Θα αναρωτιέστε βέβαια η παράφραση του γνωστού ρητού που κυριαρχούσε τα εφηβικά μας χρόνια «δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι» τι σχέση έχει με το όπλο που κρατάει σήμερα ένας κυνηγός. Αν σκεφτείτε λίγο βαθύτερα, θα καταλάβετε ότι έχει. Άλλωστε οι δύο στενοί φίλοι του κυνηγού μέσα στην αγαπημένη του δραστηριότητα είναι το όπλο του και ο σκύλος του.
Του Μπάμπη Αιγινήτη
www.kynigesia.gr/
Θα μπορούσε με αυτό το σκεπτικό ο τίτλος του σημερινού άρθρου αντί ν’ αναφέρεται στο όπλο, να αναφέρεται στον σκύλο με τον οποίο κάποιος κυνηγάει. Γιατί, όσο μας ενδιαφέρει η ανάπτυξη της κυνοφιλίας, άλλο τόσο θα πρέπει να μας ενδιαφέρει και η ανάπτυξη της οπλοφιλίας. Μόνο έτσι ο κυνηγός εξελίσσεται συμμετρικά και μπαίνει στην οικογένεια των μερακλήδων κυνηγών. Εδώ μπορεί να ρωτήσει κάποιος από τους νεώτερους, τι είναι ο μερακλής κυνηγός; Μερακλής είναι ο έχων εξαιρετικό γούστο και επιμέλεια σε αυτό που κάνει. Η αισθητική αντίληψη και το εξαίρετο γούστο δεν έχει σχέση με το αν το άτομο είναι πανεπιστημιακής μόρφωσης ή υψηλής πνευματικής καλλιέργειας. Οι πρόγονοί μας, που κυνηγούσαν για να επιβιώνουν, ζωγράφιζαν στα σπήλαια κυνηγετικές παραστάσεις για να ικανοποιήσουν προφανώς τις αισθητικές τους αναζητήσεις. Παρά τη διαδοχή χιλιάδων ετών, το γονίδιο του κυνηγού υπάρχει στον άνθρωπο μέχρι τις μέρες μας.
Σήμερα ο κυνηγός είναι ίσως από τους τελευταίους ρομαντικούς και μερακλήδες που απέμειναν μέσα σε μια τόσο αρχέγονη δραστηριότητα, αντιστεκόμενος σε μια βιαστική και αγχωτικά υπέρ-καταναλωτική κοινωνία.
Να δούμε όμως ποιες κατηγορίες κυνηγών έχουν καταγραφεί αναφορικά με τι όπλο κρατούν στον κυνηγότοπο και σίγουρα θα αναγνωρίσετε κάποιον.
1. Οι οπλοφόροι: Είναι εκείνοι οι κυνηγοί που περιπλανώνται σε κάμπους και βουνά, κρατούν σχεδόν πάντα καραμπίνα, τις περισσότερες φορές χαμηλού κόστους, σκουριασμένη και ακάθαρτη. Ενίοτε αυτός τη χρησιμοποιεί και ως «γκλίτσα» για να χτυπάει με την κάνη τα πουρνάρια, μήπως και πεταχτεί κανένας … λαγός. Αυτοί ντουφεκάνε ό,τι κινείται και ό,τι ίπταται, αρκεί να ντουφεκίσουν. Βγάζουν τους μειωτήρες από τις καραμπίνες και βάζουν 5, 6, 7 φυσίγγια και όσα μπορούν περισσότερα, γιατί με αυτή την αύξηση των βολών νομίζουν ότι αυξάνουν και τις πιθανότητες επιτυχίας. Μοιάζουν με αχόρταγους επιδρομείς της πανίδας και η λαθροθηρία γι αυτούς είναι θεσμός. Αυτοί δεν διαβάζουν ποτέ και κανένα κυνηγετικό έντυπο. Είναι τα κυνηγετικά σκουπίδια.
