Τα νέα παιδιά στο Κυνήγι

Στα χρόνια μας παλιά,στα χρόνια του Γυμνασίου, την δεκαετία του 1960 και 1970, το κυνήγι, ήταν μεγάλη τιμή στις τοπικές κοινωνίες.Σε όλη την Ελλάδα.. Εμείς τότε, μαθητές 13 χρονών, μπαίναμε στις παγάνες, πιάναμε στα χέρια μας εκείνα τα όμορφα βαριά δίκαννα, τα μονόκαννα τα δεμένα με σύρματα, πιάναμε ακόμη και τα θρυλικά Lee Enfielnd, τα εντεκάσφαιρα επαναληπτικά της τότε Εθνοφυλακής. Το κυνήγι, ήταν η περηφάνια των τοπικών κοινωνιών, τα χωριά μας πάνω στα σύνορα, παρήγαγαν αναποτελεσματική γεωγοκτηνοτροφία, βάσανα μετεμφυλιακά, είχαν όμως το κυνήγι σαν στήριγμα.

Πόσες κουμπαριές δεν έγιναν, ανάμεσα σε αστούς και σε ξωμάχους των βουνών, πόσα προξενιά, πόσες φιλίες..
Πόσοι γιατροί, δεν κόλησαν εκεί ψηλά, επειδή τους <<πάντρεψε>> ο τόπος, οι άνθρωποι, τα θηράματα….
Πόσες εξυπηρετήσεις, πόσες χαρές, δεν στηρίχθηκαν στα όμορφα κυνήγια.
Και σήμερα ακόμη, ναι και σήμερα, ολόκληρα χωριά έχουν πρόσβαση άμεση σε υπηρεσίες, εξ αιτίας του συνεκτικού κρίκου, που είναι το κυνήγι..

Κανείς ποτέ δεν έψεξε, δεν κατηγόρησε τον παππού , τον θείο, τον γείτονα, τον νουνό, που μας έδινε το όπλο στο χέρι. Όχι βέβαια για να κυνηγήσουμε, αλλά για να το γνωρίσουμε, να το πιάσουμε στα χέρια, να μυρίσουμε τα γράσα του, να το κάνουμε κομμάτι του εαυτού μας.Αυτό το όπλο, ήταν η ζωή του τόπου, ήταν το οξυγόνο, ήταν η αναπνοή μας.
Πέρασε μισός αιώνας από τότε…Σήμερα ζούμε σε μια βλακωδώς οπλοφοβική κοινωνία, μια κοινωνία δικαστηρίων, ανεύθυνων δημοσίων υπαλλήλων και οργάνων,Υπουργών που εκπλήσσουν με την άγνοιά τους, σε μια κοινωνία εύκολη στην κατηγορία, εύκολη στο να κολλάει ρετσινιές, δύσκολη όμως στο να παράγει, στο να παίρνει ευθύνες, στο να κρατάει όρθιες …τις πυραμίδες των συνόρων
Σήμερα, ζούμε σε μια κοινωνία καταγγελτικού λόγου, μια κοινωνία “θεσμών” και “μη κυβερνητικών φορέων”, καταπατώντας κάθε έννοια ιστορίας του τόπου, θεωρώντας τα Ελληνικά σύνορα όμοια των συνόρων Βελγίου -Γαλλίας.
Σήμερα, ζούμε “αλλού”, πατώντας όμως στο “εδώ” της δεκαετίας του 1960, 1970…
Αυτά τα παιδιά της παρέας, ο Χάρης και ο Γρηγόρης, ο Ανδρέας και ο Δημήτρης,ο Ηλίας και ο Αργύρης,ο Αχιλλέας και ο Νίκος, ευτυχώς ζουν εδώ, πατώντας εδώ. Είναι τα παιδιά μας, τα παιδιά που κρατούν όρθια την παράδοση. Ας, τους δώσουμε θάρρος, ας τα βοηθήσουμε να καταλάβουν ότι κάνουν το σωστό και ας χειροκροτήσουμε όλους αυτούς τους ήρωες κυνηγούς της Ελληνικής υπαίθρου, που επιμένουν Ελληνικά, Κολοκοτρωνέικα, όλους αυτούς που είναι περήφανοι για το κυνήγι και τις παραδόσεις του

Σωτήρης Δημηρόπουλος, με τα μυαλά του Ηπειρώτη παππού μου και περήφανος όσο ποτέ, γι αυτά τα παιδιά