Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο εκατοντάδες κριτικές, τοποθετήσεις και προτάσεις πολλών συναδέλφων κυνηγών σε ότι αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης για την μείωση και εξάλειψη του κυνηγετικού ατυχήματος . Είναι ολοφάνερη η μεγάλη ανησυχία που διακατέχει όλη την κυνηγετική οικογένεια μετά τα τελευταία θανατηφόρα ατυχήματα νέων συναδέλφων μας.
Επειδή σε πάρα πολλές τοποθετήσεις βλέπουμε να επιρρίπτονται οι ευθύνες στους αρχηγούς των ομάδων, θα πρέπει κανείς να λάβει υπόψη του κάποιες παραμέτρους ούτως ώστε να μπορεί να βρεθεί η λύση του προβλήματος και όχι με ατεκμηρίωτες κριτικές έτσι απλά για να είχαμε να λέγαμε.
facebook.com/dimitris.evmoiridis
Ο αρχηγός μιας κυνηγετικής ομάδας σήμερα, αναρωτήθηκε κανείς με ποια κριτήρια επιλέγεται από τα μέλη της ομάδας του;
Ποιες είναι οι κυνηγετικές του γνώσεις και ποιες οι εμπειρίες του;
Ποιες είναι οι γνώσεις και οι ικανότητες διοίκησης;
Υπάρχει νομοθετική διάταξη που προβλέπει υποχρεώσεις του αρχηγού και ποινικές ευθύνες;
Δυστυχώς αυτό είναι το χαρακτηριστικό του σημερινού Έλληνα πολίτη , να μεταφέρει τις ευθύνες σε άλλους εξαιρώντας πάντοτε τον εαυτό του. Το βλέπουμε καθημερινά από τον τελευταίο πολίτη έως τους εκάστοτε διοικούντες. Θα ήταν μεγάλη έκπληξη εάν τα μέλη της κυνηγετικής οικογένειας αποτελούσαν την εξαίρεση.
Με αυτήν την τακτική, προβλήματα δεν λύνονται, απλά συντηρούνται, διογκώνονται και δημιουργούν τις καταστάσεις που βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα σήμερα στην χώρα μας.
Επειδή αγαπητοί φίλοι τους αρχηγούς τους επιλέγουν τα μέλη που χρησιμοποιούν τα δικά τους κριτήρια, την ευθύνη την επιμερίζονται όλοι μαζί και όχι ο ένας. Ας σταματήσουμε τον στρουθοκαμηλισμό και ας δούμε κατάματα τα αίτια.
Ποιος από εμάς δεν παρανόμησε σε ότι αφορά την συμμετοχή του σε ομάδα πάνω από δέκα ατόμων;
Ποιος από εμάς δεν μπήκε στο αυτοκίνητο με γεμάτο το όπλο;
Ποιος από εμάς δεν χλεύασε συνάδελφό του που αστόχησε κάποια στιγμή ρίχνοντας σε θήραμα;
Ποιος από εμάς δεν έβρισε μέσα από ανοικτή ακρόαση της ασύρματης επικοινωνίας συνάδελφό του προσβάλοντάς του;
Δυστυχώς ελάχιστοι είναι οι συνάδελφοι που σέβονται και τηρούν τους γραπτούς και άγραφους κανόνες αυτής της δραστηριότητας και χάριν αυτών μπορούμε ακόμη να μαθαίνουμε τα οφέλη και τις αξίες της κυνηγετικής δραστηριότητας.
Θα μπορούσα να θέσω δεκάδες ερωτήματα αλλά νομίζω ότι αντιλαμβανόμαστε έστω και με αυτές, την ουσία της όλης κατάστασης.
Το συμπέρασμα φίλοι και συνάδελφοι είναι: Η υποχρεωτική και επιτακτική εκπαίδευση του Έλληνα κυνηγού (νέου και παλιού) για να ελαχιστοποιήσουμε την πιθανότητα του κυνηγετικού ατυχήματος και την απώλεια των συναδέλφων μας εάν το θέλουμε πραγματικά.
Η άσκηση πίεσης όλων μαζί των κυνηγών μέσα από τις κυνηγετικές μας οργανώσεις όλων των βαθμίδων, την πολιτεία να νομοθετήσει την υποχρεωτική εκπαίδευση του κυνηγού, μιας και δεν μας επιτρέπει η ιδιοσυγκρασία μας να διαχειριστούμε το αυτονόητο και θέλουμε πάντα ένα βούρδουλα και το πιάσιμο από το αυτί.
Τα κροκοδείλια δάκρυα, οι αφορισμοί, οι ανεύθυνες κριτικές, τα μελοδραματικά βιντεάκια και τα δήθεν, δεν λύνουν προβλήματα κύριοι.
