Είναι η ελάττωση της περιεκτικότητας του αίματος σε γλυκόζη (σάκχαρο).
Τα συνηθέστερα αίτια της υπογλυκαιμίας είναι:
α) Υπογλυκαιμία των νεογέννητων κουταβιών
Τα κουτάβια έχουν προδιάθεση στην υπογλυκαιμία που οφείλεται στην ατέλεια των ομοιοστατικών μηχανισμών που διέπουν το μεταβολισμό της γλυκόζης, στις μεγαλύτερες απαιτήσεις τους σε γλυκόζη, που είναι τριπλάσιες σε σύγκριση με αυτές των ενήλικων και στη μικρότερη περιεκτικότητα του σώματός τους σε πρωτεΐνες.
Εμφανίζεται συχνά όταν έχουν υποθερμία, σηψαιμία, στο σύνδρομο του τοξικού γάλακτος και όντα μείνουν νηστικά.
β) Έλλειψη ηπατικών ενζύμων
Υπάρχουν διάφορα νοσήματα κληρονομικής φύσης που οφείλονται στην έλλειψη ή λειτουργική διαταραχή ενζύμων που διασπούν το γλυκογόνο του ήπατος και χαρακτηρίζονται από υπογλυκαιμία
και συσσώρευση του γλυκογόνου στο ήπαρ.
γ) Σηψαιμική καταπληξία (SHOCK)
αν και στα σηψαιμικά νοσήματα παρατηρείται υπεργλυκαιμία είναι δυνατόν να έχουμε υπογλυκαιμία που να οφείλεται σε συνδυασμό πολλών παραγόντων.
δ) Νεοπλασίες
Οι νεοπλασίες αυτές εντοπίζονται στο ήπαρ. Ο μηχανισμός πρόκλησης υπογλυκαιμίας είναι η αυξημένη έκκριση ινσουλίνης ή ουσιών που δρουν όπως η ινσουλίνη η αυξημένη χρησιμοποίηση της γλυκόζης από τα καρκινικά κύτταρα και η αναστολή της παραγωγής γλυκόζης από το ήπαρ.
ε) Ινσουλινώματα
είναι λειτουργικές και συνήθως κακοήθεις νεοπλασίες των β-κυττάρων των νησίδιων του Lagerhans του παγκρέατος. Τα ινσουλινώματα υπερεκκρίνουν ινσουλίνη με αποτέλεσμα την
πτώση της γλυκόζης.
στ) Υπογλυκαιμία των κυνηγετικών σκύλων
διαπιστώνεται συχνά σε σκύλους που εμφανίζουν έντονη δραστηριότητα κατά τη διάρκεια του κυνηγίου, συνήθως 1-2 ώρες από την έναρξή του και που δεν διατρέφονται σωστά. Τα συμπτώματα είναι: μυϊκή αδυναμία, απροθυμία για συνέχιση, διανοητική σύγχυση, αταξία, επιληπτικές κρίσεις.
Οφείλεται στην εξάντληση των αποθεμάτων του ήπατος σε γλυκογόνο με αποτέλεσμα να υπάρχει μικρή παραγωγή γλυκόζης η οποία δεν ανταποκρίνεται στην αυξημένη χρησιμοποίηση της από τους σκελετικούς μυς.
Η πρόληψή της συνίσταται στη χορήγηση 3 μικρών γευμάτων την ημέρα κατά τη διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου, με φαγητό πλούσιο σε πρωτεΐνες και υδατάνθρακες, στη χορήγηση μικρής ποσότητας τροφής 2 ώρες πριν το κυνήγι και στη συχνή χορήγηση (περίπου κάθε 1 ώρα) μικρών ποσοτήτων ζάχαρης ή διαφόρων γλυκισμάτων κατά τη διάρκεια του κυνηγίου.
Άλλα σπανιότερα αίτια υπογλυκαιμίας στο σκύλο είναι η υπερδοσία ινσουλίνης σε διαβητικά ζώα, η χορήγηση οινοπνεύματος, η νηστεία και οι ηπατικές, νεφρικές και καρδιακές ανεπάρκειες. Επίσης μία ιδιοπαθής υπογλυκαιμία παρατηρείται σε σκυλάκια κάτω των 6 μηνών που ανήκουν σε φυλές νάνους.
Η κλινική εικόνα της υπογλυκαιμίας είναι περίπου αυτή που περιέγραψα στους κυνηγετικούς σκύλους. Θέλω μόνο να τονίσω ότι η συχνή εμφάνισή τους είναι δυνατόν να προκαλέσει μόνιμη βλάβη στο φλοιό του εγκεφάλου.
Η θεραπευτική αντιμετώπιση της υπογλυκαιμίας, ανεξάρτητα από την αιτιολογία της είναι η ενδοφλέβια χορήγηση διαλύματος γλυκόζης.
Γράφει ο Πέτρος Καραμανέας
από το περιοδικό “Θηρευτής και Φύση”
