του Λεωνίδα Μητσιάλη
Η σειρά αυτών των άρθρων αφορά κυρίως τον κυνηγό που η περιέργεια θα τον οδηγήσει να πειραματιστεί με την σκοποβολή και τον αρχάριο σκοπευτή που πιθανόν στα λόγια μου να βρει κάποιο χρήσιμο στοιχείο να εφαρμόσει στην επόμενη προπόνησή του. Δεν είναι τεχνικά εγχειρίδια για τους έμπειρους σκοπευτές, και φυσικά ό,τι εγώ πιστεύω δεν πάει να πει πως είναι και το καλύτερο για όλους. Είναι όμως βασικά στοιχεία τεχνικής που χαίρουν ευρείας αποδοχής από την πλειοψηφία των σκοπευτών.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την γνωριμία των ολυμπιακών αγωνισμάτων της σκοποβολής με το τραπ, μιας και είναι το δημοφιλέστερο ολυμπιακό αγώνισμα πήλινου δίσκου στον κόσμο. Αναφέρεται δε ως «ο βασιλιάς των σκοπευτικών αγωνισμάτων».
ΓΕΝΙΚΑ Το τραπ είναι ένα ιδιαίτερα τεχνικό αγώνισμα, που απαιτεί άριστο συγχρονισμό ματιών και χεριών, αντίληψη, ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. Τα όπλα που χρησιμοποιούνται είναι υποχρεωτικά δίκαννα, αλληλεπίθετα, με μήκος κάννης συνήθως τα 76 εκατοστά και «στενά» τσοκαρίσματα, συνήθως 7/10 & 10/10, ή αλλιώς βελτιωμένο ντεμί και φουλ. Οι αγώνες του τραπ, αποτελούνται από 5 πούλες + 1 πούλα τελικού για τους άνδρες και 3 πούλες + 1 πούλα τελικού για τις γυναίκες. Δηλαδή οι άνδρες ρίχνουν 125 δίσκους και οι γυναίκες 75. Εξ ου και οι κωδικοποιημένες ονομασίες των αγωνισμάτων TR 125 και TR 75. Οι δίσκοι εμφανίζονται μέσα από μία υπόγεια τάφρο, που απέχει 15 μέτρα από τους βατήρες των σκοπευτών. 15 συνολικά μηχανές χρησιμοποιούνται, 3 ανά βατήρα, και ο σκοπευτής είναι υποχρεωμένος να ζητήσει τον δίσκο με το όπλο επωμισμένο. Επιτρέπονται δύο βολές ανά δίσκο, εκτός από τον τελικό ο οποίος διεξάγεται με ένα μόνο φυσίγγι στο όπλο. Όλες οι βολές είναι σε δίσκους απομακρυνόμενους (ταχύτατα) από τον σκοπευτή. Οι μηχανές είναι ρυθμισμένες να πετάνε τους δίσκους σε απόσταση 75 μέτρων σε συνθήκες άπνοιας.
Ας δούμε όμως λίγα βασικά πράγματα για την πρώτη μας μέρα στους βατήρες του τραπ.
