Να επιτραπεί η χρήση τους και στην Ελλάδα;
του Ανδρέα Βρυώνη
Κυνηγετική Φωνή Καλαμάτας
Ο ΤΙΤΛΟΣ και υπότιτλος του άρθρου είναι ένα θέμα που «σηκώνει» πολύ συζήτηση και αξίζει τον κόπο να το αναλύσουμε, μιας και πιθανολογείται (απ’ ότι ακούγεται τουλάχιστον) να γίνει τροποποίηση του νόμου 2168/93 περί όπλων και εκρηκτικών. Αρκετή κουβέντα γίνεται τον τελευταίο καιρό στα κυνηγετικά στέκια, για το αν πρέπει να επιτραπεί ή όχι, η χρήση του ραβδωτού κυνηγετικού όπλου και στην Ελλάδα, αφού, σε άλλες χώρες είναι υποχρεωτικό για το κυνήγι των μεγάλων τριχωτών θηραμάτων μιας και θεωρείται ως το καλύτερο διαχειριστικό μέτρο για αυτά. Να μην ξεχνάμε όμως, πως στις Ευρωπαϊκές αυτές χώρες, η κυνηγετική παιδία είναι πολύ πιο ανεπτυγμένη απ’ ότι στη χώρα μας, που δυστυχώς, όσο κι αν προσπαθούν να την αναπτύξουν οι κυνηγετικές μας Οργανώσεις και τα κυνηγετικά έντυπα, που ομολογουμένως έχουμε κάνει τεράστια άλματα τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν ακόμη μεγάλα κενά.
Μάλιστα, αρκετά κυνηγετικά έντυπα αφιερώνουν κατά καιρούς κάποιες σελίδες τους για το θέμα αυτό, που όλο και πιο έντονο γίνεται τελευταία.
Μήπως όμως τελικά είναι μια προπαγάνδα των εμπόρων κυνηγετικών όπλων, μιας και τελευταία υπάρχει κρίση στον τομέα αυτό, ή οι απαιτήσεις των καιρών είναι τέτοιες που ο σύγχρονος κυνηγός πραγματικά έχει ανάγκη ένα τέτοιο όπλο;
Μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχω διαβάσει κάποιο άρθρο που να είναι αρνητικό στο να επιτραπούν και στην Ελλάδα τα συγκεκριμένα όπλα για κυνήγι. Όσα έχουν πέσει στην αντίληψη μου, προερχόμενα ακόμη και από Κυνηγετικές Οργανώσεις, είναι όλα θετικά, (και ένα μόνο να κρατά μια μικρή επιφύλαξη) πράγμα που κάνει τους αναγνώστες, κυρίως τους κυνηγούς του αγριόχοιρου, να υποστηρίζουν με πάθος την χρήση του όπλου αυτού και να δηλώνουν πως θα αγοράσουν αμέσως ένα τέτοιο όπλο, αν και όταν επιτραπεί και στη χώρα μας.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας δούμε πρώτα τον διαχωρισμό ραβδωτών και λειόκαννων όπλων, όπως αναφέρονται στο 3ο τόμο της βιβλιοθήκης του ΚΥΝΗΓΟΥ που έχει εκδώσει το περιοδικό ΚΥΝΗΓΟΣ & ΦΥΣΗ.
ΡΑΒΔΩΤΑ ΚΑΙ ΛΕΙΟΚΑΝΝΑ
Ο διαχωρισμός που γίνεται μεταξύ των όπλων αυτών (και μιλάμε για όπλα που προορίζονται για κυνηγετική χρήση), γίνεται με βάση την εσωτερική διαμόρφωση της κάνης τους. Η διαμόρφωση αυτή, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τον προορισμό χρήσης του όπλου. Τα όπλα που φέρουν ραβδώσεις στο εσωτερικό της κάνης τους, έχουν σαν κύρια αποστολή τους την προώθηση βλημάτων. Οι ραβδώσεις υποβοηθούν την καλύτερη ευθυβολία, μεγαλύτερη αρχική ταχύτητα και αυξημένη διατρητική ικανότητα του βλήματος. Τα όπλα που έχουν λείο το εσωτερικό της κάνης τους, έχουν σαν πρωτεύουσα αποστολή τους την προώθηση γομώσεων με σκάγια.
Σε επίπεδο σκοπευτικών αθλημάτων τα ραβδωτά όπλα απευθύνονται στα αθλήματα του σταθερού στόχου. Αντίθετα, τα λειόκαννα απευθύνονται στα αθλήματα του κινητού στόχου.
