Oι κυνηγοί, εκτός των άλλων κατηγοριών που τους έχουν απαγγελθεί κατά καιρούς, κατηγορήθηκαν και ως φετιχιστές. Τι είναι, όμως, το φετίχ. Πως λειτουργεί, μέσα στην ανθρωποψυχολογία και πως εκφράζεται στον κοινωνικό –περιβάλλοντα- χώρο του κάθε ενός από εμάς;
Κυνηγοί, λαθροκυνηγοί, αλλά και οικολόγοι φτιάχνουν ένα περίεργο τρίγωνο, όπου στις οξείες και αμβλείες γωνίες του, διαπλέκονται τα φετίχ τους.
Ας μπούμε όμως στα ενδότερα του θέματος, κάνοντας ταυτόχρονα μια προσπάθειά ανάλυσής του.
Σύμφωνα με μία εκδοχή, οι τρεις μεγαλύτερες επαναστάσεις στη νεότερη ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος, είναι αυτές του Κοπέρνικου, του Δαρβίνου και του Φρόιντ.
Ο Κοπέρνικος απέδειξε ότι η γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος – όπως πίστευαν μέχρι τότε – αλλά ένας μικρός, ασήμαντος πλανήτης, ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους.
Ο Δαρβίνος υποστήριξε πως ο άνθρωπος είναι ένα ζωικό είδος, όπως χιλιάδες άλλα στον πλανήτη μας, με τη διαφορά ότι έχει ιδιαίτερα αναπτυγμένο εγκέφαλο, σαν αποτέλεσμα μιας μακραίωνης βιολογικής εξέλιξης.
Ο Φρόιντ κατέδειξε την ανορθολογικότητα του ανθρώπινου νου.
Η θεωρία του τελευταίου, ισχυρίζεται και αποδεικνύει ότι τα ισχυρότερα ένστικτα στον άνθρωπο είναι της αναπαραγωγής και της επιβίωσης, τα οποία εκφράζονται μέσα από την ερωτική – γενετήσια συμπεριφορά. Η διαδικασία αυτή αρχίζει από την στιγμή της γέννησης και εξακολουθεί μέχρι τον θάνατο. Ο άνθρωπος, όμως, τη βιώνει υποσυνείδητα –χωρίς, δηλαδή, να την κατανοεί συνειδητά. Έτσι, πολλές από τις πράξεις μας, ενώ καθοδηγούνται από το υποσυνείδητο, εμείς πιστεύουμε πως είναι ζήτημα δικής μας –συνειδητής- επιλογής και μάλιστα μετά από λογική σκέψη.
Σε γενικές γραμμές, τα αγοράκια εξαιτίας του θηλασμού και της μητρικής προστασίας, ερωτεύονται τη μητέρα τους και φυσικά, καθώς μεγαλώνουν, βλέπουν – υποσυνείδητα πάντα – τον πατέρα τους σαν ανταγωνιστή. Για να μπορέσουν να κατακτήσουν, λοιπόν, τη μητέρα τους μιμούνται την αντρική συμπεριφορά του πατέρα και με τον τρόπο αυτόν ενστερνίζονται τα αντρικά πρότυπα συμπεριφοράς και γίνονται σιγά-σιγά άντρες. Μάλιστα, ως απόδειξη ο Φρόιντ έφερνε τις συγκρούσεις – καβγάδες που έχουν συχνά οι νεαροί έφηβοι με τους πατεράδες τους. Κάποια στιγμή, ο νεαρός άντρας έχει διαμορφωθεί πλήρως και αναζητά θηλυκό για να εκτονώσει το ένστικτο της αναπαραγωγής. Όταν το καταφέρει, τότε ολοκληρώνεται –κόβει, δηλαδή, τον ψυχολογικό ομφάλιο λώρο, που τον συνδέει με τη μητέρα του, σταματά να συγκρούεται με τον πατέρα του και χαράζει τη δική του πορεία στη ζωή.
Στη συνεχή αναζήτηση του θηλυκού, για να το εντυπωσιάσει και να θέλξει την προσοχή του, εφαρμόζει διάφορες τεχνικές, -υποσυνείδητα συνήθως- οι οποίες ονομάζονται συλλήβδην «η προέκταση του πέους». Έτσι, π.χ. πολλοί άνδρες, αγοράζουν ακριβά αυτοκίνητα ή επιδιώκουν να κάνουν εντυπωσιακή καριέρα. Άλλοι πάλι κυνηγούν την εξουσία ή το χρήμα. Όλοι αυτοί βέβαια έχουν την εντύπωση πως ό,τι κάνουν, το κάνουν γιατί το έχουν επιλέξει κι επειδή έχουν κάποια όνειρα και κάποιους στόχους. Όχι!!! λεει πεισματικά ο Φρόιντ: ό,τι κάνετε, το κάνετε επειδή στο υποσυνείδητό σας το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να τραβήξετε τα θηλυκά. Όπως, ακριβώς, γίνεται στη φύση, που τα αρσενικά είτε έχουν εντυπωσιακά μεγάλα κέρατα (ελάφι, ζαρκάδι), είτε φωνάζουν (κόκορας), είτε φουσκώνουν (γαλοπούλα), είτε χρωματίζονται ανάλογα (ορισμένα είδη ψαριών), κ.λ.π.
