Όπως το Μπρακ της Οβέρνης ή το Γαλλικό Μπρακ, το Μπρακ της Αριέγης είναι ένας σκύλος, ο οποίος ανήκει στον τόπο του. Το κριτήριο της αρχικής επιλεκτικής εκτροφής του φαίνεται πως ήταν η απόκτηση ενός κατάλευκου τριχώματος, για να αντέχει όσο το δυνατόν περισσότερο στη δυνατή ζέστη αυτής της περιοχής, που βρίσκεται πολύ κοντά στα ισπανικά σύνορα.
Ιστορική Αναδρομή
Ήταν ένας σκύλος με πολύ λεπτή μύτη, εξαιρετικός με τα φτερωτά θηράματα. Ο Λουδοβίκος ο 15ος κατείχε σκύλους αυτής της ράτσας, τους οποίους πρέπει να εκτιμούσε πολύ από την στιγμή που ζήτησε στον Ούντρυ (Oudry), γνωστό ζωγράφο της εποχής, να τους ζωγραφίσει. Στη Γαλλία από αυτά τα σκυλιά συγκροτήθηκε μια γενιά εκκίνησης για την δημιουργία του Μπρακ της Αριέγης και του Μπρακ της Τουλούζης ή Μπράκ Μιρεπουά. Σύμφωνα με παλιές γραφές, αυτοί οι σκύλοι ήταν νευρικοί με το τριχωτό θήραμα και τις πέρδικες, σοφοί και αποφασιστικοί με τα ορτύκια και τους αγριόγαλους. Ήδη από τον 8ο αιώνα είχε επιβεβαιωθεί η παρουσία διαφόρων τύπων Μπρακ. Το μεγάλο μπρακ με λευκό-πορτοκαλί τρίχωμα, δυνατό, με ωραίο σώμα και με αριστοκρατική όψη. Το παλιό γαλλικό μπρακ, πιο κοντό και πιο συμπαγές. Επίσης, ένα υβρίδιο του γαλλικού μπρακ, μικρού μεγέθους, άσπρο-καφέ, ζωηρό, ευφυές και παθιασμένο και τέλος το μπρακ Κάρλο το 10ο, που είναι προϊόν διασταύρωσης ενός γαλλικού μπρακ κι ενός σεγκούτσι. Αυτοί οι σκύλοι είναι πρόγονοι του μπρακ της Αριέγης. Δημιουργός τους ήταν ο Μορτώ (Morteaux) γύρω στα 1870. Ο Μορτώ ήταν πεπεισμένος για την επιρροή του πατέρα στις κυνηγετικές ικανότητες και συνεπώς διάλεγε το χρώμα, ψάχνοντάς το μεταξύ των αρσενικών του κυνοτροφείου του.
Του Αποστόλη Αποστολάτου
www.kynigesia.gr
Η καταγωγή της ράτσας
Η γένεση και η καταγωγή της ράτσας είναι ακόμη αβέβαιες. Είναι λογικό να σκεφτούμε ότι μεταξύ του 1850 και του 1860 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες διασταυρώσεις σκύλων με άσπρο-πορτοκαλί τρίχωμα και σκύλων Κάρλο 10, με καφέ βούλες. Ιδού τι έγραφε ο κ. Περιέ (Perrier) στον κ. Μπεγιέ (Baillet), σε ένα γράμμα του στις 2 Μαΐου 1902 «Να ξέρετε ότι η ράτσα των σκύλων της Αριέγης έχει ως καταγωγή την διασταύρωση μιας σκύλας Αγίου Γερμανού κι ενός μπρακ Κάρλο 10 με καφέ βούλες, μεγάλο, δυνατό, καλοφτιαγμένο κι εξαιρετικό στο κυνήγι. Μαζί με τον κ. Μορτώ δημιούργησα αυτή τη φυλή πριν 30 χρόνια. Ο σκύλος DUC του κ. Μορτώ και η σκύλα μου FLA ήταν το σημείο εκκίνησης. Αυτή είναι η προέλευση της φυλής της Αριέγης, ανεξάρτητα από αυτά που μπορεί να γραφούν». Η φυλή άρχισε να σταθεροποιείται και να εξαπλώνεται με ομοιογενή τρόπο στην αρχή του 1880, φτάνοντας στο ζενίθ της 15 χρόνια μετά.
Το μπρακ της Αριέγης στο κυνήγι
Ο βαρόνος Περιέ περιγράφει το μπρακ της Αριέγης ως έναν σκύλο προικισμένο με μια εξαιρετική μύτη και με μια ενέργεια χωρίς όρια. «Αυτά τα μπρακ είναι βολικά στην εκπαίδευση, αξιοπρόσεκτα στα φτερωτά θηράματα, τα οποία είναι και το κυνήγι που προτιμούν. Ο Κόντε ντε Βεζίνς (De Vezins) λέει για το μπρακ της Αριέγης. «Είναι ένας ρωμαλέος σκύλος, ανθεκτικός τόσο στο κρύο όσο και στη ζέστη. Το μόνο μειονέκτημά του είναι ότι καταδιώκει τον λαγό. Συνήθως κυνηγάει με μεγάλο τροχασμό, διαθέτει πολύ λεπτή μύτη και την κρατά πάντα ψηλά κατά το κυνήγι. Ο κ. Σεφρόν (De Cefron) γράφει: «Σε μύτη και φέρμα, αυτοί οι σκύλοι μπορούν να συγκριθούν με τα πόιντερ». Ο κ. Μπεγιέ αποδίδει στο μπρακ της Αριέγης μία έρευνα αρκετά ανοιχτή και ενεργητική. «Τρέχει με το κεφάλι ψηλά, έχει πολύ καλή μύτη και καταλήγει χωρίς ενδοιασμούς σε φέρμα. Η έρευνά του εκτελείται συνήθως τροχάζοντας και είναι εξαιρετικό με τις πέρδικες. Λίγο ξεροκέφαλο, αρκετά καβγατζίδικο, αγαπά το λαγό και αντέχει πολύ καλά στη ζέστη».
