Η φυλή αυτή ανήκει στην ομάδα ιχνηλατών που ήταν εξαπλωμένη σε όλα τα Βαλκάνια. Θεωρείται ότι οι ιχνηλάτες της Μικράς Ασίας έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξή της.
Η πρώτη περιγραφή για τον λειότριχο ιχνηλάτη στα Βαλκάνια, έγινε από τον dr. Franc Laska το 1905. Τα πρώτα στάνταρ ήρθαν στο φως το 1924, όταν ο dr. Ivan Lavrencic στη Λιουμπλιάνα έκανε μια διάλεξη για τις φυλές της τότε Γιουγκοσλαβίας. Υπηρεσιακή αναγγελία των στάνταρ του Βαλκανικού ιχνηλάτη, έγινε στη Στοκχόλμη στις 2-6-1939, όταν στην FCI κατατέθηκαν και τα στάνταρ των περισσότερων φυλών της τότε Γιουγκοσλαβίας.
Του Γιώργου Μαγκούτη
Κυνηγεσία & Κυνοφιλία
Η επίσημη ονομασία «ΓΚΟΝΙΤΣΙ» δηλαδή ιχνηλάτες, για τα λαγόσκυλα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, φέρεται σε ισχύ το 1950, μετά από απόφαση των κριτών όλων των φυλών ιχνηλατών.
Έως τότε για τους ιχνηλάτες χρησιμοποιούνταν ονομασίες όπως Μπρακ, Μπρακίρατς, Μπαράκ, Ζέτσαρ ή Ζαίτσαρ και Ζαγκάρ, δηλαδή Ζαγάρι. Μερικές από αυτές, χρησιμοποιούνται από πολλούς κυνηγούς ακόμη και σήμερα.
Αποδείξεις για το ότι έπρεπε να αλλάξει η ονομασία του Βαλκανικού Ιχνηλάτη συναντάμε πολύ νωρίς.
Σε άρθρο του N.Orglert το 1951 αναφέρεται πως σε έκθεση ιχνηλατών που έγινε στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία των Σκοπίων, εξετάστηκαν 579 ιχνηλάτες, από τους οποίους οκτώ βαθμολογήθηκαν ως εξαίρετος, 37 πολύ καλός, 174 καλός, 114 ικανοποιητικός, ενώ 246 σκυλιά δεν βαθμολογήθηκαν καθόλου.
Αυτά καθ’ αυτά τα αποτελέσματα δεν είναι και τόσο σημαντικά αν σκεφτούμε την εποχή που έγιναν. Αυτό όμως που έχει μεγάλη σημασία είναι η διαπίστωση του συγγραφέα πως τα σκυλιά που ήταν από τη Σερβία διέφεραν αρκετά από τα υπόλοιπα.
Τον Βαλκανικό Ιχνηλάτη στη Σερβία τον ονόμαζαν και «Ζούικο», λόγω του κιτρινωπού χρώματος που ήταν και το κυρίαρχο με μαύρα σημάδια. Αυτά τα σημάδια δεν ήταν σκορπισμένα στο σώμα, αλλά σε μορφή μανδύα που κάλυπτε την ράχη, τους λαγόνες και τις πλευρές φτάνοντας μερικές φορές και πάνω από το κεφάλι. Τυπικά σημάδια στο κεφάλι του Βαλκανικού ιχνηλάτη είναι το μαύρο που έχει στους κροτάφους.
Ενδεικτικά θα σας αναφέρω στοιχεία από παλιότερες εκθέσεις ιχνηλατών όσον αφορά την καταγωγή της φυλής.
Το 1948 στο Βελιγράδι δηλώθηκαν 58 ιχνηλάτες. Οι 38 ήταν Βαλκανικοί και όλοι τους ήταν από τη Σερβία.
Την ίδια χρονιά στη Λιουμπλιάνα δηλώθηκαν 213 ιχνηλάτες, οι 50 ήταν Βαλκανικοί, 2 ήταν από την Βοσνία, 3 από τη Σλοβενία και οι υπόλοιποι από τη Σερβία.
Το 1949 στο Βελιγράδι δηλώθηκαν 203 ιχνηλάτες. Οι 153 ήταν Βαλκανικοί και όλοι σέρβικης καταγωγής.
Το 1951 στο Μάριμπορ δηλώθηκαν 40 ιχνηλάτες: οι 12 ήταν Βαλκανικοί, όλοι από τη Σερβία.
