Ιστορική αναδρομή – θέμα καταγωγής και ονομασίας
Στη βάση της ονομασίας «κρύβεται» η παλαιότερη ονομασία του Γιουγκοσλάβικου ορεινού ιχνηλάτη με αριθμό στάνταρ 279. Ο Γιουγκοσλάβικος ορεινός ιχνηλάτης υπήρχε με αυτή την ονομασία έως της 1-07-1994, όταν το FCI άλλαξε την ονομασία σε ορεινό ιχνηλάτη, ανακηρύσσοντας ταυτόχρονα ως χώρα καταγωγής την Σλοβενία.
Του Γιώργου Μαγκούτη
Κυνηγεσία & Κυνοφιλία
Είναι φανερό, πως κάποιοι, αμέσως μετά την διάλυση της τότε Γιουγκοσλαβίας σκέφτονταν την ανακατανομή των μέχρι τότε εθνικών φυλών σκύλων καταθέτοντας αίτημα για να αποκτήσουν κάποιες από τις φυλές μεταξύ των οποίων και του Γιουγκοσλάβικου ορεινού ιχνηλάτη.
Έπειτα από τεκμηριωμένες αποδείξεις, όσον αφορά την καταγωγή του συγκεκριμένου ιχνηλάτη, το FCI στις 20-09-1997, ανακοινώνει ως χώρα καταγωγής την πρώην Γιουγκοσλαβία (Σερβία και Μαυροβούνιο).
Εκεί που όλα έδειχναν πως το θέμα αυτό θεωρείται λήξαν η επιτροπή του FCI στέλνει επιστολή στη Γιουγκοσλάβικη Κυνολογική Ομοσπονδία (J.K.S.), στην οποία αναφέρεται ότι ακόμη σκέφτονται το θέμα της καταγωγής της φυλής.
Μετά από αυτό, η J.K.S. στέλνει ξανά όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά μαζί και τα στάνταρ της φυλής, στα οποία φαίνεται ως χώρα καταγωγής η Γιουγκοσλαβία και όποια άλλα αποδεικτικά στοιχεία διέθετε, αναμένοντας την θετική απάντηση του FCI.
Έτσι και έγινε. Το FCI σε συγκέντρωσή της στις 9 και 10 Ιουνίου το 1998 στο Ελσίνκι ανακοινώνει τα εξής: Χώρα καταγωγής του ορεινού ιχνηλάτη είναι η
πρώην Γιουγκοσλαβία, η οποία και κατέχει τον έλεγχο των στάνταρ.
Μετά δε τη διάσπαση, της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας Σερβίας και Μαυροβουνίου η φυλή αυτή αποδόθηκε, κατόπιν αιτήματος στο Μαυροβούνιο.
Από την ομάδα των Βαλκανικών ιχνηλατών, αυτή η φυλή επίσημα αναγνωρίστηκε τελευταία, το 1969.
Το ότι οι συγκεκριμένοι σκύλοι υπήρχαν στα εδάφη της τότε Γιουγκοσλαβίας από τον Προηγούμενο αιώνα το αποδεικνύουν και οι αναφορές του F.Laska από το 1905, ο οποίος πέρα από τους σκύλους που αναφερθήκαμε σε προηγούμενα τεύχη (Ποσάβατς και Σέρβικος ιχνηλάτης), μεταξύ των λειότριχων ιχνηλατών αναφέρει ότι υπάρχουν και σκύλοι χρώματος ίδιου με το σημερινό ορεινό ιχνηλάτη.
Παλαιότερα, αυτός ο σκύλος ονομάζονταν «Μαύρος Ιχνηλάτης» και με αυτή την ονομασία ήταν γνωστός σε όλη τη Γιουγκοσλαβία. Σε διάλεξη του dr. I.Lovrencic στις 23-6-1924 στη Λιουμπλιάνα, με θέμα τους ιχνηλάτες, μεταξύ άλλων γίνεται αναφορά και για τον συγκεκριμένο ιχνηλάτη, παρουσιάζονται τα βασικά χαρακτηριστικά της φυλής, δημιουργούνται δηλαδή τα πρώτα στάνταρ.
Μια άλλη ονομασία αυτής της φυλής, ήταν και αυτή του «ιχνηλάτη Αλπίν», που όπως αποδείχτηκε ήταν εντελώς λανθασμένη γιατί παρέπεμπε σε σύγκριση με τους λειότριχους Αυστριακούς ιχνηλάτες, δημιουργώντας αν μη τι άλλο σύγχυση.
