Όλοι οι σκύλοι για ίχνη αίματος προέρχονται από τον πιο αρχαίο σκύλο, ο οποίος είναι ο ιχνηλάτης. Όλοι οι καθαρόαιμοι ιχνηλάτες είναι προικισμένοι με πολύ λεπτή όσφρηση και διαθέτουν μεγάλη θέληση και σιγουριά στο να ακολουθούν τα ίχνη που αφήνει το θήραμα, κλαφουνίζοντας χωρίς να κουράζονται, για όλη τη διάρκεια της κυνηγετικής εξόδου.
Ιστορική Αναδρομή
Στην αρχή διάλεγαν από την αγέλη τους πιο αξιόπιστους ιχνηλάτες με τον καλύτερο χαρακτήρα και τους οδηγούσαν με το λουρί στην έρευνα των τραυματισμένων κατά το κυνήγι θηραμάτων. Ξεκινώντας από αυτά τα πιο ήρεμα και υπάκουα άτομα, επιλέχτηκαν αργότερα σκύλοι «οδηγοί», οι οποίοι ακολουθούσαν αποκλειστικά την πίστα αίματος που άφηνε το τραυματισμένο θήραμα. Προσφεύγοντας σε κατάλληλες διασταυρώσεις με φυλές αρκετά συναφείς όσον αφορά τη γενετική, προς το τέλος του 18ου και 19ου αιώνα επιτεύχθηκε ο σημερινός σκύλος κόκκινου χρώματος του Ανόβερο. Μετά την επανάσταση του 1848, δηλαδή μετά την διαίρεση των μεγάλων κυνηγετικών περιφερειών και την επακόλουθη εγκατάλειψη των αρχαίων μεθόδων κυνηγίου για χάρη του καρτεριού και του πλησιάσματος, με τελειοποιημένα εντωμεταξύ όπλα, υπήρξε η ανάγκη ενός σκύλου που θα μπορούσε να επέμβει μετά την τουφεκιά. Ένας σκύλος, ο οποίος αν και εξειδικευμένος να εργάζεται στο λουρί, δεν ήταν λιγότερο πεισματάρης και ανθεκτικός στο ν’ ακολουθεί τα ίχνη του τραυματισμένου ζώου, ιδιαίτερα στις ορεινές περιοχές. Και σ’ αυτές τις περιοχές ο κόκκινος σκύλος του Ανόβερο αποδείχτηκε πολύ βαρύς. Για να επιτύχει τις επιθυμητές επιδόσεις, ακόμα και στα δύσκολα εδάφη του βουνού, ο βαρώνος KARG-BEBENBURG του REICHEΝHALL επέλεξε μετά το 1870 έναν σκύλο πιο ελαφρύ, διασταυρώνοντας το κόκκινο του Ανόβερο με βουνίσιους ελαφρούς ιχνηλάτες (ιχνηλάτες του Τιρόλο) πυρόξανθου χρώματος. Το αποτέλεσμα ήταν ένας σκύλος μικρότερου μεγέθους, συνολικά πιο ελαφρύς και ευκίνητος. Αυτός ο σκύλος προοδευτικά υποκατέστησε τις άλλες φυλές που ήταν παρούσες στις ορεινές περιοχές, σε σημείο που σήμερα ο ιχνηλάτης της Βαυαρίας έγινε ο κλασικός σύντροφος των θηροφυλάκων και των δασοφυλάκων. Το 1912 δημιουργήθηκε ο όμιλος του ιχνηλάτη της Βαυαρίας, με έδρα στο Μόναχο. Στην Γερμανία αυτός ο όμιλος είναι ο μόνος αναγνωρισμένος γι αυτή τη φυλή.
Γενική εμφάνιση
Σκύλος μεσαίου μεγέθους, αρμονικός στο σύνολό του, μάλλον ελαφρύς, πολύ λεπτός και μυώδης. Το σώμα είναι ελαφρώς πιο μακρύ απ’ ότι ψηλό και λίγο ανασηκωμένο πίσω, υποστηρίζεται από άκρα όχι πολύ μακριά.
Συμπεριφορά – Χαρακτήρας
Είναι ήρεμος και ισορροπημένος. Δεμένος με τον ιδιοκτήτη του και δύσπιστος με τους ξένους. Ο σκύλος πρέπει να είναι δυνατός και σίγουρος για τον εαυτό του, ατρόμητος και υπάκουος, χωρίς να είναι ούτε δειλός αλλά ούτε επιθετικός.
Κίνηση
Ευρύς δρασκελισμός, τα εμπρός άκρα έρχονται καλά μπροστά υπό την ώθηση των πίσω. Εμπρός και πίσω άκρα κινούνται ίσια προς τα εμπρός παράλληλα στο μεσαίο άξονα του κορμού. Κίνηση αρκετά ελαστική. Το κεφάλι φέρεται οριζόντια ή λίγο ανυψωμένο. Η ουρά φέρεται οριζόντια ή με ελαφριά κλίση προς τα κάτω.
Στάνταρ – Μορφολογία
Κεφάλι Κρανιακή χώρα
Κρανίο: Διακριτικά φαρδύ, μόλις στρογγυλεμένο, με μετωπιαία κοίλανση εμφανή και υπερόφρια τόξα καλά αναπτυγμένα, ινιακό όγκωμα λίγο τονισμένο.
Stop: Έντονο
Προσωπική χώρα
Ακρορύνιο: Καλού μεγέθους, όχι πολύ φαρδύ. Ρουθούνια καλά ανοιχτά, μαύρου ή κόκκινου σκούρου χρώματος.
