Κάποια χρονιά από τις “καλές”, αυτές που σε βρίσκουν με σκύλο έτοιμο, καινούργιο όπλο, με στρωμένη δουλειά, χωρίς άλλες έννοιες εκτός από το πότε θα έρθει το σαββατοκύριακο να πάρω τις ραχούλες, βρέθηκα σε μπεκατσοτόπι γνωστό αλλά με αρκετά πουλιά. Ήταν χρονιά όπως είπα “καλή”.
Η Ελλάδα απ άκρη σ άκρη όπως είπα είχε γεμίσει πουλιά. Απ’ ότι άκουγα όλοι μα όλοι είχαν ξεχυθεί στα ρέματα κυνηγώντας μπεκάτσα. Από το πουθενά είχαν εμφανιστεί μπεκατσάδες τουλάχιστον έτσι έλεγαν, αρχίζοντας κουβέντες για το που και πως βρίσκεις πουλιά. Καμάρωναν για τα σκυλιά τους που τα περισσότερα ίσως και ήταν η πρώτη τους χρονιά που αντίκριζαν αυτό το θήραμα. Τα γνωστά μαζώματα που γίνονταν στα κυνηγετικά μαγαζιά ήταν αφορμή για κουβέντες υψηλού επιπέδου. Είχα βρεθεί κάποια στιγμή και εγώ εκεί για την αγορά φυσιγγίων για το συγκεκριμένο θήραμα. Συνηθίζω να μην παίρνω ποσότητα πρώτον γιατί σε κάθε έξοδο δεν κουβαλώ πάνω από δέκα και δεύτερον πιστεύω ότι καλά είναι τα φυσέκια να είναι πάντα φρέσκα. Γενικά δεν είμαι και καλός πελάτης. Είναι στο μαγαζί ένας τύπος νεαρός, καλοφτιαγμένος, με τελευταίου τύπου μπεκατσοπαντέλονο, επώνυμη κυνηγετική μπλουζίτσα, αγρατσούνιστο αρβυλάκι, και δίνει διάλεξη για τι άλλο; για τη μπεκάτσα φυσικά.
Ο καταστηματάρχης προς εμένα:
– Τα γνωστά;
Εγώ:
– Ναι…Ένα κουτί 8αρια 28γρμ και ένα 7αρια…
-Ρε φυλακή θα μας βάλεις, αν ήταν όλοι έτσι θα το έκλεινα το ρημάδι. Μου απαντά ο καταστηματάρχης χαμογελώντας.
Ο τύπος διαφήμιση της Bereτta, ακούγοντας τη κουβέντα παίρνει το θάρρος και με ρωτά:
-Φίλε τι κυνηγάς;
-Μπεκάτσα…του απαντώ.
– Και καλά, με 28γρμ που πας;
-Μου αρκούν… του λέω
– Μα εγώ βάζω 36 και δεν πέφτουν!
– Τα γυαλιά σου τα παίρνεις μαζί στο κυνήγι;
Ο τύπος φανερά ενοχλημένος, αρχίζει να μου αραδιάζει ένα βιογραφικό εμπειρίας για το πόσα χρόνια, τι όπλα, τι σκυλιά κτλ.
