Κυνηγετική Παιδεία

0

Για να είμαστε σε θέση να μιλάμε για παιδεία και το τι χρειάζεται προκειμένου να δημιουργηθούν υποδομές «επιμόρφωσης – ενημέρωσης – εκπαίδευσης» κυνηγών, θα πρέπει να προσδιορίσουμε, τι ακριβώς σημαίνει «παιδεία». Tον καλύτερο και απλούστερο προσδιορισμό θα τον δανειστούμε από τον μεγάλο Έλληνα στοχαστή Κορνήλιο Καστοριάδη: «Παιδεία είναι αυτό που μεταμορφώνει την βιολογική και ψυχολογική πρώτη ύλη σ’ ένα ανθρώπινο ον που ζει μέσα σε μια πόλη (θεσμοθετημένη κοινωνία)…»

Για να συνδυάσουμε το κυνήγι με την θεσμοθετημένη κοινωνία, θα πρέπει να εξετάσουμε αν το κυνήγι, ως δραστηριότητα είναι αποδεκτή από αυτή. Σε ότι αφορά αυτήν την παράμετρο, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αρχικά στην Ελλάδα και έπειτα στην Ευρωπαϊκή Ένωση – της οποίας γίναμε μέλη – το κυνήγι ως δραστηριότητα είναι αποδεκτό. Άλλωστε και διεθνώς το κυνήγι θεωρείται αποδεκτή δραστηριότητα…

Του Σοφοκλή Κοσκινά
Κυνηγεσία & Κυνοφιλία

Επομένως, ως αποδεκτή δραστηριότητα συμπεριλαμβάνεται ήδη μέσα στους θεσμούς της κοινωνίας (πολιτιστικούς, νομικούς, κ.λ.π.). Κατά συνέπεια, θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται στην διαδικασία της κοινωνικοποίησης του ατόμου, όπως συμβαίνει με εκατοντάδες άλλα πράγματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα προς ένταξη άτομα στη θεσμοθετημένη κοινωνία θα πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν κυνηγοί, αλλά, ότι από τη στιγμή που το κυνήγι αποτελεί ελεύθερη επιλογή του κάθε μέλους της κοινωνίας, η Πολιτεία που αποτελεί τον θεματοφύλακα των θεσμών, θα έπρεπε να φροντίζει να τον ενημερώνει για το πώς ασκείται το κυνήγι, με ποια λογική και ποιοι νόμοι το διέπουν. Δυστυχώς, στην Ελλάδα σ’ αυτόν τον τομέα αλλά και στην πλειοψηφία των υπόλοιπων κρατών, δεν έχει προβλεφθεί κάτι τέτοιο.
Αρκετές φορές μάλιστα γινόμαστε μάρτυρες αρνητικών κρίσεων για το κυνήγι, τις περισσότερες φορές επηρεασμένων από προκαταλήψεις και σκόπιμη διαστρέβλωση του ρόλου ή της πρακτικής άσκησής του. Αυτή η αντιμετώπιση όμως του κυνηγιού, τελικά λειτουργεί αρνητικά για όλους, ακόμα και για εκείνους που είναι αντίθετοι με το κυνήγι για διάφορους λόγους.
Χιλιάδες νέοι μεγαλώνουν και ασχολούνται με το κυνήγι, χωρίς να έχουν πάρει τα απαραίτητα στοιχεία παιδείας για το πώς θα πρέπει να ασκείται το κυνήγι.
Η ενημέρωση που μπορεί να έχουν για το κυνήγι τα παιδιά του δημοτικού σχολείου, επαφίεται στην προσωπική άποψη που έχει ο εκπαιδευτικός που μεταδίδει γνώσεις και ιδέες στο παιδί. Για την κατάσταση αυτή, την κύρια ευθύνη δεν έχουν οι εκπαιδευτικοί, αλλά η Πολιτεία, που δεν έχει φροντίσει να συμπεριλάβει στην διδακτέα ύλη ακριβείς και αμερόληπτες πληροφορίες για το τι είναι κυνήγι, και το ρόλο που πρέπει να διαδραματίζει ο κυνηγός στη φύση.

