-Αχ, βρε περήφανε Άρχοντα του δάσους πως σε κατάντησαν έτσι!
– Να περιφέρεσαι σαν θίασος σε κάθε γωνιά του κόσμου…
– Να σε περιγελούν και να χλευάζουν πάνω από το λεβέντικο, άψυχο κορμί σου…
– Να αποτελείς από Άθλο κάτι το απλό, ποταπό και δεδομένο…
– Να ανακαλύπτεσαι τόσο εύκολα, προσιτά και ακάματα…-
– Να εντοπίζεσαι οπουδήποτε και οποτεδήποτε από λογιών-λογιών «κυνοειδή», προτρέποντας και επιτρέποντας να φαντάζουν στα μάτια του απλού κυνηγού ως επίλεκτα «εργαλεία»…
– Να καθηλώνεσαι και να παραδίδεσαι τόσο γενναιόδωρα, ώστε να σε «εκτελούν» τόσο απλά και ανώδυνα…
– Να αποτελείς αντικείμενο ενασχόλησης στον οποιονδήποτε…
– Να υποτιμάται η νοημοσύνη σου απ’ όσους τρέφονται με αυταπάτες…
-Συγχώρεσε τους φίλε μου… και εξήγησε τους πως απατώνται οικτρά! Πως όλο αυτό το καλοστημένο θέατρο «παίζεται» από σωσίες και φθηνούς μίμους σου…
– Κατανόησε όλους αυτούς που δεν σε γνώρισαν ποτέ στην πραγματική σου μορφή…Όσοι είχαν την τύχη, νιώθουν πραγματικά περήφανοι! Νιώθουν ανδρείοι και προικισμένοι με αρετές!
– Για όλους αυτούς θα μείνεις για πάντα στην καρδιά τους με σεβασμό, αγάπη, θαυμασμό και εκτίμηση! Αγνόησε όλους αυτούς, που πίστεψαν πως τόσο εύκολα σε δάμασαν και… σε νίκησαν.
Ο παραπάνω πρόλογος περιέχει μία μεγάλη νοσταλγία, αλλά κι ένα παράπονο για τα όσα έχουν διαδραματιστεί τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια, αναφορικά με το μεγάλο θήραμα της πατρίδος μας. Όχι μόνο από μέρους μου, αλλά και από αρκετούς ακόμη κυνηγούς που, εδώ και αρκετά χρόνια, εναρμόνισαν τη ζωή τους με το αξιοθαύμαστο αυτό ζώο, που το γνώρισαν στο παρελθόν και ενδιαφέρονται για το παρόν και το μέλλον του.
Ο αγριόχοιρος, (επιστημονικά – sus scrofa) όπου διαβιεί από την αρχαιότητα έως και σήμερα στη χώρα μας, έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και συνήθειες. Διαθέτει ένα ανεκτίμητης αξίας γενετικό υλικό, το οποίο δημιουργήθηκε μέσα από φυσικές επιλογές αιώνων. Επί των ημερών μας, παρατηρούνται αλλαγές τόσο στη συμπεριφορά των πληθυσμών του, όσο και στα φαινοτυπικά χαρακτηριστικά του. Η τεχνητή νόθευση (υβριδισμός) του γενετικού αυτού υλικού για τους γνωστούς πλέον λόγους, ευθύνεται για την ετερογενή εικόνα που παρουσιάζει ο αγριόχοιρος σήμερα. Οι κυνηγοί, είναι αυτοί, που παρατήρησαν πρώτοι την διαφοροποίηση του αγαπημένου τους θηράματος, καθώς τα άγρια άτομα ήρθαν σε επιμιξία με ήμερους χοίρους. Κάτι που σήμερα, πλέον, είναι γνωστό και κοινώς αποδεκτό απ’ όλους.
Έτσι, λοιπόν, θα πρέπει να γίνεται λόγος για ξεχωριστές κατηγορίες τοποθετώντας τον ανάλογο διαχωρισμό…για «άγρια» και για «υβρίδια».
