ΚΙΤΤΥ ΞΕΝΑΚΗ – Τα Νέα
Όλες οι ράτσες κατάγονται από δέκα «οικογένειες», λένε οι επιστήμονες
Από το μικρότερο Τσιουάουα έως το μεγαλύτερο Αγίου Βερνάρδου διεκδικούν όλα ως κοινό πρόγονό τους τον λύκο. Επί αιώνες, ωστόσο, οι ιδιοκτήτες σκύλων απορούσαν: πώς έφτασαν να έχουν τόσες διαφορές μεταξύ τους; H επιστήμη δίνει επιτέλους την απάντηση.
Μία νεώτερη ματιά στον καλύτερο φίλο του ανθρώπου αποκάλυψε πως οι 300 ράτσες σκύλων που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο μπορούν όλες να κατηγοριοποιηθούν σε δέκα «οικογένειες», οι οποίες προέκυψαν από ένα είδος δαρβινικής εξέλιξης. H Ντέμπορα Λιντς, από το Ινστιτούτο Κυνολογικών Σπουδών του Οχάιο και η Τζένι Μάντοϊ, από το Αντικαρκινικό Κέντρο Φρεντ Χάτσινσον του Σιάτλ συνδύασαν έναν γενετικό χάρτη ομοιοτήτων και διαφορών ανάμεσα στις ράτσες με ιστορικά στοιχεία γύρω από την πρώτη εμφάνισή τους και έφτιαξαν με αυτόν τον τρόπο το πιο λεπτομερές, μέχρι στιγμής, οικογενειακό δέντρο του σύγχρονου σκύλου, διευρύνοντας σημαντικά τις επτά οικογένειες που περιγράφει το Kennel Club. Οι γενετικές έρευνες έχουν ήδη δείξει πως όλοι οι σκύλοι κατάγονται από τον γκρίζο λύκο, ο οποίος πρωτοεξημερώθηκε στην Ασία πριν από περίπου 15.000 χρόνια. «Ο δεσμός με τον λύκο είναι ισχυρός», λέει η Λιντς. «Όμως η εξέλιξη του κατοικίδιου σκύλου στις 300 και πλέον διαφορετικές ράτσες που υπάρχουν σήμερα είναι μία συρραφή λαϊκών αφηγήσεων, αρχαιολογικών ευρημάτων, προφορικής ιστορίας, γραπτής ιστορίας και μυστηρίου».
Οι σκύλοι εκτράφηκαν αρχικά για να βοηθούν τους πρώτους κυνηγούς με την άνοδο της γεωργίας, όμως, οι άνθρωποι άρχισαν να δημιουργούν διαφορετικές ράτσες με ποικίλα χαρακτηριστικά για πολύ συγκεκριμένους ρόλους. Τα λαγωνικά, για παράδειγμα, μπορούν να χωριστούν σε εκείνα που κυνηγούν κατά κύριο λόγο με την όραση, όπως τα Γκρέιχαουντ, που εκτράφηκαν με σκοπό να κυνηγούν στην έρημο, και εκείνα που χρησιμοποιούν περισσότερο την όσφρηση, όπως τα Μπλάντχαουντ, που εκτράφηκαν σε δασώδεις περιοχές (βλέπε Ευρώπη).
Κάθε προγονική ράτσα έχει την ξεχωριστή της ιστορία: Οι σκύλοι εργασίας και φύλαξης, όπως τα Μαστίφ, εκτράφηκαν πριν από περίπου 7.000 χρόνια στην Μεσοποταμία ώστε να είναι επιθετικά και ικανά να υπερασπίζονται ιδιοκτησίες και κοπάδια, ή ακόμα να λειτουργούν ως σκύλοι πολέμου σε μάχες. Οι σκύλοι συντροφιάς εκτράφηκαν πριν από περίπου 5.000 χρόνια για να κρατούν συντροφιά σε παιδιά – ο πιθανότερος πρόγονός τους είναι το Μαλτέζικο, το οποίο πιστεύεται πως προέκυψε από κάποια τυχαία γενετική μετάλλαξη. Οι σκύλοι που εκτράφηκαν για τα βόρεια, κρύα κλίματα ξεκίνησαν πιθανότατα με τον νορβηγικό Έλκχαουντ. Τα Σπάνιελ εκτράφηκαν για κυνήγι σε ξηρά και νερό. Τα Πόιντερ για την ταχύτητα και την αντοχή τους, απαραίτητη για το κυνήγι σε υψίπεδα, ενώ τα Τεριέ προκειμένου να κυνηγούν επιβλαβή ζώα σε υπόγειες «σήραγγες». Δέκατη και τελευταία κατηγορία, οι σκύλοι – ποιμένες, απόγονοι του Σκύλου της Χαναάν, από το Ισραήλ.