Το παραπάνω σχόλιο αφορά το πρώτο και κύριο στάδιο «διαπαιδαγώγησης» των νέων αναφορικά με το κυνήγι. Η σωστή και ακριβής ενημέρωση των παιδιών, σ’ αυτό το πρώιμο στάδιο της ζωής τους θα έπιανε τόπο και θα αποτελούσε ουσιαστικό μέτρο υποδομής (νοοτροπίας, συμπεριφοράς, κ.λ.π.).
Στο δεύτερο στάδιο, θα εξετάσουμε τα μέτρα που έχει υιοθετήσει η Πολιτεία για να κρίνει το ποιος μπορεί να γίνει κυνηγός. Όλοι γνωρίζουμε τι χρειάζεται για να μπορέσει κάποιος να αποκτήσει άδεια εξασκήσεως κυνηγιού. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι: «οι προϋποθέσεις που ορίζονται είναι επαρκείς; Μήπως είναι υπερβολικές; μήπως χρειάζονται κάποιες αλλαγές, διορθωτικές παρεμβάσεις, κ.λ.π.;
To σύστημα εξετάσεων προϋποθέσεων για την απόκτηση άδειας ασκήσεως της θήρας για τα δεδομένα της εποχής που είχε πρωτοσχεδιαστεί ήταν καλό και μάλιστα αρκετά αυστηρό, αν λάβουμε υπόψη το ποσοστό αναλφάβητων που υπήρχε τότε αλλά και το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων πριν από 35 και περισσότερα χρόνια. Τα πράγματα όμως μέσα στα 35 αυτά χρόνια που πέρασαν, άλλαξαν. Οι εξελίξεις διαφοροποίησαν τα τότε δεδομένα κι αυτό σήμερα γίνεται εύκολα αντιληπτό και κατανοητό. Ακόμη και ο ρόλος του κυνηγού σε ότι αφορά τη θέση του στο περιβάλλον άλλαξε. οι δε ευθύνες του πολλαπλασιάστηκαν. Ο σημερινός κυνηγός είναι πλέον και διαχειριστής. Βέβαια αυτό το ρόλο τον είχε ανέκαθεν, ωστόσο τώρα με τα νέα επιστημονικά στοιχεία που έχουν προκύψει, τα διαχειριστικά μέτρα και το πώς αυτά ασκούνται έχουν λάβει νέα μορφή και σε αυτό θα πρέπει να προσαρμοστούν οι κυνηγοί. Ιδιαίτερα δε οι νέοι κυνηγοί.
Για να γίνει κάτι τέτοιο, δεν πρέπει να αρκούμαστε στις ευαισθησίες του κάθε ατόμου. Οι νέοι κυνηγοί αλλά και οι παλαιότεροι θα πρέπει να εφοδιάζονται με γνώσεις (θεωρητικές και πρακτικές) ώστε να είναι σε θέση να διεκπεραιώνουν με απόλυτη επιτυχία τις δραστηριότητες που αναπτύσσουν πια οι σύγχρονοι κυνηγοί.
Αυτό, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι οι εξετάσεις ή οι προϋποθέσεις για να γίνει κάποιος κυνηγός θα πρέπει να προσεγγίζουν πανεπιστημιακό επίπεδο, γιατί μια τέτοια κίνηση θα δημιουργούσε αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα.
Στο υπάρχον σύστημα, θα μπορούσαν να γίνουν προσθήκες, απαραίτητες για την προσαρμογή του σύγχρονου κυνηγού στο νέο πνεύμα, ξεκαθαρίζοντας το νέο του ρόλο, τις υποχρεώσεις αλλά και τα δικαιώματά του.
Βέβαια μέτρα πρέπει να ληφθούν και για τους κυνηγούς που ήδη ασκούν την δραστηριότητα αυτή. Οι ανάγκες που προκύπτουν στην κατηγορία αυτή, είναι διαφορετικές. Εδώ τον πρώτο ρόλο έχει η ενημέρωση, που παρά την σημαντική δουλειά που έχει γίνει σ’ αυτόν τον τομέα τα τελευταία χρόνια, χρειάζονται ακόμα σημαντικά βήματα βελτίωσης.
Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει, εκτός της κυνηγετικής οικογένειας και κάποιοι άλλοι να μπουν στη διαδικασία να «κουνηθούν» λίγο. Οι αρμόδιες υπηρεσίες που ασχολούνται με το κυνήγι έχουν διαμορφώσει την άποψη ότι μας κάνουν χάρη που κυνηγάμε. Και ας μην μπούμε στη διαδικασία να αναλύσουμε σε ποια εκτίμηση μας έχουν.