Ρύγχος: Λίγο χωρισμένο μπροστά στα μάτια, ελαφρώς πιο κοντό απ’ το κρανίο, επαρκώς ευρύ, όχι μυτερό. Ρινική κάλαμος ευθεία ή ελαφρώς ανασηκωμένη.
Χείλη: Τα άνω καλύπτουν καλά τα κάτω, μεσαίου πάχους. Σημείο ένωσης των χειλέων πάρα πολύ εμφανές.
Γνάθοι – δόντια: Γνάθοι στέρεες, που σχηματίζουν μια τέλεια ψαλιδωτή άρθρωση στην οποία, οι άνω κοπτήρες καλύπτουν τους κάτω, χωρίς ν’ αφήνουν κενά. Τα δόντια είναι τοποθετημένα κάθετα σε σχέση με τις γνάθους. Πρέπει να υπάρχουν 42 υγιή δόντια. Μια άρθρωση σαν τανάλια είναι επιτρεπτή.
Μάγουλα: Προβάλουν διακριτικά.
Μάτια: Διάφανα, έκφραση προσεκτική, ούτε πολύ μεγάλα, ούτε πολύ στρογγυλά. Μαύρου χρώματος ή μιας πιο ανοιχτής απόχρωσης. Βλέφαρα χρωσμένα και καλά εφαρμοστά στον οφθαλμικό βολβό.
Αυτιά: Ξεπερνούν για λίγο το μέσο μήκος, φτάνουν το πολύ το ακρορύνιο. Βαριά, προσφύονται ψηλά, φαρδιά στη βάση και στρογγυλεμένα στην άκρη τους. Κρέμονται επίπεδα κολλημένα στα μάγουλα, χωρίς να διπλώνουν.
Λαιμός
Μεσαίου μήκους, δυνατός, με μικρή παρουσία χαλαρού δέρματος.
Κορμός
Άνω γραμμή: Ελαφρώς ανιούσα από το ακρώμιο στο πίσω σύστημα.
Ακρώμιο: Λίγο τονισμένο. Ρευστό πέρασμα του λαιμού προς την ράχη.
Ράχη: Στέρεη, ευλύγιστη.
Οσφυϊκή χώρα: Αναλογικά κοντή, φαρδιά, πολύ μυώδης.
Νώτα: Φαρδιά, αρκετά ευθεία.
Θώρακας: Μετρίου πλάτους, θωρακικός μυς καλά αναπτυγμένος, θωρακικός κλωβός ωοειδής, βαθύς και μακρύς.
Κοιλιακή χώρα: Σταδιακά ανιούσα προς τα πίσω.
Ουρά
Μεσαίου μήκους που φτάνει το πολύ μέχρι την άκρη της φτέρνας. Προσφύεται ψηλά.
Άκρα
Εμπρός άκρα:
Ανφάς είναι ευθεία και παράλληλα, προφίλ είναι καλά τοποθετημένα κάτω από το σώμα. Παρουσιάζουν καλές γωνιώσεις.
Ώμοι: Ωμοπλάτες πολύ κεκλιμένες προς τα πίσω, πολύ μυώδεις.
Βραχίονες: Μακριοί, με καλό μυϊκό σύστημα, δυνατοί και στεγνοί.
Αγκώνες: Καλά εφαρμοστοί στον κορμό, ούτε γυρισμένοι προς τα έξω, ούτε προς τα μέσα.
Αντιβραχίονες: Στεγνοί, κάθετοι, δυνατά οστά, πολύ μυώδεις.
Καρποί: Στέρεοι
Μετακάρπια: Ελαφρώς κεκλιμένα προς τα εμπρός.
Εμπρός ακροπόδια: Σε σχήμα κουταλιού, με δάχτυλα καλά τοξοειδή και συμπαγή. Πελματικά φύματα αρκετά γεμισμένα, στέρεα, ανθεκτικά και πολύ χρωσμένα. Στο έδαφος, τα πόδια είναι παράλληλα, τόσο σε στάση όσο και σε κίνηση, δεν γυρνάνε ούτε προς τα μέσα, ούτε προς τα έξω. Νύχια μαύρα ή χρώματος ελεφαντόδοντου.
Πίσω άκρα:
Σκελετικό σύστημα συμπαγές, βλέποντάς τα από πίσω είναι ευθεία και παράλληλα. Καλές γωνιώσεις.
Μηροί: Φαρδιοί και γεροδεμένοι.
Γάμπες: Σχετικά μακριές, μυώδεις και νευρώδεις.
Φτέρνες: Στέρεες
Μετατάρσια: Κοντά και κάθετα
Ακροπόδια: Όπως τα εμπρός
Δέρμα
Παχύ, καλά εφαρμοστό.
Τρίχωμα
Πυκνό, λείο και πολύ τεντωμένο, όχι πολύ λαμπερό. Πιο λεπτό στο κεφάλι και στ’ αυτιά. Πιο σκληρό και μακρύ στην κοιλιά, στα άκρα και στην ουρά.
Χρώμα
Χρώμα κόκκινο σκούρο, κόκκινο ελαφιού, κόκκινο-καφέ, κόκκινο-κιτρινωπό ακόμα και κίτρινο ανοιχτό, ως και χρώμα της άμμου, γκρι-κόκκινο, όπως το χειμερινό τρίχωμα του ελαφιού, ακόμα και τιγρέ με πιτσίλες σκούρες. Στην πλάτη, το χρώμα της βάσης είναι γενικά πιο έντονο. Ρύγχος και αυτιά πιο σκούρα. Επιτρέπεται μια μικρή ανοιχτόχρωμη βούλα στο στήθος (αστέρι του ιχνηλάτη).
Μέγεθος
Ύψος στο ακρώμιο: Αρσενικά 47-52 εκ., θηλυκά 44-48 εκ.
