Ένα από τα πιο όμορφα και γνήσια πράγματα στο κόσμο των κυνηγών, είναι να εκπαιδεύεις και να ‘’φτιάχνεις’’ μόνος σου το σκύλο σου. Δεν είναι εύκολο, απαιτεί γνώσεις και αφοσίωση στο σκοπό, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για νεαρά κυνηγόσκυλα που αργότερα πρέπει να αναμετρηθούν με αγριογούρουνα. Όμως, είναι κάτι όμορφο και συναρπαστικό, αφήνει μέσα στον κυνηγό ξεχωριστά συναισθήματα και τον ‘’δένει’’ αναπόσπαστα με το σκύλο του.
Για να ‘’χτιστεί’’ ένας καλός σκύλος-ιχνηλάτης που να κυνηγάει αγριόχοιρους, πέρα από τις φυσικές ικανότητες που αυτός έχει κληρονομήσει, απαιτούνται προσεχτικά βήματα. Το κυνήγι του αγριόχοιρου είναι ιδιαίτερη περίπτωση .Ένας λάθος χειρισμός του ζώου στην αρχή, μπορεί να αποβεί ‘’καταστροφικός’’ για την εξέλιξη ακόμα και ενός ταλαντούχου ιχνηλάτη. Δυστυχώς, οι άστοχοι χειρισμοί στα αρχικά στάδια, συχνά επιφέρουν και ανεπανόρθωτα αποτελέσματα.
Δύο είναι τα ‘’πεδία’’ που μπορεί να εκπαιδευτεί ένας σκύλος για αγριογούρουνα: είτε τα περιφραγμένα εκπαιδευτήρια ιδιωτών, είτε οι καθορισμένες από τα δασαρχεία, Ζώνες εκγύμνασης κυνηγετικών σκύλων. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, όμως, είναι απαραίτητο να τηρηθεί μία μεθοδολογία συγκεκριμένων κανόνων, για να επιτευχθεί το ποθούμενο αποτέλεσμα…
Τα περιφραγμένα ‘’εκπαιδευτήρια’’ προσφέρουν πιο εύκολη πρόσβαση, περισσότερες ευκαιρίες για επαφή με το θήραμα και μεγαλύτερη ασφάλεια στο σκύλο που κάνει τα πρώτα του ‘’βήματα’’. Ωστόσο, εκεί γίνονται και… τα λάθη. Γιατί, καλά είναι τα εκπαιδευτήρια για τα πρώτα βήματα ενός σκύλου, όμως, δεν είναι για πολλές επαναλήψεις.
Μέσα σε ένα εκπαιδευτήριο μπορεί κανείς να δει το επίπεδο του θάρρους και της ‘’οξύτητας’’ ενός νεαρού σκυλιού, αλλά όχι τις ικανότητες και την επιδεξιότητά του στην ιχνηλασία. Σε αυτές τις περιορισμένες εδαφικές εκτάσεις, όπου η βλάστηση είναι συχνά ελλιπής, ο σκύλος λειτουργεί περισσότερο με την όραση παρά με την μύτη. Και αν ο κυναγωγός επιμείνει να του προσφέρει αυτή την ευκολία, στην ουσία τον παροτρύνει να κυνηγά με το ‘’μάτι’’ και όχι με την ‘’μύτη’’.
Αυτό, όμως, είναι κάτι καταστροφικό στις πραγματικές συνθήκες κυνηγίου, που αργά ή γρήγορα θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο σκύλος. Η κατάχρηση των εκπαιδευτικών σε τέτοιες εύκολες και ελεγχόμενες συνθήκες, μαθαίνει τα νεαρά σκυλιά να ασχολούνται μόνο με τα ‘’φρέσκα’’ ίχνη.
Στο βουνό, όμως, τέτοιες ευκολίες δεν υπάρχουν (εκτός ελαχίστων περιπτώσεων). Και τι να τον κάνεις ένα σκύλο που ψάχνει μόνο τα κοντινά αγριογούρουνα, χωρίς να έχει την υπομονή και την επιμονή να ακολουθήσει τους ‘’κρύους’’ ντορούς.
