Παρατηρώντας τους αγριόχοιρους του Μάρτη

0

Τα περισσότερα από τα ώριμα θηλυκά αγριογούρουνα κυοφορούν στις αρχές της άνοιξης, γι’ αυτό και αρχίζουν σιγά-σιγά την αναζήτηση του σημείου που θα φτιάξουν την φωλιά τους, πριν τα επικείμενα «γεννητούρια».

Τους μήνες της άνοιξης οι αγριόχοιροι αλλάζουν σταδιακά συμπεριφορά και συνήθειες, γιατί ειδικά τα ενήλικα και έμπειρα ζώα αντιλαμβάνονται, πως ο άνθρωπος παύει να είναι… ψηλά στην κατάταξη των κινδύνων.
Αυτή την εποχή τα αγριογούρουνα έχουν οργανωθεί και πάλι ομαδικά, καθώς δεν υπάρχει, πλέον, η κυνηγετική πίεση που «διασπούσε» τις αγέλες, οι οποίες έπρεπε και να προφυλαχθούν, αλλά και να μοιραστούν τα λιγοστά τροφικά διαθέσιμα που υπάρχουν το χειμώνα.

Συνήθως τον Φεβρουάριο και προς το πρώτο εικοσαήμερο του Μάρτη, τα αγριογούρουνα σχηματίζουν μεγάλες αγέλες, και ένα κοπάδι μπορεί να αποτελείται ακόμα και από 30-40 ζώα. Αν και η διαθέσιμη τροφή βρίσκεται ακόμα σε συγκεκριμένα σημεία (εφόσον ένα μεγάλο μέρος της καταναλώθηκε προηγουμένως), οι αγριόχοιροι ξέρουν καλά πως η επερχόμενη άνοιξη και οι ευνοϊκότερες καιρικές συνθήκες της, θα προσφέρουν σύντομα μία πιο ποικίλη και ισορροπημένη διατροφή.

Όσοι συνεχίζουν να βγαίνουν και να παρατηρούν την ζωή του δάσους αυτή την εποχή, θα διαπιστώσουν πως οι νυχτερινές πορείες των αγριόχοιρων για την εξεύρεση τροφής, είναι ακόμη μακρινές και «ασταθείς». Και υπάρχει συγκεκριμένος λόγος γι’ αυτό: τα πεσμένα βελανίδια έχουν φαγωθεί προ πολλού από ντόπια ή περαστικά αγριογούρουνα, όπως ακριβώς έχει συμβεί και με τις ρίζες, τους βολβούς και τα διάφορα χορταρικά με τα οποία και τρέφονται.

Όσο προχωράει η άνοιξη οι μετακινήσεις των αγριόχοιρων περιορίζονται, καθώς οι συνθήκες είναι τέτοιες που μπορούν να καλύπτουν σε μεγάλο βαθμό τις ανάγκες τους. Αυτό είναι κάτι που και πάλι θα αλλάξει την ζεστή περίοδο του καλοκαιριού, που, ωστόσο, αργεί ακόμα…
Και βέβαια, υπάρχουν πάντα και τα ζώα που σιγά-σιγά θα στραφούν κοντά σε κατοικημένες περιοχές και εκτάσεις με καλλιέργειες, επιλέγοντας ανθρωπογενείς «πηγές» τροφής.
Τα περισσότερα ώριμα θηλυκά κυοφορούν στις αρχές της άνοιξης, γι’ αυτό και αρχίζουν σιγά-σιγά την αναζήτηση του σημείου που θα φτιάξουν την φωλιά τους για τα γεννητούρια: αρχίζουν και πάλι να απομακρύνονται από το υπόλοιπο κοπάδι, διώχνοντας πολλές φορές με βία τα αρσενικά, τα οποία μπορεί να συνεχίζουν την… ερωτική παρενόχληση.

Οι σκρόφες απωθούν από κοντά τους ακόμη και τους απογόνους της προηγούμενης χρονιάς, εξαναγκάζοντας τα νεαρά ζώα να ανεξαρτητοποιηθούν. Επειδή μάλιστα, η χρονιά που διανύσαμε έως τώρα, υπήρξε καλή, όσον αφορά την διαθεσιμότητα τροφής, ο οίστρος των θηλυκών μπορεί να άρχισε νωρίς σε πολλές περιοχές κάτι που σημαίνει πως κάποιες σκρόφες ίσως, και να αρχίζουν να γεννούν από τα τέλη του Μαρτίου.