Εμείς, οι homo sapiens, αδικημένοι, (δεν έχουμε χρωματιστά φτερά, ούτε μεγάλα κέρατα), από τη μητέρα φύση, φροντίζουμε νοερά να προεκτείνουμε το πέος μας, κάνοντας body-building, φορώντας ωραία ρούχα, αφήνοντας μουστάκι και κάπου κάπου …κυνηγάμε! Μάλιστα, κυνηγάμε!!! Η συνολική κυνηγετική μας δραστηριότητα (όπλα, σκυλιά και θηράματα) αποπνέει έναν αέρα φροϋδισμού.
Διαλέγετε και παίρνετε:
1. Ο κυνηγός στο βουνό πάει να «σκοτώσει τον πατέρα του». Δεν είναι το θήραμα που καρπώνεται ο κυνηγός, αλλά το υποκατάστατο της πατρικής εξουσίας. Αυτό το επιχείρημα έχει χρησιμοποιηθεί και για τους σκακιστές. Ο αντίπαλος βασιλιάς είναι ο «πατέρας».
2. Η φύση αντιπροσωπεύει την απόλυτη θηλυκή έννοια, την ύψιστη θηλυκότητα, την οποία ο κυνηγός πρέπει να «δαμάσει», για να χειραφετηθεί σαν άντρας. Αυτό το επιχείρημα έχει χρησιμοποιηθεί για τους ναυτικούς. Η θάλασσα είναι το απόλυτο θηλυκό.
3. Το αποτέλεσμα της θήρευσης -η κάρπωση του θηράματος- ισοδυναμεί με την ερωτική κορύφωση. Το κυνήγι ή σωστότερα η έρευνα για το θήραμα, ή η δίωξη του θηράματος προσομοιάζουν με το φλερτ. Η κορυφαία στιγμή του πυροβολισμού υποκαθιστά το σεξ.
Οι λαθροθήρες είναι, προφανώς, άτομα με διαταραγμένη προσωπικότητα. Κάποια δύσκολα παιδικά χρόνια κάτω από αφόρητη πατρική πίεση, τα οποία αδυνατούν να ξεχάσουν ή να ξεπεράσουν τα τραύματα που έχουν υποστεί. Αυτές, οι «άλυτες» συγκρούσεις τους ωθούν και πάλι -ανά πάσα στιγμή, εποχή και ώρα της ημέρας- να «σκοτώνουν» την πατρική εξουσία, αντικαθιστώντας στο υποσυνείδητό τους το παιδικό τραύμα με το θήραμα. Μπορεί, επίσης, να πρόκειται για έναν λανθάνοντα και αχαλίνωτο ερωτισμό, που κορυφώνεται μόνο με τους πυροβολισμούς του «πεντάσφαιρου» αυτογεμούς όπλου τους.
Και οι οικολόγοι; Κανένα πρόβλημα, χαμογελάει ο μπάρμπα-Φρόιντ. Και οι οικολόγοι θηρευτές είναι, μόνο που θηρεύουν επιδοτήσεις, κοινωνική αναγνώριση και … κυνηγούς. Συνεπώς, ακόμα κι αν φαίνεται ότι αυτά που λένε είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά που λένε οι κυνηγοί, ο ψυχολογικός – κατά Φρόιντ – παρανομαστής, είναι ο ίδιος. Και αυτό δεν είναι σόφισμα, διότι οι μεν κυνηγοί ευθαρσώς ορίζουν το αντικείμενο της θήρας τους: το θήραμα. Οι οικολόγοι, από την άλλη, φαίνεται πως δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο, παρά μόνο με τη μείωση της κυνηγετικής περιόδου, την ελάττωση των επιτρεπομένων θηρευσίμων ειδών και την κάρπωση δυσανάλογα μεγάλων «με το έργο» που υποτίθεται πως αποδίδουν επιδοτήσεων. Λες και αν καταργηθεί το κυνήγι, θα λυθούν δια μαγείας τα προβλήματα του περιβάλλοντος. Λες και αν σταματήσουν οι κυνηγοί να βγαίνουν στο βουνό, η Ελλάδα θα μεταμορφωθεί την επαύριο σε τροπικό δάσος.
Η ουσία είναι, πως όλοι έχουμε τα φετίχ μας, τα αντικείμενα εκείνα ή τις δραστηριότητες εκείνες, που μας γεμίζουν και ισχυροποιούν το «εγώ» μας, το οποίο –με τη σειρά του- μας τονώνει τον ανδρισμό. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, αλλά η προσεκτική παρατήρηση δείχνει ότι όλοι είμαστε αγκιστρωμένοι σε διάφορα φετίχ, είτε στην επαγγελματική μας ζωή, είτε στην προσωπική μας ζωή, είτε στο χόμπυ μας. Διότι, με την ίδια λογική, που η δημοσιογράφος «κατηγορεί» τους κυνηγούς σαν φετιχιστές, θα πρέπει να προσάψει σε όλους τους ανθρώπους την ίδια … «κατηγορία». Από κάποιους επιχειρηματίες, που σαν φετίχ έχουν το χρήμα, μέχρι τους πολιτικούς, που έχουν σαν φετίχ την εξουσία.
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι αν κάποιος έχει φετίχ, αλλά κατά πόσο αυτό ζημιώνει ή βλάπτει τους υπόλοιπους. Στην περίπτωση των κυνηγών, για όποιον έχει μάτια να δει, το ισοζύγιο είναι θετικό, για τον απλούστατο λόγο ότι προσφέρουν στην φύση πολύ περισσότερα από αυτά που παίρνουν.
kynhgesia.gr