2. Οι επιδειξίες: Εκείνοι που χρησιμοποιούν το κυνήγι για να αυτοπροβληθούν. Το όπλο και το σκυλί (αν έχουν), χρησιμοποιείται ως μέσον αυτοπροβολής προς τους άλλους. Φυσικά αυτά τα άτομα δεν έχουν ούτε κυνηγετική συνείδηση, ούτε και κυνηγετικό παρελθόν. Διαθέτουν αρκετά χρήματα για να ικανοποιήσουν αυτή τη ματαιοδοξία σε όπλο και σκυλί, που συνήθως είναι εις βάρος του ανεπαρκούς οικονομικού δυναμικού τους. Αυτοί αποτελούν το αρχέτυπο του ματαιόδοξου ανθρώπου και επαληθεύουν τον ορισμό που λέει ότι αυτός ξοδεύει τα χρήματα που δεν έχει, τον χρόνο που δεν του περισσεύει για να αγοράσει κάτι που δεν το χρειάζεται για να το δει ο γείτονας, που δεν τον ενδιαφέρει. Αυτοί συνήθως αγοράζουν όπλο και σκυλί στηριζόμενοι σε γνώμες επιτήδειων που τους πήραν χαμπάρι και όχι στηριζόμενοι στο διάβασμα και τις γνώσεις.
3. Οι συλλέκτες: Αυτό είναι ένα πάθος, που κανείς δεν έχει βρεθεί να το κατηγορήσει, εκτός από τις συζύγους. Διότι ένα νέο και σπάνιο απόκτημα της συλλογής βλέπει ότι θα της στερήσει μια δεύτερη γούνα. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον όταν η συλλογή αυτού του κυνηγού εμπεριέχει σπάνια και ασυνήθιστα όπλα. Η πεμπτουσία αυτού του πάθους είναι αυτός ο κυνηγός να κυνηγά σε τακτά διαστήματα με τα όπλα της συλλογής του, χαιρόμενος αυτό που έχει και ό,τι του προσφέρει το κάθε ένα από αυτά. Όμως, δυστυχώς, σπάνια συμβαίνει αυτό, διότι τα λυπούνται να τα βγάλουν στον κυνηγότοπο και να αποδώσουν στον χώρο για τον οποίο κατασκευάστηκαν. Αντιθέτως, τα έχουν κλεισμένα ερμητικά και μυστικά (είναι και οι κλέφτες στη μέση) στο σπίτι. Τα χαϊδεύουν, τα γυαλίζουν, προσέχουν να μην γρατσουνιστούν και μετατρέπονται σε υπηρέτες του όπλου. Αυτοί λοιπόν ικανοποιούνται μόνο με τη χαρά της απόκτησης και όχι με τη χαρά της χρήσης. Είναι λυπηρό, αλλά αληθές.
4. Οι οπλόφιλοι: Αυτοί δεν έχουν τόσο ανεπτυγμένο το πάθος της οπλο-συλλογής, όσο το να κυνηγήσουν με όπλο ή όπλα που να ικανοποιούν τα δικά τους προσωπικά κριτήρια. Αυτά τα κριτήρια διαφέρουν βέβαια από κυνηγό σε κυνηγό, όμως μέσα τους υπάρχουν στοιχεία όπως η καλαισθησία, η λειτουργικότητα, η εργονομία, η τεχνοτροπία και η ιστορία του κάθε όπλου. Αυτοί σχεδόν πάντα διαβάζουν οτιδήποτε έντυπο ή βιβλίο εμπεριέχει άρθρα ή παρουσιάσεις νέων, αλλά και παλαιών μοντέλων. Είναι αυτοί που δεν θα πέσουν ποτέ στα «δόντια» κάποιου επιτήδειου που θα προσπαθήσει να τους πουλήσει άνθρακα για θησαυρό. Δεν επιδεικνύουν ποτέ σε άλλους το όπλο που κυνηγούν, ούτε και συζητούν την αξία του, διότι δεν επιθυμούν την αυτοπροβολή μέσω ενός αποκλειστικά προσωπικού αντικειμένου. Αυτό το όπλο μπορεί να είναι παλιό ή και σύγχρονο δίκανο (πλαγιόκανο ή αλληλεπίθετο), αλλά σχεδόν ποτέ δεν θα είναι καραμπίνα. Ο