Οι κυνηγοί και κυνόφιλοι, σε παγκόσμιο επίπεδο, στην προσπάθεια τους να δημιουργήσουν οι ίδιοι τους σκύλους τους, που θα τους εξυπηρετήσουν στο κυνήγι και σε άλλες δραστηριότητες, διαπίστωσαν την αναγκαιότητα θέσπισης των αγώνων.
Στην περίπτωση των κυνηγόσκυλων, οι όμιλοι της κάθε φυλής προσέφυγαν σε διαγωνισμούς κάθε χρόνο σε τακτά διαστήματα, μέσα από τους οποίους κυνηγοί, γενετιστές, εκτροφείς και έγκυροι κριτές από την παγκόσμια κυνολογική Ομοσπονδία, έχοντας σαν οδηγό την ιστορία και τα πρότυπα κάθε φυλής, «κοσκινίζουν» αυστηρά και αντικειμενικά τους σκύλους, εξετάζοντας ταυτόχρονα τις μορφολογικές και εργασιακές επιδόσεις τους.
Όπως είναι φυσικό, μέσα από αυτή την διαδικασία επιλέγονται αυστηρά και οι επόμενοι γεννήτορες που θα συνδράμουν στην διατήρηση και την βελτίωση της κάθε καθαρόαιμης φυλής. Εκεί αναδεικνύονται τα αποδοτικότερα «άτομα» των φυλών και είναι πλέον δεδομένο, πως η πρόοδος επέρχεται μέσα από τη διαδικασία των αγώνων.
Οι αγώνες αυτοί, στο εξωτερικό όπου και πρωτοδημιουργήθηκαν, εκτός των παραπάνω, συνέβαλλαν και στο να αγαπήσουν οι πλατιές μάζες την καθαροαιμία και την κυνοφιλία γενικότερα.
Η καθαρόαιμη αγωνιστική κυνοφιλία είναι αυτή που καταρτίζει τον κυνηγό με παιδεία και αγάπη προς τον σκύλο. Αποτρέπει πολλά «κακώς κείμενα» του κυνηγιού καθώς στρέφει τον κυνηγό να σκέφτεται με διαφορετική φιλοσοφία το κυνήγι. Σε αυτές τις ωφέλιμες μεθόδους θα έπρεπε ήδη να επενδύουν και να προάγουν ολοένα και περισσότερο οι δικές μας Κυνηγετικές οργανώσεις, αλλά και οι αρμόδιες υπηρεσίες…
Όπως είναι αναμενόμενο, κάτι που αποτελεί όνειρο και πάγιο αίτημα χιλιάδων Ελλήνων κυνηγών και κυνόφιλων προς τη σωστή αυτή κατεύθυνση, ένα πράσινο φως φαίνεται να ανοίγει και στη χώρα μας σχετικά με τους ιχνηλάτες. Κάτι που θα έπρεπε να αποτελεί γεγονός εδώ και πολλά χρόνια και που, πράγματι, μας κρατά πίσω σε σχέση με άλλες ανεπτυγμένες κυνολογικά, χώρες. Αναμένεται λοιπόν, από στιγμή σε στιγμή το αυτονόητο, η υπογραφή από το αντίστοιχο υπουργείο (εφόσον έχουν προηγηθεί οι ανάλογες αιτήσεις) για να υλοποιηθούν οι αγώνες ιχνηλατών επιτέλους και στη χώρα μας. Με την υλοποίηση της διαδικασίας αυτής, θα αλλάξουν αυτομάτως πολλά στο χώρο.
Απαιτούνται βέβαια, άνθρωποι ενημερωμένοι και κυνοφιλικά-κυνοτεχνικά καταρτισμένοι, που η άποψή τους στο χώρο που δραστηριοποιούνται χρίζει γενικότερης αποδοχής, κι όπου πράγματι μπορούν να επιφέρουν αλλαγές και να ανατρέψουν παγιωμένες αντιλήψεις – νοοτροπίες που μειώνουν το κύρος της ελληνικής κυνοφιλίας εδώ και πολλά χρόνια. Ευτυχώς κάποιοι φαίνεται να δικαιώνονται, αναγνωρίζοντας την προσπάθειά τους, κι αυτό φυσικά «εκ του αποτελέσματος», αφού στην εποχή της πνευματικής στειρότητας, του εγωκεντρισμού και της μισαλλοδοξίας, ο νεοέλληνας μόνο έτσι πείθεται.
