Πώς θα προφυλάξουμε τους κυνηγετικούς σκύλους
Το φαινόμενο των δηλητηρίων δεν είναι καθόλου καινούργιο. Κάθε χρόνο, στην αρχή της κυνηγετικής περιόδου δεκάδες κυνηγετικά σκυλιά χάνονται από δηλητήρια (φόλες), που έχουν τοποθετήσει εσκεμμένα ανθρώπινα χέρια.
Δυστυχώς και φέτος, οι γνωστοί μας άγνωστοι ξαναχτύπησαν. Τα πρώτα κρούσματα ακούστηκαν στην περιοχή του Ταϋγέτου.
Οι ιδιοκτήτες των σκύλων που χάθηκαν, πλημμυρισμένοι από οργή και αγανάκτηση, έχουν έλθει σε απόγνωση και λογικό είναι, αφού για να φτιάξεις ένα σκυλί να κυνηγάει, πρέπει να ξοδέψεις αρκετό χρόνο και χρήμα, χώρια οι συναισθηματισμοί που σε δένουν με τον πιστό σου φίλο και σύντροφο στο κυνήγι.
Για κακή τύχη του κυνηγού και του σκύλου του, εύκολα μπορεί ο καθένα να προμηθεύσει αυτά τα δηλητήρια και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία να τα μετατρέψει σε δολώματα (φόλες), είτε σε μορφή κεφτέ, είτε σε τσιγαρίδα, ώστε ο σκύλος ή κάποιο άλλο ζώο να τα φάει ευχάριστα.
Ποιοι μπορεί να είναι οι “φολάδες” και γιατί τις ρίχνουν:
Πρώτα οι χασισοκαλλιεργητές, θέλοντας να απομακρύνουν τον οποιονδήποτε, μακριά από τη φυτεία τους, για ευνόητους λόγους.
Ορισμένοι “κυνηγοί”, με έλλειψη κυνηγετικής παιδείας, θέλοντας να προφυλάξουν τα θηράματα από άλλους κυνηγούς, για να καρπωθούν οι ίδιοι, οι οποίοι μπορεί και να μην είναι κάτοχοι άδειας θήρας (φαινόμενο τοπικισμού).
Ίσως πάλι, να τις έχει βάλει κάποιος απελπισμένος τσοπάνης, για να προφυλάξει τα κοπάδια του ή τις κότες του από τα διάφορα επιβλαβή τετράποδα (λύκους, αλεπούδες, τσακάλια) και από αμέλεια ή αδιαφορία το πρωί να μην τις μάζεψε.
Προσωπικά, έχω δει σε βουνό την ίδια μέρα, τα κουφάρια δύο αλεπούδων και ενός σκύλου. Φυσικά μάζεψα τα σκυλιά μου και ψάχνοντας την γύρω περιοχή βρήκα και μάζεψα 3 δολώματα (φόλες) σε διπλωμένη τσιγαρίδα (γουρουνόπετσα).
Πώς θα προφυλαχθούμε;
Προσοχή λοιπόν όταν φθάσετε στον κυνηγότοπο, πριν αφήσετε ελεύθερο τον σκύλο σας, κάντε έναν έλεγχο στην περιοχή. Συνήθως τις φόλες τις πετάνε σε δρόμους, όπου παρκάρει κυνηγός. Για καλό και για κακό κρατάτε το σκύλο σας δεμένο, μέχρι να απομακρυνθείτε από το δρόμο. Και επειδή πρόληψη είναι καλύτερη από την καταστολή, καλό θα είναι να έχουμε προμηθευτεί από τον κτηνίατρο ένα κουτάκι με τις πρώτες βοήθειες (εμετικές ενέσεις, ατροπίνη) που θα χρησιμοποιήσουμε μέχρι να φθάσουμε σ’ αυτόν.
Η πρόκληση εμετού έχει αξία όταν γίνεται σε μικρό χρονικό διάστημα από την κατάποση του δηλητηρίου, δηλαδή πριν απορροφηθεί από το έντερο και φθάσει στο αίμα.
Συχνά κυνηγοί έχω ακούσει να δίνουν στο σκυλί αλατόνερο, ξύδι ή λάδι. Σ’ αυτή την περίπτωση, πρέπει να χορηγείται σιγά-σιγά απ’ το πλάι του στόματος του σκύλου, με το στόμα όχι ορθάνοιχτο, ώστε να μπορεί να καταπιεί και ποτέ δια της βίας, γιατί αντί αυτά τα υγρά να πάνε στο στομάχι, πάνε στην τραχεία και τους πνεύμονες, με αποτέλεσμα η κατάσταση να επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο.
Το αλατόνερο και το ξύδι – εφ’όσον ο σκύλος ζήσει – με τις οδηγίες και τη θεραπεία που θα δώσει ο κτηνίατρος θα φύγουν από τους πνεύμονες, το λάδι όμως αφήνει κατάλοιπα που δεν φεύγουν, γι’ αυτό πρέπει να το αποφεύγουμε.
Ο κάθε κυνηγός λοιπόν, θα πρέπει να ενημερώνεται από τον κτηνίατρό του, να προμηθευτεί απ’ αυτόν τα βασικά φάρμακα – πρώτες βοήθειες μαζί με τις οδηγίες του, γιατί δεν είναι λίγα τα περιστατικά που έχουν συμβεί, στα οποία, αν είχε παρασχεθεί μία άμεση και απλή πολλές φορές, βοήθεια από τον ιδιοκτήτη του, το ζώο θα είχε σωθεί.
Από την εφημερίδα “Κυνηγετική Φωνή” του Κυνηγετικού Συλλόγου Καλαμάτας.