Συγκρίνοντας τα στάνταρ του με αυτά του ιχνηλάτη του Τιρόλο, από το 1954 και του Μπρακ Μπράντλ (Αυστριακός ιχνηλάτης), από το 1965 φαίνεται ότι πρόκειται για διαφορετικές φυλές.
Σύγκριση με κάποια τρίτη Αυστριακή φυλή ιχνηλατών δεν υφίσταται διότι πρόκειται για τον σκληρότριχο ορεινό ιχνηλάτη του Στάγερ.
Για να ξεπεραστεί αυτή η σύγχυση, η επιτροπή της Γιουγκοσλάβικης κυνολογικής ομοσπονδίας για τις αυτόχθονες φυλές, αποφάσισε να αλλάξει την ονομασία αυτού του ιχνηλάτη.
Υπήρξαν προτάσεις όπως «Μαύρος Βαλκανικός ιχνηλάτης» και «Γιουγκοσλάβικος ορεινός ιχνηλάτης» Η ονομασία «Αλπίν» έπρεπε οπωσδήποτε να καταργηθεί.
Έτσι σε σύσκεψη της Γιουγκοσλάβικης κυνολογικής ομοσπονδίας στις 1 και 2-6-1968 στο Βελιγράδι αποφασίζεται ως ονομασία της φυλής ο «Γιουγκοσλαβικός ορεινός ιχνηλάτης» Ανακοινώνονται τα στάνταρ της φυλής, και αποστέλλονται στην FCI για αναγνώριση – κατοχύρωση. Η FCI από την πλευρά της σε σύσκεψή της στη Βαρσοβία στης 7 και 8 – 5-1969 αναγνωρίζει επίσημα την φυλή και ανακοινώνει τα στάνταρ με αριθμό 279.
ΤΟ ΣΤΑΝΤΑΡ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ
Ημερομηνία έκδοσης του ισχύοντος στάνταρ 15-7-1997
Αριθμός στάνταρ: 279
Χώρα καταγωγής: Πρώην Γιουγκοσλαβία (Μαυροβούνιο)
Χρήση: Ιχνηλάτης
Ταξινόμηση FCI: 6η ομάδα: Ιχνηλάτες, σκύλοι που ακολουθούν το αίμα τραυματισμένου θηράματος και συγγενικές φυλές. Επιλογή 1.2 Μεσαίου μεγέθους ιχνηλάτες, με εξέταση εργασίας.
Γενική όψη: Σκύλος μεσαίου μεγέθους, αρκετά ανθεκτικός, ενεργητικός.
Σημαντικές αναλογίες: Το μήκος του σώματος και η περίμετρος του θώρακα ξεπερνούν κατά 10% το ύψος του ακρωμίου.
Το μήκος της κεφαλής αναλογεί στο 45% του ύψους του ακρωμίου.
Συμπεριφορά/ χαρακτήρας: ισορροπημένος, δεμένος με τον ιδιοκτήτη του, υπάκουος, άξιος εμπιστοσύνης.
Κεφάλι: Οι ευθείες του κρανίου και του ρύγχους είναι αποκλίνουσες.
Κρανίο: Μακρύτερο από το ρύγχος. Το φάρδος του κρανίου είναι μικρότερο, από το μήκος μεταξύ του ΣΤΟΠ και της ινιακής απόφυσης.
Παρατηρώντας το από τα πλάγια, είναι ίσιο ή ελαφρώς κυρτό.
Ινιακή απόφυση: ελαφρώς τονισμένη.
Το ΣΤΟΠ: ξεχωρίζει ελαφρά.
Ακρορίνιο: Πάντα μαύρο, καλά αναπτυγμένο.
Ρύγχος: Φαρδύ στη βάση, στενεύοντας προς το ακρορίνιο. Είναι μικρότερο από το κρανίο, ενώ η επιθυμητή σχέση είναι 7,5/10.
Σιαγώνες: Δυνατοί σε κλείσιμο ψαλίδας, είναι επιτρεπτό και το κλείσιμο τανάλιας.
Χείλη: Μεσαίου μεγέθους, όπου το πάνω καλύπτει ελαφρώς το κάτω, με άκρες μαύρου χρώματος.
Μάγουλα: Ίσια.
Μάτια: Ελαφρώς λοξά τοποθετημένα, οβάλ σχήματος, ανοιχτού ή σκούρου καφέ χρώματος, με βλέφαρα μαύρα.
Αυτιά: Ψηλά τοποθετημένα, μεσαίου μεγέθους, λεπτού έως μεσαίου πάχους, χωρίς ζάρες. Φέρονται προς τα κάτω, με την κορυφή σε σχήμα οβάλ.
