“Οπλοφορία & Οπλοκατοχή στην Σύγχρονη Ελληνική Πραγματικότητα” : Προτάσεις, Σκέψεις, Ιδέες
Παρά την μακραίωνη παράδοση που έχουμε σαν λαός με την έννοια «όπλο», είτε αυτό αφορά σε αγχέμαχα είτε σε σύγχρονα πυροβόλα όπλα, η αλήθεια είναι πως στην μετεμφυλιακή Ελλάδα σιγά σιγά και με ευθύνη όλων όσων, έχουμε αποδεχθεί να μας κυβερνήσουν έως σήμερα, η σχέση αυτή έχει τραυματιστεί σοβαρά και τείνει να απωλεσθεί…προς όφελος ποίων θα το δούμε στην συνέχεια.
Ανδρέας Σ. Γεωργίου
www.syntiritikoi.gr/
Στην σύγχρονη Ελλάδα λοιπόν η όποια σχέση του πολίτη με τα όπλα ρυθμίζεται κατ΄αρχήν από τον ν. 2168 όπως αυτός άλλαξε (θου Κυριε…) επί υπουργίας Χρ. Παπουτσή γύρω στο 2009 αν ενθυμούμαι καλώς. Εκεί διαβάζουμε πως γενικώς η οπλοκατοχή και οπλοφορία των Ελλήνων ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ με κάποιες εξαιρέσεις που αφορούν σε κυνηγούς, αθλητές σκοποβολής, υπεθύνους φυλάξεως χρηματοποστολών, και κατόχους άδειας οπλοφορίας για ατομική ασφάλεια. Κάθε μία από τις προαναφερθείσες κατηγορίες ρυθμίζεται χωριστά είτε μέσω κάποιας ΚΥΑ (Κοινής Υπουργικής Αποφάσεως) είτε μέσα σε κάποιο από τα άρθρα του νόμου. Ως εδώ λοιπόν γνωρίζουμε πως αρχικώς…απαγορεύεται… αυτό όμως που προκαλεί τον γέλωτα σε όποιον γνωρίζει βασικά πράγματα περί όπλων είναι το πως ο νομοθέτης στην χώρα μας διαχωρίζει και ορίζει τα είδη των όπλων με ένα πρωτοφανές δικό του σύστημα…
Κατά τους νομοθέτες μας λοιπόν (και όσους πολιτικούς «πασάλλειψαν» επάνω στις βάσεις που εκείνοι έθεσαν με άρθρα επί άρθρων), τα όπλα στην Ελλάδα ορίζονται ως κυνηγετικά (!!!) και ραβδωτά. Τα δε ραβδωτά ορίζονται ως περιφερειακής (rimfire) και κεντρικής (centerfire) πυροδοτήσεως… Εδώ είναι που ξεκινάει η μεγάλη σύγχυση η οποία φυσικά τον μόνο που εξυπηρετεί είναι των ανώνυμο γραφειοκράτη…
Αν θέλω να κάνω μια ανάλυση με βάση την λογική θα διερωτηθώ: «Γιατί τα όπλα στην Ελλάδα διαχωρίζονται με βάση την χρήση τους (κυνηγετικά) αφ ενός και αφ ετέρου με βάση ένα τεχνικό χαρακτηριστικό τους (ραβδώσεις). Δηλαδή κυνηγετικό ραβδωτό δεν υπάρχει; Η απάντηση είναι ΟΧΙ (Ελληνική παγκόσμια πρωτοτυπία…).Αν κοιτάξω λίγο πιο βαθιά στον νόμο θα δω πως το κράτος στην ουσία δεν μου παρέχει το ΔΙΚΑΙΩΜΑ της οπλοκατοχής, έστω και υπό προϋποθέσεις, αλλά απλώς μου ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ να έχω ένα όπλο ΔΑΝΕΙΚΟ στην ουσία αφού ανά πάσα στιγμή δύναται με χίλιους δύο γραφειοκρατικούς τρόπους να μου ανακαλέσει την άδεια.