Όπως είναι φυσικό, σε αυτόν τον κορυφαίο «σταθμό» του κύκλου της ζωής τους, τα θηλυκά αγριογούρουνα επιλέγουν με προσοχή το σημείο που θα γεννήσουν: το γιατάκι τους πρέπει να παρέχει απόλυτη ασφάλεια και ησυχία, να είναι απάγκιο και να το βλέπει ο ήλιος το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας, αλλά και να στραγγίζει εύκολα από τα νερά των βροχών, που δεν είναι καθόλου σπάνιες την άνοιξη.

Η σκρόφα επιλέγει με τόσο προσοχή και επιμέλεια τον θάλαμο τοκετού της, που δύσκολα μπορούν να εντοπίσουν αυτό το γιατάκι τους ακόμα και έμπειροι κυνηγοί. Όταν, όμως, αυτό συμβαίνει, μένει έκπληκτος κανείς από την τέχνη και την λεπτομέρεια που η γουρούνα χτίζει το «σπιτοκαλυβάκι» της.
Η φωλιά αποτελείται από μικρά κλαδάκια και χόρτα, τα οποία είτε συλλέγει η σκρόφα από το έδαφος, είτε τα κόβει προσεκτικά με τα δόντια της, για να μην αλλοιώσει τον περιβάλλοντα χώρο και «προδώσει» την παρέμβασή της.

Αυτά τα «υλικά» η γουρούνα τα πλέκει μεταξύ τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να χτίζεται το ένα πάνω στο άλλο, δημιουργώντας ακόμη και σκέπαστρο για να προστατεύονται τα μικρά από τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Στον τρόπο κατασκευής της φωλιάς οι έμπειρες μητέρες ξεχωρίζουν από μία «πρωτάρα», αλλά σε κάθε περίπτωση είναι δύσκολο να ανακαλύψει άνθρωπος τέτοια φωλιά (γι’ αυτό και οι περισσότεροι κυνηγοί δεν την έχουν δει ποτέ τους). Από σχετικές… στατιστικές που έχω κάνει ο ίδιος σε διάφορες ομάδες, μόνο τρεις ή τέσσερις από το σύνολο της καθεμιάς, έχουν καταφέρει να εντοπίσουν μία φωλιά γουρούνας, στο διάστημα της κυνηγετικής τους καριέρας.

Ένα τέτοιο γιατάκι μπορεί να ανακαλυφθεί είτε τυχαία από τους σκύλους που θα μας οδηγήσουν εκεί, είτε από μία ιδιαίτερη παρατηρητική ματιά που θα προσέξει και θα αξιολογήσει τα σημάδια που υπάρχουν επί του εδάφους και της βλάστησης στην ευρύτερη περιοχή. Τέτοια σημάδια είναι τα πρόσφατα κομμένα κλαδιά θαμνοειδών που δίνουν την εντύπωση σαν να έχουν κοπεί με κλαδευτήρι σε ύψος 30-50 πόντων από το έδαφος. Αυτή είναι μία ένδειξη ότι, ένα θηλυκό αγριογούρουνο ετοιμάζει ή έχει ήδη φτιάξει την φωλιά του κάπου εκεί γύρω.

Τα γουρουνόπουλα θα γεννηθούν ύστερα από 115-120 μέρες κυοφορίας τους. Ο αριθμός των μικρών κυμαίνεται από 2 έως 5, ενώ σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και περισσότερα (ο γράφων αναφέρεται πάντα σε γνήσιους αγριόχοιρους και όχι σε υβρίδια που έχουν αυξημένη παραγωγικότητα αλλά και μια γενικώς διαφορετική συμπεριφορά και συνήθεια).

Τις πρώτες μέρες τα μικρά παραμένουν, θηλάζοντας μέσα στη φωλιά. Συνήθως μετά την έβδομη ημέρα, η μητέρα και τα μικρά βγαίνουν για λίγο, πάντα όμως, διανυκτερεύουν στο γιατάκι τους. Αφού συμπληρωθεί το πρώτο εικοσαήμερο, τα μικρά δραστηριοποιούνται σε μία περιμετρική ακτίνα γύρω από την φωλιά, ακολουθώντας πάντα την μητέρα τους.

Στη συνέχεια μπαίνουν στη φάση του «απογαλακτισμού» και αρχίζουν να τρώνε αρχικώς διάφορα είδη χόρτων και βλαστών, αφού σιγά-σιγά είναι σε θέση να σκάψουν κι αυτά με το ρύγχος τους. Ωστόσο, ο θηλασμός θα συνεχιστεί για δυο-τρεις μήνες ακόμα…

-Γιάννης Αμπατζίδης-

Share.

Τα σχόλια είναι κλειστά σε αυτό το θέμα


Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων