Αντιλαμβάνομαι την έκπληξή σας διαβάζοντας τον αλλόκοτο τίτλο του σημερινού άρθρου, όμως, όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω, δεν είναι τίποτε άλλο από την μεταφορική ονομασία της αιτίας που δημιουργεί το σύνδρομο FLINCHING στον κυνηγό ή στον σκοπευτή.
Του Μπάμπη Αιγινήτη
Να δούμε όμως ποιο είναι το σύνδρομο “flinching”, που στη χώρα μας δεν έχει ανακαλυφθεί σαν αιτία αστοχιών των κυνηγών κυρίως και σε μικρότερη κλίμακα των σκοπευτών. Στο εξωτερικό βέβαια, με τα ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα σκοπευτικής αγωγής που παρακολουθούν οι κυνηγοί, εντοπίζονται οι περιπτώσεις εκείνων που «πάσχουν» ήδη από το φαινόμενο “flinching” ή έχουν την προδιάθεση να το παρουσιάσουν. Για να καταλάβετε βέβαια ότι αυτό δεν είναι κάποια αρρώστια, θα σας αναφέρω ότι με τον διεθνή όρο “flinching” στο εξωτερικό, είναι γνωστό το σύνδρομο που παρουσιάζει ένας κυνηγός όταν πρόκειται να δεχθεί την ανάκρουση του όπλου. Είναι μια φυσική αλλά ταυτόχρονα και ψυχολογική αντίδραση του ατόμου που αναπτύσσει την τάση να αποφύγει να δεχτεί στον ώμο του την ανάκρουση του όπλου. Είναι για κάποιους η δειλία, για άλλους ο φόβος και γιε μερικούς η συστολή που δημιουργείται με το πάτημα της σκανδάλης και ενδεχόμενα θα προκαλέσει κάποιο οδυνηρό σύμπτωμα στον ώμο ή το μάγουλο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν ο κυνηγός πατάει την σκανδάλη σφίγγεται ολόκληρο το σώμα του, ενώ ταυτόχρονα τινάζεται προς τα εμπρός σε τέτοιο βαθμό που να χάνει την ισορροπία του. Οι δάσκαλοι σκοπευτικής αγωγής γνωρίζουν πώς θα εντοπίσουν το σύνδρομο του “flinching” σε ένα κυνηγό που παρουσιάζει πολλές αστοχίες και γνωρίζουν επίσης τον τρόπο για να το θεραπεύσουν. Αυτό είναι σημαντικό και επιβάλλεται να γίνει σε κάποιον που παρουσιάζει έντονα προβλήματα αστοχίας ενώ ταυτόχρονα νιώθει δυσφορία στον χειρισμό του όπλου του. Ξεκινώντας να μπαίνουμε στις εσωτερικές πτυχές μιας τέτοιας περίπτωσης θα πρέπει να εντοπίσουμε την επιμέρους ιδιαιτερότητα του προβλήματος, που τις περισσότερες φορές προέρχεται από λανθασμένη επιλογή όπλου. Αν έχει διαπιστωθεί ότι ένας κυνηγός παρουσιάζει “flinching” με αποτέλεσμα να καταρρακώνεται ψυχολογικά από τις αλλεπάλληλες αποτυχίες, τότε θα πρέπει να ξεκινήσουμε την αντιμετώπιση του φαινομένου από την περίπτωση της μη καταλληλότητας του όπλου του.
Αρκετοί κυνηγοί οπαδοί του περπατητού κυνηγίου με σκύλο φέρμας αναζητούν μετά μανίας τα υπερ-ελαφρά δίκαννα (πλαγιόκαννα ή δίκαννα), που τους διευκολύνουν στο κράτημα, τις κινήσεις και δεν τους κουράζουν τα χέρια. Όμως ξεχνούν την παλιά ρήση: «ουδέν καλό αμιγές κακού», με αποτέλεσμα αυτά τα πολύ ελαφριά δωδεκάρια δίκαννα να δημιουργούν υψηλή αίσθηση της ανάκρουσης στις μεσαίες και βαριές γομώσεις. Εκεί λοιπόν που οι κανονικές γομώσεις του δωδεκαριού – οι μεσαίες όπως λέγονται – στα κανονικού βάρους όπλα δεν δημιουργούν πρόβλημα ανάκρουσης σε εκείνα τα υπέρ-ελαφριά το κλώτσημα γίνεται ανυπόφορο. Άλλος σημαντικός παράγοντας δημιουργίας “flinching” στον κυνηγό είναι το λάθος κοντάκι για το σώμα του και για να γίνω σαφέστερος, το κοντάκι του οποίου οι διαστάσεις είναι τελείως ακατάλληλες για τον σωματότυπό του. Αυτό βέβαια θα το διαπιστώσει μετά την αγορά και χρήση του όπλου στον κυνηγότοπο και ειδικά μετά την χρήση βαρέων γομώσεων (ημι-μάγκνουμ και μάγκνουμ), όταν θα δει τον ώμο του ή ακόμη και το μάγουλό του στην περιοχή του ζυγωματικού μελανιασμένα. Συνήθως – χωρίς να είναι κανόνας αυτό – τα «φτηνιάρικα» όπλα (κάτω των 250 ευρώ), παρουσιάζουν πολλές κατασκευαστικές ατέλειες στα κοντάκια τους, με αποτέλεσμα η χρήση τους με βαριά φυσίγγια να δημιουργεί το “flinching”. Σας πληροφορώ ότι και κάποιος έμπειρος κυνηγός με χρόνια ενασχόληση στην αγαπημένη δραστηριότητα, μπορεί να παρουσιάσει “flinching” αν για κάποιο λόγο αφήσει το δικό του όπλο και κυνηγήσει με ένα δανεικό «φτηνιάρικο» που δεν έχει ξαναχρησιμοποιήσει. Είχα ασχοληθεί με μια τέτοια περίπτωση εμφάνισης “flinching” σε έναν φίλο κυνηγό, που ενώ χρόνια κυνηγούσε με τα δικά του όπλα χωρίς πρόβλημα, μια ημέρα στον Έβρο, στα παπιά, λόγω βλάβης του δικού την επόμενη ημέρα του πήρε το δίκαννο του βαρκάρη να κυνηγήσει– ένα γνωστό «φτηνιάρικο» με κοντάκι σαν κουπί – με συνέπεια μετά το πρώτο κουτί φυσίγγια να έχει μελανιάσει σε τέτοιο βαθμό το μάγουλο και ο ώμος του, λες και τον είχαν δείρει, οπότε και σταμάτησε απογοητευμένος κι εκνευρισμένος τη συνέχιση του κυνηγίου.
Πρέπει να καταλάβετε ότι το “flinching” είναι ένας ύπουλος εχθρός που ελλοχεύει σπάνια στα μέσης και υψηλής χρηματικής κατηγορίας όπλα, συχνά στα χαμηλής και πολύ συχνά στα κατώτερης. Ό σκοπός δεν είναι να αγοράσουμε ένα όπλο που απλά κάνει «μπαμ», αλλά να αγοράσουμε ένα όπλο που η χρήση του να μην είναι ανυπόφορη. Δυστυχώς αγοράζουμε αυτά τα όπλα με κίνητρο μόνο τη χαμηλή τους τιμή και κατόπιν στον κυνηγότοπο ανακαλύπτουμε την οδυνηρή αλήθεια. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια άρχισε να παρουσιάζεται “flinching” στον κυνηγό την στιγμή που πάει να πατήσει την σκανδάλη από το χτύπημα του υποφυλακτήρα της σκανδάλης στο μεσαίο δάχτυλο του χεριού του, που κρατάει την λαβή του κοντακίου. Έχω ασχοληθεί ήδη με τρεις τέτοιες περιπτώσεις και δεν είναι τυχαίο ότι και στις τρεις περιπτώσεις το κοντάκι ήταν κοντά με πιστολοειδή λαβή και το δίκαννο διέθετε δύο σκανδάλες. Κάθε φορά που πίεζαν την πρώτη σκανδάλη ο υποφυλακτήρας με την ανάκρουση χτύπαγε το μεσαίο δάχτυλο δυνατά με αποτέλεσμα τον ξαφνικό πόνο με σφίξιμο του χεριού στη λαβή σε βαθμό που να μην περνάει ο δείκτης στη δεύτερη σκανδάλη. Αν θα φέρετε στο μυαλό σας την εικόνα ενός καλής κατασκευής δίκαννου με δύο σκανδάλες θα διαπιστώσετε ότι το κοντάκι του είναι ίσιο, δηλ. αγγλικού τύπου, δεν είναι με λαβή πιστολέ.
