Αυτό το γεράκι τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται στην ιερακοθηρία όσο κανένα άλλο. Δεν είναι ίσως από τα πιο όμορφα, με το σχεδόν μαύρο φτέρωμά του και το μέτριο μέγεθος, αλλά έχει μεγάλη νοημοσύνη κι έναν εξαιρετικό χαραχτήρα.
Αντίθετα με άλλα αρπακτικά τα άγρια Χάρις κυνηγούν ομαδικά. Αυτή η κοινωνική ιδιοσυγκρασία τα κάνει εύκολα στη συνεργασία με τον άνθρωπο, ενώ πολύ δύσκολα χάνονται.
Είναι κυνηγοί ενέδρας με μεγάλη παρατηρητικότητα κι αντιλαμβάνονται την ελάχιστη κίνηση του θηράματος με τρόπο που συχνά ξαφνιάζει.
Τα νεαρά αρσενικά στα πρώτα τους βήματα δείχνουν μια κλίση στο φτερωτό. Γρήγορα όμως γίνονται άριστα και στο κουνέλι. Τα θηλυκά που είναι ισχυρότερα καθώς συμβαίνει σε όλα τα αρπακτικά πουλιά, κυνηγούν και λαγό. Αυτή είναι η ευρύτερη χρήση τους στην Ευρώπη, φασιανός, κουνέλι για τα αρσενικά, λαγός επιπλέον για τα θηλυκά.
Υστερούν λίγο σε ταχύτητα από άλλα είδη όπως το διπλοσάϊνο, γι’ αυτό το κυνήγι τους είναι περισσότερο τεχνικό. Προσέχουν πού καταφεύγει το θήραμα, στη συνέχεια πιάνουν ένα πλεονεκτικό πόστο από πάνω του, συλλαμβάνοντάς το όταν εκ νέου ξεπεταχτεί από τον γερακάρη.
Αυτά με λίγα λόγια είναι τα Χάρις στο κυνήγι. Στην Ελλάδα που η ιερακοθηρία απαγορεύεται(!) μπορεί κανείς να τα προσαρμόσει σε μια συντροφική σχέση που εξελίσσεται με τα χρόνια. Δεν είναι δύσκολο να μάθουν να ακολουθούν το αυτοκίνητο, το ποδήλατο ή να απολαμβάνουν απλώς έναν περίπατο ολόκληρης της οικογένειας, σαν αληθινό μέλος της.