Παραλείψαμε βέβαια το σημαντικότερο: Για να γίνει οτιδήποτε χρειάζεται η κινητήριος δύναμη, που είναι το χρήμα. Το κεφάλαιο θήρας που προορίζεται για να χρηματοδοτεί τέτοιου είδους ενέργειες, τελικά διατίθεται για πολλά και διάφορα εκτός του σκοπού που είχε προβλεφθεί αρχικά. Τι θα γίνει στο μέλλον με το Κεφάλαιο Θήρας, είναι άγνωστο.
Από την άλλη όμως δεν μπορούμε να παραμένουμε για καιρό άπραγοι ελπίζοντας ότι κάτι θα αλλάξει.
Θα μου πείτε πως ό,τι και αν γίνει, πάλι το χέρι στην τσέπη θα βάλουμε, όπως κλασικά γίνεται. Αν θα γίνει ή δεν θα γίνει κάτι, κανείς δεν το γνωρίζει. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι για να υπάρξει μέλλον θα πρέπει να δημιουργηθούν υποδομές. Τα θέματα παιδείας αποτελούν θεμέλιο λίθο για όλα αυτά που πρέπει να γίνουν στο μέλλον.
Τώρα αν κάποιοι χαίρονται για το πώς έχουν καταντήσει το κυνήγι και μαθηματικά εξακολουθούν να το οδηγούν στο μαρασμό, εμείς δεν θα πρέπει να τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν. Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα, σε καμία περίπτωση δεν συμφέρει τους κυνηγούς. Και αυτό γιατί, επιδίωξή μας δεν θα πρέπει να είναι το να καταφέρουμε να κυνηγήσουμε για μια ακόμη χρονιά και μετά βλέπουμε…γιατί η προσέγγιση αυτή είναι ρηχή και έχει ημερομηνία λήξης. Η δημιουργία υποδομών για ένα καλύτερο μέλλον πρέπει να αποτελεί κύριο μέλημά μας.
Έτσι οι κυνηγετικές μας οργανώσεις, αντιλαμβανόμενες αυτή την ανάγκη προέβησαν στις ανάλογες κινήσεις. Για τον λόγο αυτό άλλωστε, έχουν ξεσηκωθεί οι πολέμιοι του κυνηγιού και το «κυνηγούν» με μανία, γιατί βλέπουν ότι τα σχέδια που είχαν καταστρώσει για σταδιακή εξαφάνιση του κυνηγίου, ανατρέπονται πλέον.
Η δημιουργία της Ομοσπονδιακής Θηροφυλακής, η επιστημονική στελέχωση των κυνηγετικών οργανώσεων, η δημιουργία υποδομών για τα είδη της άγριας ζωής, αποτελούν ισχυρές βάσεις για το μέλλον. Αυτά που μένουν να γίνουν είναι η βελτίωση της εικόνας του Έλληνα κυνηγού που και για το θέμα αυτό «κάποιοι» φρόντισαν εδώ και χρόνια συστηματικά να την διαβάλλουν.
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό από τους πολέμιους του κυνηγίου αλλά και από την πλειοψηφία του κόσμου είναι ότι το «συμφέρον» των κυνηγών είναι η ύπαρξη θηραμάτων με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Γιατί στην περίπτωση που εκλείψουν τα θηράματα παράλληλα θα σταματήσει και η κυνηγετική δραστηριότητα.
Οι εξελίξεις τρέχουν, οι ανάγκες πολλαπλασιάζονται, τα δεδομένα αλλάζουν, τα στερεότυπα καταρρέουν. Μέσα σε αυτούς τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς αλλαγών, το κυνήγι και οι κυνηγοί δεν μπορεί να μένουν στάσιμοι, επειδή κάποιοι το επιθυμούν.
Η δημιουργία υποδομών με απώτερο σκοπό την βελτίωση των γνώσεων και την προσαρμογή στα νέα δεδομένα των νέων αλλά και των παλαιότερων κυνηγών, αποτελεί επιτακτική ανάγκη. Το να επαναπαυόμαστε επικαλούμενοι την αδράνεια που επιδεικνύει ο κρατικός μηχανισμός δεν μας βοηθάει, αντίθετα με τη λογική αυτή εξυπηρετούμε τα συμφέροντα εκείνων που επιβουλεύονται το μέλλον του κυνηγίου.
Το «συμφέρον» της κυνηγετικής οικογένειας είναι ο ενημερωμένος και σωστά καταρτισμένος κυνηγός.

 

 

Share.

Τα σχόλια είναι κλειστά σε αυτό το θέμα


Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων