Το κυνήγι, εδώ και μισό περίπου αιώνα, από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, υποχωρεί συνεχώς σε κύρος, στο μέσο πολίτη της χώρας.
Οι λόγοι άπειροι, ο κύριος λόγος όμως είναι το ότι φταίμε εμείς οι κυνηγοί. Οι εχθροί του κυνηγιού, θεσμικοί και μεμονωμένοι, είναι γνωστοί και μπορούμε να φυλαχτούμε ………Οι δικοί μας άνθρωποι όμως, στον βωμό της καρεκλοθεσίας, θυσιάζουν πολλές φορές αυτό το κύρος του κυνηγιού, άθελά τους φυσικά, απέναντι στην κοινωνία.
Το κυνήγι, έχει κανόνες, νόμους, θεσμούς. Αλλά και η κοινωνία μας, λειτουργώντας σαν σύνολο έχει την διάκριση των εξουσιών, έχει την Βουλή, την Κυβέρνηση, την δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη, μπορεί να καθυστερεί την απονομή του δικαίου, μπορεί να έχει τις αγκυλώσεις της ευρύτερης δημόσιας διοίκησης, όμως λειτουργεί. Και λειτουργεί ικανοποιητικά. Μπορεί κάποιος ενδεχομένως να μην βρεί το δίκιο του σε πρώτο βαθμό, υπάρχει πάντα και ο δεύτερος και πολλές φορές και ο τρίτος βαθμός.Μια απόφαση δικαστική είναι οριστική, όταν τελεσιδικίσει, όταν δηλαδή έχουν εξαντληθεί όλα τα σκαλοπάτια της απονομής της.
Το να βγαίνουμε δημόσια και να κατηγορούμε κυνηγούς για κάτι το οποίο βρίσκεται ακόμη σε διαδικασία κρίσης, το μόνο που κάνει είναι να δίνει όπλα και επιχειρήματα σ αυτούς που επιβουλεύονται το κυνήγι.
Ακόμη δε χειρότερο, είναι να υποστηρίζουμε ότι άνθρωποι του κυνηγετικού χώρου, πρέπει να αποκλείονται από την υπεράσπιση “παρανομούντων”. Στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 260 Κυνηγετική σύλλογοι, 7 Ομοσπονδίες και μια Συνομοσπονδία. Οι άνθρωποι που έχουν εκλεγεί στις θέσεις αυτές είναι περίπου 2060 (2.000 στους συλλόγους και οι λοιποί στα Β-βάθμια και Γ-βάθμιο όργανο.Αν τώρα αυτό το νούμερο (2060) το δούμε και λίγο πιο ανοικτά, φθάνουμε τις 5-6 χιλ, γιατί πολλοί απλά, τόσοι είναι στην πράξη αυτοί που ασχολούνται με τα συνδικαλιστικά…. Αυτοί που “παρανομούν” ή παρανομούν, σε μεγάλο ποσοστό είναι μέλη των κυνηγετικών συλλόγων και πολλοί από αυτούς παραπέμπονται στον πρώτο βαθμό κρίσης για πρώτη φορά. Πολλοί μάλιστα από αυτούς, είναι άτομα νεαράς ηλικίας, με πάθος για το κυνήγι, είναι άνεργοι-ενίοτε και πτυχιούχοι ΑΕΙ, είναι νεαροί άπειροι γεωγοκτηνοτρόφοι-βιοπαλαιστές κλπ, είναι που λέμε παιδιά πού ίσως στιγμιαία-ίσως, μέχρι να αποφασιστεί τελεσίδικα, έχουν παρανομήσει .Υπάρχουν και περιπτώσεις μεσήλικων και ιδίως υπερήλικων , που παραπέμπονται ομοίως .