Τέλος το 1952 στο Βελιγράδι δηλώθηκαν 65 ιχνηλάτες: οι 57 ήταν Βαλκανικοί, από τους οποίους οι 53 ήταν σέρβικης καταγωγής.
Έως τότε στα γενεολογικά βιβλία ήταν εγγεγραμμένοι 2.092 Βαλκανικοί Ιχνηλάτες, από τους οποίους οι 1057 ήταν Σέρβικης καταγωγής.
Δηλαδή το γεγονός ότι οι μισοί και παραπάνω Βαλκανικοί ιχνηλάτες βρίσκονταν στη Σερβία, αποτελεί ένα ακόμη αδιάψευστο στοιχείο για την καταγωγή της φυλής.
Το FCI στις 12-11-1996 στην Κοπεγχάγη δέχτηκε την εισήγηση της τότε Γιουγκοσλάβικης Κυνολογικής Ομοσπονδίας (JKS) και μετονόμασε τον Βαλκανικό σε Σέρβικο ιχνηλάτη, κάτι βέβαια που έπρεπε να είχε γίνει πολύ νωρίτερα.
Καιρός λοιπόν είναι και εμείς να αναφερόμαστε σε αυτή τη φυλή με το πραγματικό της όνομα και όχι με ονομασίες τύπου Μπαλκάν ή Γιουγκοσλάβικος Ιχνηλάτης, ή όπως αλλιώς έχει κάποιος ακούσει ή έχει συνηθίσει να τα αποκαλεί.
ΤΑ ΣΤΑΝΤΑΡ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ
Αριθμός στάνταρ 150. Χώρα καταγωγής: Σερβία.
Χρήση: Ιχνηλάτης.
Ταξινόμηση FCI:
6η Ομάδα: Ιχνηλάτες, σκύλοι που ακολουθούν το αίμα τραυματισμένου θηράματος, και συγκενικές φυλές.
Επιλογή 1-2 Μεσαίου μεγέθους ιχνηλάτες,
με εξέταση εργασίας.
Γενική όψη: Σκύλος μεσαίου μεγέθους, δυνατής κατασκευής, με πλούσιο ταμπεραμέντο, ζωηρός και ενεργητικός.
Σημαντικές αναλογίες: Το μήκος του σώματος είναι 10% μεγαλύτερο από το ύψος. Η περίμετρος του θώρακα είναι μεγαλύτερη κατά 20% από το ύψος στο ακρώμιο.
Το μήκος της κεφαλής ισούται με το 45% του ύψους στο ακρώμιο.
Χαρακτήρας: Αξιαγάπητος, ενεργητικού ταμπεραμέντου, σταθερός, πολύ ανθεκτικός.
Κεφάλι: Μακρόστενο, με τις ευθείες του κρανίου και του ρύγχους να είναι μεταξύ τους αποκλίνουσες.
Κρανίο: Παρατηρώντας το από μπροστά και πλάγια είναι ελαφρώς κυρτό.
Το «ΣΤΟΠ» ξεχωρίζει.
Ινιακή απόφυση ελαφρώς τονισμένη.
Το φάρδος του κρανίου μεταξύ των αυτιών είναι μικρότερο ή ίσο με την απόσταση από το στοπ έως την ινιακή απόφυση.
Ρινικός κάλαμος ευθύγραμμος.
Ακρορίνιο: Μαύρο καλώς αναπτυγμένο
Ρύγχος: Σφηνοειδές, λίγο μικρότερο από το κρανίο. Η επιθυμητή σχέση μεταξύ του ρύγχους και του κρανίου είναι 9:10. Στενεύει σταδιακά από το ΣΤΟΠ προς το ακρορίνιο.
Χείλη: Μεσαία, δυνατής ανάπτυξης καλά προσκολλημένα στους σιαγώνες. Οι άκρες των χειλιών πρέπει να είναι μαύρου χρώματος με το πάνω χείλος να καλύπτει το κάτω.
Σιαγώνες: δυνατοί, με οδοντοστοιχίες σε κλείσιμο ψαλίδας. Είναι δε επιτρεπτό και το κλείσιμο τανάλιας.
Μάτια: Μεσαίου μεγέθους, σχήματος οβάλ, ελαφρώς λοξά τοποθετημένα. Το χρώμα των ματιών πρέπει να είναι όσο το δυνατόν σκουρότερο με βλέφαρα σκούρα ή μαύρα.
