1940
Μια παρέα κυνηγών από την Αθήνα ξεκινάει για κυνήγι
σε κάποιο χωριό του Παρνασσού.
Δημοσιευμένο κείμενο σε εφημερίδα της εποχής
- Φεύγουμε στις 12 και μισή
- Για πού με το καλό πάτε;
- Βρε μαζί θα πάμε. Θα πάμε για πέρδικες
- Καλά έτσι θα ξεκινήσουμε για κυνήγι; Η ώρα είναι 10 και μισή. Μέσα σε δύο ώρες θα προλάβουμε να ετοιμαστούμε;
- Τι ετοιμασίες και κουραφέξαλα. Αυτοκίνητο έχουμε. Όπλα και φυσέκια έχουμε. Ε, δεν είμαστε έτοιμοι; Θα φτάσουμε απόψε, αύριο θα κυνηγήσουμε όλη τη μέρα πέρδικες και το βράδυ, κατά τις 10 ή 11 το πολύ, στην Αθήνα πάλι.
- Μμμμ….. Άιντε σύμφωνοι…
Αυτή την κουβέντα την έκανα με έναν από την παρέα που είχα την τύχη να γνωρίσω λίγο καιρό νωρίτερα. Είπα «σύμφωνοι», αλλά να ξομολογηθώ, είχα έναν φόβο. Έτρεμα στην ιδέα μήπως δεν είχα επιτυχίες μπρος σε τέτοιους μεγάλους κυνηγούς, όπως έμοιαζαν οι νέοι μου φίλοι, και ντροπιαστώ.
Στις 12μιση ένα απαλό ρολάρισμα και μια κόρνα δαιμονισμένη, μούδωσε να καταλάβω πως η παρέα έφτασε στο σπίτι μου. Μου έκανε εντύπωση ότι φτάσανε ακριβώς στην ώρα τους. -Άιντε, λέω μέσα μου, κακομοίρη μου τούτοι ‘δω αγγλοφέρνουνε και μια και έμπλεξες μεταξύ τους έχε τα μάτια δεκατέσσερα να τα καταφέρεις μαζί τους. Εκείνη την ώρα δε μπορούσα να προφασιστώ τίποτα. Δε θάπιανε. Το σάκο λοιπόν, το ντουφέκι και μπρος.
Μόλις άνοιξα την πόρτα του σπιτιού, τι να δω!. Μια λιμουζίνα που άστραφτε με κάτι αριθμούς αλαμπουρνέζικους. Μέσα δε καθισμένους τέσσερις κυρίους…. στην πένα.
Πίσω σ’ έχω σατανά… Παπούτσια των 700. Γραβάτες και πουλόβερ στην τρίχα!
-Ότι βρέξει ας κατεβάσει, είπα μέσα μου. Αν δεν κάνουμε τίποτα άλλο, τουλάχιστον θα μάθουμε πως κυνηγάνε οι αγγλομαθημένοι.
Μπήκα και κάθισα στη θεσούλα μου σαν μαθητούδι. Ώσπου να προφτάσω να καπνίσω ένα τσιγάρο να την η Παλιοκούντουρα. Λίγο αργότερα να η Θήβα … Πίνουμε καφέ…
Ως εδώ καλά. Ήταν ανάγκη όμως να βάλει ο διάολος την ουρά του; Ένας από την παρέα ο Μήτσος, που ερχότανε τάχα για τον περίπατο και όχι για το κυνήγι, θέλησε να δείξει στους άλλους πως αν αυτοί είναι τέλειοι κυνηγοί αυτός είναι τέλειος στο τιμόνι…
Έχετε τρέξει με 120 χιλιόμετρα σε ελληνικούς δρόμους; Όχι; Ε, εγώ έτρεξα. Αν τώρα η ψυχή μου πήγε και ήρθε στην Κούλουρη πολλές φορές, είναι άλλη κουβέντα.
Μπορούσα να πω τίποτα; Θα νομίζανε ότι δεν ξανάχα ανεβεί ούτε σε παλιό Φορντ κι όχι αεροδυναμική Γκράχαμ.
Ξέχασα να πω, ότι πηγαίναμε σ΄ένα χωριό κατά τον Παρνασσό. Πριν μπούμε στη Λειβαδιά, ο Μήτσος φαίνεται πως ενθουσιάστηκε από το αυτοκίνητο και τη μέθη της ταχύτητας και σε μια στροφή … σκράου η μούρη της Γκράχαμ σε ένα σταδιόμετρο. Αλλού το σταδιόμετρο, αλλού τα μούτρα της Γκράχαμ.
Πάθαμε εμείς τίποτα ρε παιδιά;;; Μήτσο είσαι εντάξει;;; Δόξα τω θεώ, το αμάξι ξαναγίνεται, εμείς να ‘μαστε καλά
Η ασχημιά όσο και να στραπατσαριστεί δεν της φαίνεται, ασχημιά παραμένει… Αλλά όταν στραπατσαριστεί η ομορφιά… κλάψτην. Αυτό έπαθε η λιμουζίνα μας, Χάλια για κλάματα, αλλά και για γέλια, όταν μάλιστα ένας από την παρέα άρχισε να σιγοτραγουδάει «Νερατζούλα… πούναι η πρώτη σου ομορφάδα, πού ναι τα κάλη σου…»
Συρνάμενη τώρα και κάνοντας κάτι περίεργους θορύβους, η πριν πετούμενη Γκράχαμ, άραξε σε ένα γκαράζ στη Λειβαδιά. Τρεις τεχνίτες σπουδαίοι με το Μήτσο πάνω από το κεφάλι τους, πέντε ώρες δουλειά φόρτσα και το αμάξι ξεκίνησε πάλι.
