Η Αθήνα είναι μια μεγαλούπολη ακατάλληλη για τους ανθρώπους, πολύ κατάλληλη όμως για τους σκύλους. Κόλαση για τον άνθρωπο, παράδεισος για τον σκύλο. Ως τώρα οι άνθρωποι μιλούσαν για σκυλίσια ζωή, τώρα οι σκύλοι μιλούν με περιφρόνηση για ζωή ανθρώπινη. Και κάτι άλλο. Ως τώρα πιστεύαμε ότι ο σκύλος είναι πιστός σύντροφος του ανθρώπου. Λάθος. Ο άνθρωπος είναι ο πιστός σύντροφος και ο πιστός υπηρέτης του σκύλου. Βλέπετε ο άνθρωπος κάνει ότι μπορεί για να εξασφαλίσει αν όχι μια σκυλίσια ζωή έστω, τουλάχιστον, μια ανθρώπινη! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους: Στην Αθήνα ευδοκιμούν πολλές ζωόφιλες κυρίες, που… βασανίζουν τους σκύλους. Τους οδηγούν πρώτα σε σκυλοκομμωτήρια.
-Πάμε Αζόρ, να σε κάνω κουκλί!
Ο Αζόρ δεν έχει καμμιά διάθεση να τον κουρέψουν αστεία, να του κατσαρώσουν τα μαλλί του στα σεσουάρ και στα μπικουτί. Αντιπαθεί την περμανάντ και εκδηλώνει την αντίθεσή του με γαβγίσματα, αλλά η ζωόφιλη βασανίστριά του τον καθησυχάζει:
-Φρόνιμα, Αζόρ! Κι’ αν είσαι καλό παιδί θα σε κεράσω και πάστα στο ζαχαροπλαστείο.
Ο σκυλοκομμωτής, με ύφος μαιτρ, αρχίζει να βασανίζει το σκυλάκι με τσατσάρες, μηχανές, ψαλίδια. Ο σκύλος δε γνωρίζει τη φάτσα του στο καθρέφτη και γαβγίζει ενώ η κυρία καμαρώνει:
-Έκτακτος έγινε!
Όταν φεύγει ο σκύλος από το σκυλοκομμωτήριο περιμένεις να περπατήσει για να δεις πού βρίσκεται η πρύμνη και πού η πλώρη. Γιατί είναι ο ίδιος μπροστά και πίσω. Θα πείτε: Δεν ξεχωρίζει η ουρά; Δύσκολο…. Δυστυχώς στην Αθήνα όλοι ταλαιπωρούνται με τις ουρές. Οι άνθρωποι με τις ουρές στις στάσεις, στα σουβλατζίδικα, οι σκύλοι με τις δικές τους ουρές. Γιατί όποτε αδιαθετήσουν τους πάνε σε σκυλοκλινική. Όταν τα παιδιά πηγαίνουν σε κλινικές οι γιατροί λένε:
-Να τους κόψουμε τις αμυγδαλές!
Αν πάει σκυλάκι στην κλινική οι σκυλογιατροί λένε:
-Να του κόψουμε την ουρά!
-Μα γιατί; Δεν είναι κυνηγόσκυλο, που να ματώσει η ουρά του; στη Σταδίου;;;
-Για να δυναμώσει.
Έχουν και τα σκυλιά αμυγδαλές αλλά έχει φασαρία η εξαγωγή τους. Αντίθετα η ουρά κόβεται εύκολα. Και έτσι, στην Αθήνα, κυκλοφορούν όλα τα παιδάκια χωρίς αμυγδαλές και όλα τα σκυλάκια χωρίς ουρά, για λόγους ομορφιάς. Ακόμα και σε ώρες… αιχμής!
Οι πολυάσχολες ζωόφιλες κυρίες βασανίζουν τα σκυλάκια… δι’ αντιπροσώπου! Προσλαμβάνουν ένα σκυλοϋπηρέτη, αλλά αφού τον περάσουν από σαράντα κόσκινα:
-Να ντυθείς καλά. Δεν μπορείς μ’ αυτή την εμφάνιση να συνοδεύσεις τον Μπούμπη!
-Λέτε να παρεξηγήσει;
-Θα γίνει κομπλεξικός! Ξέρεις ξένες γλώσσες;
-Γιατί; Ξέρει το σκυλί;
-Μη το ξαναπείς σκυλί, ανάγωγε!