Σε επίπεδο κυνηγετικής χρήσης τα λειόκαννα χρησιμεύουν για το κυνήγι πτερωτών θηραμάτων και μικρόσωμων ή μεσαίου μεγέθους θηλαστικών. Αντίθετα τα ραβδωτά όπλα χρησιμεύουν κυρίως για το κυνήγι μεσαίου και μεγάλου μεγέθους θηλαστικών (τριχωτών θηραμάτων). Στην ανωτέρω ταξινόμηση εξαίρεση αποτελεί η χρήση μονόβολων φυσιγγίων σε λειόκαννα κυνηγετικά όπλα που χρησιμοποιούνται για το κυνήγι μεσαίου μεγέθους τριχωτών θηραμάτων και η χρήση σκαγιών σε όπλα διαμετρημάτων του λειόκαννου αλλά με ραβδωτό το εσωτερικό μέρος της κάνης, προκειμένου να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή διασπορά των σκαγιών σε κοντινές αποστάσεις.
Ας δούμε τώρα τα θετικά και τα αρνητικά μιας τέτοιας ενδεχόμενης απόφασης
Δεν είναι λίγα τα αγριογούρουνα που πεθαίνουν μετά από μέρες από κάποιο βαρύ τραυματισμό. Πραγματικά, ακούμε πολλές φορές κυνηγούς να λένε πως χτύπησαν αγριογούρουνο και το έχασαν θανάσιμα τραυματισμένο, ή το βρήκαν νεκρό μετά από πεντακόσια ή και χίλια μέτρα ή την άλλη μέρα, ή μας έφυγε με το ένα πόδι σπασμένο. Άλλους πάλι ακούμε να λένε πως το αγριογούρουνο που χτύπησαν είχε παλαιό τραύμα ή ήταν «κολλημένα» επάνω στο τρίχωμα του βόλια από παλαιότερο κυνήγι του από άλλους κυνηγούς.
Σε αυτή την περίπτωση, σίγουρα κάνει καλό η χρίση του ραβδωτού, ώστε να μην πηγαίνουν χαμένα τα τραυματισμένα θηράματα και καταλήγουν να γίνονται τροφή διαφόρων σαρκοφάγων – πτωματοφάγων αρπαχτικών. Με την χρίση του ραβδωτού, το πλήγμα θα είναι τέτοιο που το ζώο θα καταλήγει ακαριαία.
Με αυτήν όμως την λογική, δηλαδή την καλύτερη διαχείριση του θηράματος, ας ζητήσουμε να επιτραπεί και η χρήση διόπτρας, ώστε να χτυπάμε το θήραμα σε καίριο σημείο.
‘Έτσι όμως, μήπως αντί για διαχείριση θα κάνουμε εξολόθρευση;
Λέω, μήπως… αφού, δεν θα είναι απαραίτητο να πλησιάσουμε το θήραμα και με την χρήση της διόπτρας πάνω στο όπλο με την ραβδωτή κάνη θα χτυπάμε τα ζώα από μακριά χωρίς να αστοχήσουμε, εξασφαλίζοντας 99% επιτυχία στο κυνήγι. (Το ποσοστό 1% το εξαιρώ σε περίπτωση που το ζώο μετακινηθεί κατά την στιγμή που πατάμε την σκανδάλη, εκτός… κι αν τρέμουν τα χέρια μας, που αυτό θα είναι ότι χειρότερο).
Πιο λογικό μου φαίνεται, αν μας ενδιαφέρει πραγματικά και θέλουμε να μιλάμε για σωστή διαχείριση του θηράματος, να απαγορευτεί η χρήση σφαιριδίων (8βολα, 9βολα, 12βολα κ.λ.π.) αφού αυτά είναι που τραυματίζουν τα ζώα μειώνοντας έτσι τον θηραματικό μας πλούτο.
Ας μην ξεχνάμε, πως στις ελεγχόμενες κυνηγετικές περιοχές (Ε.Κ.Π.) κοινώς «ρεζέρβες» της χώρας μας όπως στην Ν. Σαπιέτζα, το κυνήγι των τριχωτών θηραμάτων επιτρέπεται μόνο με μονόβολα και τα βόλια απαγορεύονται αυστηρώς.