Αυτιά: Ψηλά τοποθετημένα, μεσαίου μήκους και πλάτους προσκολλημένα στα μάγουλα με την κάτω άκρη λιγότερο ή περισσότερο στρογγυλεμένη.
Λαιμός: Δυνατός, σχεδόν ίδιου μήκους με το μήκος της κεφαλής, με την πάνω πλευρά ελαφρώς κυρτή. Με την οριζόντιο σχηματίζει γωνία από 45º έως 50º.
Κορμός: Ελαφρώς μακρόστενος, το μήκος του οποίου είναι περίπου 10% μεγαλύτερο από το ύψος.
Ράχη: Δυνατή και στέρεη με ελαφριά κλίση προς τα νώτα.
Νώτα: Ελαφρώς επικλινή.
Θώρακας: Δυνατός, καλά αναπτυγμένος κατεβαίνει ως το ύψος του Αγκώνα, η περίμετρος του οποίου είναι 20% μεγαλύτερη από το ύψος στο Ακρώμιο.
Στέρνο: Αναλογικά φαρδύ.
Πλευρές: Ελαφρώς κυρτές.
Λαγόνες: Επίπεδοι λίγο ανασηκωμένοι.
Ουρά: Καλά προσκολλημένη, χοντρή στη βάση της, λεπταίνοντας προς την άκρη φτάνει ως το ύψος των ταρσών ή και λίγο πιο κάτω. Είναι ελαφρώς κυρτή και φέρεται κάτω από την ευθεία της ράχης. Το τρίχωμά της είναι καλά αναπτυγμένο.
Μπροστινά σκέλη: Αρκετά ισχυρά, παράλληλα μεταξύ τους.
Ωμοπλάτες: Μυώδεις, δυνατές και λοξές σχηματίζοντας με την οριζόντιο γωνία από 45º έως 50º.
Αγκώνες: καλά κολλημένοι στο σώμα το ύψος των οποίων ισούται με το 50% του ύψους στο ακρώμιο.
Αντιβράχια: Ισχυρά με καλό σκελετό.
Πέλματα: Δυνατά, με δάχτυλα κλειστά και σφιχτά, νύχια δυνατά, μαύρου χρώματος. Είναι χαρακτηριστικό το ”πόδι της γάτας„.
Πίσω σκέλη: Παράλληλα με καλές αναλογίες.
Μηροί: Δυνατοί, μυώδεις χωρίς υπερβολές.
Ταρσοί: Δυνατοί σε ευστάθεια.
Δέρμα: Ελαστικό, καλά κολλημένο στο σώμα με καλούς χρωματισμούς.
Τρίχωμα: Κοντό, πυκνό και γυαλιστερό.
Χρώμα: Από κιτρινοκόκκινο προς ξανθοκόκκινο έως το κόκκινο της αλεπούς με μαύρη επικάλυψη – μανδύα. Το μαύρο χρώμα φτάνει ως το κεφάλι σχηματίζοντας στους κροτάφους μαύρα σημάδια.
Ύψος: Για τα αρσενικά κυμαίνεται από 46–56 εκ. με ιδανικό τα 51-52 εκ.. Ενώ για τα θηλυκά από 44-54 εκ. με ιδανικό τα 48-49 εκ.
Μειονεκτήματα: Κάθε απόκλιση από το παραπάνω αναφερόμενο μοντέλο σκύλου
θεωρείται μειονέκτημα, ελαφρό ή σοβαρό, ανάλογα με το βαθμό που συναντάται.
Αποκλεισμού: Επιθετικότητα ή φοβία.
Ελλιπής οδοντοστοιχία κατά τη οποία όμως δικαιολογείται η έλλειψη 2 x P1.
Το όχι σωστό κλείσιμο των σιαγώνων.
Το υπερβολικά μακρύ σώμα.
Η γυριστή πάνω από την ευθεία της ράχης ουρά. Η πλάγια φερόμενη ουρά.
Υαλίζοντα μάτια.
Το λευκό σημάδι στο στήθος διαμέτρου μεγαλύτερου του επιτρεπτού, δηλαδή πάνω από 2 εκ.
Τα λευκά σημάδια σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος.
Το όχι αρκετό ή το πολύ μεγάλο ύψος.
ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ
Ο Σέρβικος ιχνηλάτης είναι σκύλος ζωηρός, ενεργητικός, με πλούσιο ταμπεραμέντο.