-Μάλιστα, κυρία… Αφεντικίνα είστε, όπως επιθυμείτε.
-Αφεντικό σου είναι ο Μπούμπης.
-Μάλιστα!
-Θα το βγάζεις περίπατο πρωί – απόγευμα.
-Κατάλαβα. Εδώ μέσα θα λύνω και θα δένω…
-Και θα έχεις ένα καλό μισθό.
-Φυσικά κυρία. Οι δουλειές θα πηγαίνουν με τα… τέσσερα.
Άλλη ταλαιπωρία του σκύλου είναι όταν προσάγεται βιαίως σε κοσμικό ζαχαροπλαστείο.
-Ένα μιλφέϊγ, παρακαλώ, για τη Σούζη!
-Έφθασε!
-Είναι φρέσκο;
-Της ώρας, κυρία μου.
-Πρόσεξε καλά γιατί, την προηγούμενη φορά, μ’ εκείνη την πάστα, είχε στομαχικές διαταραχές.
-Θά ’χει ευαίσθητο στομάχι το καημενούλι.
-Ναι το χρυσό μου. Και αρχίζει η δοκιμασία:
-Φάε, Σούζη, το μιλφέϊγ σου.
-Γαβ, γουβ (δεν θέλω)!
-Θεέ μου, τι ανορεξίες είναι αυτές;
-Γουβ, βαβ, βουβ (προτιμώ κανένα κόκκαλο από το χασάπη).
-Σουτ! Μια σκυλίτσα καθώς πρέπει δεν έχει τέτοιες επιθυμίες!
Άλλη ταλαιπωρία του σκύλου είναι όταν τον ντύνουν σε σκυλομπουτίκ, και τον φορτώνουν με σκυλοαξεσουάρ: Καπελάκι, πουλοβεράκι, κάλτσες…
-Είσαι έκτακτος Ντικ!
-Γα6-γα6-γουβ-γεβ (Δεν μπορώ να περπατήσω έτσι κυρά μου!… γλιστράω και δυσκολεύομαι).
-Ένας σκύλος καθώς πρέπει κυκλοφορεί ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας. Κακομαθημένε! Εγώ φροντίζω να πληροφορούμαι πάντα τι θα σκυλοφορεθεί φέτος και σύ έχεις κι’ αντιρρήσεις!
-Γιβ, γιβ, γαβ-γεβ-γουβ. (Μόνιμο καρναβάλι μ’ έχεις κάνεις παλιο@^%#!*@#)!
Φαγητό από σκυλοσουπερμάρκετ! Σκυλοκονσέρβες, σκυλομπισκότα, σκυλοπαπάρες! Κατάντησε ανθρώπινη η διατροφή του σκύλου με τυποποιημένα σκυλοτρόφιμα και χημικά συντηρητικά!
-Ανορεξίες έχει το κακόμοιρο!
Κανονικά έπρεπε κάποιος να πει στην κυρία:
– Δώστου κανένα πλεμόνι, καμιά συκωταριά, να λιγδώσει το αντεράκι του και να δεις πότε την αφανίζει με λαιμαργία.
Όμως ο σκυλογιατρός έχει άλλη γνώμη.
-Θα του γράψω μερικές βιταμίνες…
Βέβαια αυτοί οι προνομιούχοι σκύλοι, είναι να μη συναντηθούν με κάποιον από την κάστα των κυνηγόσκυλων. Τους κοιτούν με απύθμενη ζήλια.
-Δε γίνεται ρε φίλε εσύ να βγαίνεις στο βουνό, να τρέχεις, να περνούν από τα μάτια σου χρώματα και εικόνες και από τη σκυλομύτη σου εκατομμύρια μυρουδιές….. ααααχ αυτές οι μυρουδιές…..
-Ελα κι εσύ ρε…. Φύγε από τη ζωοφιλοβασανίστρια…. Έλα να χωθείς μέσα στα χώματα, να σκάψεις, να γευτείς…. Να σκοντάψεις, να ματώσεις.
– Θα ρχόμουνα καημένε, αλλά να….. έτσι που τη ζωή μου ρήμαξα εδώ, σ όλη τη γη τη χάλασα…
Αυτά τραβούν οι σκυλοπατρίκιοι και σκυλοπληβείοι… στη σημερινή σκυλοκοινωνία.
Ν.Επιτροπάκης
Ευρω-φουστανέλλα
