Βαϊμαράνερ
Η μεγάλη του κομψότητα, τόσο από πλευράς φυσικής κατασκευής (σωματικής διάπλασης) όσο και συμπεριφοράς, ο μεγαλοπρεπής του καλπασμός και το ασημόγκριζο χρώμα του αντιπροσωπεύουν τα κυριότερα χαρακτηριστικά του βαϊμαράνερ.
Διάφορες “αντιλήψεις” έχουν επικρατήσει κατά καιρούς γύρω απ’ αυτή τη φυλή κι ακόμη και σήμερα μερικές απ’ αυτές υποστηρίζουν ότι αυτό το σκυλί μπροστά στο θήραμα, μπορεί να βρει πολύ διαφορετικούς τρόπους ελιγμού σε σχέση με τις άλλες φυλές φέρμας, που ξεφεύγουν από τους συνήθεις.
Φερμαδόρος, φύλακας, προστάτης. Πόσα πράγματα κάνει τελικά το βαϊμαράνερ;
Τα βαϊμαράνερ είναι σκυλιά που θεωρούνται σπάνια, γιατί φερμάρουν κι απορτάρουν όλων των ειδών τα θηράματα, έχουν παράξενο χρώμα και το όνομα τους προέρχεται από μια γερμανική πόλη.
Στην Γερμανία συγκεκριμένα χρησιμοποιείται τόσο για πτερωτά όσο και τριχωτά θηράματα. Θεωρούνται κυνηγετικοί σκύλοι, ιχνηλάτες. Αυτό πραγματικά δεν μας κάνει ν’ απορούμε, αφού στην Γερμανία πολλοί έχουν στην κατοχή τους βαϊμαράνερ, από τα οποία επωφελούνται τα κυνηγετικά τους χαρίσματα και συναγωνιζόμενα τα μπρακ, τα καταφέρνουν επίσης καλά και στην ανίχνευση πληγωμένων οπληφόρων.
Πράγματι, πρόκειται για ένα σκύλο με αναρίθμητα χαρίσματα κι αυτό μας το επιβεβαιώνουν ένθερμα όλοι οι ιδιοκτήτες τους. Κάποια συγκεκριμένα κράτη, εκπαιδεύουν αυτή τη φυλή ειδικά για την αστυνομία, υπάρχουν όμως και πολλές περιπτώσεις που ο σκύλος αυτός διατελεί ευχάριστα καθήκοντα σκύλου συντροφιάς.
Θετικά στοιχεία -σημάδι για την αξιότητα αυτής της φυλής- έρχονται κι από τη Νότια Αφρική και την Γαλλία, όπου κι εκεί χαίρουν μεγάλης εκτίμησης.
Η ιστορία του
Το παράξενο τρίχωμα του κι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του του αποδίδουν τον χαρακτηρισμό του “σκύλου-φάντασμα”.
Οι Γερμανοί μπορούν ν’ απαντήσουν σε κάθε απορία μας. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα δεδομένα τους, το γενεαλογικό δέντρο της φυλής αυτής ξεκινά γύρω στο 1891 και μόνο μετά το 1922 υπάρχουν οι ανάλογες εγγραφές της στο Γερμανικό Βιβλίο Γνησιότητας (Καθαροαιμίας).
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι άλλοι που υποστηρίζουν πως η φυλή έχει πολύ αρχαιότερες ρίζες κι η άποψη αυτή βασίζεται σε απεικονίσεις τέτοιων σκυλιών σε διάσημους πίνακες, όπως ο πίνακας του Anthonis Mor με τίτλο “Ο νάνος του καρδινάλιου” που φιλοτεχνήθηκε το 1583 και βρίσκεται στο μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Συγκεκριμένα απεικονίζεται ένας σκύλος όμοιος με το βαϊμαράνερ, αν και πιο όμορφος από τον πραγματικό, κι όσον αφορά τα μάτια του έχουν ένα έντονο καφέ χρώμα. Το τρίχωμά του είναι βέβαια γκρίζο-ασημί.
Σκυλιά με γκρίζο ή ασημόγκριζο τρίχωμα υπήρχαν και στην Γαλλία, ανάμεσα στις φυλές ιχνηλασίας, όπως επίσης σκυλιά με γκρίζο χρώμα είχε στην κατοχή του κι ο πρίγκιπας Rupprecht von der Platz. Το 1631, ο Van Dyck απεικονίζει σ’ έναν πίνακά του ακριβώς αυτόν τον πρίγκιπα μ’ ένα τέτοιο σκυλί, με τρόπο ασύγκριτο.
Σύμφωνα με άλλους, τον 18ο αιώνα ο Μεγάλος Δούκας του Weimar, (απ’ όπου προήλθε και το όνομα της φυλής), ασχολιόταν στην Αυλή του με την εκτροφή των βαϊμαράνερ κι είχε μιλήσει για μια διασταύρωση ανάμεσα σε ένα αρσενικό πόιντερ άσπρο-πορτοκαλί και μιας θηλυκιάς απροσδιορίστου φυλής. Αν και κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο αυτής της ανάμιξης, εντούτοις αυτός είναι ο λόγος που το βαϊμαράνερ έχει σήμερα αυτό το γνήσιο, ολοδικό του χρώμα, αν και το κλαμπ που στηρίζει τη φυλή στην Γερμανία, το “Weimaraner Club”, επιμένει ακράδαντα στη γνησιότητα της φυλής χωρίς διάφορες διασταυρώσεις με κούρτσχααρ ή πόιντερ.
Υπάρχουν κι άλλοι μύθοι που αφορούν τη φυλή αυτή. Για παράδειγμα στα τέλη του 1800, τα σκυλιά αυτά έχαιραν τόσο μεγάλης εκτίμησης, που αν κι ο καγκελάριος Bismark είχε δηλώσει την επιθυμία ν’ αποκτήσει ένα απ’ αυτά, ο Αυτοκράτορας Γουλιέλμος απέρριψε την αίτησή του θεωρώντας πως η φυλή αποτελούσε προνόμιο μόνο των βασιλέων.
Αυτό αποδεικνύεται κι από το γεγονός ότι ο κίνδυνος εξαφάνισής τους συνέπεσε χρονικά με το τέλος της Αυτοκρατορίας το 1918, με την ήττα των Γερμανών στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Και πράγματι θεωρούνταν τόσο σπάνια, που ένα απ’ αυτά εκτιθόταν στην ζωολογική έκθεση του Βερολίνου.
Το γεγονός όμως ότι είχε αναγνωριστεί ως σκύλος του Αυτοκράτορα, θυμίζοντας στους Γερμανούς καλύτερες εποχές, συνέβαλε στο ν’ αμφισβητηθεί ο λόγος της πραγματικής του έκθεσης στο ζωολογικό πάρκο.
Η ουσιαστική ανάπτυξη της φυλής άρχισε μετά το 1900 και συγκεκριμένα στην Παγκόσμια Έκθεση της Φραγκφούρτης το 1935 καθορίστηκαν για πρώτη φορά τα στάνταρτ της.
Κι υπάρχει ακόμη μια ιστορία που αφορά στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κουβαλά μέσα της ένα μύθο σχετικά με τη μετονομασία τους σε “σκυλιά-φαντάσματα”. Κατά την προέλαση των αμερικανών στρατευμάτων σε περιοχές γύρω από τον Ρήνο και κυρίως προς τα ανατολικά, μια νύχτα με πανσέληνο, Αμερικανοί στρατιώτες αντιλήφθηκαν την παρουσία παράξενων ζώων ασημί χρώματος να τριγυρνάνε στην ύπαιθρο, αναστατωμένα από τους βομβαρδισμούς. Εντυπωσιασμένοι από το παράξενο χρώμα που έλαμπε κάτω από το φως του φεγγαριού, σχημάτισαν την εντύπωση πως πρόκειται για ζώα φαντάσματα. Οταν ξημέρωσε όμως και μπόρεσαν να τα πλησιάσουν κατάλαβαν πως πρόκειται απλά για σκυλιά κυνηγίου, που προφανώς είχαν ξεφύγει από κάποιο εκτροφείο μετά από βομβαρδισμό. Για κείνους όμως έμειναν για πάντα τα “σκυλιά-φαντάσματα”, που εξαιτίας του ασυνήθιστου χρώματός τους και της οικειοποίησης μαζί τους κατέκτησαν τις καρδιές τους. Πολλοί απ’ αυτούς, όταν τελείωσε ο πόλεμος, γύρισαν στην πατρίδα τους φέρνοντας μαζί κάποιο απ’ αυτά τα σκυλιά. Κι έτσι έφτιαξαν και την τύχη της φυλής στην Αμερική, όπου τα βαϊμαράνερ είναι πολύ περισσότερα απ’ ότι στην Ευρώπη.