ΕΘΙΜΟΤΥΠΙΚΑ Όταν πρόκειται να αρχίσει η πούλα, καταλαμβάνουμε τον βατήρα που μας υποδηλώνουν οι άλλοι σκοπευτές ή ο υπεύθυνος του σκοπευτηρίου. Κρατάμε το όπλο ανοικτό δίπλα στο σώμα μας, από την λαβή του, ενώ τα στόμια των καννών ακουμπάνε στον βατήρα ή στην άκρη του παπουτσιού μας. Παραμένουμε απόλυτα σιωπηλοί χωρίς περιττές κινήσεις που μπορούν να χαλάσουν την αυτοσυγκέντρωση των άλλων σκοπευτών και περιμένουμε την σειρά μας. Μέσα στις θαλάμες του όπλου είναι ήδη τοποθετημένα τα φυσίγγια, εφόσον το κρατάμε με τον τρόπο που σας προανέφερα. Μόλις πυροβολήσει και ο αμέσως προηγούμενος σκοπευτής από εμάς (αριστερά μας), σηκώνουμε το όπλο από την λαβή, το κλείνουμε χωρίς να γυρίσουν οι κάννες δεξιά ή αριστερά, επωμίζουμε, ζητάμε τον δίσκο, πυροβολούμε 1 ή 2 φορές, ανοίγουμε το όπλο προσέχοντας οι άδειοι κάλυκες να πέσουν μέσα στα ειδικά καλαθάκια, και ξαναπαίρνουμε την στάση αναμονής. Μόλις ρίξει ο επόμενος σκοπευτής, τότε μόνο μπορούμε να βγούμε από τον βατήρα και να σταθούμε πίσω και αριστερά του. Αυτός με την σειρά του θα κάνει το ίδιο μόλις ρίξει ο μεθεπόμενος, και τότε εμείς καταλαμβάνουμε την θέση του. Όταν πυροβολήσουμε και από τον πέμπτο βατήρα (τέρμα δεξιά), τότε ακολουθούμε το ημικυκλικό μονοπάτι πίσω από τους σκοπευτές για να καταλάβουμε την θέση στον βατήρα Νο1 με τον τρόπο που περιέγραψα. Όλη αυτή η εθιμοτυπία είναι πολύ σημαντική, ιδίως στο τραπ, και τηρώντας την, αυτομάτως κερδίζετε την αποδοχή των άλλων σκοπευτών.
ΤΕΧΝΙΚΗ Αντίθετα με άλλα αγωνίσματα, στο τραπ χρησιμοποιείται μία και μόνο τεχνική, αυτή του «swing through», με κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις από σκοπευτή σε σκοπευτή, ανάλογα με τις ιδιομορφίες του. Η βασική τεχνική όμως, παραμένει η ίδια:
Τα πέλματα των ποδιών σχηματίζουν μία γωνία 45 μοιρών και απέχουν μεταξύ τους όσο και οι ώμοι μας. Αν τα φανταστείτε σαν ωροδείκτες, τότε το αριστερό δείχνει 12:30 και το δεξί 02:30 (θεωρώντας την κατεύθυνση που βγαίνει το πιάτο την 12:00). Αυτά ισχύουν για τους δεξιόχειρες σκοπευτές, οι αριστερόχειρες απλά αντιστρέψτε την στάση. Τα πόδια δεν είναι λυγισμένα αλλά ούτε και τεντωμένα, είναι σε μία φυσική στάση ορθοστασίας, με την διαφορά ότι το βάρος μας διανέμεται 60% στο αριστερό πόδι και το 40% στο δεξί (μιλάω πάντα για δεξιόχειρες). Το δε σώμα γέρνει ελαφρά προς τα εμπρός, ούτως ώστε η μύτη μας να βρίσκεται στην κατακόρυφο του μεγάλου δάχτυλου του αριστερού μας ποδιού.
Η επώμιση γίνεται με “βασανιστικά” αργή κίνηση. Το όπλο ανεβαίνει για να συναντήσει το ζυγωματικό και το πέλμα του όπλου φωλιάζει μέσα στον ώμο μας. Χαμηλώνουμε αργά τις κάννες και τις σταθεροποιούμε λίγο κάτω από το χείλος της τάφρου, από όπου εμφανίζονται τα πιάτα. Το σημείο αυτό μπορείτε αργότερα με πειραματισμούς να το διαμορφώσετε όπως σας βολεύει καλύτερα. Αφού συγκεντρωθούμε, καλούμε τον δίσκο με έναν δυνατό και ευκρινή ήχο (ο, α, ατ,). Μόλις εμφανιστεί ο δίσκος, πριν