Πολύ εύκολα προσαρμόζεται στις όποιες κλιματικές αλλαγές, είναι πολύ ανθεκτικός στον «ανάποδο καιρό». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι είναι ο πιο διαδομένος σκύλος στη Σερβία και όχι μόνο.
Με μεγάλη επιτυχία χρησιμοποιείται στο κυνήγι χαμηλού θηράματος (λαγού), όπως επίσης και στα μεγάλα τριχωτά θηράματα (αγριόχοιρου).
Ιχνηλατεί με υψηλού τόνου φωνή, πολλές φορές πολύ βαθιά (βραχνή – μπάσα).
Κατά την ιχνηλασία χρησιμοποιεί αποκλειστικά τη μύτη του. Ψάχνει με «χαμηλή ή μεσαία» μύτη ή με τον συνδυασμό αυτών. Συναντάμε βέβαια και άτομα που ψάχνουν με υψηλή μύτη.
Δεν γαβγίζει πολύ στον ντορό, ενώ στο σήκωμα και στη δίωξη του θηράματος έχει πολύ όμορφη και χαρακτηριστική φωνή, η οποία εναλλάσσεται ανάλογα με τον τρόπο που εξελίσσεται το κυνήγι.
Μετά την δίωξη μόνος του επιστρέφει στον κυνηγό.
Κατά τη διάρκεια της ιχνηλασίας και όχι μόνο έχει άριστη επαφή με το αφεντικό του.
Με μεγάλη ευκολία αφήνει τα νυχτερινά ίχνη και ακολουθεί τα πρωινά που οδηγούν στο θήραμα.
Πρέπει να αναζητά το θήραμα σταθερά και καθαρά χωρίς βιασύνη και επιπολαιότητα.
Όταν δεν συναντά ίχνη στο μέρος που βρισκόμαστε, τότε πρέπει συστηματικά και όχι στα «τυφλά» να ερευνά την περιοχή κινούμενος κυκλικά, εκμεταλλευόμενος τις μυρωδιές που λαμβάνει από τυχόν αδύναμα ίχνη, από τον αέρα, ή όποια άλλα ερεθίσματα, τα οποία θα τον βοηθήσουν να καθορίσει την πορεία του θηράματος ή το μέρος στο οποίο βρίσκεται.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η παρουσία μας κοντά στον σκύλο έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί από την μια μεριά του δίνει σιγουριά, αυτοπεποίθηση και δύναμη να ξεκαθαρίσει αυτές τις αχνές μυρωδιές και από την άλλη του επιτρέπει να εργάζεται χωρίς να κάνει διακοπές για να δει που βρισκόμαστε χάνοντας έτσι πολύτιμο χρόνο.
Για κυνήγι σε «μαλακά» εδάφη ο σκύλος πρέπει να ανοίγει λιγότερο, δηλαδή σκύλος και κυνηγός να είναι πάντα σε επαφή, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι η επαφή αυτή πρέπει να είναι πάντα οπτική.
Ενώ στα δύσκολα εδάφη, πυκνό και λοιπά, ο σκύλος πρέπει να ανοίγει περισσότερο για την ανεύρεση θηράματος, γιατί ως επί το πλείστον σε τέτοια μέρη η συγκέντρωση του λαγού είναι μικρότερη και ο σκύλος θα πρέπει να απομακρυνθεί αρκετά από τον κυνηγό για να τον βρει και να τον διώξει.
Επιλέξτε την φυλή που σας αρέσει και σας ταιριάζει περισσότερο και εκπαιδεύστε τον σκύλο σας όπως εσείς θέλετε να είναι σύμφωνα με τον τρόπο και τον τόπο που κυνηγάτε.
ΜΟΤΟ
Δεν γαβγίζει πολύ στον ντορό, ενώ στο σήκωμα και στη δίωξη του θηράματος έχει πολύ όμορφη και χαρακτηριστική φωνή, η οποία εναλλάσσεται ανάλογα με τον τρόπο που εξελίσσεται το κυνήγι.
Μετά την δίωξη μόνος του επιστρέφει στον κυνηγό.
Κατά τη διάρκεια της ιχνηλασίας και όχι μόνο έχει άριστη επαφή με το αφεντικό του.
Με μεγάλη ευκολία αφήνει τα νυχτερινά ίχνη και ακολουθεί τα πρωινά που οδηγούν στο θήραμα.