Σχετικά με το θήραμα του αγριόχοιρου και τους αγώνες ιχνηλατών στη χώρα μας δεν έχει προηγηθεί κανένα ουσιαστικό βήμα. Οτιδήποτε λαμβάνει χώρα με «παρουσιάσεις» κυνηγόσκυλων σε διάφορες εκδηλώσεις, σίγουρα δεν αποτελεί κοινό κυνοφιλικό στόχο και δεν συνοδεύονται υπό την αιγίδα του επίσημου Κυνολογικού φορέα της χώρας μας Κ.Ο.Ε (Κυνολογικός Όμιλος Ελλάδας).
Θα πρέπει να επισημάνουμε πως η συμμετοχή ημίαιμων σκύλων σε τέτοιους αγώνες δεν υφίσταται, όσο καλοί κι αν είναι αυτοί στο κυνήγι. Ένας ιχνηλάτης απροσδιορίστου φυλής δεν έχει κανένα μέλλον, όσα κυνηγετικά προσόντα και αν έχει…
Ο λόγος είναι απλός: οι απόγονοί του, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα συγκεκριμένα ζητούμενα των στάνταρ.
Οι ιχνηλάτες σκύλοι για τον αγριόχοιρο αποτελούν την πιο ιδιαίτερη περίπτωση λόγω φύσης του θηράματος και αυτό πολλοί δεν το κατανοούν, εφόσον δεν ασχολήθηκαν ποτέ να παράγουν συστηματικά (και όχι περιστασιακά ή τυχαία), σκύλους, με το πιο δύσκολο ζητούμενο: τον παράγοντα «θάρρος». Αρετή- ικανότητα, ιδιότητα, η οποία δεν μπορεί να καλλιεργηθεί, δεν μετατρέπεται σε «επίκτητη» αλλά αποτελεί «έμφυτη» (κληρονομική αρχή). Το να έχει ένας σκύλος «τόλμη», να εκφράζει αυτήν την έμφυτη αρετή σε όλο της το μεγαλείο, σημαίνει πως συνειδητά έχει αποφασίσει να πράξει κατά τέτοιο θαρραλέο τρόπο που, αν μη τι άλλο, παραπέμπει σε ηρωισμό.
Κατά συνέπεια, η φύση αυτού του θηράματος (αγριόχοιρου), καθιστά το πιο δύσκολο έργο ενός κυνηγού-εκτροφέα.
Να είμαστε σίγουροι πως, πάρα πολλά καλά πουλόσκυλα αν δέχονταν χτυπήματα από την πέρδικα, ότι πάρα πολλά λαγόσκυλα αν δέχονταν χτυπήματα από τον λαγό, αν γνώριζαν ότι αντιμετωπίζουν κάτι πέρα από τις δυνάμεις τους, παρά τις υπόλοιπες ικανότητές τους, θα σχηματίζονταν και διαφορετική εντύπωση για το γενικό τους σύνολο.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, τα κριτήρια που απαιτούνται για το κάθε θήραμα χωριστά, φτιάχνουν και τους κατάλληλους σκύλους, πάντα υπό την μεσολάβηση του ανθρώπινου παράγοντα. Η βελτίωση μπορεί να επέλθει μόνο μέσα από τη συχνή, αυστηρή και αντικειμενική αξιολόγηση.
Σε τελική ανάλυση, η αντικειμενική αξιολόγηση μέσω των διαδικασιών των αγώνων, θα προσφέρει σίγουρα πιο ποιοτικούς και ικανούς σκύλους, οι οποίοι δεν θα μας αφήνουν μόνο με αναμνήσεις αλλά θα μπορούμε να απολαμβάνουμε διαχρονικά και τους αντάξιους απογόνους τους. Στους αγώνες ιχνηλατών τα τυχαία περιστατικά δεν έχουν διάρκεια. Εκεί η κάθε αποτυχία ή επιτυχία συνοδεύεται με ονοματεπώνυμο. Αυτό που μένει, εφόσον τελεσιδικήσει η διαδικασία εφαρμογής τους, είναι η δημιουργία ομίλων των αναγνωρισμένων φυλών που βρίσκονται στη χώρα μας.
Πλέον, όλα δείχνουν πως οι ευρωπαϊκές προδιαγραφές θα εφαρμοστούν και εδώ, καθώς δεν θέλουν τον Έλληνα ως αλά καρτ… Ευρωπαίο.