Ένα ακόμη αρνητικό στοιχείο που μπορεί να ‘’γεννήσει’’ ένα εκπαιδευτήριο, είναι η επικίνδυνη αύξηση της αυτοπεποίθησης ενός σκύλου-ιχνηλάτη. Το σκυλί συνηθίζει να αντιμετωπίζει βολικά γουρούνια με παθητική συνήθως συμπεριφορά, οπότε υπερεκτιμά τις ικανότητές του με ότι αυτό συνεπάγεται. Τόσο γιατί παρευρίσκεται πάντα ο χειριστής του κοντά του, τόσο και γιατί παρέχεται η αίσθηση της ασφάλειας μέσω της ”καθαρής” και μακρινής ορατότητας.
Όμως, τα γουρούνια των εκπαιδευτηρίων δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά αγριογούρουνα των κυνηγότοπων. Και όταν ένας σκύλος που έχει συνηθίσει τα πρώτα, αντιμετωπίσει για πρώτη φορά τα δεύτερα, μπορεί να βρεθεί μπροστά σε μία οδυνηρή αλήθεια.
Βέβαια, επικίνδυνα λάθη διαπράττονται και στα ‘’εκπαιδευτικά’’ που γίνονται στο βουνό, ιδιαίτερα όταν άπειρα σκυλιά τυχαίνει να πέσουν πάνω σε έναν έμπειρο, οξύθυμο και επιθετικό αγριόχοιρο. Ο νεαρός σκύλος ούτε να συμπεριφερθεί ξέρει, ούτε και να αναγνωρίσει τον κίνδυνο για να μπορέσει να φυλαχτεί. Υπάρχουν πολλά σκυλιά που χτυπήθηκαν και ‘’καταστράφηκαν’’ έτσι… Γιατί ακόμα και θανατηφόρο να μην είναι το χτύπημα του κάπρου, συχνά ‘’γονατίζει’’ και αποκαρδιώνει το σκύλο που βρίσκεται σε τρυφερή ηλικία, εφ’ όρου ζώης.
Οι έμπειροι κυνηγοί, ξέρουν να επιλέγουν ακόμα και το γουρούνι που θα στείλουν τον σκύλο τους, αφού διαλέγουν τις συνθήκες που τους προσφέρουν αυτή την δυνατότητα. Ψάχνουν για ίχνη που παραπέμπουν σε μικρού μεγέθους αγριόχοιρους, ενώ είναι έτοιμοι να παρέμβουν, εάν προκύψουν αναπάντεχες καταστάσεις.
Αυτοί που ξέρουν, δεν λύνουν συνήθως τα νεαρά σκυλιά στην τύχη. Ο σκύλος αφήνεται ‘’συστημένα’’ σε ζώα και σε σημεία που εγγυώνται τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια. Στα άοπλα εκπαιδευτικά πρέπει να γίνεται σχολαστική επιλογή τόσου του χώρου, όσο και του είδους του αγριόχοιρου, στα χνάρια του οποίου θα ‘’λυθεί’’ ο νεαρός σκύλος. Δεν είναι έξυπνο ούτε και ασφαλές, να βάλετε τα σκυλιά στα πρώτα τους βήματα να δουλέψουν σε πολύ δύσβατο και ‘’κλειστό’’ μέρος, όπου η κίνηση και η ορατότητά τους είναι πιο δυσχερής, εξαιτίας της πυκνής και συμπαγούς βλάστησης.
Ένα ακόμη λάθος είναι και η χρήση των πολλών σκύλων κατά την διάρκεια των εκπαιδευτικών. Η αυτάρκεια και η ανεξαρτησία δεν καλλιεργείται στο σκύλο κατ’ αυτό το τρόπο και όταν κληθούν να λειτουργήσουν αυτόνομα δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν.
Το πλήθος τα κάνει να αισθάνονται πιο σίγουρα και δυνατά, αντλώντας κουράγιο το ένα από το άλλο, παρασυρόμενα πολλές φορές από αυτές τις συνθήκες που μαθαίνουν μονίμως να λειτουργούν ως ‘’ακόλουθοι’’.
Μόνο που η κατάσταση αυτή είναι ‘’πλασματική’’ καθώς οι αδυναμίες του καθενός καλύπτονται από τον διπλανό του. Τα γαβγίσματα προκαλούν ερεθίσματα μεταξύ τους, μανιώνουν περισσότερο, και αν βρεθούν απέναντι σε ένα έμπειρο καπρί, όπλο δεν θα υπάρχει για να τα υπερασπιστεί από τα δόντια του.