Καλώς παραπέμπονται και θα ήταν ευχής ‘εργο, να ξεκαθαρίζει αμέσως το θέμα δικαστικά .Η Ομοσπονδιακή Θηροφυλακή, όπως και το Δασαρχείο, κάνουν την δουλειά τους.Εμείς, όταν τους στιγματίζουμε, ή όταν ακόμη τους στερούμε τον υπερασπιστικό λόγο των κατά τεκμήρια έμπειρων του κυνηγιού, οι οποίοι πολλές φορές τυγχάνει να έχουν και ιδίαν γνώμη, λόγω εντοπιότητος, λόγω παρουσίας στο συμβάν, ουσιαστικά βάλουμε κατά του κυνηγετικού αύριο.Αν κάποιος συνδικαλιστής του χώρου, το κάνει μόνιμα αυτό,και για να το πω με λόγια της πιάτσας, αν είναι συνέχεια στις αίθουσες των δικαστηρίων υπερασπιζόμενος συναδέλφους, ε ναι, τότε μπορούμε να το πούμε αυτό.Και πιο λιανά, αν στον σύλλογό σου έχεις 100 μηνύσεις σε μέλη σου και πας μάρτυρας σε 15-20 , ναι, μπορεί να υπάρχει θέμα. Μπορεί όμως και όχι, με δεδομένο ότι στις 100 μηνύσεις, ένα ποσοστό 20-30 στην πράξη αθωώνονται..Αλλά όταν στιγματίζουμε ανθρώπους του χωρου μας, γιατί υπερασπίστηκαν 5 στους 100, η ακόμη χειρότερο 1-2 στους 100, τότε είμαστε αλλού, δεν έχουμε καταλάβει τι γίνεται γύρω μας…
Αυτόν τον νεαρο κτηνοτρόφο που ζει αποκομμένος στα σύνορα, αυτόν τον άνεργο πτυχιούχο ,που εναγωνίως ψάχνει μια δουλειά για 400 ευρώ, τι θέλετε?
Nα τον στείλουμε σε καφετέριες, σεκαφενεία, να τον κάνουμε Ρουβίκωνα?
Ποιος θα τον υπερασπιστεί, οι οικολογούντες, η κυρία του διπλανού μου διαμερίσματος με τις 67 γάτες…Όχι βέβαια
Προσέξτε καλά συνάδελφοι, μην πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε.Και κάτι άλλο ακόμη.Το κυνήγι στην Ελλάδα κρατήθηκε όρθιο, με την πάταξη σε μεγάλο βαθμό της λαθροθηρίας.Κι αυτό έγινε από εμάς τους ίδιους με το πολύ πετυχημένο θεσμό της Ομοσπονδιακής Θηροφυλακής. Το να αποκλείουμε όμως την υπεράσπιση “παρανομούντων” και παρανομούντων, από έμπειρους κυνηγούς, ουσιαστικά είναι σαν να λέμε ότι όλοι οι παραπεμπόμενοι, πρέπει να καταδικαστούν
Κι αυτό κύριοι συνάδελφοι, αντίκειται, κοντράρει, κάθε έννοια νομικού πολιτισμού, δικαίου και κυρίως παράδοσης χιλιετιών, παράδοσης κυνηγετικής.
ΥΓ Ευτυχώς, που οι δικαστές έχουν ενίοτε, άλλη άποψη. Είναι υγεία σε μια κοινωνία η καταδίκη, όπως και η αθώωση. Είναι υγεία η υπεράσπιση και η κατηγορία.
Σωτήρης Δημηρόπουλος , τα υπογράφω όλα αυτά σαν κυνηγός με 40 χρόνια άδεια σε κυνηγετικό σύλλογο, με 12.490 ένσημα ΙΚΑ και με 50 τουλάχιστον ετήσιες εξόδους σε όλη την Επικράτεια.Και αποκλειστικά σαν Σωτηρης Δημηρόπουλος και μόνο…Σαν άποψη , ενός ανθρώπου που γεννηθηκε και μεγάλωσε στα ψηλά βουνά.