Λαιμός: Δυνατός και μυώδης σχηματίζοντας με την οριζόντιο γωνία 45-50º. Το μήκος του είναι περίπου ίσο με το μήκος της κεφαλής.
Κορμός: Σε σχήμα ορθογωνίου, με το μήκος να ξεπερνά το ύψος, κατά 10%.
Ράχη: Δυνατή και στέρεη.
Νώτα: Ελαφρώς επικλινή, σχηματίζουν με την οριζόντιο γωνία 20-25º.
Θώρακας: Δυνατός και αναπτυγμένος, με περίμετρο που ξεπερνά το ύψος του ακρωμίου κατά 10%.
Πλευρές: Ελαφρώς κυρτές.
Λαγόνες: Επίπεδοι ελαφρώς ανασηκωμένοι.
Ουρά: Καλά προσκολλημένη, στενεύοντας προς την άκρη φτάνει, ως το μήκος των ταρσών. Φέρεται κάτω από την ευθεία της ράχης, είναι ελαφρώς κυρτή, με πλούσιο τρίχωμα.
Μπροστινά σκέλη: Ισχυρά, μυώδη και δυνατά παράλληλα μεταξύ τους.
Ωμοπλάτες: Μυώδεις και λοξές, σχηματίζοντας με την οριζόντιο γωνία 45-50º.
Αγκώνες: Ισχυροί καλά κολλημένοι στο σώμα. Το ύψος τους ισούται με το 50% του ύψους στο ακρώμιο.
Αντιβράχια: Ισχυρά και λεπτά ελαφρώς λοξά, (15º σε σχέση με την κάθετο).
Πέλματα: Πέλμα της ”γάτας„ , με δάχτυλα δυνατά και σφιχτά, νύχια σκληρά μαύρου χρώματος.
Πίσω σκέλη: Ισχυρά, μυώδη, παράλληλα μεταξύ τους, με οστά καλώς αναπτυγμένα.
Μηροί: Μυώδεις και δυνατοί, παράλληλοι.
Γόνατα: Ισχυρά υπό γωνία περίπου 120º.
Ταρσοί: Δυνατοί σε ευστάθεια.
Δέρμα: Ελαστικό, καλά κολλημένο στο σώμα, σκούρου χρώματος.
Τρίχωμα: Κοντό, πυκνό, σκληρό, κάπως χοντρό, γυαλιστερό, με υπόστρωμα σχετικά καλά αναπτυγμένο.
Χρώμα: Βασικό χρώμα είναι το μαύρο με καφέ – πύρινα σημάδια πάνω από τα μάτια, στο ρύγχος και στα κάτω μέρη των ποδιών. Τα σημάδια πάνω από τα μάτια είναι σε μέγεθος φουντουκιού, ενώ στο ρύγχος απλώνεται μάξιμουμ ως την γωνία των χειλιών. Το καφέ χρώμα κυμαίνεται από ανοιχτό έως πύρινο. Είναι επιτρεπτό και το άσπρο σημάδι στο στήθος, του οποίου η διάμετρος δεν ξεπερνά τα 3 εκ., αλλά δεν είναι επιθυμητό.
Ύψος: Το ύψος του ακρωμίου κυμαίνεται από 44-54 εκ. με ιδανικό τα 49-50 εκ. για τα αρσενικά, ενώ για τα θηλυκά τα 48-49 εκ.
Μειονεκτήματα: Κάθε απόκλιση από τα παραπάνω αναφερόμενα θεωρείται μειονέκτημα ελαφρύ ή σοβαρό, ανάλογα με τον βαθμό που συναντάται.
Αποκλεισμού:
• Ελλιπής οδοντοστοιχία.
• Η γυριστή, η φερόμενη πάνω από την ευθεία της ράχης ουρά ή η πλάγια φερόμενη ουρά.
• Το πολύ ανοιχτό χρώμα των ματιών, μάτια διαφορετικού χρώματος, τα γκρίζα μάτια. Χρώμα το οποίο δεν προβλέπεται στο στάνταρ.
• Όποια άλλα σημάδια άσπρου χρώματος εκτός από το μέρος και το μέγεθος που επιτρέπεται. Ύψος κάτω ή πάνω από το προβλεπόμενο.
• Τα χαμηλά ή πολύ ψηλά τοποθετημένα αυτιά.
• Η όχι σωστή σχέση μήκος – ύψος σώματος.
• Το πολύ μακρύ τρίχωμα.
• Επιθετικότητα ή φοβία.
