Ένα ελαφρό δικαννάκι η μία καραμπίνα κάτω από τρία κιλά είναι ότι καλύτερο στο κυνήγι των ορτυκιών γιατί χρειάζεται πολύ περπάτημα κάτω από μεγάλες θερμοκρασίες.
Ανοιχτά τσόκ γιατί τουφεκάμε κοντά.
Μαλακές γομώσεις με λίγα σκάγια για να μην χαλάμε τα πουλιά και για να μην βουίζει το κεφάλι μας μετά από το κυνήγι. Τα παραπάνω είναι ο καλύτερος συνδυασμός που μπορούμε να κάνουμε. Νομίζω ότι στο ορτύκι ταιριάζει καλύτερα ένα ελαφρύ δίκαννο. Ένα δίκαννο δισκάνδαλο η και μονοσκάνδαλο , κοντόκανο 61πόντους 4* και 5* αστέρια η 5*και 5* θεωρώ ότι είναι το ιδανικό όπλο για το ορτύκι. Προσωπικά κυνηγάω με δίκαννο δισκάνδαλο 66cm 3* και 4* αστέρια. Στην δεξιά κάνη βάζω Νο 10 μερικές φορές διασποράς 28 έως 31 gr.. Στην αριστερή ένα εννιαράκι , Νο 9 ,μισόταπο η μάλλινη τάπα 28 έως 31 gr. που θα μου δώσει καλύτερη συγκέντρωση στο μακρινό ορτύκι και πολλές φορές και κανένα τρυγόνι. Με τις ελαφριές γομώσεις έχω μαλακιές τουφεκιές αλλά και λίγα σκάγια. Με τα λίγα σκάγια δεν χαλάς τα πουλιά. Ένα ορτύκι διαλυμένο να τρέχουν αίματα λίπος και γεμάτο σκάγια δεν είναι ότι καλύτερο. Ένα δεκαράκι σκάγι στο φτερό ή στο σώμα σου δίνει το ορτύκι στην τσάντα άθικτο , γιατί λοιπόν οι υπερβολές? Φαντασθείτε τι μολύβι θα φαμε έχοντας στο πιάτο ένα ορτύκι μαγειρεμένο που έχει χτυπηθεί με εντεκάρι στα 7-8 μέτρα.
Πρώτο φυσίγγι διασποράς λίγα σκάγια και τουφεκάμε γύρω στα δεκαπέντε μέτρα. Σίγουρη επιτυχία. Αν δεν το πάρουμε η αν είναι και δεύτερο δηλαδή μετά από μία ανάσα όπου το ορτύκι θα έχει πάει γύρω στα εικοσιτρία με εικοσιπέντε μέτρα ρίχνουμε την δεύτερη σκοπεύοντας τώρα περίπου δέκα με είκοσι πόντους μπροστά από τη μυτούλα του.
Δεν τουφεκάμε μακριά με το διασποράς και προσέχουμε πολύ ειδικά το σκύλο μας.
Αλλά και η καραμπίνα με τσοκ 4 ή 5 αστέρια είναι αποδοτικότατη στο ορτύκι. Στην καραμπίνα θα πρέπει να μετρήσουμε την πρώτη τουφεκιά.
Το τσοκάρισμα κυνηγώντας ορτύκια με καραμπίνα.
Σε περίπτωση που το όπλο μας είναι καραμπίνα δεν έχουμε δυνατότητα διόρθωσης επιλογής άμεσα. Ότι φυσίγγι βάλουμε στη θαλάμη αυτό θα φύγει πρώτο και ότι τσόκ έχουμε στην κάνη δεν αλλάζει μόλις σηκώνεται το ορτύκι. Γι αυτό θα πρέπει να κάνουμε μια εκτίμηση για το σύνολο των ορτυκιών εάν σηκώνονται κοντά η μακριά. Πρέπει να λάβουμε υπ όψιν μας πώς κυνηγάει ο σκύλος μας και εάν τον προλαβαίνουμε. Εάν έχουμε ένα σκύλο με καλή μύτη που πιάνει το ορτύκι το ποντάρει και φερμάρει τα περισσότερα ορτύκια σταθερά, η με τρόπο τουλάχιστον ώστε να μπορούμε να είμαστε κοντά στη όλη φάση, τότε το πρώτο φυσίγγι της καραμπίνας μας βολεύει να είναι διασποράς.