Η αποστολή του παρόντος άρθρου όμως δεν είναι να αναλύσει το μαύρο χάλι του 2168… η αποστολή του είναι να δει σε βάθος τι έχει πάει λάθος τόσα χρόνια και στην χώρα μας δεν υπάρχει πλέον ούτε κουλτούρα επάνω στα όπλα και την χρήση τους (με εξαίρεση περιοχές με εθιμικό χαρακτήρα στο αντικείμενο όπου ομως και εκεί το κράτος αντί να αναβαθμίσει και να ελέγξει με σωστό τρόπο την αγάπη αυτή κοιτάζει απλώς να την απαγορεύσει) και όπως πολλά άλλα πράγματα έχει αφήσει στην κοινή γνώμη την έννοια του «όπλου» να συνδυάζεται με ναρκωτικά και εν γένει εγκληματικά στοιχεία… Δεν είναι όμως έτσι…
Θα πρέπει να κατανοήσουμε πως τα όπλα είναι ΑΨΥΧΑ αντικείμενα τα οποία όμως λόγω ιδιαιτερότητος οι εκάστοτε εξουσιαστές πάντοτε ήθελαν να ελέγχουν. Σαν άψυχα αντκείμενα λοιπόν δεν μπορούν να κατηγορηθούν για τίποτε, για τον ίδιο λίγο που κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τα αυτοκίνητα και τις μηχανές για τροχαία ατυχήματα και τα κουτάλια και λοιπά μαγειρικά σκεύη για την παχυσαρκία… Αρχίζει πλέον να είναι ξεκάθαρο, πως ένα καλά φυτεμένο μιμίδιο (αν μου επιτραπεί ο νεολογισμός) έχει ξεκινήσει σε παγκόσμιο επίπεδο εδώ και χρόνια προκειμένου να δαιμονοποιήσει τα όπλα και με κύριο άρμα τα ΜΜΕ φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια η μάχη έχει ανάψει για τα καλά.
Η μόνη άμυνα που ένας λογικός άνθρωπος μπορεί να έχει απέναντι σε αυτήν την λαίλαπα «πολιτικής ορθότητος» όπου όλα τα όπλα είναι κακά και όλοι όσοι ασχολούνται με αυτά κατακριτέοι, είναι η γνώση και οι στοιχειοθετημένες απαντήσεις απέναντι σε διαφόρους, με έντονες φοβίες και τραύματα είναι η αλήθεια, οι οποίοι απαρτίζουν το στρατόπεδο των antigunners ή antiesόπως έχει επικρατήσει να λέγονται στους φίλοπλους κύκλους.
Για αρχή ας πιάσουμε την στατιστική, και όταν λέμε στατιστική δεν εννοούμαι τις μαγειρεμένες έρευνες όπου στα ατυχήματα με όπλα εντάσσουν τις αυτοκτονίες (λες και το απονενοημένο διάβημα δεν θα το έκανε με άλλο τρόπο ο μακαρίτης…) αλλά εννούμε τις ουσιώδεις έρευνες τόσο του FBI, σε ομοσπονδιακό επίπεδο, όσο και της EUROPOLσε ευρωπαϊκό αλλά και της INTERPOL σε παγκόσμιο.
If you outlaw the guns, only the outlaws will have guns.Η απλή αυτή παραδοχή δυστυχώς δυσκολεύεται να γίνει κατανοητή από τον μέσο άνθρωπο κυρίως λόγω της πλύσεως εγκεφάλου που έχει υποστεί όλα αυτά τα χρόνια, ειδικά στην χώρα μας όπου το θέμα είναι ταμπού κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα. Αν συνδυάσουμε την παραπάνω φράση με τις προαναφερθείσες στατιστικές θα δούμε πως το μεγάλο ποσοστό πολιτικής οπλοκατοχής σε ανθρώπους μέσου και άνω μορφωτικού επιπέδου, αυτομάτως συνδυάζεται μα χαμηλότατους δείκτες εγκληματικότητος και αυτό είναι απολύτως λογικό. Ο «κακός» δεν θα πάει εκεί που ξέρει πως κινδυνεύει… θα προτιμήσει τον ανυπεράσπιστο …
Η αντίληψη πως το δικαίωμα της υπερασπίσεως της ζωής, της αξιοπρέπειας και της περιουσίας του ατόμου είναι βάση στην συντηρητική σκέψη και κοσμοθεωρία.Το λεγόμενο κράτος νταντά (nannystate) είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που η γνήσια συντηρητική σκέψη πρεσβεύει. Είναι γνωστό (και αποδεδειγμένο) πως η αστυνομία θα φτάσει πάντα απλώς για να μαζέψει τους κάλυκες και τα πτώματα. Ειναι φύση και θέση αδύνατον να αναμένει κάποιος να το προστατεύσουν πλήρως οι όποιες κρατικές δομές. Αντιλήψεις όμως τέτοιες για να έχουν βάση θα πρέπει να είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένες ή να πατούν σε πολύ γερές νομικές βάσεις, κάτι που όμως στην πατρίδα μας δεν συμβαίνει.
