Το κυνήγι με ιχνηλάτες βασίζεται στην αρχή ότι το θήραμα καταδιώκεται από τα σκυλιά στη συνηθισμένη του διαδρομή (αυτήν που επιθυμεί) ανηφορίζοντας τις πλαγιές των βουνών.
Μία από τις κορυφαίες φάσεις του κυνηγιού του αγριόχοιρου για τους λάτρεις του είδους, δεν μπορεί παρά να είναι και η στιγμή της καταδίωξης. Στιγμές που, η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη καθώς οι μελωδίες από τα αλυχτήματα των ιχνηλατών που (ξε)σηκώνουν τους αγριόχοιρους, σημάνουν συναγερμό σε όλη την ομάδα.
Η συχνότητα των γαβγισμάτων των σκύλων αυξάνεται αισθητά, η καθεμιά με το δικό της χρώμα, δίνοντας σινιάλο σε κυνηγούς και -λοιπούς- σκύλους, ότι το θήραμα τρέπεται σε φυγή. Οι ιχνηλάτες την παρούσα φάση εκφράζουν μέσω των φωνών την επιθυμία και το πάθος τους για κυνήγι! Όταν η καταδίωξη αρχίζει, τα βουνά αντιλαλούν με ήχους που γεμίζουν όμορφα συναισθήματα τον κυνηγό.
Μία διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει από λίγα λεπτά, μέχρι ολόκληρες ώρες. Αυτό εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία των σκύλων, τις εδαφικές και καιρικές συνθήκες, αλλά και τη συμπεριφορά του εκάστοτε αγριόχοιρου. Άλλοτε, ζητούμενο που να έχει ο σκύλος στο μέγιστο βαθμό, άλλοτε με μικρότερη διάρκεια.
Πρέπει τα γουρουνόσκυλα να έχουν μεγάλη καταδίωξη; Πρέπει αυτή να συνοδεύεται με φωνές καθ’ όλη την διάρκειά της; Πρέπει να είναι πιεστική ;
Η καταδίωξη και ο τρόπος αυτής, σχετίζεται με αρκετούς παράγοντες που ανάλογα των συνθηκών, διαμορφώνεται. Πρώτα-πρώτα, πέρα από τα «θέλω» του καθενός να επισημάνουμε τα «πρέπει». Ένας ιχνηλάτης αγριόχοιρων, λοιπόν, πρέπει να έχει το στοιχείο της καταδίωξης στο μέγιστο βαθμό, κάτι που σίγουρα είναι το επιθυμητό για τους περισσότερους κυνηγούς. Ας μη ξεχνάμε πως, σε μέρη πυκνά και αχανή που συνήθως οι αγριόχοιροι συχνάζουν, πολλές φορές απαιτείται πολύωρη καταδίωξη από τους σκύλους ώστε να κατευθυνθούν προς τα καρτέρια.
Μπορεί βέβαια, πολλές των περιπτώσεων τα πράγματα να πάρουν μια εύκολη ροή, είτε διότι το μέρος που κυνηγούμε είναι «μικρό», είτε γιατί ο αγριόχοιρος δεν αντιστέκεται καθόλου, κι αφού κίνησε από το γιατάκι τράβηξε μια ευθεία πορεία προς τα καρτέρια. Όπως είπαμε, αυτό είναι θέμα συνθηκών βάσει του τόπου που κυνηγά κανείς, αλλά και τη συμπεριφορά που παρουσιάζει χωριστά το κάθε αγριογούρουνο .
Ακόμη όμως, κι όταν το ζώο ξεφεύγει πέρα από τα καρτέρια (εκτός κλοιού), έχουμε την δυνατότητα -εφόσον οι ιχνηλάτες μας συνεχίζουν να το καταδιώκουν- να μετακινηθούμε σε άλλο μέρος ακολουθώντας παράπλευρα την πορεία των σκύλων, και βγαίνοντας «μπροστά» σε κάποιο άλλο πέρασμα να το θηρεύσουμε. Σίγουρα, όταν μεσολαβεί μια πολύωρη καταδίωξη και επέρχεται το θετικό αποτέλεσμα, η ηθική ικανοποίηση για τον κυνηγό είναι και μεγαλύτερη.
Κάποιοι άλλοι, δεν επιθυμούν μεγάλη δίωξη από τους ιχνηλάτες είτε λόγω των περιορισμένων εκτάσεων που κυνηγούν είτε λόγω γούστου. Όμως, κι ένας ιχνηλάτης που έχει πάθος για καταδίωξη, γρήγορα μπορεί να μάθει για όσους το επιθυμούν, ότι δεν αξίζει να απομακρύνεται πολύ από τις γραμμές των καρτεριών μιας και το θήραμα μπορεί να χτυπηθεί μόνο εκεί. Αυτό βέβαια έχει να κάνει με την εκπαίδευση μέσω των εμπειριών, αλλά και το χαρακτήρα του σκύλου.
