Ο μοναδικός (ίσως) τρόπος ελεύθερου παραδοσιακού κυνηγιού να διατηρείται στις μέρες μας, μόνο σε τούτη τη χώρα. Οι πιο αυστηροί χρονικοί περιορισμοί θήρας λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα και αρκετοί κυνηγοί εκφράζουν δυσαρέσκεια επ’ αυτού, όμως, ας μη ξεχνάμε πως διατηρούμε το μοναδικό αυτό τρόπο άσκησης θήρας που, σίγουρα θα ζήλευε όλη …η Ευρώπη.
Και επειδή όποιος βγάζει κυνηγετική άδεια σ’ αυτή τη χώρα, έχει το κάθε δικαίωμα να ασκήσει την δραστηριότητά του οπουδήποτε (επιτρέπεται η Θήρα) φυσικά, πάντα υπό τους γραπτούς και άγραφους νόμους που τη διέπουν. Από την άλλη, στο ιδιαίτερο κυνήγι του αγριόχοιρου αντιλαμβάνεται κανείς πως μία ομάδα δεν είναι εφικτό να αλλάζει συνεχώς τοποθεσίες, ανάλογα των περιστάσεων.
Λόγω του ότι τα τελευταία χρόνια οι παρέες στο κυνήγι του αγριόχοιρου αυξάνονται είναι ένα θέμα που, πολλές φορές δημιουργεί προστριβές μεταξύ των. Βέβαια η διεκδίκηση των κυνηγότοπων, αποτελούσε ανέκαθεν ένα μείζον θέμα. Έντονοι διαπληκτισμοί, αρκετές φορές ακραίοι, για το ποιος θα κυνηγήσει το «καλό» κομμάτι.
Θυμάμαι αρκετά περιστατικά παλαιότερα που ακόμα, τότε, οι παρέες ήσαν μετρημένες. Οι κυνηγότοποι από τότε (έως και σήμερα) χωρίζονταν σε παγάνες (κομμάτια) με κάποιες ονομασίες, όπου αντιστοιχούσαν στα σημεία αναφοράς τους. Για να «κατοχύρωνε» μια ομάδα ένα μέρος για μια ημερήσια έξοδο που επιθυμούσε, έπρεπε να βρίσκεται πρώτη εκεί, στο σημείο αναφοράς.
Άλλοτε προσπερνούσαμε τα πρωινά στο δρόμο με το αυτοκίνητο ο ένας τον άλλο (της άλλης παρέας) για να βρεθούμε πρώτοι εκεί, άλλοτε πηγαίναμε και κατασκηνώναμε μέρες πριν, εάν υπήρξε πληροφορία ότι το τάδε μέρος έχει γουρούνια. Αν τη μια μέρα μια ομάδα είχε επιτυχία με καλή κάρπωση, άμεσα έμπαιναν σχέδια για το ποιος θα κάνει καταδρομική να «πιάσει» το μέρος την επομένη. Αν δε, κάποιο γουρούνι που καταδιώκονταν από τα σκυλιά της μιας παρέας έμπαινε στο μέρος που κυνηγά η άλλη και θηρεύοταν, ήταν ένας λόγος ικανοποίησης και κατά κάποιο τρόπο «αντεκδίκησης». Καταστάσεις που τις θυμάμαι σήμερα και γελώ…
‘Ώσπου, εν καιρώ, η εξοικείωση που αναπτύχτηκε μεταξύ των λίγων παρεών που υπήρξαν στην περιοχή, επέφερε συνεπώς και την συνεννόηση. Οι παλαιότερες και πιο οργανωμένες παρέες, τόσο βέβαια στα Πωγώνια της Ηπείρου όσο και σε κάθε άλλη γωνιά της χώρας, οι οποίες δραστηριοποιούνται ανελλιπώς στα εκάστοτε μέρη, αποφάσισαν να δια-χωρίσουν τα μέρη που επρόκειτο να κυνηγά η καθεμιά.