Βιάζομαι να φύγω από το μαγαζί, αλλά ο καταστηματάρχης που είναι και φίλος, καθυστερεί να μου γυρίσει τα ρέστα, κλείνοντας μου πονηρά το μάτι…
-Και δε μου λες… συνεχίζει το μοντέλο, -Ποσα φυσέκια κουβαλάς μαζί σου;
-Δέκα. του. απαντώ
-ΔΕΚΑ;;;; καλά και άλλο τύπο δεν παίρνεις μαζί; Κάποιο μονόβολο, δράμια; Αν σου βγει κανένα αγριογούρουνο; Κανένα τεσσάρι για φάσσες; τίποτα ψιλά για τσίχλες;…
-Φίλε μου, είπα ότι κυνηγάω μπεκάτσα, μόνο αυτό….και αρπάζοντας τα ρέστα από τα χέρια του καταστηματάρχη, σχεδόν τρέχοντας φεύγω από το μαγαζί. Είναι αδύνατον να κάνεις κουβέντα με τύπους που εξαρχής δηλώνουν ότι τα ξέρουν όλα…
Δεν ξέρω τι επακολούθησε και τι τον είπε μετά ο καταστηματάρχης…
Όπως ξεκίνησα να λέω, βρέθηκα σε μπεκατσοτόπι γνωστό στη περιοχή, “γεμάτος” γιατί η χρονιά ήταν καλή όπως προείπα. Το σέττερ που είχα ήταν 5 ετών με εμπειρία στη μπεκάτσα, σταθερή φέρμα, και γενικά σκυλί που τα κάνει όλα μόνο του. Γνώριζα ότι υπάρχουν πουλιά και ότι στο δίωρο μπορείς να κάνεις αρκετά εύκολα σηκώματα και να φύγεις, αν δεν είχες αστοχία με πέντε πουλιά στη τσάντα σίγουρα. Το μέρος εύκολο με ένα ρέμα να ξεκινά από την κορφή ενός λόφου δάσος από βελανίδι και να εκτείνεται σε μήκος 3-4 χιλιομέτρων με πυκνή βλάστηση και ένα ρυάκι στο μέσο που δεν παγώνει ποτέ. Ένα κατέβασμα και ανέβασμα έπαιρνε περίπου 2-2,5 ώρες. Αφήνω το αυτοκίνητο ψηλά και αρχίζω να κατεβαίνω το ρέμα με το σκύλο σε κοντινή έρευνα και πολύ χαλαρό. Στα εκατό μέτρα διασταυρώνομαι με ποιον; Με τον τύπο μοντέλο! Είχε ξεκινήσει από την κάτω μεριά και ήδη είχε ψάξει το μέρος. Η ίδια άψογη φορεσιά, με μια διπλή ζώνη φυσιγγίων στη μέση, καραμπίνα κοντής κάννης στα χέρια και δυο πανέμορφα σέττερ να έχουν μέχρι και στην ουρά μπίπερ…
Μετά το παγωμένο καλημέρα ο τύπος με ρωτάει:
-Ο σκύλος σου έχει pedigree;
-Όχι του απαντώ…και ξεκινά να μου αραδιάζει τα εξωτικά ονοματεπώνυμα που έχουν τα σκυλιά του..
Αφού τελείωσε το γενεαλογικό δέντρο, μου λέει:
-Μην πας προς τα κάτω, δεν σήκωσα τίποτα, άδειο είναι το μέρος.
-Δεν πειράζει, θα την κάνω τη διαδρομή να τρέξει λίγο ο σκύλος…του απαντώ και ξεκινώ το ψάξιμο από την ίδια μεριά που ανέβηκε αυτός.Θα έκανα το κατέβασμα από αυτήν και το ανέβασμα από την αντίθετη. Συνήθως τα πουλιά που σηκωνόταν από αυτή τη μεριά έμπαιναν στη τσάντα, αυτά που περνούσαν στην άλλη έφευγαν ατουφέκιστα και τα συναντούσα μετά στο ανέβασμα. Ψαχουλεύοντας την τσάντα βρήκα δυο άδειους κάλυκες άρα ήξερα ότι έχω οχτώ φυσέκια μέσα.