Ας δούμε κάποιες διαφορές αυτών των ζώων από το παρελθόν μέχρι το σήμερα:
Οι αγριόχοιροι του χθες, υπήρχαν σε καθορισμένες από τη φύση περιοχές (βιότοπους) της χώρας, σε ημιορεινούς και ορεινούς επί τω πλείστων όγκους, αλλά και σε μικρούς πληθυσμούς. Οι αγριόχοιροι (υβρίδια) του σήμερα, απαντώνται σχεδόν σε κάθε γωνιά της Ελλάδος που προσφέρει μια σχετική κάλυψη και διατροφή και, συχνά σε μεγάλους αριθμούς (κοπάδια).
Οι γνήσιοι αγριόχοιροι είχαν συγκεκριμένο φαινότυπο, χρώματος μαύρο-καφέ και γκρίζο και με μηδαμινές διαφορές ανά περιοχή. Σήμερα το χρώμα του τριχώματός τους (υβριδίων) ποικίλει εμφανώς αισθητά ανά περιοχές, όπως: ασπρόμαυρο, κοκκινωπό (σαν ζαρκάδια), σκούρο μαύρο, και με τρίχωμα είτε πολύ μακρύ είτε πολύ κοντό.
Οι αγριόχοιροι του χθες, δεν κινούνταν ποτέ κατά την διάρκεια της ημέρας (εκτός επείγουσας ανάγκης), και απέφευγαν την ανθρώπινη παρουσία (όπως κάθε αγρίμι). Σήμερα, πολλές φορές συναντώνται και την ημέρα να βόσκουν ανέμελοι, κοντά σε οικισμούς και περιοχές που δραστηριοποιείται ο ανθρώπινος παράγοντας,δείχνοντας να τον αναζητούν.
Παλαιότερα οι αγριόχοιροι, όταν κυνηγιόταν σε μια περιοχή, περνούσε αρκετό διάστημα ώστε να επιστρέψουν ξανά στο ίδιο μέρος. Σήμερα, παρά την όποια όχληση κι αν υποστούν, την επομένη ημέρα αμέσως, μπορεί να τους ξαναβρείς εκεί.
Οι αγριόχοιροι του χθες, όχι μόνο υπό το άκουσμα της τουφεκιάς ‘εξαφανίζονταν’ από προσώπου γης, αλλά ακόμη και από την ανθρώπινη μυρωδιά απομακρύνονταν όταν την αντιλαμβανόταν από απόσταση. Σήμερα, πολλές των περιπτώσεων μπορεί να αδειάζεις στην κυριολεξία ένα κουτί παγανοφύσιγγα σε απόσταση αναπνοής από αυτούς, να σε αισθάνονται πάνω από το κεφάλι τους και, να στέκονται απαθή στο γιατάκι τους.
Τα γνήσια αγριογούρουνα δεν ήταν ποτέ υπέρβαρα με σώμα άκομψο και στρογγυλό. Το κορμί τους ήταν αθλητικό με αεροδυναμικό στυλ και δεν ξεπερνούσαν τα 200 κιλά (καθ. βάρος). Σήμερα συναντώνται σε πολύ μεγαλύτερα μεγέθη (βάρος) δυσανάλογα με την ηλικία τους. Τα υβρίδια, σε μικρότερο χρονικό διάστημα γίνονται πολύ βαρύτεροι από τους καθ’ αυτούς άγριους.
Τα αρσενικά (άγρια) καπριά διέθεταν μεγάλους χαυλιόδοντες αρκετά ανεπτυγμένους προς τα έξω από το τρίτο έτος της ηλικίας τους και μετά. Σήμερα, για παράδειγμα, θηρεύονται ζώα τριών-πέντε χρόνων και οι χαυλιόδοντες μπορεί να μην είναι καν εμφανείς από το χείλος της κάτω γνάθο τους.
Παλαιότερα μέσα σε ένα κοπάδι αγριόχοιρων δεν συνυπήρξαν ποτέ δύο μεγάλα καπριά. Πάντα ένα, το πιο κυρίαρχο. Σήμερα συναντάται το φαινόμενο τριών και παραπάνω ηλικιωμένων κάπρων μέσα σ’ ένα κοπάδι.
