από το λειόκανο που έχει άλλο προορισμό. Δεν διαθέτει πίσω κλισιοσκόπιο γιατί αυτό τον ρόλο τον παίζει το μάτι του κυνηγού και το όπλο προορίζεται για να ρίχνει σκάγια σε ένα κινούμενο στόχο στον χώρο. Συνεπώς όταν επωμισθεί σωστά το όπλο, το μάτι είναι ευθυγραμμισμένο πάνω στην ρίγα του όπλου και βασικά σημαδεύει, ενώ το άλλο μάτι που πρέπει οπωσδήποτε να είναι ανοικτό ελέγχει την κίνηση του στόχου και κάνει εκτίμηση της απόστασης. Αν λοιπόν κλείνουμε το άλλο μάτι, τότε επιφορτίζουμε το ένα να κάνει τα πάντα, κάτι που είναι αδύνατο.

Η συχνή εξάσκηση στις επωμίσεις με το όπλο μας πρέπει στην αρχή να είναι ίσιες και αφού επέλθει η εξοικείωση να αρχίσουμε τις πλάγιες κινήσεις από αριστερά προς τα δεξιά και από τα δεξιά προς τα αριστερά. Εδώ είναι επιτακτική η ανάγκη να μπει πλέον για καλά το σώμα στην κίνηση και να μην κινούνται μόνο τα χέρια. Κατά τη διάρκεια των πλάγιων κινήσεων ανεξάρτητα αν ο στόχος είναι χαμηλός ή ψηλός ή οριζόντιος, αν επιχειρήσετε να κινηθείτε προς αυτόν πηγαίνοντας το όπλο μόνο με τα χέρια, να είστε σίγουροι ότι θα αστοχήσετε. Το όπλο πρέπει να είναι μία προέκταση του σώματος, να έχει γίνει ένα με αυτό και να μπαίνουμε στην κίνηση του στόχου με το σώμα, όπως ακριβώς μπαίνει ο πυγμάχος με το σώμα να ακολουθεί το αριστερό χέρι σ’ ένα ντιρέκτ.

Διατηρώντας μία άρρηκτη σύνδεση που αποτελείται από μάγουλο-πορεία κοντακίου (κτένι) – μάτι – ρίγα – στόχαστρο, πατάμε κοφτά την σκανδάλη και συνεχίζουμε την κίνηση σαν να πηγαίνουμε για την δεύτερη βολή, σαν να μην ρίξαμε καν την πρώτη. Μην ξεχνάτε ότι πρέπει μόλις το κτένι (το πάνω μέρος του κοντακίου) έλθει και “κολλήσει” στο ζυγωματικό, τότε ακαριαία πρέπει να πατηθεί η σκανδάλη και το σώμα μαζί με το όπλο να παραμείνουν σε κίνηση. Αν με το πάτημα της σκανδάλης φρενάρουμε την κίνηση, τότε η αποτυχία είναι δεδομένη. Πρέπει να γνωρίζετε ότι το σώμα δεχόμενο το σοκ της ανάκρουσης του φυσιγγίου, τείνει να σταματήσει ασυναίσθητα την οποιαδήποτε κίνηση που κάνει. Αυτό εμείς πρέπει να το υπερνικήσουμε μαθαίνοντας με το πάτημα να μην σταματάμε την κίνηση του σώματος και του όπλου.

Στις προπονήσεις που θα κάνουμε στο σπίτι θα μας είναι απαραίτητο ένα ζευγάρι φυσίγγια αδρανή – ελατηρίου, αυτά που βοηθούν στο να μην πέφτει ο επικρουστήρας σε κενή θαλάμη και σπάσει. Προσοχή, δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε παλιούς κάλυκες, διότι τα καψύλλια μετά από μερικές εικονικές βολές βαθουλώνονται – υποχωρούν τόσο που πλέον ο επικρουστήρας θα πέφτει στο κενό. Τα φυσίγγια ελατηρίου είναι φτηνά, βρίσκονται σε όλα τα μαγαζιά κυνηγετικών ειδών και μας χρησιμεύουν πάντα. Έτσι λοιπόν, με πάντα ένα τέτοιο φυσίγγιο στη θαλάμη, θα επωμίζουμε το όπλο με ήρεμη κίνηση και χαλαρούς μυς και μόλις “κουμπώσει” το κοντάκι στο μάγουλο, το δάκτυλο θα πατάει ακαριαία την σκανδάλη, συνεχίζοντας την κίνηση του όπλου. Στο τελείωμα αυτής της κίνησης είναι απαραίτητο στα πρώτα στάδια των επωμίσεων, να ελέγχουμε αν το μάτι μας είναι στην ευθεία της ρίγας και δεν έχει φύγει από αυτήν δεξιά ή αριστερά. Αν αυτό συμβαίνει, πρέπει να προσέξουμε, γιατί αν το κτένι του κοντακίου απλά ακουμπάει το μάγουλο και δεν δένει κάτω από το ζυγωματικό, το μάτι θα βρίσκεται στην αριστερή μέσα πλευρά της ρίγας, ενώ αν πλαγιάζουμε το κεφάλι πάνω σο κτένι, τότε τοπ μάτι θα περνάει από την δεξιά και έξω πλευρά της ρίγας.

Όλα όσα περιγράψαμε παραπάνω, ισχύουν για τον κυνηγό που επωμίζει από την δεξιά πλευρά, ενώ ακριβώς τα αντίθετα ισχύουν για όποιον επωμίζει από αριστερά.

Το κοντάκι έχει πλέον έλθει και «κουμπώνει» κάτω από το ζυγωματικό, ενώ ταυτόχρονα πατιέται η σκανδάλη με την κίνηση σώματος – χεριών – όπλου σε πλήρη εξέλιξη.

Τα μάτια είναι συνεχώς εστιασμένα πάνω στον στόχο και μετά την τουφεκιά, ενώ δεν σηκώνουμε σε καμία στιγμή το κεφάλι από το κοντάκι.

Η κίνηση του όπλου έχει ξεκινήσει και τα χέρια με μία συγχρονισμένη κίνηση ανεβάζουν ταυτόχρονα το όπλο προς τα επάνω, ενώ τα μάτια παρακολουθούν πάντα τον στόχο.

Το σώμα διαθέτει μία ελαφρά κλίση μπροστά, τα πόδια σχηματίζουν γωνία 45 μοιρών, το όπλο στη θέση ετοιμότητας με το κοντάκι κάτω από την μασχάλη και το στόχαστρο ελάχιστα κάτω από τη νοητή ευθεία μάτια – στόχος.

Κατά την επώμιση θα πρέπει το μήκος του κοντακίου να βοηθάει στο να έρχεται με άνεση το όπλο στο ζυγωματικό. Το ιδανικό λοιπόν μήκος είναι αυτό που διατηρεί μία απόσταση 5 εκ. τη στιγμή που «δένουμε» με το όπλο ανάμεσα στη μύτη και τον αντίχειρα του δεξιού χεριού. Εδώ προσέξτε αν η μύτη ακουμπάει στον αντίχειρα του σκοπευτή, το κοντάκι είναι κοντό για το σώμα μας.

aiginitis-sign

Share.

Τα σχόλια είναι κλειστά σε αυτό το θέμα


Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων