Όλοι οι κυνηγοί συχνά αναφέρονται σε επιτυχημένα κυνήγια, αλλά σπάνια σε θηράματα που έχουν φύγει, είτε μετά από κάποιες αποτυχημένες βολές, είτε επειδή δεν πήραν σωστές θέσεις και το θήραμα βρέθηκε εκτός βολής.
Η ιστορία που θα αφηγηθούμε είναι μία από τις περιπτώσεις που το θήραμα δεν μπήκε στο σακίδιο.
Ήταν Οκτώβρης κι εκείνες τις ημέρες κυνηγούσαμε σε μεγάλο υψόμετρο, στην αλπική ζώνη, όπου το έδαφος είναι γυμνό και πολύ πετρώδες, με συνέπεια να δυσκολεύονται πολύ τα λαγόσκυλα να βρουν τα ίχνη του λαγού. Έτσι κι εκείνη την ημέρα δεν βγάλαμε λαγό. Παρόλο που τα σκυλιά δούλεψαν καλά, δεν μπορέσαμε να τον ξεφωλιάσουμε. Γυρνώντας στο σπίτι από το κυνήγι βρήκαμε τον φίλο μας, τον Νίκο, ο οποίος αμέσως ρώτησε τι κάναμε. Του απάντησα ότι δεν βγάλαμε τον λαγό, παρόλο που τα σκυλιά έψαχναν καλά. Τότε μου είπε ότι την επόμενη φορά θα με έστελνε σ’ ένα πολύ μεγάλο λαγό, που όμως βρισκόταν σε «κλειστό» (πυκνό βουνό) κι εκείνος που κυνηγάει σε ανοιχτά μέρη δεν πήγαινε σ’ εκείνο τον λαγό. Έτσι κι έγινε.
του Στάθη Καβαθούλη
Κυνηγεσία & Κυνοφιλία
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε με τον φίλο μου, τον Δημήτρη, για τον συγκεκριμένο λαγό. Είχαμε καταλάβει ακριβώς το σημείο που μας έλεγε κι έτσι ήταν εύκολο να το βρούμε. Φτάσαμε νωρίς το πρωί στο σημείο και περιμέναμε να ξημερώσει. Ήμασταν λίγο ανυπόμονοι, ώσπου να δούμε τις πρώτες αχτίδες του ήλιου, που δεν άργησαν όμως να φανούν. Αμέσως κατεβάσαμε τα σκυλιά για να μπορέσουμε να πιάσουμε νωρίς τα ίχνη του λαγού. Ο Δημήτρης κάθισε στο δρόμο κι εγώ μπήκα μέσα στα έλατα. Σε λίγο τα σκυλιά είχαν ντοριάσει και ο λαγός ήταν φρέσκος. Σε λίγα λεπτά τον είχαν ξεφωλιάσει κι αφού τον καταδίωξαν για αρκετές ώρες, μη γνωρίζοντας τα καρτέρια του λαγού, δεν μπορέσαμε να τον τουφεκίσουμε, πρόλαβα όμως να δω ένα σημείο απ’ όπου περνούσε.
Πήραμε τον δρόμο του γυρισμού, ενώ συμφωνήσαμε την επόμενη φορά να πάμε και πάλι στον ίδιο λαγό. Έτσι κι έγινε. Η επόμενη μέρα που επιτρεπόταν το κυνήγι του λαγού μας βρήκε στο ίδιο σημείο. Ο Δημήτρης έπιασε πάλι στον δρόμο κι εγώ αμόλησα τα σκυλιά, τα οποία μετά από λίγα λεπτά έπιασαν τον ντορό, που αυτή τη φορά ήταν πιο δύσκολος. Τα σκυλιά κατευθύνθηκαν από τα ίχνη του λαγού σ’ ένα πυκνό και κατάλαβα ότι εκεί έχει κάνει το γιατάκι του κι έπιασα καρτέρι. Εκεί κοντά, σε ένα μονοπάτι, τα σκυλιά ξεφώλιασαν το λαγό, που όμως πήρε την αντίθετη κατεύθυνση. Αμέσως έτρεξα να πιάσω εκεί που τον είχα δει να περνάει στο προηγούμενο κυνήγι. Τα σκυλιά τον κυνηγούσαν μακριά από μένα και τα κλαφουνίσματά τους διέγειραν τα αυτιά και η σκέψη μου ήταν συνεχώς ότι σε λίγο θα έρθει προς την πλευρά μου. Τα σκυλιά πήραν κατεύθυνση προς τον Δημήτρη, αλλά λίγο πριν βγει ο λαγός στον δρόμο, γύρισε πάλι μέσα στα έλατα και οι φωνές τους έρχονταν πάνω μου. Ξαφνικά, βλέπω τον λαγό ανάμεσα στα έλατα. Αφού σάστισα λόγω του μεγάλου μεγέθους – μπορώ να πω ότι τον «χάζεψα» κιόλας για λίγο – ο λαγός όμως δεν έκοψε την πορεία του. Τότε ξυπνώντας από τον λήθαργο, πρόλαβα και του έριξα δυο τουφεκιές. Τα σκυλιά έφτασαν λαχανιασμένα και μάλλον απογοητευμένα που δεν τον είχα πάρει, συνέχισαν όμως να τον καταδιώκουν, ώσπου έφτασε μεσημέρι. Μάζεψα τα σκυλιά που είχαν παθιαστεί πολύ (μην ξεχνάμε ότι αυτά έχουν μεγαλύτερη μανία από εμάς). Ανυπομονούσα να φτάσω στ’ αυτοκίνητο, που ήταν και ο Δημήτρης, περισσότερο για να του διηγηθώ πόσο μεγάλος ήταν ο λαγός παρά για την αστοχία μου.
Αφήσαμε λίγες κυνηγετικές μέρες τον λαγό για να ηρεμήσει κάπως και πήγαμε σε άλλα μέρη, όπου είχαμε καλά κυνήγια, αφού πήραμε αρκετούς λαγούς. Το μυαλό όμως ήταν κολλημένο στον μεγάλο λαγό. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάμε και πάλι σ’ αυτόν τον λαγό, αλλά αυτή τη φορά είχαμε μαζί μας τον Σωτήρη, έναν παλιό, καλό λαγοκυνηγό. Μπήκαμε στα καρτέρια κι εγώ οδήγησα τα σκυλιά, που σε λίγο άρχισαν να κλαφουνάνε πάνω στα φρέσκα ίχνη του λαγού. Με σιγουριά τον ξέκοψαν στον μονοντορό κι έφτασαν στο γιατάκι. Ο λαγός όμως είχε φύγει λίγο πριν φτάσουν τα σκυλιά, τα οποία αμέσως άρχισαν να τον καταδιώκουν και με τα κλαφουνίσματά τους έδιναν μια ξεχωριστή ομορφιά στο δάσος. Τα σκυλιά, μετά από αρκετή ώρα, ήρθαν προς τα καρτέρια μας.
Δίπλα μου, εκεί που ήταν ο Σωτήρης, έπεσε μια τουφεκιά, χωρίς όμως να ακουστεί η φωνή του κι ελπίσαμε ότι υπήρξε ευτυχής κατάληξη, αφού τα σκυλιά μετά από λίγο βγήκαν στον δρόμο, μακριά από τα καρτέρια. Τα μαζέψαμε μαζί με τον Σωτήρη, που είχε βγει κι αυτός στον δρόμο, ακολουθώντας τα σκυλιά μήπως και είχε βάλει κάποιο σκάγι στον λαγό. Αμέσως τον ρώτησα πώς και τον έχασε (γιατί ήξερα ότι τουφεκούσε πολύ καλά στον λαγό). Τότε μου είπε ότι ο λαγός του ήρθε από πίσω και τον ξάφνιασε, αλλά δεν είχε περιθώριο για άλλη τουφεκιά. Όταν τον ρώτησα αν ήταν μεγάλος ο λαγός, μου απάντησε ότι 30 χρόνια λαγοκυνηγός, δεν είχε ξαναδεί τέτοιο λάγαρο.
Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή και πήγαμε ξανά στον ίδιο λαγό, πιστοί στο ραντεβού μας. Τα σκυλιά, μόλις τα άφησα από το αυτοκίνητο, έτρεξαν εκεί που έβρισκαν τον λαγό, ο οποίος δεν είχε πιάσει καθόλου γιατάκι και τα σκυλιά τον πήραν κατευθείαν καταδίωξη. Εγώ έπιασα καρτέρι πάνω στην κορυφή του βουνού, τα σκυλιά τον κυνήγησαν πολύ, ώσπου αυτός ήρθε στην κορυφή, αλλά πέρασε μακριά από μένα, γύρω στα 70 μέτρα. Του έριξα μια τουφεκιά αλλά ήταν πολύ μακριά για να κρατήσει μεγάλο λαγό με αποτέλεσμα και πάλι να μην μπορέσουμε να τον θηρεύσουμε. Αλλάξαμε και πάλι βουνό για 15 περίπου μέρες, ώσπου μια Παρασκευή απόγευμα, με επισκέφτηκε ο κουμπάρος μου από την Μακεδονία. Τον ρώτησα αν είχε πάρει τα κυνηγετικά του (άδεια κυνηγίου, όπλο, κ.λ.π.) για να ερχόταν την επομένη μαζί μου για κυνήγι, μια και ήταν κι αυτός παλιός και καλός κυνηγός.
Του διηγήθηκα για τον περίφημο λαγό και πόσες φορές μας είχε φύγει. Αμέσως δέχτηκε να έρθει κι αυτός το πρωί μαζί με μένα και τον πατέρα μου.
Το πρωί μας βρήκε 3 κυνηγούς και 3 σκυλιά στο ίδιο σημείο, όμως ο λαγός είχε αλλάξει λημέρι και τον βρήκαμε αλλού, όχι βέβαια σε πολύ μεγάλη απόσταση. Τα σκυλιά όμως φαίνεται ότι τον θυμούνταν πολύ καλά κι έτσι κι αυτή τη φορά ξεφώλιασαν και πήραν κατεύθυνση προς την κορφή όπου βρισκόταν ο πατέρας μου και ο κουμπάρος μου, ο Παναγιώτης. Δεν άργησαν να ακουστούν 3 τουφεκιές από το μέρος του Παναγιώτη, αλλά αυτός είχε δίκαννο και σκέφτηκα μήπως είχαν αλλάξει καρτέρι με τον πατέρα μου. Βγήκα αμέσως επάνω, ώσπου τους βρήκα μαζί με τα σκυλιά σε μια μεγάλη λάκα.
Μου είπαν ότι δεν είχαν τουφεκίσει αυτοί τον λαγό, αλλά κάποιος άλλος κυνηγός, που προσπάθησε να τον πάρει, αλλά είχε αστοχήσει κι αυτός. Τα σκυλιά πήραν τα ίχνη του λαγού, ο οποίος είχε ξεγιατακιάσει πιο κάτω. Τα σκυλιά τον ξεφώλιασαν και ξανάρχισε η καταδίωξη. Εγώ είχα πιάσει καρτέρι σ’ έναν βράχο κι από κει πάνω τον είδα να κάνει μεγάλα πηδήματα επάνω στον δρόμο και να φεύγει προς την αντίθετη πλευρά. Πήρε κατά μήκος τον δρόμο, τον κοίταζα και δεν ξέρω ποια ήταν τα συναισθήματά μου, που κι αυτή τη φορά μας έφυγε ή για το υπέροχο θέαμα που μας πρόσφερε αρκετές φορές. Όλοι μαζί αποφασίσαμε ότι δεν πρέπει να τον ξανακυνηγήσουμε, γιατί αυτός ήταν ο κυρίαρχος στον χώρο του και άξιζε να μείνει εκεί και για την επόμενη χρονιά, να μας χαρίσει καινούργιες εμπειρίες, δείχνοντάς μας το τεράστιο μέγεθός του.