Όλοι οι συγγραφείς της εποχής συμφωνούν ότι αυτός ο σκύλος έχει μια πολύ λεπτή μύτη κι μεγάλη αντοχή στη ζέστη, αλλά πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Οι προτιμήσεις των κυνηγών της εποχής αφορούσαν κυρίως σκύλους που κυνηγούσαν κρατώντας στενή επαφή με τον κυναγωγό τους κι αυτό μας δίνει μια ιδέα για το ποιους θεωρούσαν, τότε, σκύλους με καλή μύτη. Επιλέχτηκε σε πρώτη φάση για το άσπρο-πορτοκαλί ανοιχτό χρώμα, αργότερα για το άσπρο τρίχωμα, αλλά σε κάποια στιγμή το μπρακ της Αριέγης αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του αλμπινισμού και της αιμομιξίας. Ακόμα και ο σωματότυπος αυτού του σκύλου έρχεται σε αντίθεση με τις απαιτήσεις του μοντέρνου κυνηγιού, κάνοντας αυτόν τον σκύλο μη χρησιμοποιήσιμο. Οι κυνόφιλοι της εποχής, αφού συνειδητοποίησαν αυτά τα προβλήματα, προσπάθησαν να βρουν λύσεις. Μερικοί πρότειναν την εισαγωγή αίματος γαλλικού μπρακ και Αγίου Γερμανού, άλλοι απέρριψαν κατηγορηματικά το ιταλικό μπρακ και το πόιντερ. Όλοι δοκίμασαν διασταυρώσεις, χωρίς να αρνούνται το παρελθόν, αλλά και χωρίς να ξεχνούν ορισμένους βασικούς στόχους τους, μεταξύ των οποίων ήταν και η ανάγκη να δημιουργήσουν μια φυλή ελαφρύτερη και πιο κατάλληλη στη σημερινή εποχή.
Το μπρακ της Αριέγης στις μέρες μας
Η επιβίωση μιας φυλής και η διάρκειά της στο χρόνο εξαρτάται και από την θέληση των ανθρώπων που ασχολούνται μαζί της. Έτσι και στην περίπτωση του μπρακ της Αριέγης, μερικοί άνθρωποι αγωνίζονται για να διασώσουν και να δώσουν μία νέα ώθηση σ’ αυτό τον σκύλο. Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει, έτσι όπως έχει αλλάξει ο τρόπος κυνηγίου, τα θηράματα και κατά συνέπεια οι απαιτήσεις των σημερινών κυνηγών.
Στις 21 Νοεμβρίου του 1988 στην Τολούζη, έγινε μία συνάντηση των φίλων μπρακ της Αριέγης. Εκείνη την περίοδο δεν υπήρχαν πια σκύλοι γραμμένοι στο L.O.F. (γενεαλογικό μητρώο των γαλλικών σκύλων N.d.R.) κι αυτό συνέβαινε εδώ και καιρό, αφού η τελευταία εγγραφή είχε γίνει το 1964. Μετά από πολλές έρευνες στις κυνηγετικές ομοσπονδίες και χάρη σε μερικούς κτηνιάτρους της Νότιας Γαλλίας, καθώς και σε ντόπιους κυνηγούς, βρέθηκαν κάποια άτομα. Άρχισε λοιπόν μια επιλογή σκύλων, με τους οποίους έλπιζαν να μπορέσουν να σώσουν τη φυλή. Βρέθηκε ύστερα, κοντά στην Τολούζη, ένας άνθρωπος που ήταν σε θέση να ικανοποιεί τη ζήτηση στην περιοχή με λίγες επιλεγμένες γέννες. Σ’ αυτές τις γέννες έγινε μια αυστηρή επιλογή που σεβόταν το στάνταρ της φυλής και τις φυσικές ικανότητες των σκύλων. Γι αυτό συναντάμε σήμερα κυνηγούς που χρησιμοποιούν αυτόν τον σκύλο και δηλώνουν ομόφωνα ικανοποιημένοι. Σίγουρα δεν έχει την ταχύτητα των αγγλικών σκύλων, αλλά αποδεικνύεται πολύ ανθεκτικός. Δεν φοβάται τα αγκάθια, όμως δεν του αρέσουν πολύ οι θάμνοι. Η φέρμα του είναι αποφασιστική ή μάλλον «μαρμάρινη», η οποία μας επιτρέπει να πηγαίνουμε κοντά του χωρίς βιασύνη. Στην αναθυμίαση είναι πολύ σχολαστικός και συγκεντρωμένος. Είναι εξαιρετικός στο να ακολουθεί τα θηράματα που περπατούν, τα οποία παρακολουθεί από την σωστή απόσταση, διατηρώντας πάντα την επαφή μαζί τους. Αντέχει σε όλες τις καιρικές συνθήκες και προσαρμόζεται σε όλα τα εδάφη. Αυτά τα προσόντα, ευτυχώς, κληροδοτήθηκαν στις νέες γενιές σκύλων τις οποίες χρησιμοποιούν οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν για να αναστήσουν αυτή τη φυλή.
Ας ευχηθούμε λοιπόν αυτοί οι σκύλοι να συντροφεύουν στο κυνήγι πολλές γενιές κυνηγών ακόμη.
