(Κατά το έτος 1910, ο ανταποκριτής της εφημερίδας «Ανεξάρτητος Αθηνών» στέλνει την ακόλουθη ανταπόκριση από την Ρώμη)
Το κυνήγιον της αλώπεκος ήρχισεν εις τας περί την Ρώμην εξοχάς από τινων ήδη ημερών, διακόπτεται δε ούτω δια της ζωηροτάτης και φαιδράς ταύτης ασκήσεως η μονοτονία των ψυχρών και συννεφωδών ημερών του χειμώνος.
Το κυνήγιον της αλώπεκος είναι θηρευτική άσκησις κλασική, της οποίας η χρήσις επανήλθε τώρα παρά τη αριστοκρατική κοινωνία της πόλεως της Ρώμης. Αναμιμνήσκει τα μεγάλα και θορυβώδη κυνήγια των παρελθόντων χρόνων, άτινα ήσαν η προσφιλής τέρψις των κατά τον μεσαίωνα ευγενών.
Είναι κυνήγιον επιδείξεως και πολυτελείας και βέβαια εξεζητημένης κομψότητος. Είναι κατά μέγα μέρος χάρμα των οφθαλμών. Αι πολυάριθμοι των κυνών αγέλαι, ζώων γοργών, αγρύπνων, ευλιγίστων εις τας κινήσεις των, ορμώντων εις καταδίωξιν της κρυμμένης ή φευγούσης αλώπεκος, οι ωραίοι ίπποι, οι κομψώς επισεσαγμένοι, ων επιβαίνουσιν αναβάται πλήρεις μένους, αι ωραίαι κυρίαι ευθαρσείς, απλήστως επιζητούσαι την κίνησιν και την ελευθερίαν της εξοχής είτα και χαύνως ερωτύλαι, πάντα ταύτα αποτελούν σύνολον χάριεν και φανταστικόν, ικανόν να προσελκύσει τον χρωστήρα του ζωγράφου.
Ο ρωμαϊκός αγρός – η μελαγχολική και τόσας σκέψεις εμπνέουσα πεδιάς, η εγκατεσπαρμένη εδώ κι εκεί υπό ερειπίων, αναμνήσεων παλαιάς και απομεμακρυσμένης ευκλείας- φαιδρύνεται κατά τας ημέρας τα’υτας υπό του ευθύμμου και διασκεδαστικού θεάματος των κυνηγίων της αλώπεκος, άτινα από των αρχών του Νοεμβρίου θα λαμβάνουν χώραν δις καθ΄εβδομάδα
