Σάλο προκάλεσε στον κυνηγετικό κόσμο η πρόσφατη σύλληψη κυνηγού για αναγόμωση κυνηγετικών φυσιγγίων! Πρόκειται για ακόμη μία πρωτοτυπία της ελληνικής εφαρμογής της «κοινής λογικής» από την Ελληνική Αστυνομία με ευθύνη των δικών μας εκπροσώπων (κυνηγών και εμπόρων).
Ο νόμος ορίζει ότι είναι νόμιμη η κατοχή γεμισμένων φυσιγγίων. Ωστόσο κρίνεται παράνομη η κατοχή του καθενός συστατικού ξεχωριστά σύμφωνα με την ερμηνεία που δίνουν μερικοί αστυνομικοί, αλλά και εισαγγελείς. Η ιστορία έχει ενδιαφέρον παρασκήνιο και αξίζει να το δούμε.
Το 1992 κατά τις διαβουλεύσεις για τον Νόμο 2168 του 1993 συμμετείχε και ο γράφων. Στη συζήτηση με τον στρατηγό Δελλή και τον αστυνόμο Τσώνη έγινε νύξη για την αναγόμωση. Ο κ. Πολυχρονάκης, κατασκευαστής φυσιγγίων και μέλος της ΠΕΒΕΚΕ, ήταν κατηγορηματικός: να απαγορευθεί η αναγόμωση. Οι υπόλοιποι ανέφεραν ότι η αναγόμωση είναι χόμπι και εφόσον τα αναγομωμένα φυσίγγια είναι για ιδία χρήση δεν υπάρχει πρόβλημα.
Του Νικήτα Κυπρίδημου
diananews.gr
Τότε είπα ότι αν η αναγόμωση απαγορευτεί, η κατοχή άδειων καλύκων θα αποτελεί παράβαση, γιατί θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένδειξη πρόθεσης για αναγόμωση. Ο στρατηγός ανέφερε την «κοινή λογική» και το γνωστό «τι είναι αυτά που λέτε». Ζήτησα να αναφερθεί ρητά ότι επιτρέπεται η αναγόμωση κυνηγετικών φυσιγγίων για ιδία χρήση και όλοι, ναι όλοι, τόνισαν ότι θα επικρατήσει η «κοινή λογική» στην εφαρμογή του νόμου. «Κανείς δεν θα διωχθεί επειδή γεμίζει μερικά φυσίγγια», είχε πει ο στρατηγός. Και, όμως, αυτό ακριβώς έγινε με την πρόσφατη δίωξη αναγομωτή στη Μεσσηνία.
Υπήρχε και μία άλλη διάσταση στο θέμα, είναι το πρόβλημα των άδειων καλύκων στον κυνηγότοπο. Μετά τη συνάντηση με τον στρατηγό συναντήθηκα με τους κ. Πεταμίδη και Παπαευαγγέλου του υπουργείου Γεωργίας για το ίδιο θέμα. «Αν ποινικοποιηθεί η αναγόμωση, τότε η μόνη σοφή πράξη είναι να πετάμε τους κάλυκες όπου βρούμε, να μην έχουμε ούτε έναν πάνω μας», ήταν η παρατήρησή μου. Τότε το υπουργείο είχε κάνει αγώνα για να πειστούν οι κυνηγοί να μαζεύουν τους άδειους κάλυκες. Ο Γιάννης Πεταμίδης πήρε πρωτοβουλία και πληροφόρησε τους συντάσσοντες τον νόμο (αστυνομικούς και όχι βουλευτές, διότι οι βουλευτές δεν είχαν καμία συμβολή στο σχετικό νομοθέτημα) για τη θέση του υπουργείου Γεωργίας. Το πόσο έλαβαν υπόψη τους το θέμα φαίνεται από το τελικό αποτέλεσμα.
Στην πιο πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση περί ιχνηλάτησης των όπλων, όπου έγινε η διαβόητη ομιλία Παπουτσή περί διοπτρών, επαναλήφθηκε (αν θυμάμαι σωστά) η απαγόρευση αναγόμωσης. Και πάλι έγιναν διαβήματα και πάλι πήραμε «διαβεβαιώσεις» περί «κοινής λογικής» και ότι η απαγόρευση αφορά μόνο τα μεταλλικά φυσίγγια των ραβδωτών όπλων (πιστόλια σκοποβολής, κ.λπ.). Διαβεβαιώσεις στο μιλητό και όρθιο, προφανώς που δεν πείθουν εισαγγελείς και αστυνόμους.
Η υπόθεση δείχνει μία γενικότερη και ανησυχητική τάση της κοινωνίας. Μια τεχνοφοβική τάση που εκδηλώνεται σε κάθε στάδιο μίας νομοθετικής πρωτοβουλίας και στα στάδια τής μετέπειτα ερμηνείας. Ατομα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε πόλεις, που αγνοούν τις συνήθειες της υπαίθρου ακούν τη φράση «αναγόμωση φυσιγγίων» και ο μόνος συνειρμός που κάνουν είναι η σύνδεση με «ανώμαλες» καταστάσεις. Δεν σκέφτονται καν ότι γόμωση ίσον ανακύκλωση. Δεν έχουν μνήμες πατέρα, θείου ή παππού να γεμίζει φισέκια. Δεν έχουν στοιχειώδη τεχνική γνώση να κατανοήσουν τι σημαίνει αναγόμωση και πώς αυτή δεν διαφέρει από την αγορά των έτοιμων φυσιγγίων. Δεν ξέρουν τίποτε για την εξέλιξη της τεχνολογίας, ούτε ότι μιλάμε για «τεχνολογία» του 1860. Αγνοούν και δεν φροντίζουν να μάθουν ότι η αναγόμωση είναι διεθνώς αναγνωρισμένη ερασιτεχνική ασχολία, που επιτρέπουν στους πολίτες τους ακόμα και οι πιο οπλοφοβικές χώρες του κόσμου. Ο φόβος και η άγνοια ορίζουν τόσο την νομοθετική όσο και την εφαρμοστική διαδικασία.
Είναι άξιο απορίας τι επιπτώσεις θα έχει η επιβολή της απαγόρευσης στους συλλέκτες παλιών εργαλείων αναγόμωσης. Οπως και άλλα αντικείμενα από τη χρυσή εποχή της μηχανικής, στα τέλη του 19ου αιώνα. Τα σύνεργα αναγόμωσης φυσιγγίων έχουν γίνει συλλεκτικά και οι συλλέκτες δεν είναι κυνηγοί. Η κατοχή δεκάδων στροφίων, πρεσών, καλιμπρών και άλλων σύνεργων δεν θα αποτελεί «διακεκριμένη» οπλοκατοχή; Ακούγεται γελοία η δίωξη ενός συλλέκτη χειροκίνητων μικροεργαλείων του 1860, αλλά στην εποχή που ζούμε τα γελοία έχουν γίνει κανόνας.
