Των Τάσου Κεφάλα Χρήστου Αθανασόπουλου.
skopeftis.gr
Όλοι όσοι ασχολούνται (σοβαρά η όχι δεν έχει καμία σημασία) με την σκοποβολή σε πήλινο στόχο, κοιμούνται και ξυπνάνε με την αναζήτηση του “τέλειου κοντακιού”. Ποιο είναι αυτό; Μα το κοντάκι εκείνο που θα κάνει τα πιάτα να σπάνε από …μόνα τους. Η μανία των απανταχού τραπαδόρων και σκηταδόρων και οι ατέλειωτες ώρες που έχουν περάσει τρίβοντας και ξύνοντας ξύλα, μπορούν να συγκριθούν μόνο με τον πυρετό της αναζήτησης της “φιλοσοφικής λίθου” από τους αλχημιστές του Μεσαίωνα.
Οι επισκευές και οι μετατροπές που φτάνουν σε πολλές περιπτώσεις τα όρια της τρέλας, συνήθως δεν οδηγούν τους πειραματιζόμενους σκοπευτές στην “σκοπευτική γη της επαγγελίας”. Και μάλιστα τις περισσότερες φορές έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από το αναμενόμενο. Οι πλέον έμπειροι (και ψύχραιμοι) σκοπευτές αναφερόμενοι σχετικά, κάνουν λόγο για την επικίνδυνη, κολλητική νόσο που αποκαλείται “κοντακίασις”.
* Τι είναι αλήθεια εκείνο που κάνει τους ανά την υφήλιο σκοπευτές να ψάχνουν για να βρουν (επί ματαίω) το “τέλειο κοντάκι”.
* Τι είναι αλήθεια αυτό που μας κάνει (όλους μας) να ξεσπάμε στο δύστυχο ξύλο;
Απαντήσεις υπάρχουν πολλές. Για το θέμα αυτό έχουν γραφτεί ολόκληροι τόμοι και έχουν χυθεί ποταμοί μελάνης. Θα μπορούσαμε να πούμε, με πολύ απλά λόγια, ότι η “κοντακίασις” (όπως λέγεται) είναι ταυτόσημη με την σκοπευτική ανασφάλεια. Τα ανθρώπινα λάθη, η ελλιπής προπόνηση και τα σφάλματα τεχνικής εύκολα φορτώνονται στο “κακό” κοντάκι. Ξεχνώντας βέβαια ότι ήταν ακριβώς το ίδιο κοντάκι που πριν από λίγες ημέρες έκανε (πανεύκολα) καλά σκορ. Όπως και να το κάνεις, πολύ πιο εύκολα “βάζει κανείς χέρι” στο κοντάκι και απείρως δυσκολότερα στις κάνες και στους κυλίνδρους.
Ένας από τους γνωστούς Έλληνες τραπαδόρους (παλαιότερα μέλος της εθνικής), ο Ανδρέας Πλαστουργός μετά από πολλές απόπειρες και άλλες τόσες αλλαγές στο όπλο του έκανε (επιτέλους) σε μια προπόνηση στην Ελευσίνα, το επιθυμητό 25/25. “Επιτέλους, είπε. Έφτιαξα το όπλο στα μέτρα μου. Δεν πρόκειται να ποτέ πλέον να το πειράξω” κατέληξε. Όμως λίγα μόνο λεπτά της ώρας αργότερα, εθεάθη να λύνει το όπλο και να αλλάζει όλες τις ρυθμίσεις του κοντακιού.
Δυστυχώς κάποτε νόμιζα ότι η “κοντακίασις” ήταν καθαρά ελληνική νόσος, που δεν είχε κανένα κρούσμα εκτός των ορίων της ελληνικής επικράτειας. Πολύ γρήγορα αντελήφθην ότι απείχα παρασάγγας από την πραγματικότητα.
Ο Ντανιέλε Τσιόνι στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1988 ξεκίνησε την επίσημη προπόνηση του τράπ με ένα φτωχό 17/25. “Αλίμονο μου” ψέλλισε και έπιασε δουλειά. Άρχισε να χαμηλώνει το κοντάκι του πανάκριβου όπλου του. Όσο έξυνε τόσο τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Είχε χαμηλώσει το κοντάκι περίπου 2,5 εκατ όταν επιτέλους φάνηκε να ικανοποιείται. Άλλωστε είχε βραδιάσει και η προπόνηση είχε τελειώσει.