Στην άλλη περίπτωση τώρα, τα ερωτήματα που γεννώνται και θα πρέπει να σκεφτούμε πάρα πολύ καλά, όχι μόνο οι κυνηγοί που θέλουν να αποκτήσουν ένα «πολεμικού τύπου» όπλο, γιατί, περί αυτού πρόκειται στην ουσία, αλλά και όσοι θα συντελέσουν στην θετική γνωμοδότηση – πρόταση αυτής της πολύ σοβαρής απόφασης για να τροποποιηθεί ο νόμος 2168/93 όπως, οι Κυνηγετικές Οργανώσεις, το Υπουργείο Δημοσίας Τάξης και Ασφάλειας και γενικά ο κάθε αρμόδιος, είναι τα εξής:
• Ο υποψήφιος αγοραστής, γνωρίζει τι πραγματικά είναι το ραβδωτό κυνηγετικό όπλο, πως θα το χρησιμοποιήσει και τι ζημιά μπορεί να προκαλέσει η λανθασμένη και απρόσεχτη χρήση του;
• Ο νέος κυνηγός, ο πρωτάρης, που θα βρει την γνώση και την εμπειρία, ποιος θα τον διδάξει;
• Ο μέσης ηλικίας κυνηγός, ο παθιασμένος με το κυνήγι, θα έχει την απαιτούμενη κυνηγετική παιδία ώστε το μάτι του να βλέπει τι υπάρχει και πίσω από το θήραμα σε περίπτωση που αστοχήσει, ή θα σταματάει σε αυτό;
• Ο μεγάλος σε ηλικία κυνηγός, θα μπορέσει να υπολογίσει το δραστικό (φονικό σε πολλές περιπτώσεις) βεληνεκές ενός τέτοιου όπλου;
• Ποιος θα προφυλάξει και θα αποζημιώνει τον κτηνοτρόφο από κάποιους ανεγκέφαλους, που θέλουν να λέγονται κυνηγοί, όταν θα δοκιμάζουν το βεληνεκές του όπλου τους στο κατσίκι ή στα γίδια που θα στέκονται πάνω στο βράχο της απέναντι πλαγιάς;
Υπερβολές; …Ίσως! Δυστυχώς όμως, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και αυτοί… όπως υπάρχουν καλοί και κακοί σε όλα τα στρώματα της κοινωνικής τάξης. Το ευτυχές είναι ότι το ποσοστό των κακών είναι πάντοτε πολύ μικρό, ικανό όμως να πλήξει μια μεγάλη οικογένεια όπως είναι οι κυνηγοί.
Η πραγματικότητα είναι πως η Ελλάδα είναι η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα που απαγορεύεται η χρήση του όπλου με ραβδωτή κάνη στο κυνήγι. Γι αυτό ίσως έχουμε και τα λιγότερα σε σύγκριση με άλλες χώρες θανατηφόρα κυνηγετικά ατυχήματα. Ακόμη και σε άλλες χώρες της Ευρώπης που η κυνηγετική παιδία βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο, ακόμη και εκεί, με την χρήση ραβδωτού όπλου έχουν συμβεί αρκετά θανατηφόρα ατυχήματα. Στην Ελλάδα δεν είναι λίγα τα περιστατικά (με χρήση λειόκανου όπλου) και μάλιστα θανατηφόρα που γίνονται κάθε χρόνο στο κυνήγι του αγριογούρουνου… Ας μην τα κάνουμε ακόμη περισσότερα.
Επιμένω λοιπόν, πως το θέμα είναι πολύ λεπτό και αν κάποιοι επιμένουν να επιτραπεί η χρήση του ραβδωτού όπλου στο κυνήγι και στη χώρα μας, για να μην φοβόμαστε να βγούμε στο βουνό και να κυκλοφορήσουμε όπου υπάρχουν κυνηγοί αγριογούρουνου, γιατί και κράνος να φορέσουμε και αλεξίσφαιρο γιλέκο να βάλουμε δεν θα είναι αρκετό, θα πρέπει να εξετασθεί το θέμα εξονυχιστικά.
Καταθέτοντας την ταπεινή μου άποψη, (και να τονίσω στο σημείο αυτό, πως κι εγώ κυνηγάω αγριογούρουνο και σε καμία περίπτωση δεν θέλω να εκφράσω κακία και αντιπάθεια στους συνάδελφους γουρνοκυνηγούς) θα πρέπει πρώτα να γίνουν κάποιες «προεργασίες» από το κράτος (Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και κάθε αρμόδιο Υπουργείο) και σε συνεργασία με τις Σκοπευτικές και Κυνηγετικές Οργανώσεις της χώρας, να πραγματοποιούνται εκπαιδευτικά σεμινάρια θεωρίας και πρακτικής εξάσκησης από ειδικούς καταρτισμένους στο θέμα, οι οποίοι θα βεβαιώνουν με ενυπόγραφα έντυπα την συμμετοχή και το ενδιαφέρον αυτών που τα παρακολούθησαν και είναι ικανοί πλέων να είναι κάτοχοι ενός όπλου με ραβδωτή κάνη.
Βέβαια, θα υπάρξουν και ορισμένοι που απλά θα αγοράσουν ένα τέτοιο όπλο αν και όταν επιτραπεί, μόνο και μόνο για να εμπλουτίσουν την συλλογή τους, με τους υπόλοιπους όμως τι γίνεται;
Τα όπλα δεν «σηκώνουν» άγνοια και λάθη, πόσο μάλιστα, ένα όπλο με «στρατιωτικές προδιαγραφές» που -σχεδόν- κανένας δεν ξέρει να κρατήσει στα χέρια του. Είναι κρίμα, μια ευχάριστη κυνηγετική έξοδο να μετατραπεί σε τραγωδία στοιχίζοντας πολύ ακριβά σε κάποιες οικογένειες, αφήνοντας πίσω θλίψη, οργή και αγανάκτηση από μαυροφορεμένες μητέρες, χήρες και ορφανά.