Οι θηλυκοί αγριόχοιροι του χθες, γεννούσαν μία φορά το χρόνο (σπανίως δύο) από 2 έως το πολύ πέντε γουρουνάκια. Σήμερα παρατηρείται να γεννούν συχνά δύο φορές σ’ ένα χρόνο και πολλαπλάσια μικρά (5-12).
Τα αγριογούρουνα την παλαιότερη εποχή δεν παρουσίαζαν τόση επιθετικότητα ως προς τα κυνηγόσκυλα, κάτι που σήμερα αποτελεί συχνό φαινόμενο. Όχι μόνο στους σκύλους, αλλά και στους ανθρώπους.
Οι γνήσιοι αγριόχοιροι διαθέτουν μεγαλύτερη μυϊκή δύναμη και πιο ανεπτυγμένο εγκέφαλο σε σχέση με τα υβρίδια. Ένας λόγος που τα δεύτερα γίνονται ευκολότερη λεία τόσο σε άρπαγες, όσο και προς τους κυνηγούς.
Αυτά λοιπόν και διάφορες ακόμη λεπτομέρειες επί του θέματος, όπου σαφώς γίνονται αντιληπτές απ’ όσους κυνηγούς έχουν μέτρο σύγκρισης από το χθες και το σήμερα. Συνεκτιμώντας όλα τα στοιχεία και παρατηρώντας την ανομοιογένεια, έχει κανείς την εντύπωση ότι μιλάμε για διαφορετικά ζώα μεταξύ τους. Όμως, στην ουσία, είναι ο αγριόχοιρος της Δυτικής Ηπειρωτικής Ευρώπης (sus scrofa) όπου η λαίλαπα του υβριδισμού τον οδηγεί στον εκφυλισμό. Η συμπεριφορά του μοιάζει περισσότερο αυτή των οικόσιτων. Τα υβρίδια αυτά είναι συνηθισμένα στον παράγοντα άνθρωπο και για το λόγο αυτό δεν τον αποφεύγουν, κάτι που συμβαίνει με τα άγρια. Έχουν συνδυάσει τον άνθρωπο με πηγή τροφής και πολύ ευκολότερα μπαίνουν σε καλλιέργειες και επιφέρουν καταστροφές.
Επίσης, τα υβρίδια είναι πολύ ευαίσθητα σε αρρώστιες και απαιτείται μεγάλο χρονικό διάστημα για να προσαρμοστούν στο φυσικό περιβάλλον. Στη χώρα μας η κατάσταση είναι εκ των προτέρων σίγουρο – με την η αδράνεια που επικρατεί- πως θα επιδεινωθεί τα επόμενα χρόνια σε αρκετές περιοχές, κάτι που διακρίνεται χρόνο με το χρόνο, καθώς δεν λαμβάνονται ουσιαστικά μέτρα.
Στο ερώτημα αν υπάρχουν σήμερα ακόμα στη χώρα μας γνήσιοι αγριόχοιροι, η απάντηση έχει ως εξής: επιστημονικά τεκμηριωμένα δεν μπορούμε να πούμε ότι «ναι» υπάρχουν… αλλά, ούτε και «όχι» δεν υπάρχουν. Οι βιωματικές μας εμπειρίες, μας μαρτυρούν ότι θηρεύονται σε λίγες, επί τω πλείστων ακριτικές περιοχές της χώρας, αγριόχοιροι με τα χαρακτηριστικά και τη συμπεριφορά του χθες. Το γονίδιο πράγματι, δεν χάνεται. Βέβαια, η λαίλαπα του υβριδισμού απειλεί όλο και περισσότερο την αυθεντία, πάραυτα η φύση αντιστέκεται στην ανθρώπινη αμέλεια.
Οι παλιότεροι κυνηγοί, πάντως, νοσταλγούν εκείνο το ζώο που τους πρόσφερε περισσότερες συγκινήσεις αλλά και μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, κάνοντάς τους έτσι… καλύτερους κυνηγούς!
(Γ. Αμπατζίδης)