κουνηθεί το όπλο, πρώτα τα μάτια τον εστιάζουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα, και αφού “κλειδώσουμε” οπτικά επάνω του, τότε ξεκινάμε την κίνηση μας οδηγώντας τις κάννες μας με τους ώμους προς την πορεία του πιάτου και την στιγμή που το φτάνουμε και το σκεπάζουμε, τραβάμε ακαριαία την σκανδάλη, συνεχίζοντας ταυτόχρονα την κίνηση του όπλου. Είναι θεμελιώδους σημασίας η τέλεια εστίαση στον δίσκο πριν κουνηθεί το όπλο. Μπορεί αρχικά να φαίνεται ότι σπαταλάμε κάποια πολύτιμα εκατοστά δευτερολέπτου, αλλά ουσιαστικά η κίνηση είναι εξίσου γρήγορη, αν όχι γρηγορότερη, αφού έχουμε δώσει στον εγκέφαλο μέσω των ματιών τις ακριβώς σωστές συντεταγμένες του στόχου, με αποτέλεσμα η κίνηση του όπλου να είναι λιτή, γλυκιά και απολύτως ακριβής. Απαραίτητη προϋπόθεση το μάγουλο να παραμείνει «κολλημένο» στο κοντάκι χωρίς να σηκώνουμε το κεφάλι για να «κρυφοκοιτάξουμε». Όπως λένε και οι Αμερικάνοι “eye on the target and head on the stock”. Έχουμε δικαίωμα για δύο φυσίγγια ανά δίσκο, αλλά επειδή ο χρόνος είναι ελάχιστος, δεν χωράνε σιγουρέματα στην δεύτερη ντουφεκιά. Πρέπει να “φύγει” κι αυτή όπως η πρώτη, πάνω στην κίνηση του όπλου. Πολύ σημαντικό είναι το “δέσιμο” του σκοπευτή με το όπλο του, η δε κίνηση του όπλου πρέπει να βγαίνει από την μέση και όχι από τα χέρια, καθοδηγούμενη όπως είπα από τους ώμους. Πολύ συχνά παρομοιάζουν αυτήν την κίνηση με τον πυργίσκο ενός τανκ. Τα πόδια παραμένουν σταθερά, το ίδιο και τα χέρια. Το μόνο που κινείται είναι η μέση.
Πιστεύω ότι είναι μερικά χρήσιμα πράγματα που καλό είναι να γνωρίζει κανείς σαν εγκεφαλική προετοιμασία πριν πρωτοεπιχειρήσει να ρίξει τραπ. Όπως είδατε είναι μπόλικα όλα αυτά που πρέπει να τηρεί κάποιος και πιθανόν να πέσουν “μαζεμένα” σε κάποιον αρχάριο, αλλά δεν θα τον παρεξηγήσουν. Κανείς δεν γεννήθηκε έμπειρος.
Καλή επιτυχία
Σχετικά άρθρα:
* Πάμε σκοπευτήριο;
Άλλη μία (μάλλον μέτρια) κυνηγετική σαιζόν έφτασε στο τέλος της, και μερικοί από εμάς δεν θα καθαρίσουν και λαδώσουν τα αγαπημένα τους όπλα, ούτε θα τα κρύψουν στην πιο σκοτεινή μεριά της ντουλάπας τους. Αντιθέτως, θα ξεσκονίσουμε τα σκοπευτικά μας γιλέκα…
* Τα σκοπευτήρια της Αττικής
Μία σύντομη γνωριμία με τα σκοπευτήρια πέριξ των Αθηνών. Το Σκοπευτήριο του Ο.Φ.Κ.Ο. (Όμιλος Φιλάθλων Κυνηγετικού Όπλου) ή της Μαλακάσας όπως λέγεται, βρίσκεται στην περιοχή Μήλεσι, ανάμεσα στη Μαλακάσα και στη Σκάλα Ωρωπού. Για να φτάσουμε εκεί από την Αθήνα, παίρνουμε την Εθνική Οδό προς Θεσ/νίκη. Μετά τη Μαλακάσα στρίβουμε δεξιά προς τη Σκάλα Ωρωπού….
* Σκοποβολή. Ξεκινώντας από το sporting
Αποφασίσαμε λοιπόν να ασχοληθούμε με την σκοποβολή. Ναι, αλλά με ποιο αγώνισμα; Υπάρχουν όπως είπαμε τα 3 ολυμπιακά αγωνίσματα, trap, skeet και double trap, και υπάρχει και το μη ολυμπιακό sporting. Αυτά στην Ελλάδα βέβαια, αφού στο σύνολό τους, τα αγωνίσματα πήλινου δίσκου ανά την υφήλιο αριθμούν δεκάδες παραλλαγές. Στα δικά μας δεδομένα λοιπόν…