Αυτό ήταν κάτι που απάλλαξε πολλούς και από πολλά. Μέσα από διάλογο διαπραγματεύσεων ορίστηκαν οι περιοχές που θα κυνηγά η καθεμία, κάτι που φυσικά ανήκει στους άγραφους νόμους. Μπορεί κάποια παρέα να θεωρείται αδικημένη σχετικά με την επικράτεια που της αναλογεί, αλλά ευτυχώς υπάρχουν κι αυτοί που προτιμούν να αδικηθούν, παρά να αδικήσουν.
Οι σοφότεροι κατάφεραν να ισορροπήσουν τα πράγματα και πλέον κάθε παρέα διαχειρίζεται το δικό της τομέα. Αυτός ο άγραφος νόμος τηρείται πλέον αυστηρά και καμία παρέα δεν παραβιάζει τα «σύνορα» της άλλης αν δεν προηγηθεί ενημέρωση μεταξύ των. Ακόμη και όταν μια παρέα δεν παραβρεθεί στο κυνηγότοπο για κάποιες εξόδους, το μέρος δεν παραβιάζεται σε καμία περίπτωση από τις υπόλοιπες.
Όσο για τα αγριογούρουνα που θηρεύονται από «ξένα» σκυλιά, ακόμα κι αυτό το θέμα έχει διευθετηθεί (και όσο το δυνατόν τηρείται ). Το αγριογούρουνο που καταδιώκεται από τα σκυλιά μιας παρέας, καθώς εισέρχεται στο χώρο της παραπλήσιας και χτυπηθεί στο «ξένο» έδαφος, αυτομάτως μοιράζεται στα δύο νιώθοντας ικανοποιημένοι αμφότεροι. Αυτό είναι το ιδανικότερο για να αποφευχθούν αρνητικά αισθήματα και καχυποψίες.
Βέβαια, η φύση αυτού του κυνηγιού καθιστά αυτό το θέμα αρκετά περίπλοκο καθώς μπορεί να μεσολαβήσουν διάφοροι παράγοντες για να εξακριβωθεί η πραγματικότητα. Πολλές φορές ακόμη και σήμερα επιδιώκεται να αλλοιωθούν τα γεγονότα (από διάφορα μέλη των παρεών), όμως εκεί διακρίνεται η αποφασιστικότητα και η ακεραιότητα του κάθε Αρχηγού.
Όλα αυτά βέβαια αφορούν περισσότερο όπως είπαμε τις «ψημένες» παρέες του αντικειμένου. Σήμερα οι καινούργιες παρέες που δημιουργούνται συνεχώς υπό συνθήκες, δεν τηρούν τα παραπάνω και η συμπεριφορά τους θυμίζει εποχές παλιές. Οι διαπληκτισμοί και οι αψιμαχίες σήμερα, πολλές φορές, διαδραματίζονται σε πιο έντονο βαθμό. Οι διασπάσεις των παρεών και η δημιουργία νεότερων αποτελεί σύνηθες φαινόμενο, καθώς η ποσότητα του θηράματος δημιουργεί την πρόκληση.
Σίγουρα ο χρόνος θα ισορροπήσει και πάλι τα πράγματα και κάθε νεόκοπος κυνηγός θα εμπεδώσει τη πεμπτουσία αυτού του κυνηγιού. Αυτό που θα πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι, χώρος υπάρχει για όλους αυτούς που θέλουν να αφιερώσουν ένα κομμάτι της ζωής τους σε αυτό το κυνήγι. Οι υγιής σκεπτόμενοι και συνειδητοποιημένοι γουρουνοκυνηγοί θα επιληφθούν επί του θέματος, επιφέροντας κατά συνέπεια την αρμονία.
Οι άγραφοι νόμοι αποτελούν το ήθος κάθε δραστηριότητας…Και ας θυμόμαστε πως, οι γραπτοί νόμοι είναι για να τους τηρεί το μυαλό, οι άγραφοι για να τους τηρεί η ψυχή…
