του Λεωνίδα Μητσιάλη
Πώς ξεκινάς να γράψεις ένα αντικειμενικό άρθρο για την «αρραβωνιαστικιά» σου; Γιατί εντάξει, δεν λέω, όλα τα αγωνίσματα είναι όμορφα, η σκοποβολή είναι όμορφη, αλλά το σκητ έχει αυτό το «κάτι» που μαγεύει, έχει μία γοητεία που κρύβεται βαθιά, πίσω από τις τεχνικές και τους κανονισμούς. Είναι το αγώνισμα του καλλιτέχνη της σκοποβολής, είναι το τελικό λιμάνι του ψαγμένου σκοπευτή που έχοντας ξεπεράσει την εμμονή με τις επιδόσεις, τα κύπελλα και τις βαθμολογίες, ψάχνει να βρει μία «τέχνη» που θα του ανυψώσει το πνεύμα και θα τον κάνει καλύτερο και πιο συγκροτημένο άνθρωπο.
Υπερβολές; Δεν νομίζω! Έχετε ακούσει για τις τέχνες του Ζεν; Τοξοβολία, ανθοδετική, παρασκευή τσαγιού, καλλιγραφία… Όλες αυτές οι φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους δραστηριότητες έχουν σαν μοναδικό σκοπό την επαφή του ατόμου με μία άγνωστη μέχρι στιγμής σε αυτόν πλευρά του εαυτού του, με την απερίγραπτη δύναμη του υποσυνείδητου, και τελικά με την Θεϊκή τελειότητα που προκύπτει από την απώλεια του «εγώ».
« Μα καλά, τι σχέση έχουν αυτές οι αρλούμπες με το σκητ» θα μου πείτε; Πράγματι, για την συντριπτική πλειοψηφία ίσως δεν σημαίνουν τίποτα και μπορεί να φαντάζουν και γραφι κές, αλλά υπάρχει ένα άρωμα Ζεν που κρύβεται μέσα στο σκητ, και κάποιοι ελάχιστοι τυχεροί το έχουν ανακαλύψει, έστω και φευγαλέα, και έχουν αιώνια παγιδευτεί στην αναζήτησή του. Εξάλλου, το οφείλω στον εαυτό μου να προσεγγίσω το άρθρο του σκητ με σεβασμό σε αυτό που πραγματικά μπορεί να σημαίνει και όχι αναγκαστικά σαν άλλη μία δραστηριότητα με όπλα που κάνουν φασαρία και σπάνε πιάτα.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας παραπέμψω σε μία εξαίρετη δουλειά του «Ζενίστα» προπονητή του σκητ Tonino Blasi, που είναι διαθέσιμη στην παρακάτω διεύθυνση:
http://www.issfnews.com/stepbystep/stepbystep.asp?chapter=01&language=en
Ας αφήσουμε όμως προς το παρόν τους συναισθηματισμούς, κι ας προχωρήσουμε σε μία αναπόφευκτα «πεζή» γνωριμία με το αγώνισμα.
ΓΕΝΙΚΑ
Κατ’ αρχήν το σκητ είναι αγώνισμα σχετικό με τις κυνηγετικές ντουφεκιές. Αφορά γρήγορες και κοντινές βολές, σε μία ποικιλία από γωνίες, με έμφαση στις τραβέρσες. Οι δίσκοι εμφανίζονται με τυχαία χρονοκαθυστέρηση από το κάλεσμα που ποικίλλει από 0 έως 3 δευτερόλεπτα. Επίσης, ο σκοπευτής ξεκινάει την κίνηση ανεπώμιστος, και μάλιστα με το κοντάκι του όπλου στο ύψος του ισχίου, σημείο που σημειώνεται με μία ταινία πάνω στο γιλέκο του. Ταυτόχρονα όμως, είναι και καθαρόαιμα τεχνικό αγώνισμα, με απαιτήσεις σωματικές, διανοητικές και ψυχολογικές.
Το stand που διεξάγεται το σκητ έχει σχήμα ημικυκλικό. Στα άκρα του ημικυκλίου υπάρχουν τα δύο “σπιτάκια”, τα οποία απέχουν μεταξύ τους 38 περίπου μέτρα. Το ψηλό σπιτάκι στα αριστερά ονομάζεται “pull” και το χαμηλό σπιτάκι δεξιά ονομάζεται “mark”. Τα σπιτάκια αυτά φιλοξενούν τις δυο μηχανές του σκητ, οι οποίες εκτοξεύουν τα πιάτα σε διασταυρούμενες πορείες. Οι σκοπευτές ρίχνουν από 8 βατήρες, οι οποίοι είναι τοποθετημένοι πάνω στο ημικύκλιο, εκτός από τον Νο8, που είναι ανάμεσα στα δύο σπιτάκια. Ο Νο1 και ο Νο7 είναι μπροστά στα σπιτάκια pull και mark αντίστοιχα.
Το μενού περιλαμβάνει 25 δίσκους, οι οποίοι μοιράζονται στους 8 βατήρες ως μονοί και διπλοί (ντουμπλέδες). Συγκεκριμένα, για το Ολυμπιακό σκητ που μας ενδιαφέρει, μιας και αυτή τη μορφή σκητ ρίχνουμε στην Ελλάδα, το μενού έχει ως εξής:
Βατήρας Νο 1: 1 μονό πιάτο pull & 1 ντουμπλές ξεκινώντας από το pull.
Βατήρας Νο 2: Το ίδιο με το Νο 1
Βατήρας Νο 3: Το ίδιο με το Νο 1 και Νο 2
Βατήρας Νο 4: 1 μονό pull, 1 μονό mark, 1 ντουμπλές ξεκινώντας από το pull και 1 ντουμπλές ξεκινώντας από το mark, σύνολο 6 δίσκοι.
Βατήρας Νο 5: 1 μονό mark & 1 ντουμπλές ξεκινώντας από το mark.
Βατήρας Νο 6: Το ίδιο με το Νο 5
Βατήρας Νο 7: 1 ντουμπλές ξεκινώντας από το mark.
Βατήρας Νο 8: 1 μονό pull & 1 μονό mark. Στον 8, τα πιάτα πρέπει να σπάσουν πριν περάσουν το σημαιάκι που μαρκάρει την μέση της απόστασης ανάμεσα στα δύο σπιτάκια.
ΕΘΙΜΟΤΥΠΙΚΑ
Σαφώς ευκολότερα εδώ τα πράγματα από το τραπ, και πιο ανάλαφρη η ατμόσφαιρα μέσα στο stand κατά την διάρκεια της πούλας. Οι σκοπευτές (6 στον αριθμό) ξεκινούν από τον βατήρα Νο 1. Ο πρώτος σκοπευτής μπαίνει στον βατήρα να ρίξει, ενώ οι υπόλοιποι είναι από πίσω του, εκτός βατήρα. Αφού ρίξει στους δίσκους του, μπαίνουν και οι υπόλοιποι ένας ένας με την σειρά τους, μέχρι να ρίξουν όλοι. Ύστερα, μετακινούνται στον επόμενο βατήρα, όπου επαναλαμβάνεται η ίδια διαδικασία. Προσοχή. Οι σκοπευτές που είτε μόλις έχουν ρίξει ή πρόκειται να ρίξουν σε έναν βατήρα, δεν κόβουν βόλτες μέσα στο stand, αλλά είναι συγκεντρωμένοι πίσω από τον σκοπευτή που βρίσκεται στον βατήρα. Επίσης, αυτές οι στιγμές αναμονής δεν ενδείκνυνται για κουτσομπολιά και κουβεντούλα, οφείλουμε στους συναθλητές μας σεβασμό , δηλαδή ησυχία.
ΤΕΧΝΙΚΗ
Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Λέγεται ότι το τραπ μαθαίνεται εύκολα, αλλά αφού το μάθεις έχεις διακυμάνσεις στην απόδοσή σου, ενώ το σκητ μαθαίνεται δύσκολα, αλλά ύστερα είναι εύκολο να κρατηθείς σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο απόδοσης, με μικρές διακυμάνσεις. Παρ’ όλο που υπάρχει μία δόση αλήθειας, σηκώνει πολύ ανάλυση και σίγουρα δεν είναι επί του παρόντος. Θα συμφωνήσω πάντως στο πρώτο σκέλος, ότι δηλαδή το σκητ πράγματι μαθαίνεται δυσκολότερα.
Κατ’ αρχήν, να διευκρινίσω ότι ενώ στο τραπ η τεχνική είναι μία, το swing through, στο σκητ τέτοιες απλουστεύσεις είναι άγνωστες. Το σκητ (μαζί με το σπόρτινγκ) προσφέρεται για να ευδοκιμήσουν όλες οι σκοπευτικές τεχνικές, με τόσες πολλές παραλλαγές μεταξύ τους, που πραγματικά είναι σπάνιο να βρεις δύο σκοπευτές που να ρίχνουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Οι τρεις βασικές τεχνικές είναι το swing through, το pull away και το maintained lead, ή αλλιώς sustained lead. Υπάρχουν κι άλλες αναγνωρισμένες τεχνικές, όπως η τεχνική Churchill, το spot shooting, το modified swing through κλπ, αλλά εδώ θα κάνω μία γρήγορη ανάλυση των 3 βασικών.
Swing through: Εδώ ο σκοπευτής τοποθετεί (εισαγάγει) το όπλο του πίσω από τον στόχο, και προσπερνώντας τον, πατάει ακαριαία την σκανδάλη. Είναι μία αγαπημένη τεχνική στο κυνήγι, αλλά και στο σκοπευτήριο, κυρίως σε πολύ κοντινούς στόχους, με το πλεονέκτημα ότι δεν χρειάζεται να βάζει ο σκοπευτής συγκεκριμένη προσκόπευση στην βολή του, γιατί η ταχύτητα που έχει το όπλο κατά την προσπέραση του στόχου σε συνδυασμό με την χρονική υστέρηση που μεσολαβεί από την στιγμή που ο εγκέφαλος δίνει εντολή μέχρι να πατηθεί η σκανδάλη, δίνει αυτόματα την απαιτούμενη προσκόπευση. Το μειονέκτημα αυτής της τεχνικής είναι ότι δεν μας δίνει την δυνατότητα να επιλέξουμε εμείς το σημείο που θα σπάσει το πιάτο, πράγμα ιδιαίτερα χρήσιμο στο σκητ, καθώς και το ότι δεν έχουμε περιθώρια διόρθωσης της ντουφεκιάς αν κάτι πάει στραβά.
Pull away: Σ’ αυτήν την τεχνική, ο σκοπευτής εισαγάγει το όπλο πάνω στον στόχο και επιταχύνοντας προοδευτικά μπροστά από τον στόχο, τραβάει την σκανδάλη μόλις δει την προσκόπευση που θεωρεί σωστή, συνεχίζοντας ταυτόχρονα την κίνηση του όπλου. Είναι επίσης χρήσιμη τεχνική για το κυνήγι και το σκοπευτήριο, κυρίως για μακρύτερες βολές, αλλά και πάλι μας στερεί το πλεονέκτημα να επιλέξουμε το ακριβές σημείο που θα σπάσει το πιάτο. Βέβαια, είναι κατά πολύ ακριβέστερη της προηγούμενης.