Αναλύοντας το πρόβλημα του “flinching” σε βάθος μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η τοποθέτηση του Jack Mc Cusik, διευθυντή βλητικών δοκιμών της διάσημης αμερικάνικης βιομηχανίας φυσιγγίων FEDERAL σε μια συνέντευξή του. Έλεγε ότι εφόσον έχει εξεταστεί το θέμα όπλο και η σωστή προσαρμογή του στο σώμα του κυνηγού με τη βοήθεια ενός δασκάλου σκοποβολής, τότε θα πρέπει να εξετάζεται ο παράγων φυσίγγιο και οι επιπτώσεις του από υπερβολική ανάκρουση σε αυτό το φυσικό-ψυχολογικό πρόβλημα. Η συνεχής χρήση «σκληρών» φυσιγγιών που παράγουν υψηλές πιέσεις και κατ’ επέκταση υψηλή ανάκρουση, που δέχεται το σώμα, μπορούν να δημιουργήσουν “flinching”. Μάλιστα ο Jack Mc Cusik προτείνει να δοκιμάσει κάποιος κυνηγός να αντικαταστήσει τα «σκληρά» φυσίγγια που ευθύνονται για το πρόβλημα με φυσίγγια «μαλακά», χαμηλών πιέσεων και χαμηλού βάρους σκαγίων. Να δοκιμάσει κάποιος για ένα διάστημα στα κυνήγια του φυσίγγια με 28 έως 30 γρ. και να εστιάσει περισσότερο το ενδιαφέρον του στη βελτίωση της σκοπευτικής του τεχνικής. Οι υπεργομώσεις δεν εγγυώνται τη θηραματική κάρπωση, ενώ θα περάσει ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για να μπορέσει ο κυνηγός που έχει παρουσιάσει flinching” να θεραπευτεί από μόνος του. Πολύ σημαντική η αναφορά στο πρόβλημα του αμερικάνου βλητικού και προσωπικά πιστεύω ότι το πρόβλημα του flinching” υπήρχε στη χώρα μας και τα παλαιότερα χρόνια, όμως δεν είχε γίνει διάγνωση και ακριβής προσδιορισμός του. Θα έλεγα ότι είναι κάτι ανάλογο με την δυσλεξία στα παιδιά, που ήταν εντελώς άγνωστη παλαιότερα – ενώ βέβαια υπήρχε – με αποτέλεσμα, μόνο τα τελευταία χρόνια να γίνεται διάγνωση και αντιμετώπισή της στη χώρα μας.
Ένας απλός και πρακτικός τρόπος για να διαπιστωθεί το flinching” – αν βέβαια υπάρχει σε κάποιον κυνηγό – είναι να πάρει το όπλο και να επισκεφτεί ένα σκοπευτήριο. Εκεί ενώ έχει ξεκινήσει να ρίχνει κανονικά στους πήλινους δίσκους και διαπιστώνει ότι έχει αποτυχίες, να ντουφεκίσει τον επόμενο δίσκο, χωρίς πλέον να έχει φυσίγγια στις θαλάμες ή στην θαλάμη, αν αυτό είναι αυτογεμές. Εννοώ να ρίξει στο πιάτο σημαδεύοντας το κανονικά αλλά με το όπλο άδειο. Αν η αιτία των αστοχιών του οφείλεται στην ύπαρξη flinching” χωρίς να το έχει καταλάβει, τότε θα το δει ξεκάθαρα μπροστά του. Με το πάτημα της σκανδάλης και το «κλικ» στην άδεια θαλάμη, θα πιάσει τον εαυτό του να έχει υπερβολικά σφιγμένα τα χέρια του πάνω στο όπλο, ενώ θα τινάζεται ολόκληρο το σώμα του προς τα εμπρός σε μια υποσυνείδητη αντίδραση, αντιστάθμισμα της ανάκρουσης που θα δεχόταν. Βέβαια η ιδανική δοκιμή διαπίστωσης θα ήταν αν κάποιος μπορούσε να κάνει το συγκεκριμένο πείραμα του σκοπευτηρίου στο κυνήγι πάνω σε ένα πουλί. Τότε θα το έβλεπε το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση, αν και εφόσον υπάρχει. Η επιθυμία μας είναι να μην είναι το flinching” κρυφός εχθρός ενός κυνηγού που υποφέρει από αστοχίες και να είναι κάτι άλλο. Πάντως να ξέρετε ότι όλα αντιμετωπίζονται, αρκεί να ακολουθηθεί ο σωστός τρόπος προσέγγισης ενός προβλήματος και να υπάρχει η ένθερμη θέληση του κυνηγού να ασχοληθεί με αυτό. Σκεφτείτε μόνο ότι ασχολούμαστε με την αγαπημένη μας δραστηριότητα για να απολαμβάνουμε την τουφεκιά μας και όχι να υποφέρουμε.
Κυνηγεσία & Κυνοφιλία