Αποτελεί πάντα μια φυλή με μικρό αριθμό εγγραφών σε βιβλία γνησιότητας ακόμη και στη χώρα καταγωγής του, χωρίς αυτό όμως ν’ αφαιρεί τίποτα από το ενδιαφέρον που παρουσιάζει γενικά η φυλή, καθώς πρόκειται για ένα ιδιαίτερο σκύλο, κυρίως εξαιτίας του χρωματισμού του τριχώματός του, μοναδικού ανάμεσα σε όλες τις κυνηγετικές φυλές.
Το χρώμα του φεγγαριού που έπλασε φαντασίες, μύθους και μυστήρια
Όπως ήδη έχουμε υπογραμμίσει, το χρώμα του βαϊμαράνερ είναι το κύριο χαρακτηριστικό του. Πιο αξιόλογο θεωρείται το μονόχρωμο γκρίζο-ασημί, με διαφορετικούς τόνους πάνω σε διάφορα μέρη του σώματός του. Τ’ αυτιά είναι σχεδόν πάντα πιο ανοιχτόχρωμα και συχνά υπάρχει μια επιμήκης σκούρα γραμμή στην πλάτη, που ξεκινάει από τον λαιμό και φτάνει μέχρι την ουρά.
Γίνονται δεκτά ακόμη τα χρώματα γκρίζο του ποντικού και γκρίζο του ζαρκαδιού, καθώς και μικρές άσπρες κηλίδες στο στήθος και στα δάχτυλα των ποδιών.
Εχουν γίνει διάφορες συζητήσεις σχετικά με το παλιό ασημί χρώμα του βαϊμαράνερ, που μιλάνε για αναμίξεις με πόιντερ και σεγκούτσι. Επίσης κάποιοι ειδικοί των γερμανικών φυλών υποστηρίζουν πως το γκρίζο ασημί χρώμα προέρχεται από το καφετί, όπως αποδεικνύει το μεταλλασόμενο καφέ που έχουν μερικά βαϊμαράνερ ακόμη και σήμερα. Πρόκειται επομένως για κληρονομικά γονίδια, όπου μετά την διασταύρωση δύο σκυλιών με μεταλλαγμένο γκρίζο χρώμα υπερισχύει το γονίδιο κάποιου προγόνου με καφετί χρώμα. Ο όχι τόσο έντονος χρωματισμός του τριχώματος του επηρέασε προφανώς και το χρώμα των ματιών του, το οποίο αλλάζει από κίτρινο-κεχριμπαρένιο σε κίτρινο-άσπρο, παρ’ όλο που το στάνταρτ μιλάει για χρώμα κεχριμπαρένιο με έξυπνη έκφραση.
Ομως κατά τη γνώμη μας το στάνταρτ μπλοφάρει, όχι μόνο γιατί είναι δύσκολο να συναντήσουμε έντονο κεχριμπαρένιο χρώμα αλλά και γιατί το κίτρινο χρώμα δεν μπορεί να δώσει κατά τη γνώμη μας έξυπνη έκφραση. Πιθανότατα, γι’ αυτό και στην Ιταλία δεν είναι διαδεδομένο το βαϊμαράνερ. Με δεδομένο ότι οι Ιταλοί δεν μπορούν να δεχτούν σε κανένα σκυλί έναν τέτοιο χρωματισμό στο μάτι και καθώς το βαϊμαράνερ έχει ως στάνταρτ του αυτό το στοιχείο, έχει ως αποτέλεσμα την περιορισμένη παρουσία του στην Ιταλία ως μη αποδεκτό.