Ο λόγος που στην πατρίδα μας έχει φθείνει τόσο πολύ η παράδοσή μας με τα εργαλεία που μας απελευθέρωσαν τόσες φορές και που απλόχερα μας προσφέρουν διασκέδαση και ασφάλεια (αρκεί να είμαστε σωστά εκπαιδευμένοι) είναι πως το κράτος όχι μόνον δεν προήγαγε την σχέση αυτή, αλλά αντιθέτως με κάθε ευκαιρία φρόντιζε να την σαμποτάρει με απώτερο σκοπό να την εξαλείψει. Αυτό δεν είναι τυχαίο…. Είναι προγραμματισμένο και βάσει σχεδίου. Ο λόγος είναι απλός. Η σωστή χρήση και η κατοχή ενός όπλου απαιτεί πολίτες μορφωμένους και κυρίως υπευθύνους, μιας που το όπλο το ίδιο εκ φύσεως απαιτεί υπεύθυνο χέρι για να το ελέγχει. Πότε ακριβώς αυτό το κράτος με την συγκεντρωτική κρατική δομή που διαθέτει, ήθελε ο πολίτης να είμαι υπεύθυνος;… Υποχρεωμένος (και υπερχρεωμένος θα λέγαμε σήμερα λογο-παίζοντας) ήθελε να είναι σε μία σχέση αφέντη-δούλου και τίποτε άλλο. Υπεύθυνοι πολίτες, μορφωμένοι πολίτες, πολίτες με αίσθημα ευθύνης απέναντι στους συμπολίτες τους και στους κρατικούς λειτουργούς είναι ακριβώς οι πολίτες αυτοί που δεν θα άφηναν την χώρα να φτάσει στο σημερινό χάλι…
Στην μικρή αυτή ανάλυση θα πρέπει να αναφέρουμε, γιατί δεν είναι μόνο νομικό το θέμα αλλά ουσιώδες, και την διαφορά οπλοφορίας, οπλοκατοχής και οπλοχρησίας τουλάχιστον κατά τον Έλληνα νομοθέτη. Οι λέξεις μιλάνε μόνες τους στην πρώτη περίπτωση το φέρω επάνω μου στην δεύτερη το κατέχω εντός της οικίας μου και στην τρίτη… στην τρίτη απλώς ΜΠΑΜ. Τότε και μόνο τότε έχουμε οπλοχρησία.
Είναι σαφές πως το νομικό μας πλαίσιο είναι σαθρό και μπάζει από παντού.Πως θα έπρεπε όμως να είναι ένα σωστό σύστημα που να επιτρέπει την οπλοφορία για ατομική ασφάλεια από τον κάθε υπεύθυνο πολίτη; Κατά την άποψή μας θα πρέπει να κινείται σε τρεις άξονες:
Α) Αναθέσμιση:Αλλαγή του νομικού πλαισίου. Υπέρτατη υποχρέωση του πολίτη η προστασία της ζωής αυτού και της οικογενείας του, της περιουσίας του και της αξιοπρέπειάς τους
Β) Εκπαιδεύση: Καμμία άδεια δεν δίδεται χωρίς υποχρεωτική παρακολούθηση (από ιδιωτικούς πιστοποιημένους φορεις αλλά και από κρατικούς αντίστοιχους) σχολείου ασφαλούς χειρισμού όπλων. Η στρατιωτική θητεία δεν έχει καμμία σχέση με τον ασφαλή χειρισμό όπλου σε οικιακό αστικό περιβάλλον και άρα δεν θα πρέπει να εξαιρείται κανείς από τα εν λόγω σχολεία. Ανθρωποι που λόγω υγείας υπηρέτησαν με ικανότητα λιγότερη από Ι1 δεν θα πρέπει να αποστερούνται του δικαιώματος της οπλοφορίας (εκτός και αν πρόκειται για ψυχικό/ψυχολογικό θέμα). Από την άλλη άνθρωποι που αρνήθηκαν να υπηρετήσουν την θητεία τους για ιδεολογικούς λόγους δεν θα πρέπει να έχουν απαίτηση να οπλοφορούν… η ιδεολογίες δεν είναι alacarte…
Γ) Αξιολόγηση:Τόσο πριν την έκδοση όσο και ανά δεδομένο χρονικό διάστημα θα πρέπει να επαναξιολογείται η δυνατότητα του φέρειν όπλο (του απλώς κατέχειν με χαλαρότερα κριτήρια)
Κλείνοντας την μικρή αυτή, επιδερμική, προσέγγιση στο θέμα θα θέλαμε να τονίσουμε πως η αλλαγή νοοτροπίας είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να επιδιώξουμε. Η οπλοφορία είναι διαδεδομένη στην Αμερική στον Καναδά, στην Ελβετία, στις Φιλιππίνες, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Νορβηγία, στην Σουηδία και σε τόσες χώρες που ποτέ δεν ακούστηκε κάτι κακό. Είναι θέμα μόρφωσης, εκπαίδευσης και αντίληψης. An armed society is acivilized society έλεγε ο μακαρίτης ο Σ/χης Cooperκαι είχε τόσο δίκιο…