Maintained lead: Όπως λέει και η φράση, διατηρούμενη προσκόπευση. Εδώ, ο σκοπευτής τοποθετεί το όπλο απευθείας μπροστά από την πορεία του στόχου και τον παρακολουθεί εφαρμόζοντας την προσκόπευση που απαιτείται. Όταν δει την “εικόνα” που θεωρεί σωστή, πατάει ακαριαία την σκανδάλη χωρίς να σταματήσει την κίνηση του όπλου. Όπως όλες οι τεχνικές, έτσι κι αυτή έχει πλεονεκτήματα και ελαττώματα. Το ελάττωμά της, ιδίως για αρχάριους σκοπευτές, είναι ο κίνδυνος να σταματήσεις την κίνηση του όπλου κατά τον πυροβολισμό, πράγμα που θα έχει σίγουρο αποτέλεσμα η ντουφεκιά να φύγει πίσω από τον στόχο. Προσφέρει όμως πλεονεκτήματα πολύ χρήσιμα για το σκητ. Πρώτον, μπορείς να επιλέξεις το σημείο που θα σπάσεις το πιάτο, και δεύτερον, απομνημονεύεις και εφαρμόζεις τις πραγματικές προσκοπεύσεις που απαιτούνται σε κάθε βατήρα. Η γνώμη μου είναι ότι η συγκεκριμένη τεχνική, αν και δυσκολότερη στην εκμάθηση, είναι η πλέον κατάλληλη για χρήση στο σκητ.
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Ναι, καλά ακούσατε. Το σκητ, πέρα από αγώνισμα τεχνικής επιδεξιότητας, είναι και αγώνισμα στρατηγικής. Όπως στο γαλλικό μπιλιάρδο πρέπει όχι μόνο να κάνεις καραμπόλα, αλλά και να τοποθετήσεις την μπίλια σου με τέτοιο τρόπο, ώστε να “στήσεις” και την επόμενη καραμπόλα, έτσι και στο σκητ, δεν αρκεί να σπάσεις το πιάτο σε ένα οποιοδήποτε σημείο, αλλά να το σπάσεις σε προκαθορισμένο σημείο που θα σου επιτρέψει να έχεις απόλυτο έλεγχο και στο δεύτερο πιάτο του ντουμπλέ. Πολλοί σκοπευτές χρησιμοποιούν το maintained lead στο πρώτο πιάτο του ντουμπλέ, αλλά λόγω κακής εφαρμογής του αργούν, με αποτέλεσμα να μην έχουν αρκετό χρόνο για το δεύτερο πιάτο, το οποίο ύστερα κυνηγάνε απελπισμένα για να το σπάσουν με swing through. Λάθος! Ή εφαρμόζεις μία τεχνική ή κάνεις ότι σου κατέβει. Και τα δύο πιάτα πρέπει να σπάσουν με την ίδια ακριβώς τεχνική, και κυρίως σε προκαθορισμένα σημεία που εντάσσονται μέσα στην “ζώνη ελέγχου” του σκοπευτή, μία ζώνη δηλαδή στο οπτικό πεδίο του, όπου ο σκοπευτής “δουλεύει” με συγκεκριμένο τρόπο και οικονομία κινήσεων, χωρίς να κυνηγάει τα πιάτα σε όλο το stand. Ο τρόπος για να επιτύχεις αυτήν την οικονομία κινήσεων και χρόνου, είναι να εφαρμόζεις την προσκόπευση κατά την διάρκεια της επώμισης, και μόλις το κοντάκι κουμπώσει στο ζυγωματικό, να πατιέται ακαριαία η σκανδάλη. Για να επιτύχουμε το σπάσιμο στο ακριβές σημείο που θέλουμε, θα πρέπει να ξέρουμε ακριβώς πού τοποθετούμε τις κάννες του όπλου πριν ζητήσουμε τον δίσκο, πού κοιτάμε για να δούμε τον δίσκο, και πάνω απ’ όλα να ξεκινήσουμε την κίνηση του όπλου ακαριαία με την εμφάνιση του δίσκου. Μαλακά μεν, αλλά ακαριαία. Αυτό είναι και το σημαντικότερο στην τεχνική maintained lead. Όλες σχεδόν οι αστοχίες πηγάζουν από αυτήν ακριβώς την αδυναμία, να αποτύχουμε δηλαδή να ξεκινήσουμε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ με την εμφάνιση του δίσκου.