οπλόφιλος είναι σαν τον κυνόφιλο, τον πραγματικό κυνόφιλο, όχι τον καμουφλαρισμένο – πίσω από την κυνοφιλία – σκυλέμπορα. Ενθουσιάζεται, προβληματίζεται και απολαμβάνει ένα δίκανο, όπως και σε μερικές ξεχωριστές περιπτώσεις ένα παλιό και σπάνιο μοντέλο καραμπίνας που έχει εκλείψει πια. Σκεφτείτε ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έλκονται και θαυμάζουν τα παλιά σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα έπιπλα και γενικά τα παλιά αντικείμενα. Είναι γεγονός ότι το παρελθόν πάντα μας δημιουργεί μια νοσταλγία και μία ανεξήγητη έλξη, ίσως γιατί είναι απρόσιτο, ίσως γιατί αντιπροσωπεύει μία εποχή που την έζησαν κάποιοι άλλοι κι εμείς δεν θα τη ζήσουμε ποτέ. Ο οπλόφιλος έχει μία ιδιάζουσα ιδεολογία για τα όπλα που κατέχει, αλλά και χρησιμοποιεί. Μπορεί να τον δούμε στον κυνηγότοπο με ένα βέλγικο Pieper-Bayard προπολεμικό να κυνηγάει με το σκυλάκι του μπεκάτσες, όπως επίσης και στο καρτέρι για φάσες με ένα σούπερ ποζέ Μ-32 της REMINGTON. Πέρα από τον ρομαντισμό της χρήσης τέτοιων όπλων, θέλω προσωπικά να τονίσω την απόλυτη ασφάλεια του χειρισμού τους, τον υψηλό βαθμό λειτουργικότητας και την αξιοπιστία τους στο να ανταποκριθούν στις κυνηγετικές απαιτήσεις του σήμερα. Διότι μπορεί να κατασκευάστηκαν 60 και 70 χρόνια πριν, όμως τα θηράματα ήταν ίδια τότε όπως και σήμερα και τις ίδιες ικανότητες διαφυγής είχαν τότε, όπως και σήμερα. Πιστεύω ότι οποιαδήποτε υπαίθρια δραστηριότητα – στις οποίες εντάσσεται και το κυνήγι – γίνεται πιο ενδιαφέρουσα όσο η επιτυχία είναι δυσκολότερη και οι πιθανότητες νίκης στην αναμέτρηση μειωμένες.
Πολλοί κυνηγοί μου λένε ότι είναι καλό και ωραίο όπλο είναι απλησίαστο για τα οικονομικά μεγέθη τους. Εδώ θα διαφωνήσω, διότι είναι θέμα ισομερούς καταμερισμού χρημάτων μέσα στην αγαπημένη σου δραστηριότητα. Είναι σχήμα οξύμωρο να διαθέτεις δυο-τρία κυνηγετικά σκυλιά, που το κάθε ένα, από την αγορά του ως κουτάβι, την εκπαίδευσή του και την συντήρησή του αξίζει όσο ένα καλό δίκαννο κι εσύ διαθέτεις μια φτηνιάρικη καραμπίνα, κατασκευασμένη στα Άδανα με ευρωπαϊκό όνομα! Για όνομα του Θεού, τρία άριστα σκυλιά στο κυνήγι είναι πλεονασμός και υπερβολή. Μια δουλειά που την κάνουν τέλεια το ένα, άντε τα δύο.
Μερακλής κυνηγός δεν λέγεται αυτός που ασπάζεται το ρητό «μία λίρα το ντουφέκι, δέκα λίρες το σκυλί! Ο πραγματικός μερακλής είναι αυτός που έχει τόσο καλό ντουφέκι όσο και σκυλί καθώς και τον υπόλοιπο εξοπλισμό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία φωτογραφία ενός νησιώτη κυνηγού, που στερούμενος ακόμη και τον καφέ με την παρέα του, κρατούσε ένα πανάκριβο BERETTA 506 σούπερ ποζέ, φορώντας ένα τζάκετ περίσσευμα από το στρατό, ένα τρισάθλιο μπλου-τζην και γαλότσες οικοδομής.