Κάποιος σκέφτηκε να παρέμβει στο πρόβλημα με την εισαγωγή αίματος μαύρων πόιντερ ή κούρτσχααρ στο βαϊμαράνερ για να δημιουργηθεί ένας άλλος πιο σκούρος χρωματισμός στο τρίχωμά του, που θα επηρέαζε οπωσδήποτε και το χρώμα του ματιού. Δυστυχώς, όμως δεν γνωρίζουμε να κάτι τέτοιο έχει γίνει πράξη.
Ακόμα όμως και να έχει τολμηθεί κάτι τέτοιο μάλλον οι πιθανότητες για αλλαγή θα ήταν μηδαμινές
Tο στάνταρ της φυλής
Το στάνταρτ ολοκληρώθηκε μετά από ανάλογες συμφωνίες με το Σύλλογο Βαϊμαράνερ στην Παγκόσμια Έκθεση της Φρανκφούρτης στις 27/4/1935.
Δημοσιεύουμε το στάνταρτ επικυρώθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1954, όπως έχει μεταφραστεί από τα γερμανικά, κι είχε σταλεί από το E.N.C.I., τον Διεθνή Κυνολογικό Οργανισμό.
Γενική όψη
Σκύλος κυνηγίου μέσου-βαρέως ή βαρέως μεγέθους, καλού σχηματισμού, ενεργητικό, πίσω πόδια καμπτόμενα. Ύψος ακρωμίου στ’ αρσενικά από 59 έως 70 εκ., στα θηλυκά από 57 έως 65 εκ.
Χρώμα
Γκρίζο ασημί και ανάμεικτοι τόνοι απ’ αυτά τα χρώματα. Κεφάλι και αυτιά ελαφρώς πιο ανοιχτόχρωμα. Είναι αποδεκτές, σε μικρό όμως βαθμό μικρές άσπρες κηλίδες στο στήθος και στα δάχτυλα των ποδιών. Συχνά στην ραχιαία γραμμή το τρίχωμα έχει μια γραμμή πότε πιο μικρή, πότε πιο μεγάλη σκούρου χρώματος. Τα σκυλιά με κοκκινωπές αποχρώσεις μπορούν να εκτρέφονται μόνο αν είναι προικισμένα με εξαιρετικά κυνηγετικά χαρίσματα.
Μανδύας
Κοντός ίσιος, κοντός σκληρός, τραχύς ή μακρύς (οι δύο τελευταίοι τύποι είναι πιο σπάνιοι).
Κεφάλι
Σε αναλογία με το μέγεθός του γενικά. Στα αρσενικά είναι ελαφρώς πιο μακρύ απ’ ότι στα θηλυκά, με ελαφρά πίεση στο μέσον του μετώπου του. Το ινιακό σημείο του κρανίου προεξέχει ελαφρώς. Το ρύγχος είναι μακρύ και στα αρσενικά πιο έντονο με ρινική κάνη ευθεία, συχνά λίγο κυρτή, αλλά ποτέ με κοίλωμα.
Στοπ όχι έντονο. Τα χείλη είναι μικρά και οι μασητήριοι μυς προεξέχουν. Το κεφάλι μπορεί να χαρακτηριστεί ως αδύνατο.
Αυτιά
Τ’ αυτιά είναι πλατιά και συχνότερα μακριά με στρογγυλεμένη άκρη, είναι τοποθετημένα ψηλά και βρίσκονται σε ευθεία γραμμή μεταξύ τους, ενώ αν τα παρατηρήσεις καλύτερα, γυρίζουν ελαφρώς προς τα μπροστά.