Εάν πάλι είμαστε ανυπόμονοι και τουφεκάμε γρήγορα και κοντά το πρώτο φυσίγγι πάλι θα πρέπει πάλι να είναι διασποράς δεκαράκι η εννιαράκι. Το επόμενο εννέα μάλλινη τάπα και το τρίτο οκτώ κανονικό.
Αν όμως έχουμε ένα σκύλο πού ναι μεν είναι σχετικά ελεγχόμενος ανοίγεται,30 ,40 ,50 μέτρα δεν φερμάρει αλλά τα βγάζει τα ορτύκια, τότε δεν απορρίπτουμε το σκύλο μας αλλά βάζουμε στην καραμπίνα το πρώτο μάλλινη τάπα η μισόταπο εννιάρι 32 γραμμάρια και ακολουθούν δύο κανονικά φυσίγγια, εννιάρι και οκτάρι.
Έχω δεί σκυλιά αστέρια να βγάζουν τα ορτύκια από τα πιο δύσκολα μέρη σε θερμοκρασίες απίστευτα υψηλές αλλά δεν φερμάρουν. Και βέβαια αναφέρομαι σε ντόπιους και μή ντόπιους κυνηγούς που κυνηγάνε ορτύκια με κόκερ με σπρίγκελ, με γκέκικα και μιγάδες οι οποίοι ξετρυπώνουν τα ορτύκια από παντού. Χαίρομαι να βλέπω να «κομπολογάνε» και να βγάζουν ορτύκια σε απίθανα ψαγμένα υποτίθεται μέρη.
Η αρρώστια του μονόκανου.
Ένα μονόκαννο μπάικαλ που το έχω ανασκευάσει μόνος μου κατά τας γραφάς του επαΐοντος Νικήτα Κυπρίδημου, είναι το αγαπημένο μου όπλο στο ορτύκι. Έχω κόψει την κάνη στους 66 πόντους έχω ελαφρύνει την πάπια, έχω βάλει εσωτερικά τσόκ μπερέτα έχω ανοίξει οπές διαφυγής αερίων και το έχω κάνει αγγλέ. Βέβαια για να πούμε όλη την αλήθεια συνήθως το παίρνω όταν έχει λίγα πουλιά (μην πάθουμε καμιά πλάκα) όταν κάνω εκπαίδευση σε κουτάβια και όταν είμαι κουρασμένος γιατί είναι 2.500 γραμμάρια (πανάλαφρο). Το παίρνω βέβαια και στην μπεκάτσα όταν βρέχει γιατί αφενός με βροχή συνήθως θα βρω ελάχιστα πουλιά η καθόλου, αλλά κυρίως γιατί καθαρίζεται μετά εύκολα και γρήγορα. Βέβαια εδώ που τα λέμε τα αισθήματα είναι πολύ πιο έντονα όταν παίρνεις μια μπεκάτσα ένα τρυγόνι ακόμα και ένα ορτύκι με μονόκαννο. Δοκιμάστε το αξίζει το κόπο να φερμάρει το σκυλί και να έχεις μονόκαννο. Μία ευκαιρία μία φορά, όλα η τίποτα, η μεγάλη πρόκληση. Έκκριση αδρεναλίνης, πραγματικό κυνήγι που σε φτιάχνει και σε πάει στα ουράνια.
Η άλλη άποψη όμως κάποιων άσπονδων φίλων είναι ότι ερχόμενες οι άσπρες τρίχες και περνώντας εδώ και μερικά χρόνια τα δεύτερα άντα η απόδοση μου δεν είναι πιά η ίδια γι αυτό παίρνω το μονόκαννο για να έχω δικαιολογίες. Μερικοί δεν διστάζουν να πουν ότι στο τέλος θα καταντήσω οικολόγος. Τους παραπέμπω στο πάθος το σφρίγος τη δύναμη και στις περισινές επιτυχίες του Βετεράνου που κάποτε κυνηγούσε τρυγόνια στου… Παπάγου (φανταστείται ηλικία). Και επιτέλους αναφέρω ένα αρχαίο Κινέζικο ρητό και να το λάβουν σοβαρά υπ όψιν τους Δ/ντές, Τουφεκαλεύριδες και λοιποί που λεει ότι :
« Το Βουβάλι κι αν γεράσει όσο ένα βόδι αξίζει.»
(Πόσο μάλλον φέτος που θα έχει και σκύλο να του τα φέρνει.)
Μπάμπης Γκαβάς Μεγαλόπολη 9/8/2005