Ο πραγματικός λοιπόν μερακλής που διαβάζει, ενημερώνεται και κάνει σωστή διάθεση του οικονομικού κεφαλαίου για το όπλο, γνωρίζει ότι το καλό και ωραίο όπλο δεν είναι αυτό με τα εκτεταμένα σκαλίσματα και τα χρυσά ένθετα, που απλά ανεβάζουν το κόστος χωρίς ν’ ανεβάζουν την ουσία. Είναι πρωτίστως όλα εκείνα που δεν φαίνονται από τους αδαείς, αλλά είναι εμφανέστατα στον ίδιο. Νιώθει το σωστό ζύγισμα του όπλου ανάμεσα στα χέρια του, εκστασιάζεται από το πώς αυτό έρχεται στον ώμο και θαυμάζει την μαλακή αίσθηση της ανάκρουσης που έχει κατά τη ντουφεκιά. Υπάρχουν καλά και όμορφα όπλα στην χαμηλή αλλά και στην μεσαία χρηματική κατηγορία, στο κόστος μιας καραμπίνας, που μπορεί να διαθέτουν μόνο δύο βολές, αλλά προσφέρουν όλα εκείνα που δεν φαίνονται. Ομορφιά, γούστο και λειτουργικότητα δεν έχουν μόνο τα πολύ ακριβά δίκανα, όπως πολλοί από εσάς θα νομίζετε. Όχι, χρειάζεται γνώση και μεράκι, που πολύ εύκολα μπορείτε να τα αποκτήσετε αν διαβάζετε προσεκτικά τα σχετικά άρθρα περί όπλων που εμπεριέχονται στο περιοδικό. Θυμάμαι πριν από λίγο καιρό, όταν πέρασα από το μαγαζί του Μηνά, αντίκρισα μόνο του σε μια άκρη ένα ημι-χειροποίητο πλαγιόκανο της ισπανικής ARRIETA, το ΤΙΤΑΝ. Πλησίασα, το πήρα στα χέρια μου, το περιεργάστηκα και μου λέει ο Μηνάς: «Όπως βλέπεις, είναι καινούργιο, δεν είναι μεταχειρισμένο. Το δίνω 1.000 ευρώ και το λιβανίζω δύο χρόνια, ενώ οι καραμπίνες γύρω του, αν και ακριβότερες, έχουν πουληθεί όλες. Κούνησα το κεφάλι μου απογοητευμένος. Ένα αξιοπρεπές δίκανο με αγγλέ (ίσιο) κοντάκι, δύο σκανδάλες, ολόκληρες φωτιές και φινίρισμα ταρταρούγας με ελαφρύ σκάλισμα. Ένα κλασικό, μερακλίδικο κυνηγετικό όπλο και όμως, για περισσότερο από δύο χρόνια ήταν στην περιφρόνηση του νεοέλληνα κυνηγού, παρά τη χαμηλή τιμή του. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει δίκανο όπλο άκομψο και ασύμμετρο, όμως τα ποσοστά των περιπτώσεων είναι εξόχως χαμηλότερα από τα αντίστοιχα ποσοστά περιπτώσεων που μπορεί να συναντήσει κάποιος, ακόμα και στις σύγχρονες καραμπίνες.
Η κομψότητα, η συμμετρία, ο σχεδιασμός, το προφίλ, η εργονομία, η απλότητα και η αξιοπιστία πιστεύω ότι είναι τα στοιχεία που θα πρέπει να έχει στο νου του ο κάθε μερακλής κυνηγός όταν αντικρίζει ένα όπλο προς αγορά. Το όπλο που διαθέτει αυτά που αναφέραμε, συνήθως δεν διαθέτει εκτεταμένα σκαλίσματα παντού και χρυσά κεντίδια. Αν αντικρίζατε για πρώτη φορά δύο ανθρώπους και ο πρώτος ήταν απλός, συμπαθέστατος, καθαρός και αξιοπρεπής, ενώ ο δεύτερος ήταν γεμάτος δαχτυλίδια και στολίδια, φλύαρος, κόλακας, αρωματισμένος και «δήθεν», ποιον θα επιλέγατε για επιστήθιο φίλο; Την ίδια επιλογή θα κάνετε και με το όπλο που θα πάρετε. Διότι είναι ο επιστήθιος κυνηγετικός φίλος που προορίζεται να σας συντροφεύει για χρόνια σε μια αγαπημένη δραστηριότητα.