Είναι πραγματικά “μαγικό” να βλέπεις πόσα πράγματα έχει τον χρόνο να αναλύσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος σε 5/10 του δευτερολέπτου (τόσο διαρκεί η πρώτη ντουφεκιά του ντουμπλέ) και με πόση ακρίβεια μαθαίνει να υπακούει το ανθρώπινο σώμα. Βέβαια, αυτά έρχονται με τον καιρό και κυρίως με ποιοτική προπόνηση, θέληση, υπομονή και πειθαρχία.
Καλή επιτυχία λοιπόν, και κυρίως καλό ταξίδι στην αναζήτηση της αρμονίας που κρύβεται μέσα στο σκητ. Και να θυμάστε, σημασία δεν έχουν τα 25άρια, αλλά η εκμάθηση της λεπτής τέχνης που απαιτείται για να αισθανθούμε κύριοι του παιχνιδιού και να επιβληθούμε στους μικρούς πορτοκαλί διαβόλους. Όπως είπε και ο μεγάλος Καβάφης «…η Ιθάκη σε έδωσε τον δρόμο…»
Σχετικά άρθρα:
* Πάμε σκοπευτήριο;
Άλλη μία (μάλλον μέτρια) κυνηγετική σαιζόν έφτασε στο τέλος της, και μερικοί από εμάς δεν θα καθαρίσουν και λαδώσουν τα αγαπημένα τους όπλα, ούτε θα τα κρύψουν στην πιο σκοτεινή μεριά της ντουλάπας τους. Αντιθέτως, θα ξεσκονίσουμε τα σκοπευτικά μας γιλέκα…
* Τα σκοπευτήρια της Αττικής
Μία σύντομη γνωριμία με τα σκοπευτήρια πέριξ των Αθηνών. Το Σκοπευτήριο του Ο.Φ.Κ.Ο. (Όμιλος Φιλάθλων Κυνηγετικού Όπλου) ή της Μαλακάσας όπως λέγεται, βρίσκεται στην περιοχή Μήλεσι, ανάμεσα στη Μαλακάσα και στη Σκάλα Ωρωπού. Για να φτάσουμε εκεί από την Αθήνα, παίρνουμε την Εθνική Οδό προς Θεσ/νίκη. Μετά τη Μαλακάσα στρίβουμε δεξιά προς τη Σκάλα Ωρωπού….
* Σκοποβολή. Ξεκινώντας από το sporting
Αποφασίσαμε λοιπόν να ασχοληθούμε με την σκοποβολή. Ναι, αλλά με ποιο αγώνισμα; Υπάρχουν όπως είπαμε τα 3 ολυμπιακά αγωνίσματα, trap, skeet και double trap, και υπάρχει και το μη ολυμπιακό sporting. Αυτά στην Ελλάδα βέβαια, αφού στο σύνολό τους, τα αγωνίσματα πήλινου δίσκου ανά την υφήλιο αριθμούν δεκάδες παραλλαγές. Στα δικά μας δεδομένα λοιπόν…
* Τραπ για τους … τεχνίτες
Το τραπ είναι ένα ιδιαίτερα τεχνικό αγώνισμα, που απαιτεί άριστο συγχρονισμό ματιών και χεριών, αντίληψη, ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. Τα όπλα που χρησιμοποιούνται είναι υποχρεωτικά δίκαννα, αλληλεπίθετα, με μήκος κάννης συνήθως τα 76 εκατοστά και «στενά» τσοκαρίσματα, συνήθως 7/10 & 10/10, ή αλλιώς βελτιωμένο ντεμί και φουλ. Οι αγώνες του τραπ, αποτελούνται από 5 πούλες + 1 πούλα τελικού για τους άνδρες και 3 πούλες + 1 πούλα τελικού για τις γυναίκες…