Όπως το είχα προβλέψει. Κάθε 100 μέτρα είχα φέρμα, άλλα έφευγαν στρωτά μπροστά μου δίνοντας μου την ευκαιρία για μια στρωτή τουφεκιά και άλλα περνούσαν απέναντι και τα άφηνα για το ανέβασμα. Έκανα όλη τη διαδρομή και στα μισά του ανεβάσματος για την επιστροφή έχοντας μείνει από φυσέκια αφού είχα και τρεις αστοχίες, αλλά με πέντε πουλιά στην πουλιάστρα, έχω φέρμα. το όπλο ανοιχτό κρεμασμένο στον ώμο μου, καμαρώνω το σκύλο που βγάζει αφρούς στην οσμή μιας βασίλισσας.Ο σκύλος μου ούτε μπίπερ ούτε κουδούνι. Εξάλλου το μέρος δεν χρειαζόταν τίποτα από αυτα γιατί απλά η έρευνα γινόταν το πολύ πενήντα μέτρα μακριά μου και μπορούσα να έχω οπτική επαφή με το σκύλο όλη την ώρα…Σκάνε μύτη τα σέτερ του “μοντέλου” τα οποία συναινούν διακριτικά πίσω από τη δικιά μου. Στον ήχο των μπίπερ αλαφιασμένος σκάει και το πρότυπο… Με βλέπει και τον βλέπω…Είμαι πέντε μέτρα μακριά από την σκύλα μου και τρία από τα δικά του.Χωρίς να μου πεί κουβέντα πλησιάζει τα σκυλιά του και με το πόδι τα παροτρύνει να σπάσουν τη φέρμα. Φυσικά εκείνα γνωρίζοντας καλύτερα από τον κυναγωγό τους την ιεραρχία για το ποιος έχει δικαίωμα στο θήραμα αρνούνται αλλά εκείνος συνεχίζει με απαλές κλωτσιές να τα σπρώχνει… Η μπεκάτσα σηκώνεται και επειδή υπήρχε “πολυκοσμία” διαλέγει να περάσει ανάμεσα από το πυκνό στην απέναντι πλευρά δίνοντας πολύ μικρά ποσοστά επιτυχίας στη τουφεκιά. Παρόλα αυτά ο “μοντέλος” σηκώνει την καραμπίνα και την αδειάζει στο καλυμμένο από πυκνό φύλλωμα πουλί με φυσικά μηδενικά αποτελέσματα…
-Γιατί δεν τουφέκισες; με ρωτά
-Δεν έχω φυσέκια, του απαντώ
– Είδες που στα ελεγ…πάγωσε η κουβέντα στο στόμα του πέφτοντας η ματιά του στη γεμάτη αρμαθιά που κρεμόταν στο πόδι μου…
Ακόμα και σήμερα δεν έχω ξεδιαλύνει μέσα μου αυτά που ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Λύπη; Κακία; Χαρά; Μίσος; Τον είχα μπροστά μου με τα μάτια καρφωμένα στα πουλιά που κρεμόταν επιδεικτικά από την τσάντα, έχοντας χάσει παντελώς την ικανότητα να αρθρώσει λέξη, να μου αναπτύξει διάλεξη για την ποσότητα των φυσιγγίων που πρέπει να κουβαλά μαζί του ένας κυνηγός, το τι όπλο, τι τσοκ, πόσα γραμμάρια είναι τα σωστά για την μπεκάτσα, τα pedigree των σκυλιών. Προσπαθούσα να βρω κάτι να πω για να σπάσω αυτήν την αμήχανη στιγμή αλλά δεν μπορούσα. Να τον συμβουλέψω; να τον κοροϊδέψω; Να του αναπτύξω την δική μου φιλοσοφία για το κυνήγι;…
Γυρνώντας μου απότομα την πλάτη, χωρίς λέξη, συνέχισε το δρόμο του…
Μετά από κάποιο διάστημα που χρειάστηκα ξανά φυσέκια πήγα στο κατάστημα του φίλου. Μετά από προτροπή του, του εξιστόρησα το τι είχε γίνει και μου ανέφερε ότι ο τύπος πουλούσε τα σκυλιά και το όπλο…Τότε μόνο ένιωσα βαθιά λύπη. Είναι κρίμα να παρατάς το κυνήγι…Είναι κρίμα να παρατάς κάτι πριν ακόμη το μάθεις….
http://ordinarymortalgr.blogspot.com/
