Δεν υπάρχει κυνηγός ή άνθρωπος της υπαίθρου, που να μην “μοιράζεται” την κοινή διαπίστωση για τον υπερπληθυσμό της αλεπούς, του κουναβιού ή της καρακάξας, που αποδεκατίζουν τους λαγούς και τις πέρδικες…
Πότε όμως ήταν η τελευταία φορά, που μια τουφεκιά στράφηκε στην αλεπού;
Εσύ φιλε, πόσες…αλεπούδες θήρευσες τη σεζόν που αφήσαμε πίσω μας;
Την εποχή που το καθεστώς των “επιβλαβών” βρισκόταν ακόμα σε ισχύ και τα “δολώματα” επιτρέπονταν, οι Δασικές αρχές απέδιδαν χρηματικές επικηρύξεις για 300.000 έως 500.000 αλεπούδες το χρόνο.
Και σήμερα όμως να μπορούσαν να “αφαιρούνται” 250.000 αλεπούδες και κουνάβια το χρόνο από τις περιοχές που πλεονάζουν, αν ο καθένας από εμάς θήρευε έστω κι έναν “άρπαγα” με το κυνηγετικό του όπλο, όπως του δίνει δικαίωμα η θηρευτική μας νομοθεσία (τι σημαίνει 250.000 αλεπούδες λιγότερες ετησίως για τους πληθυσμούς των ενδημικών, δεν χρειάζεται να ειπωθεί σε έναν κυνηγό).
‘Ομως αυτό προυποθέτει τη σπατάλη…κάποιων κυνηγετικών ημερών και κάποιων φυσιγγίων, που δεν ήμαστε ακόμα έτοιμοι να αποδεχτούμε (η γκρίνια…κοστίζει σαφώς λιγότερο) Ακόμα και σήμερα, η νομοθεσία επιτρέπει τον έλεγχο του (υπερ)πληθυσμού των αρπάγων μέσα στα Καταφύγια, ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ της καθιερωμένης κυνηγετικής περιόδου.
Πόσοι όμως από εμάς θα έπαιρναν το τουφέκι και τα σκυλιά τους για να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο “συνεργείο”, όταν ο τοπικός Κυνηγετικός Σύλλογος, μαζί με το δασαρχείο, θα οργάνωναν εξορμήσεις ελέγχου του πληθυσμού τους;
“Απλά μαθήματα θηραματικής οικονομίας”
Δ΄ ΚΟΣΕ