Τώρα όμως γαϊδουροκαβαλαρία. Μονάχα δέκα με είκοσι χιλιόμετρα πάτημα….
Έδωσε ο θεός και φτάσαμε στο χωριό… Είχαμε τηλεγραφήσει ότι θα πάμε. Αλλά οι χριστιανοί είδαν κι απόειδαν, πέσανε για ύπνο. Δεν βάλανε στο νού τους ότι θα φτάναμε μετά τα μεσάνυχτα και νομίσανε ότι αλλάξαμε πρόγραμμα… Δεν είχαν άδικο σε αυτό γιατί οι πρωτευουσιάνοι το χουνε αυτό. Ας περιμένουν οι επαρχιώτες, δεν έχουν να χάσουν και τίποτα.!!
Ξημέρωσε. – Άιντε θα πάμε για κυνήγι; – Ρε παιδί μου, μας ξύπνησες για να μας πεις για κυνήγι; Για κυνήγι είμαστε μεις ή για την εκκλησία;
Ε, καλά, λέει ένας από τους ντόπιους που θα πηγαίναμε μαζί. Θέλετε κοιμηθείτε, θέλετε πάτε και στην εκκλησιά, ότι θέλετε κάντε. Εγώ πάω για κυνήγι κι ότι βαρέσω, θάρθω στο τάδε μέρος να σας δώσω ότι έχω βαρέσει. Σεις κατά τις 3-4 το απόγευμα να περάσετε από κει.
Μη γελάτε για αυτή τη … συμφωνία. Είναι συνηθισμένη ιστορία με πολλούς κυνηγούς που φιγουράρουν και σε φωτογραφίες. Αρκεί οι πρωτευουσιάνοι κυνηγοί να γιομίζουν τις τσέπες κάθε χωρικού με φυσίγγια και με τίποτα πενηντόφραγκα… Κατά τις 2 το απόγευμα φτάσαμε εκεί που έπρεπε να ήτανε ο Ηλίας, όπως είχαμε συμφωνήσει το πρωί. … – Ρε παιδιά δεν κάνουμε και μεις μια βολτούλα; – Μα χωρίς σκυλιλα θα κυνηγήσουμε; – Δε βαριέσαι, μπορεί να χουμε τύχη. Δεν είναι δύσκολο να πεταχτεί κανένας λαγός!
Έξω να κοκοροντούφεκα από τις θήκες. Έξω κι ένα σουπερποζέ που μόλις βγήκε από το εργοστάσιο, πανωκαβαλίκι όπως το λένε οι παλιοί, που όπως μου είπανε κόστιζε κάπου 25 χιλιάρικα.
Κρίμα, είπα, που δεν είχα την τύχη να το ακούσω να σκούζει με ντουμπλέδες στις πέρδικες. Να βρισκόταν τουλάχιστον κανένας λαγός, ωραία θάτανε!
Είχαμε, δεν είχαμε περπατήσει καμιά πενηνταριά βήματα κι ακούω ξάφνου «Μια λιάριζα…. Μπροστά σου .. Νάτη – Νάτη»
Τι είχε συμβεί.. ένας κεφαλάς, περίεργος να δει τι είδους πράματα είναι αυτοί οι σπουδαίοι κυνηγοί απ’ την Αθήνα ήρθε και κάθισε σε ένα κλαδάκι και μας κοίταζε. Που να φανταστεί ότι θα γινόταν λιάριζα, δηλαδή ασπροκωλίνα, και που να φανταστεί ότι το σουπερποζέ θα τον έβαζε στόχο.
- Να την ρε!!! Στο δέντρο δε την βλέπεις;
- Τη βλέπω, αλλά είναι μακριά για να της ρίξω. Περίμενε και θα δεις
Σε καμιά δεκαπενταριά βήματα, αλτ, επί σκοπόν και…. Τίποτα, πάλι κάτω το ντουφέκι.
- Μα γιατί δεν ντουφεκάς;
- Τι να ντουφεκίσω, μας γέλασαν… δε ρίχνει….
- Του ‘βγαλες την ασφάλεια;
- Να πάρει η ευχή, το ξέχασα….
Πάλι στόχος ο κεφαλάς. Ύστερα από λίγο…. Μπάμ! -Μπράβο-μπράβο τη βάρεσες τη λιάριζα…. Το μάτωσες το ντουφέκι και μας γλύτωσες και από το ρεζιλίκι των ντόπιων….! Κάτι βαρέσαμε και ‘μεις….!
Εγώ ήθελα να γελάσω, αλλά δεν ήθελα να προσβάλω τέτοιους αγγλομαθημένους μεγαλοκυνηγούς!
Τώρα μεταξύ μας βέβαια θα σας ξομολογηθώ και μια κουταμάρα.
Όπως ξέρετε, οι κυνηγοί πρέπει να είναι παρατηρητικοί και ψύχραιμοι. Εγώ σαν κυνηγός που είμαι, στην περίπτωση αυτή δε στάθηκα ούτε παρατηρητικός ούτε ψύχραιμος και για αυτό δεν κατάλαβα ότι τα κυνήγια και τα ντουφέκια για τους άλλους της παρέας, είναι μόνο η αφορμή. Σκοπός είναι άλλος. Είναι το γλέντι, και τι γλέντι…. Ούτε μεθύσια, ούτε ξενύχτια αλλά εκδρομές, γέλια, χαρά και … δούλεμα, δηλαδή πείραγμα μέχρι ζούρλιας. Αλλοίμονο του όποιος στραβοπατήσει στην κουβέντα, αλλοίμονό του όποιος το παίξει μέγας κυνηγός…..
Αντε στην υγειά μας…. Τσιγκι – τσίγκι τα ποτήρια. Λίγο-λίγο. Πάμε