Ρύγχος
Το ρύγχος έχει απόχρωση του καφέ και στο επάνω μέρος γίνεται ελαφρά γκρίζο.
Μάτια
Χρώμα κεχριμπαρένιο με έξυπνη έκφραση.
Πλάτη
Προτιμάται κοντή.
Πόδια
Πολύ συμπαγή. Δάχτυλα γαμψά.
Κυνηγετική ποιότητα
Συμπεριφορά διαφορετική κάθε φορά, με πολύ πάθος, χωρίς τάσεις ανεξαρτητοποίησης. Αναζήτηση συστηματική και συνεχής. Ενεργητικότατο στο να ακολουθεί ίχνη και στην εργασία στο νερό. Ιδιαίτερη κλίση στο να μην μπερδεύει τα ίχνη, να τα ακολουθεί στο απόρτ πληγωμένου ή σκοτωμένου θηράματος.
Πρόκειται λοιπόν για ένα μπρακ που έχει διατηρήσει όλα τα χαρακτηριστικά των κοντότριχων ηπειρωτικών φυλών φέρμας.
Πράγματι οι ανώτερες επιμήκεις κρανιο-μετωπικές γραμμές είναι ελαφρώς καμπτόμενες με την ρινική κάνη ελαφρώς ανασηκωμένη.
Το τρίχωμα του είναι κοντό σε όλο του το σώμα, πιο κοντό στα πόδια και ξυρισμένο και βελούδο στο κεφάλι και στ’ αυτιά. Η ουρά, που κρατιέται χαμηλά, είναι χοντρή στη βάση της και λεπταίνει προς την άκρη της.
Οσον αφορά την εκπαίδευσή τους πρέπει να τονίσουμε, πως πρέπει να αρχίζει από την ηλικία των 4-5 μηνών και πως χρειάζεται πραγματική διπλωματία, πολύ δουλειά και επιμονή με ένα τέτοιο σκυλί. Τα αποτελέσματα όμως σίγουρα θα σας ανταμείψουν. Επίσης κατά την εκπαίδευσή του δεν χρειάζεται σχεδόν καθόλου να προβούμε σε σκληρούς τρόπους, γιατί τότε σίγουρα ή θα αποτύχουμε ή θα καταφέρουμε να έχουμε ένα σκύλο φοβισμένο χωρίς καμία πρωτοβουλία.
Με το βαϊμαράνερ μπορείτε να αποκτήσετε εξαιρετικές κυνηγετικές εμπειρίες τόσο στο δάσος, όσο και στα έλη. Επίσης κυνηγάει το ίδιο καλά τα τριχωτά θηράματα, όμως πρέπει πάντα να θυμάστε πως πρόκειται για σκύλο φέρμας.
Κατά την κυνηγετική του δράση είναι πολύ παθιασμένο κι ακούραστο κατά την αναζήτηση. Ο τρόπος εργασίας του, σε σχέση με το συγκρατημένο ταμπεραμέντο του, είναι γεμάτος ελιγμούς και μεθοδικότητα. Επίσης έχει κληρονομήσει την τάση να εργάζεται με τη μύτη κάτω, ψάχνοντας την μυρωδιά στο έδαφος. Αυτό το χαρακτηριστικό ευνοεί τη φυλή κυρίως κατά την εργασία του μετά την τουφεκιά, καθώς επίσης και κατά την δύσκολη εργασία του στην αναζήτηση και την επαναφορά πληγωμένου ή σκοτωμένου θηράματος. Είναι ικανός φερμαδόρος κι αυτό είναι κληρονομικό του στοιχείο, αν και μερικές φορές μπορεί να εκδηλωθεί σε πιο ώριμη ηλικία.
Στηριζόμενοι λοιπόν στις εμπειρίες Γάλλων εκπαιδευτών και τις μαρτυρίες Γερμανών ομολογούμε πως άδικα αυτό το σκυλί δεν παρουσιάζεται περισσότερο, καθώς θα μπορούσαν να καλλιεργηθούν περισσότερο φυλές με τέτοια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
kynigesia.gr