Η καταδίωξη των ιχνηλατών θα πρέπει να συνοδεύεται με διαρκή φωνητική επαλήθευση, καθώς έτσι καθοδηγείται ο κυνηγός για την πορεία του αγριόχοιρου. Επίσης, ρόλο παίζει και η συχνότητα των γαβγισμάτων, όπου με βάσει την απόσταση που έπεται μεταξύ σκύλου-αγριόχοιρου , θα πρέπει και αντίστοιχα αυτή να εκφράζεται. Παράδειγμα, όταν ο ιχνηλάτης πλησιάζει τον αγριόχοιρο η συχνότητα και η ένταση της φωνής του θα πρέπει να αυξάνεται και όταν απομακρύνεται απ’ αυτόν ,αντίστοιχα να μειώνεται.
Κάποιοι σκύλοι, μετά από ένα σχετικό προβάδισμα των αγριόχοιρων, παύουν να αλυχτούν (ακολουθούν στα μουγκά) έως ότου και πάλι τους πλησιάσουν. Αυτό συμβαίνει συνήθως είτε σε περιόδους με υψηλές θερμοκρασίες όπου η μυρωδιά γίνεται ασθενέστερη, είτε σε αρκετά αραιή βλάστηση, είτε για εξοικονόμηση ενέργειας του ίδιου του σκύλου, είτε ακόμα γιατί νιώθει ασφαλέστερος δίχως να προδίδει συνεχώς τη θέση του, είτε γιατί η γενετική του προεύλευση φέρει αυτή την ιδιότητα. Θα πρέπει να επισημάνουμε πως η πλήρης (ολική) αφωνία για μεγάλο διάστημα στην καταδίωξη αποτελεί ελάττωμα, όπως επίσης και η συνεχής φλυαρία καθ’ όλη την διάρκεια της, που δεν αποσαφηνίζει την απόσταση μεταξύ σκύλου-αγριόχοιρου.
Σχετικά με την απόσταση που έπεται μεταξύ των δύο (αγριόχοιρου-σκύλου), πρέπει να γίνεται σαφές, ότι πέρα από τις ικανότητες του κάθε ιχνηλάτη, είτε αυτός λόγω «κατασκευής» είναι γρήγορος ή αργός, ο αγριόχοιρος τις περισσότερες των περιστάσεων διατηρεί μεγάλο προβάδισμα από το σκύλο. Αυτό βέβαια δεν έχει να κάνει απόλυτα με την ταχύτητα ή όχι του ιχνηλάτη ή τη φυσική ανωτερότητα του θηράματος, αλλά μεσολαβούν κι άλλοι αστάθμητοι παράγοντες.
Ένας σκύλος για παράδειγμα που κυνηγάει σε πυκνή βλάστηση, κινείται πιο επιφυλακτικά επιβραδύνοντας το βήμα του, καθώς η ορατότητα είναι περιορισμένη. Στη παρούσα φάση, ο σκύλος κοντοστέκεται να ελέγξει πυκνά σημεία διέλευσης του αγριόχοιρου, με αποτέλεσμα να χρονοτριβεί σε αντίθεση με τον αγριόχοιρο που τα έχει προσπεράσει με μεγαλύτερη ευκολία. Ακόμη και στα «ανοιχτά», ακάλυπτα από βλάστηση εδάφη, όπου τα ίχνη διατηρούνται ασθενέστερα, είναι παράγοντας που ενδεχομένως να επιβραδύνει το έργο της καταδίωξης. Σίγουρα,ένας έμπειρος σκύλος είναι σε θέση να διώκει πιο εύκολα και με σαφήνεια έναν αγριόχοιρο δίχως να χάνει εύκολα τα ίχνη του, από έναν άπειρο, που παιδεύεται περισσότερο στην εξέλιξη της διαδρομής του.
Εντούτοις, ο ιχνηλάτης πρέπει να ασκεί πίεση κατά τη στιγμή της καταδίωξης και να «πρεσάρει» το θήραμα σε κοντινή απόσταση, έτσι ώστε να μη του δίνεται το περιθώριο ελέγχου. Όσο περισσότερο πιέζεται ένα αγριογούρουνο από το σκύλο, τόσο πιο δύσκολα μπορεί να πάρει μυρωδιά τον κυνηγό που καραδοκεί.
Βέβαια, θα πρέπει και να επισημάνουμε ότι οι σκύλοι που διώκουν από κοντά τους αγριόχοιρους, συγκεντρώνουν και περισσότερες πιθανότητες να τραυματιστούν σε ένα απότομο πισωγύρισμα ενός κάπρου που αποφάσισε να αντισταθεί. Όμως, αυτοί οι σκύλοι είναι που, συνήθως «δίνουν» το θήραμα στον κυνηγό.