Ο αγώνας που άρχισε την επομένη ήταν ένας ακόμα θρίαμβος για τον Ιταλό σκοπευτή που όχι μόνο κέρδισε αλλά και τελείωσε τον αγώνα με το πολύ καλό 196/200. Την επόμενη φορά που τον είδα παρατήρησα ότι έριχνε με άλλο κοντάκι. Σε σχετική ερώτηση μου απάντησε: “Πήγα στην Ιταλία και προσπάθησα να κάνω μια καλή επώμιση. Μάταιος κόπος. Δεν έβλεπα καν τη ρίγα. Έτσι το παράτησα και έβαλα καινούργιο”. Σε ερώτηση μου “μα καλά πώς έγινε στο πανευρωπαϊκό το όπλο αυτό να σου έρχεται γάντι”. Αυτός περιορίστηκε να σηκώσει τους ώμους και να μου γυρίσει την πλάτη…
Το 1995 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ζούλ (Γερμανία) ο Μάρκο Τιταρέλλι δεν μπορούσε να βρει άκρη. Τα νούμερα που έκανε στις επίσημες προπονήσεις του τράπ θύμιζαν πρωτάρη σκοπευτή (17/25 και 18/25). Μπροστά στην προγραφόμενη καταστροφή επενέβη ο προπονητής της Ιταλικής ομάδας Τσιόνι: “Ξέρω τι φταίει του είπε. Το κοντάκι σου θέλει φτιάξιμο. Πήγαινε στο μπαρ πιες μια μπύρα και έλα σε μια ώρα να το πάρεις”. Όπερ και εγέννετο. Σε μια ώρα ο Τιταρέλλι παρέλαβε το τουφέκι του, στο οποίο υπήρχαν εμφανή τα ίχνη των μετατροπών χάρη σε μια μαύρη μονωτική ταινία που υπήρχε κοντά στο πέλμα. Ο Τιταρέλλι μπήκε στο σταντ για να το δοκιμάσει και όταν βγήκε ήταν ενθουσιασμένος. Τις επόμενες δυο ημέρες στον αγώνα ο Ιταλός ήταν αλάνθαστος: μετά από ένα 125/125 σφράγισε το χρυσό με το φανταστικό 150/150, που ήταν βέβαια παγκόσμιο ρεκόρ. Μετά την απονομή ο Τσιόνι τον φώναξε, έλυσε την μονωτική ταινία και …ω του θαύματος φάνηκε ότι δεν είχε κάνει καμία εντελώς αλλαγή στο κοντάκι. Δυστυχώς ο Μάρκο Τιταρέλλι δεν κατάφερε ποτέ να επαναλάβει τον άθλο του αφού πολύ σύντομα εγκατέλειψε την ενεργό δράση. Έτσι μείναμε με την απορία με ποιο τέχνασμα θα μπορούσε να ξαναπετύχει το “απόλυτο” 150/150/
Ο Τζιοβάνι Πελιέλλο λίγο μετά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο τράπ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας καθόταν μέσα στο σκοπευτήριο του Μαρκόπουλου και έβλεπε τα κορίτσια να προετοιμάζονται για τον αγώνα του τράπ.
Η ερώτηση μου βέβαια σχετική με το “τέλειο” όπλο (φοβήθηκα να πω για κοντάκι).
Γέλασε: “Κέρδισα μετάλλιο στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες με την Perazzi και στη συνέχεια άλλαξα εταιρία. Με την Beretta κέρδισα μετάλλια σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις και το δεύτερο Ολυμπιακό μου μετάλλιο. Επομένως…”
Επομένως ο άνθρωπος με όποιο όπλο και να αγωνιστεί θα είναι ένας από τους καλύτερους του κόσμου. Γιατί βασικά κουβαλάει πάνω του χιλιάδες ώρες προπόνησης.
Λίγο μετά πρόσθεσε: “Βέβαια το πιο σημαντικό είναι το όπλο να είναι στα μέτρα σου”. Το ξανασκέφτηκε και γέλασε ξανά: “Μπα, ούτε αυτό ισχύει. Κοίταξε την Φελίτσι και το όπλο της”. Η Ιταλίδα πρωταθλήτρια (ύψους 1,50 μ) φαίνεται να έχει “κλέψει” το όπλο του Ολλανδού Ντόμπελινγκ (ύψος 1.95 μ). Με το “περίεργο” αυτό πράγμα (γιατί ελάχιστα θυμίζει όπλο) η Ιταλίδα είναι τα τελευταία χρόνια είναι σε όλες τις διοργανώσεις ανάμεσα στις καλύτερες του κόσμου.
Συμπέρασμα υπάρχει; Τα πιάτα σπάνε όταν ο σκοπευτής βρίσκεται σε καλή προπονητική και ψυχολογική κατάσταση. Άσχετα αν το όπλο είναι γνωστής και εγνωσμένης φίρμας και το κοντάκι στα μέτρα του. Χαίρετε…
